Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Η Εκλογική Επιτροπή της Δημ.Αρ. στην Ξάνθη


ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Την Εκλογική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς απαρτίζουν οι:

Γιώργος Αποστολίδης, επίτιμος δικηγόρος Αθήνας, Χρήστος Χούχος, εκπαιδευτικός, πρώην δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης, Σταύρος Θεοδωρίδης, πτηνοτρόφος, Παναγιώτης Χατζημπάρμπας, συνταξιούχος από την περιοχή της Σταυρούπολης, Νίκος Χούχος, μαιευτήρας γυναικολόγος, πρώην Διευθυντής Γυναικολογικής-Μαιευτικής Κλινικής Νοσοκομείου Ξάνθης, Σταμάτης Μισιρλής, έμπορος, Μαρία Σπανού, διευθύντρια του Δήμου Ξάνθης, Κώστας Δαλάτσης, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ξάνθης «Η Ενότητα» και Αντιδήμαρχος Τοπείρου, Ροζαλία Παπαδοπούλου, γιατρός χειρουργός, Βαγγέλης Παλάσσαρος, εκπαιδευτικός, πρώην Πρόεδρος ΕΛΜΕ Ξάνθης, Γιώργος Δίγκας, ορθοπεδικός χειρουργός, επιμελητής Νοσοκομείου Ξάνθης, Σίμος Ευαγγελίδης, πολιτικός μηχανικός, Κώστας Καραγκιουρλής, εκπαιδευτικός, Σόλων Σαρακενίδης, συνταξιούχος υπάλληλος Δ.Π.Θ., Δημήτρης Τσάκαλος, εκπαιδευτικός, Γιώργος Στυλιανίδης, ηλεκτρολόγος μηχανικός, Λεωνίδας Βλασακούδης, εκπαιδευτικός, Γιώργος Εμμανουηλίδης, πολιτικός μηχανικός, Γιάννης Δουκέλης, ηλεκτρολόγος μηχανικός, Ρωμανός Οικονομίδης, φοιτητής Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης, Κώστας Πατέστος, καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης και Αλέξανδρος Τσίγκας, καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης

Οι πρωταγωνιστές των εκλογών, τα όσκαρ… και ο τρίτος δρόμος




Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 30.4.12

Λίγα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες και το πολιτικό τοπίο δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί, καθώς το 1/3 των ψηφοφόρων δεν έχει αποφασίσει τι θα πράξει στην κάλπη. Αυτό που ωστόσο έχει διαφανεί καθαρά, είναι ποια στάση κρατάει το κάθε κόμμα και πώς πορεύεται. Σταχυολογούμε: -ΠΑΣΟΚ: Ο κ. Βενιζέλος εμφανίστηκε σχεδόν ως «τρίτος» στην εκλογική αναμέτρηση, ωσάν δηλαδή να μην ήταν ο βασικός διαμορφωτής των πολιτικών που ακολουθούνται, ή να μην έχει στην πλάτη μια 20ετη διαδρομή σε υπουργεία και κομματικά αξιώματα. Δεν άνοιξε κανένα από τα ζητήματα που σχετίζονται με τις ελευθερίες, τα δικαιώματα, το μεταναστευτικό, την εξωτερική πολιτική (βλ. Μακεδονικό), τα ζητήματα δηλαδή που σκιαγραφούν απολύτως το συντηρητικό προφίλ του. Άραγε σήμερα, τι θα έλεγε ο κ. Βενιζέλος αν άνοιγε θέμα ταυτοτήτων; Επίσης, οι επιλογές προσώπων ήταν ενδεικτικές, με αποκορύφωμα τον επικεφαλής του Επικρατείας -λες και είμαστε πίσω στη φούσκα του 2004- και το γενναίο άνοιγμα στο Γιώργο Παναγιωτακόπουλο. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό.

-ΝΔ: Ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει το όσκαρ β΄ ανδρικού ρόλου σε ταινίες του Τζέιμς Πάρις. Μπορεί χειροπέδες να μη φόρεσε ο Άκης, ωστόσο μάθαμε ότι φορούσε ο Αντώνης, γι’ αυτό και ζήτησε να του λύσουμε τα χέρια για «να κάνει ανάπτυξη για τον κάθε Έλληνα». Και αφού του τα λύσουμε, μας ζήτησε «να του δώσουμε και δύναμη για να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας μέσα σε ελάχιστο χρόνο». Με το δακρύβρεχτο ύφος του διωγμένου, μιλάει συνεχώς και δεν λέει τίποτα. Νοσταλγεί την Πολιτική Άνοιξη, αλλά δεν κατάφερε να περάσει τον Συμπιλίδη. Κρίμα. Εδώ είναι ο ίδιος αρχηγός της ΝΔ, ο Συμπιλίδης μας πείραξε;

Στην πορεία προς τις κάλπες ο κ. Σαμαράς θα «φάει» μερικούς μετανάστες, θα αυξήσει μισθούς, συντάξεις, αλλά θα μειώσει τους φόρους και βέβαια δεν θα επιτρέψει στην ακατονόμαστη γειτονική μας χώρα να αποκτήσει όνομα. Και για να μην ξεχνιόμαστε… ο Χρύσανθος του Δικτύου 21 κοσμεί τη δεύτερη θέση του Επικρατείας, ενώ ο πρόεδρος του Δικτύου 21, ταπεινά εκτίθεται στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά. Φοβού…

-ΚΚΕ: Η κυρία Παπαρήγα ήταν ακριβώς η ίδια. Από τις εκλογές του ’93 έως σήμερα, τα ίδια λέει, όπως φαντάζομαι τα ίδια θα λέει και στις εκλογές του 2022. Δεν περιμένει κανείς απολύτως τίποτα φρέσκο από τη μούχλα του Περισσού.

-ΛΑΟΣ: Ο κ. Καρατζαφέρης, από τις πολλές κωλοτούμπες αναρωτιέμαι πώς δεν έσπασε κανένα πόδι. Από τη μια, μάζεψε ό,τι ξέρασε η θάλασσα, όπως τον Γιαννάκη Παπαμιχαήλ και τον εκδότη της χουντικής εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» και από την άλλη, έβαλε εκπρόσωπο τύπου και επικεφαλής του Επικρατείας τον Γιώργο Κύρτσο, έναν κοσμοπολίτη με άποψη και σίγουρα όχι της δικής του αισθητικής. Ενδεχομένως να πληρώσει ακόμα και με αποκλεισμό από την επόμενη Βουλή τη σύγχυση που προκάλεσε στον κόσμο του η παλίρροια των θέσεών του. Δεν θα στεναχωρηθούμε…

-ΣΥΡΙΖΑ: Ο κ. Τσίπρας ήταν η πραγματική αποκάλυψη των εκλογών. Ξεπέρασε, ίσως, σε εμπνεύσεις τον κ. Καρατζαφέρη όταν ήταν στα πάνω του. Τη μια μέρα δώρισε την πρωθυπουργία στην κυρία Παπαρήγα, την άλλη στον Φώτη Κουβέλη, ενώ ακομπλεξάριστα δέχτηκε και την ψήφο ανοχής του Πάνου Καμμένου. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα που γκρέμιζε με τη ρητορική του και την πρακτική του ό,τι είχε απομείνει στη χώρα, δήλωσε ότι δεν επενδύει στην καταστροφή. Μετά από πολύμηνους αγώνες κατά του κυβερνητισμού, διακήρυξε ότι ο ίδιος δεν θέλει ψήφο αντιπολίτευσης, αλλά ψήφο για τη δημιουργία κυβέρνησης. Πάνω στην έξαρσή του, παρομοίασε τον εαυτό του με τον Αλιέντε. Ωστόσο, στο δρόμο προς την κάλπη είχε μια σημαντική απώλεια, καθώς το κόμμα Καμμένου του «έκλεψε» το Νότη Μαριά, μια προσωπικότητα που οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ακούσει σε περισσότερες από 5000 ομιλίες, αλλά και εμφανίσεις στους Γ. Αυτιά και Γ. Παπαδάκη, να αναπτύσσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το μνημόνιο. Ενδεχομένως να τον αντικαταστήσει επάξια ο Στ. Παναγούλης.

