Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Πέρα από το χυλό της παραλυσίας





Γράφει στο Βήμα(29/5/11) η Βάσω Κιντή

Θαυµάζω και σέβοµαι το επάγγελµα του πολιτικού. Ενας πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ, να µπορεί να που βρίσκουν βολικόεργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώµατος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέµατα, ούτε ενδιαφέρονται να ενηµερωθούν, δεν έχουν απόψεις ούτε επιχειρήµατα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. ∆ιεκπεραιώνουν απλώς, όταν τυχόν ασχοληθούν, τα συχνά αντιφατικά αιτήµατα των ψηφοφόρων τους ή επαναλαµβάνουν µηχανικά τετριµµένους ιδεολογικούς τόπους. Κατά κανόνα, πέρασαν έξω από τις πανεπιστηµιακές αίθουσες, δεν διακρίθηκαν σε κανέναν κοινωνικό στίβο και αναρριχήθηκαν στις κοµµατικές αυλές διά της παπαγαλίας, της υποταγής και της κολακείας τόσο προς τους ψηφοφόρους τους όσο και προς τον αρχηγό τους. 

Τα πολιτικά κόµµατα υπάρχουν για τους πολιτικούς τους, δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα, τα κάνουν όλα στο γόνατο, απαγγέλλουν κορόνες ή ψελλίζουν κούφια στερεότυπα προσπαθώντας κάπως να διαφοροποιηθούν το ένα από το άλλο µε µόνη έγνοια να διασφαλίσουν και να συνθέτει, να συγκρούεται, να δρα συλλογικά, να παίρνει πρωτοβουλίες, να κατευθύνει, να συνεγείρει, να εξηγεί, να εµπνέει εµπιστοσύνη, να έχει αίσθηση της συγκυρίας, να είναι τολµηρός, αποφασιστικός, προσηνής, να µπορεί να κινείται σε κάθε περιβάλλον, τοπικό και διεθνές, λαϊκό και λόγιο, πλούσιο και φτωχό. Πρέπει να ενηµερώνεται, να είναι σε θέση να κρίνει και να σχηµατίζει άποψη, να επιλέγει συνεργάτες, να µελετά. Πολλές και σύνθετες ικανότητες, πολλά ταλέντα! Τι απ’ όλα αυτά διαθέτει σήµερα το πολιτικό προσωπικό στη χώρα µας; 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έλληνες πολιτικοί, δεξιά και αριστερά, είναι ιδιοτελείς υπάλληλοι κοµµάτων. 

Πρώτιστη µέριµνα γι’ αυτούς είναι η επανεκλογή τους που τους εξασφαλίζει προνόµια – από τα ευτελή φώτα της δηµοσιότητας ως τη βουλευτική ασυλία και τον αδιαφανή πλουτισµό. ∆εν έχουν συναίσθηση του ρόλου και της ευθύνης τους, δεν είναι καν σε θέση να παρακολουθούντι συµβαίνει στον σηµερινό,σύνθετο και πολλαπλώς διασυνδεδεµένο κόσµο. ∆εν µιλούν ξένες γλώσσες και οι σύµβουλοί τουςείναι συνήθωςοι συγγενείς τους, σύζυγοι και παιδιά ενισχύσουν τη θέση τους στο απαρασάλευτο πολιτικό σκηνικό, αδιαφορώντας για τα προβλήµατα της κοινωνίας και την τύχη των πολιτών. 

Παρά τα χάλια αυτά, η συλλήβδην καταγγελία του πολιτικού κόσµου σήµερα είναι φτηνός λαϊκισµός,µια απόπειρα να φορτωθούν όλες οι ευθύνες σε κάποιους (άλλους πάντα) ώστε να µη θιγούν οι µύθοι και οι αυταπάτες που σκέπαζαν τον γενικευµένο ατοµισµό και την ιδιοτέλεια.Καταγγέλλονται οι πολιτικοί ως φαύλοι και άχρηστοι, ενώ συγχρόνως καλούνται να συνεχίσουν την επιζήµια και επικίνδυνη τακτική τους, που σε συντονισµό µε την κοινωνία που τους ανέδειξε οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή. 
Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συµφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες, ο γνωστός θίασος δηµοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουµένων και ακαδηµαϊκών) που µιζάρουν στον λαϊκισµό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί µακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όµως κάθε δηµιουργική δύναµη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναµους, ισοπεδώνοντας άξιουςκαι ικανούςκαι φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούςκαι τους αδίστακτους. Παρέδωσε µια βαθιά άδικη κοινωνία καθηλωµένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς µύθους. Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούµε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισµό, να διεκδικήσουµε µια κοινωνία που τη συνέχουν αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική. 

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν µεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αµόλυντοι πολιτικοί, οραµατιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρµονίζουνπαραµυθητικά,και υποκριτικά, τα ασυµβίβαστα. ∆εν θα έρθουν από ξεφτισµένες και αναχρονιστικές δοκιµές εξεγέρσεων κάθε λογής, ούτε από φοβικά και τρεµάµενα βήµατα αγκυλωµένα στοχθες. Θα προκύψουν όταν εµείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουµε την παρουσίαµας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από τον χυλό της παραλυσίας. Οταν αποδοκιµάσουµε τις πολιτικές που µας έσυραν στην άβυσσο, όταν καταγγείλουµε και αναιρέσουµε συγκεκριµένες αδικίες (π.χ., την εγκατάλειψη των πιο αδύναµων για να ενισχύονται τα προκλητικά προνόµια εγκάθετων υπαλλήλων του ∆ηµοσίου), όταν αντικρίσουµε τις προκλήσεις τού σήµερα µε πνεύµα δηµιουργίας και προσφοράς, όταν στηρίξουµε τις κατακτήσεις της δηµοκρατίας µας που απαίτησαν κόπους και θυσίες γενεών, όταν αποστρέψουµε το βλέµµα από αναίσχυντους δηµαγωγούς που περιφρονούν τους πολίτες και δυναµιτίζουν το µέλλον της χώρας για να διασώσουν τις ιδεοληψίες και την καρέκλα τους. Τότε θα βρούµε τους τολµηρούς και ικανούς πολιτικούς που είναι διατεθειµένοι να στρατευθούν και να εργαστούν για την υπόθεση αυτή που µας αφορά όλους.

