Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Η ρεαλπολιτίκ της Δημ.Αρ.



 του Κίμωνα Χατζημπίρου

Μπορεί η αριστερά να έχει ξεμείνει από ιδεολογία, δηλαδή σχέδιο για την κοινωνία, η Δημοκρατική Αριστερά όμως ασκεί πολιτική. Την δύσκολη εποχή που ζούμε η διακυβέρνηση της χώρας είναι σχεδόν χαμένο στοίχημα. Η οικονομική διαχείριση και τα συνακόλουθα κοινωνικά φορτία κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο αλλά και η αποφυγή λαθών δεν εξασφαλίζει γρήγορο ξεπέρασμα του κινδύνου. Θα ήταν μάλλον αδύνατον σε μια κεντροδεξιά συμμαχία να επιβιώσει για ικανό διάστημα μέσα σε θύελλες και σκοπέλους. Η συνετή απόφαση της ΔΗΜΑΡ να διακινδυνεύσει την συγκυβέρνηση του σκάφους δίνει στο εγχείρημα μια αίσθηση ισορροπίας και αυξάνει τις πιθανότητες σωτηρίας της χώρας. Μπορεί να κατηγορείται σαν αριστερό δεκανίκι μιας συντηρητικής πολιτικής, αλλά χωρίς δεκανίκι το σώμα γκρεμίζεται και μετά την κατάρρευση τα αριστερά δόγματα θα αξίζουν λιγότερο από τα καυσόξυλα.

Η σημαντική συνεισφορά της ΔΗΜΑΡ στην διακυβέρνηση είναι η μη απουσία της από το κυβερνητικό σχήμα. Γιατί να μην είναι και κάτι περισσότερο, π.χ. προσφορά υψηλού επιπέδου κυβερνητικών υπηρεσιών σε τομείς όπου κάποια στελέχη της έχουν διαπρέψει; Φαίνεται ότι πρακτικά αυτό είναι ανέφικτο, αφού προς το παρόν τα «αριστερά» βαρίδια επιβάλλουν την δική τους ατζέντα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η δυνητική προσφορά του κόμματος στον τόπο. Η ηγεσία έκανε την υπέρβαση, με την προεκλογική υπόσχεση και την μετεκλογική υλοποίηση της συμμετοχής στην κυβέρνηση, η μουρμούρα όμως ακούγεται, είναι φανερό ότι μερικά στελέχη νοιώθουν άβολα. Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει πολλούς που θα προωθούσαν ένα τολμηρό μεταρρυθμισμό. Αντίθετα, έχει μπόλικο έρμα με αντιλήψεις κρατικιστικές, λαϊκιστικές, συντεχνιακές. Για να κρατηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες, προωθούνται στελέχη που επί χρόνια ζυμώθηκαν με την άρνηση ρηξικέλευθων αλλαγών. Ένας πολέμιος των ανεμογεννητριών, που αναλαμβάνει την νησιωτική πολιτική, δύσκολα θα φροντίσει να εξαπλωθούν τα αιολικά πάρκα, δηλαδή η σημαντικότερη αναπτυξιακή πρόταση για τα νησιά. Ένα στέλεχος εθισμένο στην βραδύτητα του χωροταξικού σχεδιασμού δύσκολα θα επιταχύνει τις επενδύσεις αν αναλάβει την περιβαλλοντική πολιτική. Ένας νομικός συνδικαλιστής δύσκολα θα εκσυγχρονίσει την λειτουργία της δικαιοσύνης, αφού αυτή τρέφει δικαστές και δικηγόρους. Ένα στέλεχος που πολεμά τη μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια δύσκολα θα προωθήσει δραστικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό τοπίο. Κοντολογίς, πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που προέρχονται από την Αριστερά θα αποτελέσουν μάλλον δύναμη ακινησίας παρά μεταρρυθμιστικό μοχλό. Τελικά όμως, λίγη σημασία έχουν όλα αυτά. Είναι ουτοπία να περιμένει κανείς ότι σε αυτή την τραγική συγκυρία θα λυθούν χρόνιες αγκυλώσεις στην παιδεία, στην υγεία, στο περιβάλλον, στην δικαιοσύνη, στην εξωτερική πολιτική. Το στοίχημα επιβίωσης θα κριθεί στην οικονομία, την ανάπτυξη και την ασφάλεια των πολιτών. Αν και η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει ενεργά σε αυτούς τους τομείς, θα κληθεί να στηρίξει με ανοικτό πνεύμα δύσκολες αποφάσεις.