-ΔΗΣΥ: Η κυρία Μπακογιάννη, με εξαίρεση την αμετροέπεια στα όρια της πρόκλησης που έδειξε στο ζήτημα της Siemens… παρουσίασε με ειλικρινή τρόπο και χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος, τις θέσεις της στον ελληνικό λαό. Ας κριθεί γι’ αυτές.

Προφανέστατα και δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω τη ΔΗΜ.ΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη. Παρά ταύτα θα το πράξω, αναμένοντας και την όποια κριτική. Φρονώ ότι προσπαθήσαμε! Καταθέσαμε εναλλακτικό πρόγραμμα, με ισοδύναμα και εναλλακτικές προτάσεις. Ούτε μια φορά δεν ακούστηκε το «θα» μπροστά από κάποια πρόταση του Φώτη Κουβέλη ή κάποιου άλλου στελέχους. Δεν επενδύσαμε στην οργή τού κόσμου, ούτε υψώσαμε τους τόνους για να εισπράξουμε από την αγανάκτηση. Απορρίψαμε εξαρχής τις αστείες προτάσεις Τσίπρα και τις επικοινωνιακές ρουκέτες περί ενότητας, στηλιτεύσαμε τη διγλωσσία και την επιμονή στον ίδιο δρόμο του κ. Βενιζέλου, αναδείξαμε το συντηρητικό προφίλ του κ. Σαμαρά, ξεκαθαρίσαμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο συμμετοχής σε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στη σύγχρονη διάκριση αριστεράς-δεξιάς. Ταυτοχρόνως, μιλήσαμε για προοδευτικές πλειοψηφίες στη βάση συγκεκριμένων αρχών, που δεν είναι άλλες από την επιμονή στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τη σταθερή προσπάθεια για σταδιακή απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου.

Τρίτος δρόμος υπάρχει, αρκεί να το θέλουμε και να τον αναζητήσουμε!

Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είναι εκπρόσωπος τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς, υποψήφιος στη Β’ Αθηνών.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ



στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά προχωρούμε.... (Γ.Σεφέρης)




Η χώρα πορεύεται στις εκλογές με τους πολίτες απογοητευμένους, οργισμένους και αμήχανους, και με τις προεκλογικές κορώνες περισσότερο να συσκοτίζουν παρά να φωτίζουν το αμείλικτο πρόβλημα: πώς θα επιβιώσουμε, με τον βραχνά του Μνημονίου να μας δεσμεύει ασφυκτικά για τις επόμενες δεκαετίες, υποθηκεύοντας το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας;
Το παγιδευτικό ψευτοδίλημμα: Ναι ή όχι στο μνημόνιο
  • To ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ επιμένουν στο μνημόνιο, το οποίο εθελόδουλα αποδέχτηκαν. Και υπόσχονται ότι μέσα από αυτό θα ανορθώσουν τη λεηλατημένη χώρα. Κι ας υπέγραψαν και επέβαλλαν (με το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή χάος») τις στραγγαλιστικές για την οικονομία και την κοινωνία συμφωνίες με την Τρόικα…
  • Οι αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος) διακηρύσσουν απόρριψη και ανατροπή του Μνημονίου, αποσιωπώντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε Πιστωτικό Γεγονός: Ανατροπή του θα σήμαινε στην πράξη και τυπική πλέον υποβάθμισή μας σε Χρεοκοπημένη Χώρα, δικαιώνοντας έτσι το ψευτοδίλημμα « Μνημόνιο ή χάος».
Το σκεπτικό της ΔΗΜ.ΑΡ.
Γνωρίζουμε ότι παρά τη διαφωνία μας με το συμφωνηθέν πλαίσιο με τους δανειστές μας, αυτό υπάρχει αντικειμενικά, και αποτυπώνει δεσμευτική συμφωνία της χώρας (επικυρωμένη μάλιστα από τα 2/3 των βουλευτών). Μέσα από αυτή μάλιστα τη συμφωνία έχει ρυθμιστεί να εκπληρώσουν οι εταίροι μας τη χρηματοδότηση που προβλέπεται στη «Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης».
Επιπλέον, η συμφωνία αυτή προϋποθέτει ότι θα προωθηθούν από μέρους μας σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες είναι μονόδρομος για την ανάπτυξη της χώρας(άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, περιορισμός φαρμακευτικής δαπάνης, εξυγίανση συστήματος δικαιούχων αναπηρικών συντάξεων, κ.λ.π.)
Όμως η έννοια της δέσμευσης με τη συμφωνία αυτή δεν ισοδυναμεί με παραίτηση από τη διεκδίκηση αναπροσαρμογών του συμφωνηθέντος πλαισίου, στο έδαφος νέων οικονομικών και πολιτικών δεδομένων τα οποία γίνονται ολοένα και πιο ορατά στο μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο.


Η συγκεκριμένη θέση της ΔΗΜΑΡ: Ανάμεσα στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό (άμεση ανατροπή του Μνημονίου) από τη μια και τις μεγαλόστομες υποσχέσεις των εθελόδουλων κομμάτων του μνημονίου από την άλλη, θεωρούμε ως μόνη εθνικά συμφέρουσα λύση επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Η λύση αυτή δεν είναι προεκλογική επινόηση γραφείου αλλά επεξεργασμένη θέση την οποία διακηρύξαμε από τον καιρό της συζήτησης του Μνημονίου στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τη λύση αυτή θεωρούν πλέον αναπόφευκτο μονόδρομο πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι και διακηρύσσουν μαχητικά και Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες (Φρανσουά Ολάντ, Κον Μπετίτ, Μάρτιν Σουλτς, Χάνες,Σβόμποντα, οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, το κόμμα της Γερμανικής Αριστεράς, κόμματα του Ευρωπαϊκού Νότου κ.ά.)
Πρέπει ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε εντίμως ότι η λύση αυτή δεν είναι απλή ούτε μπορεί να επιτευχθεί αμέσως μετά τις εκλογές.
Μπορεί ωστόσο να προωθηθεί αποφασιστικά, αν:
Α. Ενισχυθεί μέσα από τις εκλογές το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο με προσανατολισμό την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.
Β. Δημιουργηθούν νέα θετικά δεδομένα στα δημοσιονομικά μας μεγέθη με την αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, με μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος που στοχεύουν στο δίκαιο επιμερισμό των βαρών, όπως προτείνουμε αναλυτικά και τεκμηριωμένα στο πολιτικό μας πρόγραμμα.
Γ. Προχωρήσουν οι κυοφορούμενες σημαντικές πολιτικές μεταβολές στο Γαλλογερμανικό Άξονα. Η βαθμιαία, ορατή πλέον, αποδυνάμωση του μετώπου της Ευρωπαϊκής Δεξιάς (με αιχμή τον Γαλλογερμανικό Άξονα) θα δημιουργεί ευνοϊκότερους συσχετισμούς, ώστε να αξιοποιούνται δυνατότητες για ρεαλιστικές υπερβάσεις και να διεκδικούμε ως χώρα τροποποίηση των όρων του Μνημονίου.
Τα δυο κυβερνητικά κόμματα είναι μακριά από αυτήν τη λογική. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υπόσχεται ότι με πειθήνια υποταγή στους όρους του Μνημονίου θα ανορθώσει τη χώρα. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι έδωσε ήδη δείγματα γραφής για το μέλλον: Με την συγκαλυπτική της εμμονή στο « ΄Ολον ΠΑΣΟΚ» και « στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν περισσεύει» έδωσε συγχωροχάρτι σε όλα εκείνα τα ανώτερα και μεσαία στελέχη που έκαναν πάρτυ διαφθοράς, οδήγώντας τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Η Ν.Δ. αρκείται σε κωλοτούμπες αντιφάσεων και καλλιεργεί την αυταπάτη πως θα αναστρέψει τον κατήφορο, που η ίδια, μαζί με το ΠΑΣΟΚ οικοδόμησε.