Η κυρία Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. 

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ανανεωτική Αριστερά: τέρμα; — Όχι βέβαια | Άγγελος Ελεφάντης



Αύριο, 29 Μαΐου, κλείνουν 3 χρόνια από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη, εκδότη του περιοδικού “O Πολίτης” και εμβληματικού διανοούμενου της ανανεωτικής αριστεράς. Πριν από μερικά χρόνια, και με αφορμή την τότε ενδοσυνασπισμική διαμάχη για τον άκομψο αποκλεισμό της υποψηφιότητας Παπαγιαννάκη για τον Δήμο Αθηναίων (προκρίθηκε η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα από τον Αλέκο Αλαβάνο) είχε γράψει ένα άρθρο. Εκεί, υπερασπιζόταν την επιλογή Παπαγιαννάκη και γενικά ξαναέθετε το όλο αξιακό και ιδεολογικό πλαίσιο του χώρου σε αντιδιαστολή με τη ραγδαία “ριζοσπαστικοποίηση” και “συριζοποίηση” του ΣΥΝ. Ήταν ένα εξαιρετικό άρθρο, που, έκτος της τότε συγκυρίας, έχει, νομίζουμε, αξία και τώρα και πάντα.
Εξάλλου, συμπληρώνονται φέτος και 2 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Η ΔΗΜΑΡ πίνει ένα ποτό στη μνήμη του, τη Δευτέρα 29/05/2011, στις 21:00, στο “Αθήρι” (Πλαταιών 11, Κεραμεικός).

Είδες να μαδούν την κότα
Κι ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος…
Δ. Σολωμός, Η γυναίκα της Ζάκυθος
Σιγόβραζε βέβαια, αλλά, όπως συνήθως σε κάθε κρίση, ξέσπασε απότομα. Κι όπως συνήθως και τούτη η κρίση ξέσπασε ψευδώνυμα. Μια νέα έριδα εδίχασε τους αριστερούς της ανανεωτικής Αριστεράς. Αυτή τη φορά μέσα στον Συνασπισμό, αλλά κι έξω απ’ αυτόν, άλλοι υποστήριξαν την υποψηφιότητα στο δήμο της Αθήνας του Μιχάλη Παπαγιαννάκη κι άλλοι του Αλέξη Τσίπρα, υποψηφιότητα που εντέλει υπερίσχυσε, και με μεγάλη πλειοψηφία, στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού.
Τίποτε δεν είναι πιο φυσικό, και μάλιστα σε ένα κόμμα όπως ο ΣΥΝ, από το να υπάρχουν διαφορές απόψεων. Δεν εμφανίστηκε άλλωστε για πρώτη φορά σημαντική διαφωνία. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό ότι ενώ όλο αυτό το φθινόπωρο το περάσαμε μέσα σε μεγάλη καταχνιά κι αντάρα, κανείς, μα απολύτως κανείς, τουλάχιστον από τους εσωκομματικά ενεχομένους, δεν κατήγγειλε τον Παπαγιαννάκη ως το στέλεχος με τις απαράδεκτες απόψεις για τα του δήμου της Αθήνας και κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν υποστήριξε ότι ο Τσίπρας ήταν ο φορέας των σωτήριων για τα δημοτικά πράγματα απόψεων. Και, αντίθετα –πράγμα που είναι σχεδόν ταυτολογικό– δεν ειπώθηκε ότι είχαμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές πολιτικές απόψεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, οπότε ο καθένας βουλευόμενος θα προέκρινε εκείνον τον υποψήφιο που θα ταίριαζε με τις πολιτικές του απόψεις. Και, γενικά, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που και στους δύο υποψηφίους έβλεπαν δύο ικανά στελέχη του Συνασπισμού, που το καθένα με τον τρόπο του θα εκπροσωπούσε επάξια το κόμμα και γενικότερα την παράταξη της ανανεωτικής Αριστεράς. Με δυο λόγια, μεγάλη η πολιτική αναταραχή, μέσα κι έξω από τον ΣΥΝ, αλλά κουβέντα για τον δήμο της Αθήνας. Άλλο ήταν το αντικείμενο της κρίσης που κατέληξε στη γνωστή έριδα. Γι’ αυτό, λοιπόν, μιλούσα πιο πάνω για καταχνιά κι αντάρα που σκέπασε και τούτη την κρίση. Το γεγονός όμως ότι τα ζητήματα και οι διαφορές δεν είναι ευθέως και σαφώς ονοματισμένα δεν σημαίνει ότι πλέουμε σε πελάγη πλήρους αδιαφάνειας. Έχουν γνωστοποιηθεί αρκετά στοιχεία που αγγίζουν έμμεσα το θέμα κι έτσι, διά της μεθόδου της οσφρήσεως, αντιλαμβανόμαστε ότι ναι μεν πρωτογενώς, τουλάχιστον, δεν υπάρχει θέμα αντιδικίας προσώπων, ωστόσο οι διαφορές είναι πολλές, σοβαρές και καταστατικής φύσεως.
Ορισμένες απ’ αυτές τις διαφορές, πολύ σοβαρές μάλιστα, άπτονται των οργανωτικών αντιλήψεων και πρακτικών που χώρισαν τα μέλη και στελέχη του ΣΥΝ σε εντελώς διακριτές και αντίπαλες παρατάξεις. Ο τρόπος με τον οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΝ προέβαλε –και επί 8 μήνες– την υποψηφιότητα Παπαγιαννάκη, στη συνέχεια την πήρε πίσω και, παραγνωρίζοντας την πλειοψηφία της καταστατικώς αρμόδιας Νομαρχιακής Επιτροπής Αθηνών, υπέβαλε στην Κ.Ε. του ΣΥΝ την υποψηφιότητα Τσίπρα σίγουρα δεν λαμπρύνει τις δημοκρατικές παραδόσεις της ανανεωτικής Αριστεράς. Όπως, επίσης, το γεγονός ότι δεν ρωτήθηκε καμιά Πολιτική Κίνηση του κόμματος για ένα τόσο σοβαρό θέμα είναι κάτι που μοιάζει να ‘ρχεται από εκείνες τις ζοφερές εποχές κομματικής ζωής κατά τις οποίες, όπως είπε κάποιος μια φορά, “οι τέσσερις νόμοι της διαλεκτικής συνοψίζονται στην τακτική του σας τα ‘παμε, μας τα ‘πατε, σας τα ξαναλέμε”. Αλά δεν θ’ ασχοληθώ εδώ με τα διαδικαστικά~ το άρθρο των Νίκου Κοταρίδη και Νίκου Θεοτοκά στα “Ενθέματα” της “Αυγής” (27.11.2005) είναι πολύ διαφωτιστικό και αποκαλυπτικό για τα ζητήματα αυτά. Και το συμμερίζομαι απολύτως.
Τα ζητήματα αυτά όμως είναι ενδοκομματικά, κι επομένως νομιμοποιούνται να μιλούν γι’ αυτά μόνο τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ μέσα από τις προβλεπόμενες διαδικασίες και πρακτικές. Σε εμάς, τους εκτός, δεν πέφτει λόγος. Εγώ τουλάχιστον έμαθα να τη σέβομαι αυτή τη στάση και δεν μ’ αρέσει, καλυπτόμενος στο απυρόβλητο και το ανεύθυνο της “ανενταξίας”, να μιλώ για τα εσωτερικά του κόμματος. Μου αρκεί να συζητώ την πολιτική και τη δράση, προς τα έξω, του ΣΥΝ, για την οποία μου πέφτει λόγος, όπως σε κάθε πολίτη και μάλιστα αριστερό. Υπάρχει ωστόσο μια διάσταση του θέματος που όχι μόνο μου επιτρέπει αλλά και μου επιβάλλει να μιλώ και για τα εντός του κόμματος τεκταινόμενα. Πρόκειται για μια διάσταση που υπερβαίνει κατά πολύ την προσωπική στάση του οιουδήποτε και σηματοδοτεί μια πολύ γενικότερη κατάσταση, δομική της ανανεωτικής Αριστεράς.

Δεν μπορώ εδώ να συνοψίσω σε πέντε-δέκα αράδες τα καθέκαστα μιας σαραντάχρονης ιστορίας. Είναι γνωστό όμως ότι η ανανεωτική Αριστερά προέκυψε, το 1968, από τη διάσπαση του ΚΚΕ. Από εκείνη ωστόσο τη διάσπαση δεν προέκυψε μόνον το σοβιετόφιλο ΚΚΕ από τη μια μεριά και το ΚΚΕ εσωτερικού από την άλλη, αλλά και μια κατηγορία μελών και στελεχών της ιστορικής Αριστεράς που ονομάστηκαν “ανέντακτοι”. Οι ανέντακτοι ήταν και παρέμειναν αριστεροί, δεν προσχώρησαν σε κάποια άλλη οργάνωση, ούτε δημιούργησαν κάποια δική τους. Κι ενώ κοινή τους στάση ήταν η απόρριψη, τότε και τα επόμενα χρόνια, και των δύο κομμουνιστικών κομμάτων, ωστόσο, παρόλο που κομματικώς ήταν ανέστιοι, οι πιο πολλοί απ’ αυτούς παρακολούθησαν με διάφορους τρόπους τη μοίρα και την πολιτική πορεία του ΚΚΕ εσωτερικού κι αργότερα του ενιαίου Συνασπισμού. Με αυτήν την πολιτική ευαισθησία πορεύτηκαν, χωρίς να οργανωθούν, εκτός από μια μικρή κατηγορία αριστερών, προερχόμενων κυρίως από το ΚΚΕ εσωτ., που, τελικά, συγκρότησαν την ΑΚΟΑ ή εντάχθηκαν σε κάποιες οικολογικές κινήσεις. Και ήταν ενεργοί αυτοί οι ανέντακτοι αριστεροί πολίτες. Συνεργάσθηκαν με την ανανεωτική Αριστερά σε βουλευτικές εκλογές, σε ευρωεκλογές, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, σε πολιτιστικές κινήσεις, σε οικολογικές κινήσεις, σε δημοτικές κινήσεις και δημοτικές εκλογές, σε κινήσεις πολιτών, σε εκδοτικές προσπάθειες. Κρατούσαν πάντα τον ανέντακτο χαρακτήρα τους, δραστήριοι κι υπόφοροι σε νέες ιδέες, σε νέους πειραματισμούς. Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι αυτό το μη οργανωμένο κομμάτι αριστερών ήταν εκείνο που, μαζί με τους οργανωμένους, σχημάτιζαν την ενεργό μάζα, τον σκληρό πυρήνα της ανανέωσης ως πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος. Οι δυνάμεις αυτές, οι οργανωμένες και οι ανοργάνωτες, θα αποτελέσουν την αφετηρία και το εφαλτήριο συνάμα για την ανάπτυξη του κόμματος της ανανέωσης μέσα στην κοινωνία. Μικρή ή μεγαλύτερη, αυτή η ανάπτυξη εξαρτιόταν και από τους ανέντακτους, απ’ αυτά τα οιονεί μέλη. Οι ανέντακτοι δηλαδή ήταν και είναι δομικό στοιχείο της ανανεωτικής Αριστεράς. Γενικεύοντας κάπως, αλλά όχι αυθαίρετα, στο 3% του εκλογικού σώματος που τα τελευταία χρόνια ψηφίζει τον ΣΥΝ στις βουλευτικές εκλογές, πέρα από τους οργανωμένους, ένα μεγάλο μέρος είναι ανέντακτοι εκ της ανανεωτικής Αριστεράς. Δεν είναι οπαδοί. Αυτοί λοιπόν οι ψηφοφόροι, που ψάχνουμε να τους βρούμε στις εκλογές, δεν ανήκουν σε τάσεις, μειοψηφίες και πλειοψηφίες, σαν κι αυτές που επιχωριάζουν στον οργανωμένο ΣΥΝ. Αλλά αυτούς ποιος τους ρωτάει;
Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, αλλά και ξέρει από τις προσωπικές του εμπειρίες, οι ανέντακτοι δεν είναι όλοι το ίδιο πράγμα. Ο βαθμός σύνδεσης με τις κομματικές οργανώσεις και τους ανθρώπους του κόμματος είναι γενικά πολύ χαλαρός. Οι ανέντακτοι συνήθως ενεργοποιούνταν με δική τους πρωτοβουλία πάνω σε συγκεκριμένα αντικείμενα δράσης. Και εν πάση περιπτώσει εμφορούνται από τις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς, είναι τα “παραγνωρισμένα” παιδιά ενός ανώτερου θεού. Καθώς δε οι πιο πολλοί είναι προϊόντα μικρότερων ή μεγαλύτερων διασπάσεων, που δεν κατέληξαν όμως σε εθελούσια απόταξη, οι ανέντακτοι είναι τα ζωντανά τραύματα της πορείας της ανανεωτικής Αριστεράς, με έντονη τη συνείδηση μιας ιστορικότητας στην οποία και οι ίδιοι μετέχουν και από την οποία δεν αφίστανται.
Την ύπαρξη μιας μεγάλης μερίδας ανέντακτων αριστερών κληρονόμησε και ο ΣΥΝ, που με τη σειρά του εκαλλιέργησε κι αυτός. Δηλαδή, δεδομένου ότι οι ανέντακτοι δεν ήταν μια μορφή απόταξης, αλλά πολλές περιπτώσεις κριτικής στάσης προς τον επίσημο φορέα της ανανεωτικής Αριστεράς, μιας κριτικής στάσης που έφτανε ως την πολιτική και οργανωτική αμφισβήτηση, ως εκ τούτου και ο σημερινός Συνασπισμός έχει στα αριστερά του ή τα δεξιά του σημαντική δύναμη αριστερών, πολλαπλάσιων των οργανωμένων, με τους οποίους η σχέση είναι βαθύτατα δυσλειτουργική αλλά και πολιτικά συντροφική. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η σχέση αυτή με τη λαϊκή ρήση “μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε”. Όθεν και το μεγάλο πρόβλημα: τι θα γίνει με τους ανέντακτους, των οποίων η “παραγωγή” συνεχίζεται μέχρι σήμερα;
Θα μπορούσα να πω ότι ο ΣΥΝ, όπως και παλιότερα το ΚΚΕ εσωτ. αντιμετωπίζει το πρόβλημα διά της αποσιωπήσεως. Κι όταν μιλάει για ενότητα της Αριστεράς δεν εννοεί θεραπεία του τραύματος που δημιούργησε τους κατά καιρούς ανέντακτους –ίσως γιατί θεωρεί ότι αυτούς τους έχει στην τσέπη, ίσως όμως γιατί η θεραπεία αυτής της στρεβλής σχέσης θα ανέσυρε στην επιφάνεια “οικεία κακά”. Οπότε ως ενότητα της Αριστεράς απομένει ένα κενού περιεχομένου ηθικολογικό κήρυγμα ή εξαντλείται σε μια προσπάθεια συνεργασίας με αριστερούς προερχόμενους από άλλους ιδεολογικούς ορίζοντες, όπως οι διάφορες μορφές εναλλακτισμού, αριστερισμού, κινηματισμού, κουλτουραλισμού, εσχάτως δε και ριζοσπαστισμού.
Η προσπάθεια δε προσέγγισης με τα ρεύματα αυτά προσδίδει και στον ΣΥΝ, με τον τρόπο της προσομοίωσης, χαρακτηριστικά ανάλογα, με αποτέλεσμα την πλήρη ιδεολογική του αλλοίωση ως ρεύματος της ανανεωτικής Αριστεράς.