Η ζωτική για τη χώρα μας αλλαγή εκ των πραγμάτων θα προκύψει μέσα από ένα συνδυασμό αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και κοινωνικών – πολιτικών αγώνων με προτάσεις που μπορούν να διεκδικηθούν, ώστε η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους να γίνει μέσα από πολιτικές ανάπτυξης και απασχόλησης, η κοινωνία να μη διαλυθεί και να μη ζήσει σε καθεστώς χρεοκρατίας.
Μόνο έτσι θα καταφέρει το κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει μετά τις εκλογές να φέρει σε πέρας το δυσκολότερο έργο της μεταπολίτευσης: να διαπραγματευτεί, συνδυάζοντας την εκπλήρωση των δεσμεύσεων και των στόχων απέναντι στους δανειστές μας, με την προσπάθεια για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση και το πέρασμά της σε αναπτυξιακή τροχιά.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει αυξημένη ευθύνη στην κατεύθυνση αυτή και με βάση το σκεπτικό - πρόταση που ανέλυσα παραπάνω ζητά την ψήφο των Ελλήνων πολιτών για μια νέα αρχή.
Η αλλαγή του πολιτικού τοπίου με δυναμική παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς θα αποτελέσει τον καταλύτη για μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής σε προοδευτική κατεύθυνση και θα δώσει την δυνατότητα για νέες συμμαχίες που θα στηρίζονται σε δύο απαράβατες προϋποθέσεις: δέσμευση σε κοινό πρόγραμμα συμβατό με τις θέσεις μας και φερέγγυα πρόσωπα για την υλοποίησή του.
Για την Ελλάδα στην Ευρώπη, με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΞΑΝΘΗΣ


Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Ξάνθη





Ανακοινώνουμε σήμερα το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς για το Νομό Ξάνθης, το οποίο απαρτίζουν οι:

ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Γιατρός. Ορθοπαιδικός-χειρουργός, απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. Εργάσθηκε ως επιμελητής σε νοσοκομείο της Μ.Βρετανίας. Εργάζεται στην Ξάνθη ως ιδιώτης γιατρός και είναι διευθυντής του ορθοπαιδικού τμήματος της κλινικής "Ιπποκράτης" της Καβάλας.


ΓΟΥΝΑΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Δικηγόρος.
Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ξάνθης 2005-2011.
Δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης 1998-2006.

ΔΕΛΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, ελεύθερος επαγγελματίας. Απόφοιτος της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης του Δ.Π.Θ.
Μέλος της Δ.Ε. του Τμήματος Θράκης του Τ.Ε.Ε.
Νομαρχιακός σύμβουλος Ξάνθης 1994-1998.
Δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης 2002-2006.

ΖΟΥΜΠΟΥΛΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ
Γιατρός αναισθησιολόγος. Γεννήθηκε στα Λιβερά και μεγάλωσε στην Ξάνθη.
Άσκησε το ιατρικό επάγγελμα στη Γερμανία (στο Ινστιτούτο Αναισθησιολογίας του Πανεπιστημίου του Dusseldorf και στο νοσοκομείο της πόλης Neuss).
Το 2005 επέστρεψε στην Ξάνθη, όπου και κατοικεί μόνιμα.
Πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία και την αναβίωση της Παλιάς Ξάνθης.

ΣΑΜΗ ΚΑΡΑΜΠΟΥΓΙΟΥΚΟΓΛΟΥ
Δημοσιογράφος – Μουσικός Παραγωγός. Εργάζεται από το 1997 στην ΕΡΤ και στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Κομοτηνής. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης και του Συνδέσμου Τούρκων και Ελλήνων Δημοσιογράφων.

Δημοκρατική Αριστερά: Μια εγγύηση ομαλότητας





του Λεωνίδα Καστανά 
Υπάρχει ένα κόσμος που ανησυχεί για την επόμενη μέρα, για την 7ηΜαΐου και δεν είναι λίγος.
Μέσα στον ορυμαγδό της εκδίκησης και της αυτοχειρίας, υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να επιβιώσουν και αναρωτιούνται:
Ποια κυβέρνηση και με ποιο πρόγραμμα, θα αναλάβει να υλοποιήσει τη νέα δανειακή σύμβαση και να μας βγάλει από την κρίση, αν βέβαια αυτό είναι εφικτό;

Τα δημοσκοπικά ευρήματα αναδεικνύουν ως ισχυρή, την πιθανότητα της απόλυτης διασποράς των ψήφων, έτσι ώστε, Σαμαράς και Βενιζέλος μαζί, να μη σχηματίζουν βιώσιμη κυβέρνηση.
Η πιθανότητα να μπούμε σε μια διαλυτική διαδικασία συνεχόμενων  εκλογών είναι μεγάλη. Το μίγμα ακυβερνησίας, λαϊκισμού και ισχυρού φαιοκόκκινου μετώπου αναμένεται διαλυτικό για αυτό που έχει απομείνει από την ελληνική κοινωνία.
Ο κίνδυνος μιας ανοικτής χρεοκοπίας είναι κοντά μας, περισσότερο από ποτέ.
Δεν μπορεί, θα υπάρχει έστω και μια, σημαντική κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, που την ύστατη στιγμή, θα σταθεί απέναντι από τα πραγματικά επίδικα.
Μια εγγυήτρια δύναμη ομαλότητας.
Μακάρι να είναι και περισσότερες.
Μια δύναμη που όχι μόνο θα βοηθήσει να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά και θα θέσει απαράβατους όρους κοινωνικής δικαιοσύνης στο πρόγραμμά της.
Δεν μας ενδιαφέρει αν θα συμμετάσχει στην κυβέρνηση με δικούς της υπουργούς.
Μας ενδιαφέρει να είναι εκεί όπου θα γίνονται οι διαπραγματεύσεις.
Να έχει λόγο και να βάλει βέτο για τους νέους υπουργούς.
Να θέσει εφικτούς όρους για τα μέτρα εξυγίανσης και τις μεταρρυθμίσεις, για τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάπτυξη, για την προστασία των αδυνάμων και το ασφαλιστικό.
Για τη δίκαιη λιτότητα.

Χρειαζόμαστε μια πολιτική δύναμη, που θα γεφυρώσει τα ψευδεπίγραφα και ύποπτα  πλέον χάσματα, προκειμένου να επιβιώσει η χώρα και να μην παραδοθεί βορρά στους ανεύθυνους, τους πεισιθάνατους, τους φασίστες και τους ωμούς λαϊκιστές. Στους χειρότερους των Ελλήνων.
Πιστεύουμε ότι μια τέτοια ισχυρή δύναμη  είναι η Δημοκρατική Αριστερά και θα βρίσκεται εκεί που πρέπει την κατάλληλη στιγμή. 
Μια εγγύηση ομαλότητας για να μην πεθάνει η ελπίδα.  

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Παρουσίαση του ψηφοδελτίου της Δημοκρατικής Αριστεράς Ξάνθης










Την ΔΕΥΤΕΡΑ  23 Απριλίου 2012
και στη 1 το μεσημέρι
θα γίνει η παρουσίαση
του ψηφοδελτίου της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Ξάνθη,
στον χώρο του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ.

Ευελπιστούμε στην παρουσία εκπροσώπων του γραπτού και ηλεκτρονικού
τύπου της Ξάνθης
και όσων άλλων το επιθυμούν.