Ως ρεύματος της ανανεωτικής Αριστεράς; Μα υπάρχει τέτοιο πρόβλημα; Η ανανεωτική Αριστερά (και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968) υπήρξε στη βάση δύο, κατ’ αρχήν, προβλημάτων: α) την ιδεολογική και οργανωτική υπαγωγή του ελληνικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στην ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ, β) την ανάγκη ανάδειξης μιας ηγεσίας για το κίνημα που θα προέκυπτε από τις δυνάμεις του κόμματος μέσα στην Ελλάδα και στη βάση δημοκρατικών κομματικών διαδικασιών. Αν το δεύτερο πρόβλημα ήταν η αφετηρία για την ανάδυση του ανανεωτικού εγχειρήματος και κινήματος, η ίδια η δυναμική του ανέδειξε και το πρώτο ζήτημα, ώστε η κριτική προς τον υπαρκτό σοσιαλισμό και ειδικά τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ να δυναμιτίσει το σύνολο των προβλημάτων. Προοδευτικά η ελληνική κομμουνιστική ανανέωση, το ΚΚΕ εσωτ., εν προκειμένω, έπαιρνε τις αποστάσεις της προς τον υπαρκτό, μέχρι πλήρους απορρίψεως, ταυτιζόμενη κατά κάποιον τρόπο με το γενικότερο ιδεολογικό ρεύμα των κομμουνιστικών κομμάτων της Δυτικής Ευρώπης που ονομάστηκε ευρωκομουνισμός. Αρκούντως γνωστά όλα αυτά και αρκούντως, πλέον, ξεχασμένα. Πάντως, απ’ αυτή τη διπλή κριτική προέκυψε το σύνολο των ανανεωτικών ιδεών για το κόμμα, για τη δημοκρατία, την Ευρώπη, τη σχέση με τις μάζες, την αυτονομία των μαζικών κινημάτων, τα εθνικά θέματα, τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, τη γενικότερη ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και ιστορίας. Η ανανέωση, παρ’ όλες τις ασάφειές της και τις αντιφάσεις της, ήταν ένα πραγματικό κίνημα ανανέωσης της πολιτικής στο χώρο της Αριστεράς.
Εκ των πρωταγωνιστών της διαδικασίας αυτής ήταν οι ονομασθέντες ανέντακτοι, που γίνονταν ανέντακτοι διότι η επίσημη ανανέωση για πολλούς δεν υπηρετούσε σωστά το ανανεωτικό κίνημα. Στην άλλη μεριά η ανανέωση “προκαλούσε ανατριχίλα”, κατά την έκφραση του μακαρίτη Χαρίλαου Φλωράκη. Στην άλλη μεριά ένα ήταν το κόμμα, ένας ήταν και ο σοσιαλισμός, ο υπαρκτός, και μεταξύ αυτών “μέγα χάσμα εστήρικται”.
Τα προβλήματα αυτά “ξεπεράστηκαν”. Έπαψε να υπάρχει ο υπαρκτός, κανείς δεν ομνύει στον Μπρέζνιεφ. Επομένως; Επομένως η διάσπαση του 1968 έπαψε να υπάρχει. Η ανανέωση δεν έχει λόγο ύπαρξης, ο λόγος της είναι κεντροαριστερός. Άλλωστε απ’ αυτήν προέρχονται κάθε τόσο ομάδες ή στελέχη που τα βρίσκουν με το ΠΑΣΟΚ, λένε.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Για την πλειοψηφία, μετά το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ, επικράτησε η άποψη ότι έτσι έχουν τα πράγματα: ανανέωση τέρμα. Πού και πού αναφέρεται μόνο το όνομά της, όπως το όνομα των μακαριστών στα ευχέλαια περί τεθνεώτων τα ψυχοσάββατα. Το θεμελιώδες και θεμελιωτικό δημοκρατικό πρόταγμα στο κόμμα ισούται με την καζουιστική των τάσεων, ενώ η δημοκρατία στην κοινωνία και τον πολιτικό βίο ορίζεται ως αμεσοδημοκρατική. Αρκεί όλα να σκεπάζονται από το στέγαστρο της αντιπαγκοσμιοποίησης, οπότε οι ενοικούντες υπό την σκέπη του δεν μπορεί παρά να είναι “ριζοσπαστικοί”. Έπονται ξόρκια και καταγγελίες. Ουδείς ομιλεί περί ετερο-παγκοσμιοποίησης (alter-modialisation), διότι έτσι εικάζεται ότι ξαναμπαίνει από το παράθυρο η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο μεταρρυθμισμός, τουτέστιν η κεντροαριστερά. Άλλωστε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα διαχείριση της ανανεωτικής προοπτικής δίνει μπόλικα “επιχειρήματα”, κι αντίθετα ένα πλατύ πνεύμα –τόσο πλατύ όσο ο ορίζοντας– προσημαίνει συνεχώς κι αδιαλείπτως μια κάποια, έστω και προσχηματική ενότητα με τις δυνάμεις του ΚΚΕ –καθόσον αριστεροί είναι κι αυτοί, αντινεοφιλελεύθεροι και ταξικά συνεπείς. Μπορεί αυτός ο στόχος να θεωρείται απώτερος, οραματικός, οντολογικός, και επομένως ενοικεί σε κάποιο μεταφυσικό υπερπέραν, εκεί όπου τα πράγματα και τους ανθρώπους διαχωρίζει η μανιχαϊκή ιδέα του καλού και του κακού, εκεί που αν δεν είσαι με το θεό είσαι με το σατανά. Η ενότητα είναι του θεού. Πώς αλλιώς άλλωστε, αφού ο σατανάς είναι διάβολος, αυτός που διαβάλλει, που φέρνει την σύγκρουση, την αμάχη, τη διάσπαση, ενώ η ενότητα είναι αγάπη και ειρήνη, τίποτε δεν μας χωρίζει, όλοι σ’ αυτήν προσβλέπουμε. Εκτός από τους αιρεσιάρχες.
Αφού, λοιπόν, αναγορεύτηκε η ενότητα ως τόπος του καλού, έπρεπε να φύγουν από τη μέση ιδέες όπως η ανανέωση, η οποία, ως γνωστόν, γεννήθηκε από τη “διάσπαση”. Μαζί με την ανανέωση, που παραμένει ανάμεσά μας, χωρίς τα νοήματά της, εκείνα που είχε προσλάβει κι εκείνα που θα μπορούσε να καλλιεργήσει, πρέπει να αποδυναμωθούν πολιτικά και όσοι τη διατηρούν ακόμα ζωντανή, ως διακύβευμα, στόχο, συνεχή προοπτική. Αυτό το ζήτημα έθετε και το άρθρο του Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου στον προηγούμενο “Πολίτη” (τεύχ. 137, “Συνασπισμός: η αυτοκτονική επιλογή”. Ότι δηλαδή οι σημερινές διακηρύξεις του ΣΥΝ για την “ενότητα όλης της Αριστεράς δεν είναι παρά αναίρεση του ιστορικού συμβολαίου δια του οποίου υπάρχει η παράταξη της ανανεωτικής Αριστεράς και διά του οποίου ενεγράφη στην ελληνική πολιτική σκηνή και κοινωνία”.
Εκεί, λοιπόν, έρχεται ο Μ. Παπαγιαννάκης, ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες πολιτικές του θέσεις, “δεξιές”, “κεντροαριστερές” ή “αριστερές”, και επικαλείται μετά παρρησίας τη συνέχιση της ανανέωσης. Μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία, ο υποψήφιος Μ. Παπαγιαννάκης, ακριβώς επειδή επικαλείται την ανανεούμενη ανανέωση, κι ακριβώς επειδή πολλοί, πάρα πολλοί αριστεροί, έστω και ανέντακτοι, επικαλούνται ακόμα την ανανέωση, κι ακριβώς επειδή ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών “υπάρχει ο κίνδυνος” την άποψή του να την ενισχύσει σημαντικά με ένα αξιόλογο ποσοστό ψήφων που θα υπερέβαινε τα καθιερωμένα, γι’ αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση. Όχι ο ίδιος ως πρόσωπο αλλά το βάρος εκείνης της λαϊκής ετυμηγορίας που θα προέκρινε τον Παπαγιαννάκη και δι’ αυτού τη συνέχιση της ανανέωσης. Επιχειρήματα μπορούσαν να βρεθούν~ μην δεν ήταν άλλωστε για το Σχέδιο Ευρωσυντάγματος υπέρ του ΝΑΙ;
Όφειλα να εκφράσω όσα έγραψα πιο πάνω, κυρίως διότι, όπως και τόσοι άλλοι, ενώ δεν είμαι ενταγμένος στον ΣΥΝ, η υπόθεση της ανανέωσης συνεχίζει να με αφορά και δεν έπαψα να είμαι στρατευμένος σ’ αυτήν, πάνε τέσσερις δεκαετίες τώρα. Απ’ αυτή τη σκοπιά, άλλωστε, συνεργάζομαι, όσο το μπορώ κι όπου καλούμαι, με τον Συνασπισμό, όπως και τόσοι άλλοι άλλωστε. Κι αν αναφέρθηκα στους ανέντακτους αριστερούς ήταν για να υπενθυμίσω ότι υπάρχουν κι αυτοί, όχι σαν παραπονούμενα αποπαίδια μιας παλιάς και ξεπερασμένης ιστορίας αλλά ως ενεργοί αριστεροί, αγωνιστές που αγωνιούν συνεχώς τι θα γίνει μ’ εκείνη την υπόθεση του σοσιαλισμού. Μια μεγάλη υπόθεση που μας έφτιαξε όλους ως αριστερούς και που δίνει νόημα, ουσία και προοπτική στην ύπαρξη της Αριστεράς, της ανανεωτικής Αριστεράς.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 9/12/2005