Από την Ν.Ε. Ξάνθης
της Δημ.Αρ.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Η κρίση και το ΕΣΥ της προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος (και οι άνθρωποί του)


1 εικόνα
του Χρήστου Μιχαηλίδη
Ετικέτες: ΕΣΥ
Σχόλια
Η χώρα περνά μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Οι παθολογίες δεκαετιών που μας έφτασαν ως εδώ συνεχίζονται πρακτικά αδιατάρακτες, ενώ οι περικοπές έχουν ως προνομιακό στόχο τους πολίτες αυτής της χώρας με χαμηλό εισόδημα και μικρή πρόσβαση στους κύκλους εξουσίας.
Το σύστημα υγείας αποτελεί ακριβή μικρογραφία του συνόλου. Επί δεκαετίες κυριαρχεί το πελατειακό κράτος, οι (καθόλου τυχαίοι) οργανωτικοί ανορθολογισμοί, οι πρακτικές διαπλοκής “διαχειριστών” και “λειτουργών υγείας” με οικονομικά συμφέροντα.  Δυστυχώς είναι πολλά τα λεφτά. Αρκετά, για να αρχίσει η άμβλυνση των συνειδήσεων και η χαλάρωση των αναστολών, με την παράλληλη δυστυχώς ενοχική σιωπή των ηθικών.


Αποτέλεσμα: οι δαπάνες υγείας έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και ο πολίτης στερείται τη φροντίδα υγείας που χρειάζεται (και ως φορολογούμενος πληρώνει).Οι σπατάλες πρέπει να καταπολεμηθούν αποφασιστικά και η ανοχή στην παραβατικότητα να είναι μηδενική. Αλλά προϋπόθεση για αυτό είναι να γίνουν ουσιαστικές τομές στη λειτουργία των θεσμών. Οι αλλαγές όμως, στο σύστημα υγείας είναι συνήθως ανεπαρκείς και πρόχειρες. Κυριαρχούν οι “τυφλές” και “οριζόντιες” περικοπές. Αυτές όχι μόνο δεν αποδίδουν οικονομικά (συχνά οδηγούν σε καταστάσεις που τελικά έχουν μεγαλύτερο κόστος), αλλά και υπονομεύουν μια ουσιώδη πλευρά της προσπάθειας να ορθοποδήσει η κοινωνία και να αναπτυχθεί η χώρα:αγνοούν ότι το σύστημα υγείας έχει καίριο ρόλο, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης.
Όπως γνωρίζουν καλά όσοι έχουν άμεση εμπειρία οι ίδιοι ή κοντινοί τους άνθρωποι, η σοβαρή ασθένεια μπορεί να απειλήσει με προσωπική ή/και οικογενειακή κατάρρευση, με πλήρη αλλαγή τους “στάτους” της ζωής. Το σύστημα υγείας καλείται να σταθεί ανάχωμα απέναντι σε αυτήν την απειλή. Οι ανισότητες και το έλλειμμα αλληλεγγύης για τα μεγάλα συμβάντα της ζωής, την αρρώστια και το θάνατο, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά ούτε από τη σημερινή κοινωνία ούτε από την παράδοση πολιτισμού της χώρας. Απειλούν τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής. Το σύστημα υγείας καλείται να αποτελέσει φραγμό και για αυτήν την απειλή. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η χώρα χρειάζεται ένα ανθρώπινο, αποτελεσματικό και δίκαιο σύστημα υγείας.
Παρά τις δυσκολίες, το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρα μας, το ΕΣΥ, διαθέτει ανθρώπους που ασκούν ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό έργο υψηλού επιπέδου με αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια. Κατά κανόνα οι λειτουργοί αυτοί βρίσκονται στο περιθώριο. Εδώ βρίσκεται η πρόκληση: οι αλλαγές που απαιτούνται περνούν μέσα από τη συστηματική ανάδειξη της οπτικής, του λόγου και του ρόλου των ανθρώπων αυτού του “άλλου” ΕΣΥ, αυτής της “άλλης” πλευράς της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν να θεμελιωθεί οποιαδήποτε δημόσια πολιτική υγείας, οποιαδήποτε θεσμική τομή εξυγίανσης και εξορθολογισμού χωρίς να αναδειχθεί και να αναλάβει ρόλο μια “κρίσιμη μάζα” ενεργών ανθρώπων που αντιτάσσονται έμπρακτα στη διαφθορά, τον ατομικισμό, την αναξιοκρατία που επικρατούν. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Σήμερα βρίσκονται στον “έξω κύκλο”. Κρίσιμο έργο της πολιτικής είναι να τους αναδείξει και να τους δώσει ρόλο.
Το ζήτημα είναι γενικότερο και αφορά πολλούς τομείς της κοινωνίας και του κράτους: οι αναγκαίες τομές στη λειτουργία των θεσμών πρέπει να συνοδευτούν από την ανάδειξη και απόδοση ρόλου στο είδος των ανθρώπων που μπορούν να δώσουν νόημα στο αίτημα για προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, που είναι άξιοι στη δουλειά τους, που (συχνά με προσωπικό κόστος) έχουν σταθεί έξω από το πλέγμα του πελατειακού συστήματος και της διαπλοκής. Το ζήτημα είναι βαθύτατα πολιτικό και πρέπει να τεθεί στο κέντρο της συζήτησης.


*Ο Χρήστος Μιχαηλίδης είναι Γιατρός - Παθολόγος, Διευθυντής του ΕΣΥ.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ