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς Ξάνθης


«Οι πληροφορίες για δήθεν απομάκρυνση της χώρας από το Ευρώ σπέρνουν στην κοινωνία τον πανικό. Θέλουν να τροφοδοτούν διλήμματα για να περάσουν τα μέτρα. Το ίδιο κάνουν κι εκείνοι που μιλάνε γενικά και αόριστα για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Με ποιο ερώτημα, με ποιο στόχο;
Κάποιοι θέλουν να επενδύουν πολιτικά πάνω στην ρευστότητα, περιφρονώντας την αγωνία και τα μεγάλα προβλήματα μιας κοινωνίας που υποφέρει».

Συνδιάσκεψη μελών και φίλων της Δημοκρατικής Αριστεράς

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η συνδιάσκεψη μελών και φίλων της Δημ.Αρ. χθες Τετάρτη 25.5.2011 στην Ξάνθη με την παρουσία και του Θόδωρου Μαργαρίτη , μέλους της Εκτελεστικής Γραμματεία της Δημοκρατικής Αριστεράς. Η συνολική ανάλυση και αποτίμηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας που έγινε απο τον σ. Θ. Μαργαρίτη , ακολουθήθηκε από εντονη συζήτηση και προβληματισμό σχεδόν απο ολους  τους παρευρισκόμενους/ες. 

Ο. Θ. Μαργαρίτης αφού εξήγησε την στάση των ανανεωτικών δυνάμεων και την προοπτική της δημιουργίας της Δ.Α. , προχώρησε στην παρουσίαση της σημερινής κατάστασης. Η ευθύνη των 2 μεγάλων κομμάτων που μέσα στα πλαίσια του πελατειακού κράτους οδήγησαν την χώρα στην σημερινή κατάσταση, αλλά και η μονιμα καταγγελτική στάση των άλλων κομμάτων της αριστεράς, βρίσκονται στον πυρήνα του πολιτικού πεδίου , που συνιστά την πολιτική κρίση , η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί υπέρβαση εκ μέρους κυρίως των πολιτών. Ο αναστοχασμός και η θετική μεταρρυθμιστική λογική της αριστεράς, που έπρεπε να επανέλθει στην πολιτκή κοιτίδα της, δημιούργησε την ανάγκη της δημιουργίας της Δημ.Αρ., που τα πρώτα δείγματα-και επιτυχημένα-γραφής της  , ηταν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και η συμετοχή της στην διοικηση των 3 μεγάλων δήμων της χώρας, Αθήνας, θεσσαλονίκης και Πάτρας.

Σήμερα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και που 1 1/2 χρόνος διαχείρησης εκ μέρους του Πασοκ, δεν επέφερε τις αναγκαίες αλλαγές, αλλαγές πού ήταν απιτεκτική ανάγκη να πραγματοποιηθούν εδώ και 30 χρόνια, για το γκρέμισμα του πελατειακού κράτους, επιχειρείται να ασκηθεί πάλι η ίδια πολιτική, που σαν στόχο έχει τους αδύνατους οικονομικά, μισθωτούς , συνταξιούχους και μικρομεσαια στρώματα, επιτείνοντας έτσι την άδικη κατανομή των βαρών για το ξεπέρασμα της κρίσης. Η Δημ.Αρ. θεωρεί ως κόκκινη γραμμή αμύνας την παραμονή στο ευρώ και οτιδήποτε άλλο θα αποτελέσει καταστροφή και ότι επίσης χρειάζεται ευρωπαική πολιτική λύση για το ξεπέρασμα της σημερινής οδυνηρά δύσκολης οικονομικής κατάστασης.


Εξ άλλου χθές στα πλαίσια της συνδιάσκεψης εκλέχτηκε 9μελής γραμματεία της τοπικής οργάνωσης της Δημ. Αρ.που αποτελούν οι:

Γκαρμπούνης Χρήστος
Γούναρης Κώστας
Δέλκος Κώστας
Ευαγγελίδης Σίμος
Ζουμπουλίδου Παρθένα
Καραμπουγιούκογλου Σαμί
Κυρλίδης Κώστας
Σαρακενίδης Σόλων
Στυλιανίδης Γιώργος

Σήμερα Πέμπτη 26.5.2011 αντιπροσωπεία της Δημ. Αρ. Ξάνθης με τον σ. Μαργαρίτη επικεφαλής,επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις της καπνοβιομηχανίας της ΣΕΚΑΠ και συζήτησε με τους εργαζόμενους και με την διεύθυνση, για τα ακανθώδη προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η επιχείρηση σήμερα. Για το θέμα αυτό θα υπάρξει ιδιαίτερη ανακοίνωση και τοποθέτηση εκ μέρους της τοπικής οργάνωσης.


Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Δηλώσεις Φ.Κουβέλη μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό



E-mailΕκτύπωσηPDF
Με τον πρωθυπουργό συναντήθηκε σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης. Αμέσως μετά τη συνάντηση προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

Διαφωνήσαμε με τον κ. Πρωθυπουργό σε πάρα πολλά ζητήματα. Του πρότεινα ότι πρέπει να υπάρξει αναστροφή της ασκούμενης πολιτικής, προκειμένου να σταματήσει αυτή η ύφεση και να κινηθεί η παραγωγική διαδικασία.
Επεσήμανα την ανάγκη να υπάρξει συνδιαμόρφωση μιας κοινωνικής πολιτικής, ένα δίκτυ κοινωνικής ασφάλειας, με δεδομένο το γεγονός ότι υπάρχουν μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία χειμάζονται.
Υποστήριξα ότι η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που υπάρχει στη χώρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο της ασκούμενης πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας, με τη δίκαιη κατανομή των βαρών και στο επίπεδο της Ευρώπης.
Και για άλλη μια φορά επανέφερα την ανάγκη να διεκδικηθεί η θετική αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και μείωση του επιτοκίου.
Ταυτόχρονα, προκειμένου να υπάρξει ακριβώς η αναστροφή της πολιτικής σε σχέση με την ύφεση και να κινηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία, υποστήριξα ότι η κυβέρνηση πρέπει να διεκδικήσει και υπάρχουν περιθώρια, σταθερά και αταλάντευτα, να διαμορφωθεί ένα πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα επενδυτικού χαρακτήρα ύψους 20 δις ευρώ το οποίο θα μπορούσε να ζητήσει τη χρηματοδότησή του από τους μηχανισμούς της Ε.Ε., με τη σύμπραξη του προϋπολογισμού(δημόσια ταμεία-ΕΣΠΑ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και μηχανισμών όπως τα επενδυτικά ομόλογα). Όλα τα άλλα θεωρούμε, θεωρεί η Δημοκρατική Αριστερά, ότι δεν αποτελούν απάντηση στα μεγάλα προβλήματα τα οποία υπάρχουν. Στη βάση αυτών των στοιχείων, αλλά και με συγκεκριμένες προτάσεις, η διαφωνία μας είναι δεδομένη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα καταψηφίσετε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα;
Φ. ΚΟΥΒΕΛΗΣ: Θα το καταψηφίσουμε.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Συνδιάσκεψη μελών και φίλων της Δημ.Αρ. την Τετάρτη 25.5.2011





Την ΤΕΤΑΡΤΗ 25 Μαίου 2011

θα γίνει συνάντηση μελών και φίλων της Δημοκρατικής Αριστεράς Ξάνθης 

στο ξενοδοχείο ΟΡΦΕΑΣ στις 7.30 το βραδυ.

Θα γίνει παρουσίαση των τρεχουσών εξελίξεων στην οικονομία και στην
πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

Στην συνέχεια θα εκλεγούν τα μέλη της Γραμματείας της τοπικής οργάνωσης.

Θα παρευρεθεί το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς
ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Με τους κερδοσκόπους ή με τους τραπεζίτες;



Γεράσιμος Γεωργάτος, 19/05/2011


Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι κάτι ενιαίο. Υπάρχουν ιδιώτες επενδυτές, θεσμικοί επενδυτές, τράπεζες, συστηματικοί ή κατά περίπτωση κερδοσκόποι, κλπ. Τα συμφέροντα όλων αυτών κατά την επιδίωξη του κέρδους συχνά δεν ταυτίζονται, όπως συμβαίνει και τώρα με την εξέλιξη του ελληνικού χρέους.