Η πολυαναμενόμενη και από πολλούς προαναγγελθείσα δεύτερη μεταπολίτευση στη χώρα μας εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Το ίδιο, ίσως και με μεγαλύτερη έμφαση ισχύει και για τη μειονοτική πολιτική και την κατάσταση της μειονότητας στη Θράκη.
Μόνο τυφλοί ένθεν κακείθεν (πλειονότητα και μειονότητα) θα υποστήριζαν ότι η κατάσταση στη Θράκη σε σχέση με τη μειονότητα τα τελευταία 38 χρόνια, παραμένει αναλλοίωτη.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πολυδιαφημισμένη ισονομία – ισοπολιτεία ολοκληρώθηκε. Λιγότεροι, πλειοδοτούν λέγοντας ότι δόθηκαν και προνόμια που δεν χρειαζόταν.
Κάποιοι άλλοι μεμψιμοιρούν, παραβλέποντας ό,τι θετικό έχει πραγματοποιηθεί και προβάλλοντας μόνο τις καθυστερήσεις και τις αγκυλώσεις που ακόμα υπάρχουν τόσο στη διοίκηση όσο και στην κοινωνία.
Σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο, από το 1974 και μετά, οι ιδεοληψίες, οι προκαταλήψεις και φοβίες, η έλλειψη ανεκτικότητας στο διαφορετικό, συγκρούστηκαν με την πραγματικότητα στις νέες συνθήκες , που απαιτούσε τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές θρησκευτικές αναφορές και φυλετική καταγωγή σε συνθήκες ομαλότητας.
Το νομικό οπλοστάσιο άλλων εποχών, από νόμους της περιόδου του Μεταξά, της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και του ψυχρού πολέμου αλλά και της περιόδου της χούντας, συγκρούστηκε με ό,τι καινούριο, φρέσκο και προοδευτικό ήρθε στο προσκήνιο από τα κινήματα και την αριστερά, ως αίτημα, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποτέλεσε το πλαίσιο διεθνών συνθηκών που υπογράφηκαν ή και επικυρώθηκαν από τη χώρα μας.
Οι εθνικιστές και από τις δύο πλευρές (πλειονότητα και μειονότητα) αν και κατά κανόνα κρύβονται πίσω από τον “πατριωτισμό”, τη θρησκευτική ιδιαιτερότητα ή άλλα ψευδεπίγραφα, προσπάθησαν να αναγάγουν την αντιπαράθεση σε εθνικό σπορ. Οι μεν προβάλλοντας τον κίνδυνο της ακεραιότητας της Θράκης και πυροδοτώντας την αμοιβαία καχυποψία, οι δε αξιοποιώντας στο έπακρο αισθήματα ανασφάλειας που προκαλούσε η αναβολή της μεταπολίτευσης στο χώρο της μειονότητας. Κάποιοι βέβαια και με το αζημίωτο, με την έννοια ότι καρπώνονταν και οικονομικά οφέλη από τη “διαχείριση” της κατάστασης.
Οι πολλοί, οι περισσότεροι πολίτες ταλαντεύονταν.
Από τη μία πλευρά η καθημερινή τους εμπειρία βοούσε. Η τυπική και κυρίως η ουσιαστική πολιτική διακρίσεων που οδηγούσε τους πολίτες της μειονότητας της ορεινής ζώνης να προσπερνούν τις μπάρες της επιτηρούμενης ζώνης των χωριών τους παίρνοντας άδεια εισόδου και εξόδου, ήταν παρούσα έως και το 1995. Τα εμπόδια που πρακτικά οδηγούσαν έως την απαγόρευση αγοραπωλησιών, την παντελή απουσία από τους τομείς της δημόσιας διοίκησης ήταν κοινό μυστικό. Η εφαρμογή – για δεκαετίες -του άρθρου 19 του κώδικα ιθαγένειας δημιούργησε εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολίτες – φαντάσματα. Η υποβαθμισμένη εκπαίδευση, ή άρνηση του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού και πολλά βέβαια ακόμα που συνέθεταν το σκηνικό της προηγούμενης περιόδου, εξακολουθούν να υφίστανται.
Από την άλλη, ο ορυμαγδός της κινδυνολογίας σε συνδυασμό με την αρχή της αμοιβαιότητας και τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην ελληνική μειονότητα της πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου καθιστούσαν αναποτελεσματική την όποια ένδειξη αλληλεγγύης. Σε σημείο που και οι όποιες φωνές υψώνονταν τοπικά είτε προσέκρουαν στο πέπλο σιωπής είτε ενοχοποιούνταν. Την κατάσταση περιέπλεκε και η ύπαρξη ακραίων φωνών μέσα στη μειονότητα.
Η Αριστερά στην περιοχή μας και οι άνθρωποί της (πλειονοτικοί και μειονοτικοί)  από τη μεταπολίτευση και μετά έδωσαν με συνέπεια ένα δύσκολο  αγώνα απέναντι  στον εθνικισμό και στον συντηρητισμό κάθε πλευράς και οικοδόμησαν μία μειονοτική πολιτική που  σε μεγάλο βαθμό - έστω και καθυστερημένα -  υιοθετήθηκε και από  άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ειδικότερα  συνέβαλαν καθοριστικά από τη μία πλευρά  να ακυρωθεί σε μεγάλο βαθμό ο συντηρητισμός και η καχυποψία μεγάλου μέρους της πλειονότητας, που αντιμετώπιζε τη μειονότητα ως εν δυνάμει εθνικό κίνδυνο και από την άλλη πλευρά να  αποδείξουν έμπρακτα στη μειονότητα ότι για την Αριστερά, η δημοκρατία και τα δημοκρατικά δικαιώματα υπάρχουν για όλους.
Συνέβαλε δηλαδή η Αριστερά περισσότερο από κάθε άλλο στην κοινωνική συνοχή στη Θράκη.
Προέβαλε και διεκδίκησε μέτρα για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης της μειονότητας. Χαιρέτισε και στήριξε πρωτοβουλίες και προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης καθώς και θετικές διακρίσεις όπως η ποσόστωση 0,5% για την Ανώτατη εκπαίδευση παλαιότερα αλλά και η ρύθμιση της ποσόστωσης (5%ο) που προβλέπει ο Ν.3647/2008 (άρθρο 23) για πρόσληψη στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ στην περιοχή της Θράκης. Πρέπει ωστόσο να πούμε ότι οι θετικές διακρίσεις πρέπει να θεσμοθετούνται στο πλαίσιο μια συνολικής πολιτικής που σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα να οδηγούν στη εξάλειψη των αιτίων που τις προκάλεσαν και κατά συνέπεια να καταργούνται.
Δεκαετίες πριν διεκδίκησε την ίδρυση Πανεπιστημιακής Παιδαγωγικής Σχολής Τουρκικής γλώσσας και την κατάργηση της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας, που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε.
Παρά τις φανερές προεκλογικές σκοπιμότητες, είναι θετική η ρύθμιση για τα τεμένη της Θράκης και η μείωση των προστίμων για τα αυθαίρετα κατά 80% λίγο πριν από την αναμενόμενη προκήρυξη των εκλογών. (Άραγε, ενοχές ή ένδειξη πλειοδοσίας επέκτειναν τη μείωση των προστίμων και για τα αυθαίρετα της περιόδου μετά το 1996 ?)

 Η τοπική κοινωνία στο σύνολό της αναγνωρίζει και εκτιμάει ιδιαίτερα τη συνέπεια των θέσεων και των απόψεων  της αριστεράς στα  ζητήματα αυτά σε αντίθεση με τις ψηφοθηρικές πολιτικές των μεγάλων κομμάτων και των τοπικών εκπροσώπων τους, που αντιμετωπίζουν τη μειονότητα  κυρίως ως δεξαμενή μαζικής άντλησης ψήφων και πολιτεύονται  ανάλογα απέναντί της.  

Αυτή την αντίληψη εκφράσαμε και αυτή την πολιτική συνεχίζουμε να υπερασπίζουμε όσοι ενταχθήκαμε στη Δημοκρατική Αριστερά. Εκεί στοχεύουν και οι διακηρυγμένες – από το ιδρυτικό της συνέδριο – θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς. 
Σήμερα, λόγω και της οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης αποκτά ξεχωριστή σημασία να μιλήσουμε χωρίς φόβο και αγκυλώσεις για τα προβλήματα που απασχολούν τους συμπολίτες μας στην μειονότητα, για μια δεύτερη αλλά ολοκληρωμένη μεταπολίτευση στην περιοχή μας. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής , προτεραιότητες μπορούν να θεωρηθούν:

Η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να παρέχονται για όλους ίσες ευκαιρίες πρόσβασης σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης (ίδρυση νέων σχολικών μονάδων, τόσο δημόσιας όσο και μειονοτικής εκπαίδευσης, όπου αυτό είναι αναγκαίο, εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση των υπαρχουσών, ουσιαστική λειτουργία διαπολιτισμικών σχολείων).
Η κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή και της εφαρμογής της Σαρία σε διαφορές οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου των μουσουλμάνων και υπαγωγή όλων αυτών των διαφορών στα ελληνικά τακτικά δικαστήρια με εφαρμογή του Αστικού Κώδικα, όπως για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες και κατά συνέπεια περιορισμός του Μουφτή στα θρησκευτικά του καθήκοντα και ανάδειξή του από την ίδια τη μειονότητα,
Η επαναχορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους μειονοτικούς πολίτες την στερήθηκαν με βάση το αρ.19 του Κώδικα Ιθαγένειας και ζουν μόνιμα στην περιοχή ως ανιθαγενείς.
Η δυνατότητα άσκησης από τους μειονοτικούς πολίτες όλων των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις σύγχρονες διεθνείς συμβάσεις, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος του εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού, σύμφωνα με τις αρχές του ΟΑΣΕ.
Η απρόσκοπτη άσκηση από τους μειονοτικούς πολίτες του δικαιώματος να ιδρύουν σωματεία με την επωνυμία που οι ίδιοι επιθυμούν στα πλαίσια της εφαρμογής του δικαιώματος τους αυτοπροσδιορισμού,
Η εκλογή των διαχειριστικών επιτροπών των βακουφίων
Η άμεση εφαρμογή της ποσόστωσης (5%ο) που προβλέπει ο Ν.3647/2008 (άρθρο 23) για πρόσληψη στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ στην περιοχή της Θράκης,
• Η ρύθμιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην ορεινή περιοχή της Θράκης σε συσχέτιση και με τις ρυθμίσεις του ν. 4014/2011 για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων.