Στις 17 Απριλίου 2011, όπως αποκαλύπτει η γαλλική Liberation (9/5/11), συνήλθε στην Ουάσιγκτον ένα φόρουμ ιδιωτών επενδυτών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών, επονομαζόμενο Institute of International Finance. Παρών ο γνωστός, από την πρόβλεψή του για την κρίση των ενυπόθηκων δανείων, τουρκικής καταγωγής αμερικανός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος παρευρίσκεται ως πρόεδρος της RGE Monitor, εταιρίας συμβούλων επενδύσεων. Ο Ρουμπινί δεν χάνει ευκαιρία να προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι επίκειται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ισχυριζόμενος πως ο έλληνας υπουργός οικονομικών το έχει ήδη κρυφά ζητήσει, παρά τις μόλις προ ολίγου διαβεβαιώσεις Παπακωνσταντίνου ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Την ίδια μέρα, το πρακτορείο ειδήσεων Dow Jones, επικαλούμενο ανώνυμες πηγές, διαβεβαιώνει ότι «η Ελλάδα προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους της». Η είδηση αναμεταδίδεται φυσικά από τον οικονομικό τύπο διεθνώς.

Ακολουθεί η Παρασκευή, 6 Μαΐου, όπου, στην ηλεκτρονική του έκδοση, το περιοδικό Der Spiegel «αποκαλύπτει» ότι στο Λουξεμβούργο συγκαλείται «μυστική σύνοδος» των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης για να εξετάσουν το αίτημα της Ελλάδας για έξοδό της από το ευρώ. Και πάλι χωρίς αναφορά σε κάποια συγκεκριμένη πηγή και πάλι η είδηση αναμεταδίδεται από τα διεθνή πρακτορεία. Αποτέλεσμα; Πτώση του ευρώ, εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού για την Ελλάδα, περαιτέρω μείωση της αξιοπιστίας της, απομάκρυνση της προοπτικής για σύντομη επάνοδό της στις αγορές και δυνατότητας δανεισμού. Ποιος επωφελείται από όλη αυτή τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης και κουρέματος του ελληνικού χρέους ή εξόδου από το ευρώ; Φυσικά όσοι στοιχηματίζουν στην πιθανότητα χρεωκοπίας της χώρας, όσοι έχουν επενδύσει σε ασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών ομολόγων (CDS) και όσοι έχουν αποτραβήξει τα κεφάλαιά τους σε ευρώ από την Ελλάδα σε τράπεζες του εξωτερικού, προσδοκώντας τη συμφέρουσα γι` αυτούς επιστροφή στη δραχμή. Εν ολίγοις οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι.

Στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης και κουρέματος του ελληνικού χρέους αντιδρούν έντονα όλοι οι εκπρόσωποι των τραπεζών (Τρισέ, Σμάγκι, Προβόπουλος, Ταμβακάκης, κλπ). Όχι βεβαίως από κοινωνική ευαισθησία, αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα έπληττε σημαντικά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς της χώρας, καθώς και τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ενδεικτικά, η ΕΚΤ είναι εκτεθειμένη κατά 194 δις ευρώ σε ελληνικά ομόλογα, οι ελληνικές τράπεζες συνολικά κατά 49 δις, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι δημόσιοι οργανισμοί περίπου κατά 30 δις, ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες συνολικά κατά 165 δις. Οποιαδήποτε αναδιάρθρωση ή κούρεμα θα σήμαινε γι` όλους αυτούς σημαντικές και επικίνδυνες απώλειες. Τους τραπεζίτες συνεπικουρούν με δηλώσεις τους κατά οποιασδήποτε αναδιάρθρωσης θεσμικοί εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σημαντικοί ευρωπαίοι νυν και πρώην ηγέτες, που θέλουν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο αποδιάρθρωσης της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (Σμιτ, Κολ, Βαν Ρομπούι, κλπ).

Και οι έλληνες πολίτες, ιδίως οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι πιο αδύναμοι; Αυτοί δεν έχουν κανένα απολύτως συμφέρον να συνηγορούν σε αναδιαρθρώσεις, κουρέματα και εξόδους από το ευρώ παρασυρόμενοι, εξ αιτίας των δυσκολιών, από τις σειρήνες του λαϊκισμού και να δουν το τραπεζικό σύστημα να καταρρέει, μισθούς και συντάξεις να κουρεύονται ή να μην καταβάλλονται, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς να αναστέλουν τη λειτουργία τους και πολλά άλλα δεινά που θα σήμαινε κάτι τέτοιο.

Και η αριστερά σε όλες της τις αποχρώσεις; Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και όσο ακόμα μας στηρίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας, πρέπει να εγκαταλείψει τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης, όπως και τα περί κουρέματος ή διαγραφής μέρους του χρέους ή και εξόδου από το ευρώ και να συγκεντρώσει τα βέλη της στην κυβερνητική ανικανότητα και αδυναμία προώθησης των κρίσιμων και ουσιαστικών εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετωπίζουν τα ζητήματα του ελλείμματος του χρέους και της ανάπτυξης. Διαφορετικά θα αναδιαρθρώνονται και θα κουρεύονται συνεχώς οι μισθοί, οι συντάξεις και οι θέσεις εργασίας.

Οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση δεν μπορεί να συζητείται και πολύ περισσότερο να συμβεί πριν το 2013, όταν τεθεί σε ισχύ ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), που συγκροτείται ειδικά για να επιτρέπει τις αναδιαρθρώσεις χρεών. Πριν από το συγκεκριμένο χρονικό όριο η διαρκής αναφορά της αποκλειστικά για την Ελλάδα αποδεικνύεται ιδιαίτερα βλαπτική και επώδυνη. Συνεπώς, η αριστερά αντί να συντάσσεται με τους κερδοσκόπους, θα έπρεπε σε αυτή τη φάση να συντάσσεται με τους τραπεζίτες.