Ξάνθη, Απρίλιος 2012
Κώστας Δέλκος - Σαμή Καραμπουγιούκογλου




...Με καθυστέρηση 73 χρόνων.






Την τελευταία εβδομάδα μεγάλος θόρυβος ξέσπασε και πολύ συζήτηση έγινε με τη ρύθμιση που ψηφίστηκε από τη Βουλή για μείωση κατά 80% του ενιαίου ειδικού προστίμου αυθαίρετων κατασκευών για τα μέλη της μειονότητας της Θράκης. Θυμίζουμε ότι η ίδια ακριβώς ρύθμιση, δηλαδή μείωση κατά 80% του ενιαίου ειδικού προστίμου αυθαίρετων κατασκευών, έγινε το Φεβρουάριο του 2012 με το άρθρο 70 του Ν.4042/2012 για τους παλιννοστούντες ομογενείς ολόκληρης της χώρας. Τότε όμως ούτε θόρυβος ξέσπασε και ούτε συζήτηση έγινε. Η διακριτική αυτή μεταχείριση των μελών της μειονότητας ήρθε να αποκαταστήσει - έστω καθυστερημένα - την αδικαιολόγητη άρνηση της Πολιτείας για πολλά χρόνια να χορηγεί οικοδομικές άδειας σ’ αυτήν την κατηγορία των ελλήνων πολιτών. Όμως για το θέμα αυτό θα ασχοληθούμε μία άλλη φορά. Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μία άλλη «διακριτική» μεταχείριση μιας κατηγορίας ελλήνων πολιτών. Αυτή που αφορά τις αγοραπωλησίες ακινήτων.


Στην περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου δημοσιεύτηκε (και δεν ψηφίστηκε, επειδή ο Μεταξάς είχε τη Βουλή στο γύψο) ο Α.Ν. 1366/1938, ο οποίος προέβλεπε ότι στις παραμεθόριες περιοχές, μεταξύ των οποίων και ολόκληρος ο Νομός Ξάνθης, απαγορευόταν οι μεταβιβάσεις ακινήτων μεταξύ ελλήνων πολιτών χωρίς την άδεια μιας Επιτροπής, την οποία αποτελούσαν ο Νομάρχης, ο στρατιωτικός διοικητής του Νομού και ο Διευθυντής Γεωργίας. Σκοπός της διάταξης αυτής, όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του νόμου, ήταν η παρεμπόδιση εγκατάστασης στις παραμεθόριες περιοχές «υπόπτων προσώπων, δυναμένων να θέσουν εν κινδύνω την ασφάλειαν της χώρας». Για να συντάξει ο συμβολαιογράφος συμβόλαιο μεταβίβασης ακινήτου έπρεπε υποχρεωτικά να προϋπάρχει άδεια της παραπάνω Επιτροπής. Σε διαφορετική περίπτωση και το συμβόλαιο μεταβίβασης ήταν άκυρο και διώκονταν ποινικά ο συμβολαιογράφος και οι συμβαλλόμενοι. Όταν η Επιτροπή θεωρούσε ένα πρόσωπο «ύποπτο, δυνάμενο να θέσει εν κινδύνω την ασφάλειαν της χώρας» και δεν επέτρεπε να μεταβίβαση του ακινήτου, όχι μόνο δεν αιτιολογούσε την απόφασή της, αλλά ούτε καν έκανε τον κόπο να εκδώσει απόφαση. Ο δε ενδιαφερόμενος Έλληνας πολίτης δεν είχε καν τη δυνατότητα να εμφανισθεί ενώπιον της πανίσχυρης, πλην όμως αόρατης Επιτροπής, για να αποσείσει το χαρακτηρισμό του «υπόπτου για την ασφάλεια της χώρας».


Ο Α.Ν. 1366/1938 καταργήθηκε το 1990, όχι όμως και οι κατάφωρα αντισυνταγματικές ρυθμίσεις του, οι οποίες παρέμειναν σε ισχύ με το Ν.1892/1990, ο οποίος ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων. Δηλαδή και μετά το 1990 για τις μεταβιβάσεις ακινήτων μεταξύ ελλήνων πολιτών στις παραμεθόριες περιοχές, μεταξύ των οποίων και ολόκληρος ο Νομός Ξάνθης, ήταν απαραίτητη η άδεια μιας Επιτροπής, η οποία από τριμελής αναβαθμίστηκε αρχικά σε πενταμελή (εκτός του Νομάρχη και των εκπροσώπων των Υπουργείων Γεωργίας και Εθνικής Άμυνας, προστέθηκαν και εκπρόσωποι των Υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Δημόσιας Τάξης) και αργότερα σε εξαμελή (προστέθηκε και ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών). Όλα αυτά για να αγοράσει κάποιος ένα διαμέρισμα ή ένα χωράφι σε κάποιο σημείο του Νομού Ξάνθης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρμόδια Επιτροπή με οποιαδήποτε σύνθεση χορηγούσε την άδεια για τη μεταβίβαση ακινήτου κατά πλειοψηφία, έπρεπε όμως υποχρεωτικά να υπάρχει η θετική ψήφος του εκπροσώπου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (προφανώς ως καθ’ύλη αρμόδιου για την ασφάλεια της χώρας).


Βέβαια «οι ύποπτοι για την ασφάλεια της χώρας» διαφέρουν κατά καιρούς ανάλογα με την κρίση όσων ασκούν την εξουσία. Αρχικά ήταν οι κομμουνιστές και οι «συνοδοιπόροι τους», στη συνέχεια οι αντιτιθέμενοι στη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και από τη μεταπολίτευση και μετά οι Έλληνες πολίτες, που ανήκαν στη μειονότητα.


Από τη μεταπολίτευση και μετά η Επιτροπή αυτή λειτούργησε αποκλειστικά για τον έλεγχο των αγοραπωλησιών από τους έλληνες πολίτες, που ανήκαν στη μειονότητα. Μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας ταλαιπωρήθηκε, άλλες τόσες αγοραπωλησίες ματαιώθηκαν ή έμειναν μετέωρες, δικαστικές διαμάχες για ακίνητα προέκυψαν και όλα αυτά για να μη τεθεί σε κίνδυνο η ασφάλεια της χώρας. Από την άλλη όμως πλευρά όλη αυτή η διαδικασία ωφέλησε και μερικούς. Κάποιοι, που κινούνταν στον περίγυρο της κάθε φοράς εξουσίας, πλούτισαν. Άλλοι σε χρήματα, άλλοι σε πολιτική δύναμη και άλλοι σε ψήφους. Χαλάλι τους, αφού με τον τρόπο αυτό «προστάτευσαν την ασφάλεια της χώρας».


Η ρύθμιση αυτή παρέμεινε σε ισχύ μέχρι πρόσφατα. Καταργήθηκε μόλις πριν από λίγους μήνες (τον Ιούνιο 2011). Βέβαια από τα μέσα της δεκαετίες του ‘90 άρχισε σταδιακά να υποχωρεί η εφαρμογή της. Παρόλα αυτά εξακολούθησε να ισχύει και η τυπική κατάργησή της – έστω και πολύ καθυστερημένη – μετά από 73 χρόνια έχει τη συμβολική και όχι μόνο σημασία της.   


Κ.Γούναρης

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ε.Σ.Υ. Μια απόπειρα αποτίμησης του θεσμού και μερικές σκέψεις/προτάσεις για το μέλλον.






  Το Ε.Σ.Υ. με τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε, άσχετα με οποιαδήποτε σκληρή κριτική που μπορεί να κάνει κανείς, και θα την κάνουμε, ήταν και είναι ένα θετικό εγχείρημα. Λαμβάνοντας υπόψη  όμως ότι ο βασικός στόχος του αρχικού εγχειρήματος ήταν η αποεμπορευματοποίηση της υγείας και η παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών υγείας σε κάθε πολίτη, μάλλον δεν τα κατάφερε. Γι’αυτό πιστεύουμε ότι υπάρχει κρίση σε ότι αφορά το βασικό του προσανατολισμό και άρα ανάγκη μεταρρύθμισής του. Και να τονίσουμε ευθύς εξαρχής ότι η μεταρρύθμιση αυτή πρέπει να έχει ως επίκεντρο τον πολίτη, δηλαδή να έχει χαρακτήρα ανθρωποκεντρικό και όχι ιατροκεντρικό, γιατί η ανάγκη ύπαρξης συστήματος υγείας είναι απόρροια της ύπαρξης αρρώστων και όχι επακόλουθο της ύπαρξης γιατρών.


Ας δούμε όμως αναλυτικά τις παραμέτρους της κρίσης του συστήματος υγείας:


1. Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας


 Το 1983 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε την ευκαιρία να βάλει σε τάξη τον χώρο της υγείας. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε τη συγχώνευση των κλάδων υγείας  όλων των ασφαλιστικών ταμείων σε ένα ενιαίο φορέα, τον Εθνικό Φορέα Υγείας. Δυστυχώς όμως λόγω οικονομικών συμφερόντων που στηρίχτηκαν και από βουλευτές της τότε κυβέρνησης, οι κλάδοι υγείας τελικά διατηρήθηκαν. Έτσι, από τότε μέχρι σήμερα «ξεχάστηκε» ο βασικός βραχίονας όλων των συστημάτων υγείας, δηλαδή η ολοκληρωμένη πρωτοβάθμια περίθαλψη. Είναι σαν να χτίζεις σπίτι χωρίς θεμέλια. Έτσι δημιουργήθηκε ένα δαιδαλώδες και τελικά μη λειτουργικό μοντέλο Εθνικού Συστήματος Νοσοκομείων-Κέντρων Υγείας-Ταμείων. Παγκόσμια  πρωτοτυπία. Μάλιστα, αν σκεφθούμε ότι σήμερα στο Ι.Κ.Α. ο αριθμός των γιατρών είναι συγκρίσιμος με αυτόν του Ε.Σ.Υ.(12000 στο Ε.Σ.Υ., 8000 στο Ι.Κ.Α.) μιλάμε για μια κατασπατάληση ανθρώπινου δυναμικού αλλά και οικονομικών πόρων. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι η πρόσφατη εφαρμογή του ΕΟΠΥΥ στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας θα μπορούσε να είναι ένα θετικό εγχείρημα. Ωστόσο, η προχειρότητα του σχεδιασμού, η έλλειψη της αναγκαίας διαβούλευσης με τους φορείς και κυρίως η επιβολή διοικητικού-λογιστικού ελέγχου με σκοπό τη μείωση των δαπανών υγείας, όπως επιτάσσουν το μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση, οδηγεί αντικειμενικά στην ακύρωση του εγχειρήματος.
     
  Συμπέρασμα: Το ΕΣΥ γεννήθηκε βαριά άρρωστο, κάτι σαν βρέφος με συγγενή καρδιοπάθεια. 
    


Πρόταση: Ο στόχος θα πρέπει να είναι η σταδιακή απορρόφηση των κλάδων υγείας των ασφαλιστικών ταμείων και η ένταξή τους σε ένα ενιαίο φορέα, με λειτουργικό κύτταρο την περιφερειακή μονάδα υγείας, το Κέντρο Υγείας και τον οικογενειακό γιατρό. Ο σκοπός αυτού του ενιαίου φορέα υγείας πρέπει να είναι η πρόληψη των ασθενειών, ο εξορθολογισμός των δαπανών του, με τον αποτελεσματικό έλεγχο των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και παρακλινικών εξετάσεων, ενώ παράλληλα πρέπει να τεθεί ετήσιο πλαφόν επισκέψεων-εξετάσεων για κάθε ασφαλισμένο με γνώμονα το ατομικό του προφίλ.(κληρονομικό – παθολογικό).


2. Η γεωγραφική κατανομή
    Στον αρχικό σχεδιασμό του Ε.Σ.Υ. η κατανομή των υγειονομικών μονάδων έγινε με γνώμονα τα ήδη υπάρχοντα τότε νοσοκομεία της χώρας. Η περαιτέρω όμως ανάπτυξη νέων μονάδων (κυρίως των κέντρων υγείας) έγινε με τον γνωστό ελληνικό τρόπο. Καμία  μελέτη καταγραφής αναγκών υγείας και φυσικά καμία πρόβλεψη για μελλοντικές ανάγκες. Κυριάρχησαν όπως πάντα μικροκομματικά και ιδιωτικά συμφέροντα, τοπικιστικές αντιλήψεις, ενίοτε και μικροψυχίες με αποτέλεσμα την άναρχη και πολλές φορές την παρανοϊκή κατανομή των μονάδων υγείας. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα Κέντρων Υγείας και Νοσοκομείων που απέχουν δέκα λεπτά το ένα από το άλλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την δεκαετία 1985-1995 κατασκευάσθηκαν πολλά νοσοκομεία στην επαρχία (με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) που υπερκάλυπταν πολλές φορές τις τοπικές ανάγκες, αλλά λόγω του φαραωνικού τύπου σχεδιασμού τους συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να έχουν προβλήματα λειτουργίας λόγω υψηλού λειτουργικού κόστους. Αλλά και η ανάπτυξη των κλινικών μέσα στα νοσοκομεία έγινε με γνώμονα πολλές φορές προσωπικά συμφέροντα και κομματικές γνωριμίες.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα ενώ διαθέτει 30% περισσότερα νοσοκομειακά κρεβάτια ανά κάτοικο σε σχέση με την Μ. Βρετανία, λόγω κακής κατανομής –δεν είναι ο μόνος λόγος αλλά είναι από τους πιο σοβαρούς- καθημερινά χρειάζεται επικουρικές κλίνες, τα λεγόμενα «ράντζα».


Πρόταση: Μελέτη καταγραφής των αναγκών υγείας για τον σταδιακό επανακαθορισμό της γεωγραφικής κατανομής των νοσηλευτικών μονάδων, όχι στο επίπεδο νομών αλλά γεωγραφικών περιοχών λαμβάνοντας κανείς υπόψη τις γεωγραφικές ιδιομορφίες της χώρας. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού επιβάλλεται να γίνουν συγχωνεύσεις νοσοκομείων, μεταφορές κλινικών, συγχωνεύσεις εργαστηρίων και οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση χρειασθεί, με ένα τρόπο έξυπνων λύσεων –διαφορετικών ανά περίπτωση-με στόχο μέσα από αυτή την ανακατανομή-συγχώνευση, τη δημιουργία όσο το δυνατόν αυτοτελών υγειονομικών σχηματισμών.


3. Η στελέχωση
   Στην αρχική εφαρμογή η στελέχωση του Ε.Σ.Υ. με γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό και λοιπό προσωπικό έγινε με κομματικά κριτήρια και σε αρκετές περιπτώσεις έγιναν ακρότητες. Στη συνέχεια δε η αναξιοκρατία με την πάροδο των ετών έγινε μεγαλύτερη. Αυτό δεν αφορά μόνο γιατρούς αλλά και διοικητικό προσωπικό, που βρέθηκε σε υψηλόβαθμες θέσεις χωρίς να πληροί ακόμη και τα τυπικά προσόντα.


Συμπέρασμα: Η αναξιοκρατία υπάρχει στο ΕΣΥ.


Πρόταση: Θέσπιση καινούργιων κριτηρίων αξιολόγησης του προσωπικού του ΕΣΥ, κυρίως των γιατρών. Κριτήρια που θα τηρούνται και δεν θα μεταβάλλονται ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση των υποψηφίων. Δύσκολο το εγχείρημα γιατί ο καθορισμός των κριτηρίων εμπεριέχει υποκειμενισμό. Θα μπορούσαμε εδώ να ανατρέξουμε και να διδαχθούμε από πρακτικές άλλων χωρών. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω την ανάγκη ύπαρξης οργανωμένου σχεδίου για τη δια βίου εκπαίδευση των γιατρών η οποία θα πρέπει να αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγησή τους. Δεν εννοώ βέβαια την εκπαίδευση μέσω του γνωστού “επιστημονικού συνεδριακού τουρισμού” που έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας τα τελευταία χρόνια. Σήμερα πίσω από κάθε επιστημονική εκδήλωση, κατά κανόνα πολυτελή, υπάρχει ως χορηγός φαρμακευτική εταιρεία. Πιστεύουμε ότι η οργάνωση αυτών των εκδηλώσεων, ως μέρος της συνεχούς εκπαίδευσης των γιατρών, θα πρέπει να γίνεται από τις Επιστημονικές Επιτροπές των νοσοκομείων ή τις Επιστημονικές Ενώσεις, στα αμφιθέατρα των νοσοκομείων, δηλαδή στο φυσικό τους χώρο και όχι σε πολυτελή φουαγιέ ξενοδοχείων.


4. Δικαιώματα αρρώστου. 
   Ανύπαρκτη σχεδόν έννοια στη χώρα μας. Οι υπηρεσίες υγείας πρέπει να έχουν πάντα ως επίκεντρο τον πολίτη. Στη χώρα μας υπάρχει κατάφωρη παραβίαση της προσωπικότητας του αρρώστου στο σύστημα υγείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τριτοκοσμικού τύπου εικόνα στα επείγοντα περιστατικά, όπου μπορεί να εξετάζεται άρρωστος εκτεθειμένος στα βλέμματα δεκάδων παρευρισκομένων. Η ενημέρωση δε του ασθενούς ελλιπέστατη και αυτή πολλές φορές σε διαδρόμους.


5. Νοσηλευτική υπηρεσία.
   Δεν θέλω να πω τίποτε για το πρόβλημα που γνωρίζουν οι πάντες και κυρίως οι χρήστες του συστήματος, δηλαδή οι ασθενείς και οι συγγενείς τους. Απαιτείται γενναία αύξηση του νοσηλευτικού προσωπικού. Στο χώρο της υγείας δεν μπορεί να ισχύει ο κανόνας 10 αποχωρήσεις -1 πρόσληψη. Η εφαρμογή του οδηγεί στην κατάρρευση του συστήματος.


    6. Η οικονομική αιμορραγία του συστήματος.
  Από τις αρχές της δεκαετίας του 90 η τεχνολογική εξέλιξη άλλαξε δραματικά τόσο την  διαγνωστική μεθοδολογία όσο και την επεμβατική θεραπευτική αντιμετώπιση στην ιατρική. Αυτό σε σχέση με την εφαρμογή πανάκριβων μοντέρνων φαρμακευτικών θεραπειών, οδήγησε στην τεράστια αύξηση των δαπανών στο ΕΣΥ. Δυστυχώς ήταν πολλά τα λεφτά. Και λέω δυστυχώς  γιατί ήταν τόσα, ώστε να αρχίσει η άμβλυνση των συνειδήσεων και η χαλάρωση των αναστολών, ακόμα και για άτομα με αμόλυντο παρελθόν. Μέχρι ενός σημείου υπήρχε το τρισκατάρατο και σαφώς κατακριτέο φακελάκι. Σε αυτό όμως προστέθηκε η ανάπτυξη σχέσεων Εταιρειών-Διοικητικών υπηρεσιών-Γιατρών. Ανατροφοδοτούμενο σύστημα που ολοένα οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση και παραγωγή “υγείας”. Με πιο απλές κουβέντες ένας πανάκριβος φαύλος κύκλος. Κύκλος δισεκατομμυρίων ευρώ.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω και κάτι από τα καμώματα του ιδιωτικού τομέα υγείας. Είναι γνωστό ότι λόγω πολιτικών επιλογών οι επενδύσεις σε υψηλή τεχνολογία στη δημόσια υγεία ανέκαθεν υστερούσαν αισθητά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό το γεγονός, σε συνάρτηση με την έλλειψη σοβαρού ελέγχου στην πιστοποίηση των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων, οδήγησε την ελεύθερη αγορά στην εκτέλεση μεγάλου αριθμού, αμφιβόλου αναγκαιότητας εξετάσεων, αυτό που αποκαλούμε “παραγωγή υγείας”. Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομική απογείωση του ιδιωτικού τομέα ο οποίος λειτουργώντας δήθεν “συμπληρωματικά” στον δημόσιο, πρακτικά απομυζούσε πόρους από αυτόν, διότι η τελική πληρωμή ήταν κυρίως από τα ασφαλιστικά ταμεία που επιχορηγούνται από το ελληνικό δημόσιο. Για να δώσω το μέγεθος του προβλήματος αναφέρω απλά ότι το 2010 το μερίδιο της δημόσιας, στην συνολική δαπάνη υγείας ήταν όσο και της ιδιωτικής: 50%. Πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Αυτό δεν έγινε απλά με  την ανοχή ή την ανικανότητα των κυβερνήσεων αλλά με συνειδητές πολιτικές επιλογές. Θέλω να τονίσω με κατηγορηματικό τρόπο ότι αυτή η κατάσταση δεν αφορά όλους τους γιατρούς τόσο του ΕΣΥ όσο και του ιδιωτικού τομέα. Υπάρχουν πολλοί, το τονίζω πολλοί γιατροί, με αξιακά συστήματα αδιαπέραστα από Σκύλλες και Χάρυβδες.


Συμπέρασμα: Υπερκατανάλωση φαρμάκων – κατάχρηση εξετάσεων. Σχέσεις εταιρειών-υπαλλήλων- γατρών.


Πρόταση.Η πάταξη της σπατάλης στο σύστημα υγείας είναι ζήτημα κομβικό και μάλιστα σε αυτή την περίοδο επαπειλούμενης οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Υπάρχουν αρκετά εργαλεία για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το πρώτο είναι η μηχανοργάνωση των νοσοκομείων. Δεν υπάρχει καμία προοπτική αποτελεσματικού ελέγχου χωρίς την χρήση ηλεκρονικών υπολογιστών. Το δεύτερο εργαλείο είναι η εισαγωγή των λεγομένων θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Η “ιατρική βάσει τεκμηρίων” θα πρέπει να γίνει τάχιστα  ο κανόνας. Στον τομέα του φαρμάκου διαγωνισμοί για παραγγελία φαρμακευτικών ουσιών και όχι ιδιοσκευασμάτων. Στον τομέα δε των υλικών επιβάλλονται διαγωνισμοί με γνώμονα τις κατώτερες τιμές των κρατών μελών της Ε.Ε. Σε αυτό το σημείο θέλω να αποσαφηνίσω ότι, όταν μιλάμε για εξορθολογισμό των δαπανών στην υγεία, σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε “λιγότερο ΕΣΥ”. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που ζει η χώρα μας, επιβάλλεται η περαιτέρω ενίσχυση του συστήματος, για να εξασφαλίζει ασφάλεια και σιγουριά στους πολίτες όσον αφορά το πολυτιμότερο αγαθό που είναι η υγεία.




    Με βάση τις παραπάνω προτάσεις-που φυσικά θα πρέπει να εμπλουτιστούν-θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα θεσμικό πλαίσιο για το ΕΣΥ και ταυτόχρονα να βρεθεί μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων (γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικά στελέχη) που να είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν στο δημόσιο σύστημα με αντίτιμο ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Και αυτό γιατί δίχως μία τέτοια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, όπως σωστά υποστηρίζει ο Μάνος Ματσαγγάνης, καμία μεταρρυθμιστική προσπάθεια δεν θα καταφέρει όχι να αντιστρέψει αλλά ούτε καν να επιβραδύνει τον καλπάζοντα εκφυλισμό του τομέα υγείας στη χώρα μας σε εφιαλτικό κακέκτυπο της ρεαλιστικής ουτοπίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη και όχι από το εισόδημα ή από την κοινωνική θέση.

                                           ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