Από το περιοδικό Μεταρρύθμιση.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ ΣΕ ΠΛΗΓΗ





Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχισε να ανθεί ο θεσμός των δημοτικών επιχειρήσεων- με διάφορες μορφές, αμιγείς, ανώνυμες εταιρείες κλπ.
Θεωρητικά ήταν ένα σημαντικό και ευέλικτο εργαλείο στη διάθεση των τοπικών αρχόντων για να αναπτύξουν δράσεις που δεν ήταν εφικτές μέσα στα πλαίσια του λογιστικού των Δήμων και των Κοινοτήτων. Την τάση αυτή ενίσχυε και η Ε.Ε., που για την εφαρμογή ορισμένων προγραμμάτων της, απαιτούσε την ύπαρξη αποκλειστικά επιχειρήσεων (κοινωνική μέριμνα, «βοήθεια στο σπίτι», ΚΔΑΠ…).
Πολύ γρήγορα, όμως φάνηκε ότι οι επιχειρήσεις αυτές στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν βιώσιμες! Ο νέος θεσμός λειτουργούσε με όλες τις στρεβλώσεις του ελληνικού Δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Οι Δήμοι προσπαθούσαν να τις χρηματοδοτήσουν-με διαδικασίες στα όρια της νομιμότητας –προκειμένου να τις διατηρήσουν. Εν τω μεταξύ οι εν λόγω επιχειρήσεις εξελίχθηκαν σ’ ένα πολύ καλό εργαλείο για αδιαφανείς προσλήψεις προσωπικού και «νομιμοποίησης» δαπανών που δεν επέτρεπε το «σκληρό» Λογιστικό των Δήμων!


Σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες οι περισσότερες κλείνουν μεταφέροντας χρέη στους ΟΤΑ. Θα πρέπει να ειπωθεί ότι υπήρξαν και υπάρχουν και κάποιες που λειτούργησαν σωστά και είχαν αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα, αλλά ήταν οι εξαιρέσεις…


Στο νομό μας, δύο ανώνυμες εταιρείες-Αναπτυξιακές;-των ΟΤΑ, είναι στην επικαιρότητα. Διάφορα ακούγονται και οι απόψεις, για το μέλλον τους, διίστανται!


Ε.Α.ΠΑ.Ξ. Α.Ε. Αναπτυξιακή ΟΤΑ


Η Εταιρεία Αναβάθμισης Παλιάς Ξάνθης, δημιουργήθηκε τη δεκαετία 80-90 με σκοπό την αξιοποίηση κοινοτικών και άλλων πόρων, για την αναβάθμιση της Παλιάς Ξάνθης. Σύντομα όμως μετατράπηκε σε μηχανισμό προσλήψεων και όχι μόνον… Από ένα χρονικό σημείο και μετά ο πάγιος χρηματοδότης της έγινε ο «μεγαλομέτοχος» Δήμος Ξάνθης! Το 2006, εναρμονίζεται στις διατάξεις του νέου κώδικα δήμων και κοινοτήτων (Ν.3463/06) και μετατρέπεται από απλή ΑΕ σε Αναπτυξιακή. Μια επιχείρηση όμως που ουσιαστικά δεν έχει άλλους πόρους πλην των εσόδων που προέρχονται από το Δήμο Ξάνθης και τα ΝΠΔΔ του ιδίου –και δεν αναζητά άλλους τρόπους αύξησης των πόρων της αλλά και των δραστηριοτήτων της, πώς να επιβιώσει; Σήμερα η εν λόγω εταιρεία είναι υπερχρεωμένη με οφειλές στο Δημόσιο το ΙΚΑ, σε Τράπεζα, εργαζόμενους και ιδιώτες.


Η εταιρεία έχει ουσιαστικά πτωχεύσει. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο εθελοτυφλούν! Οι μέτοχοι και όχι μόνον ο Δήμος Ξάνθης, θα πρέπει να ενεργήσουν άμεσα και να προχωρήσουν στη λύση και εκκαθάρισή της, γιατί ο χρόνος που περνά διογκώνει τα χρέη! Ένας σημαντικός αριθμός πρώην εργαζομένων της έχει μεταφερθεί στο Δήμο και τα ΝΠΔΔ του με μεθοδεύσεις που είναι σε όλους γνωστές. Για τους ελάχιστους που απομένουν να εξεταστούν όλα τα ενδεχόμενα, όμως δεν μπορεί να εξαρτάται το μέλλον της εταιρίας από αυτό το στοιχείο. Η λύση της εταιρείας θα αναδείξει και τις όποιες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση και οι οποίες θα πρέπει να αποδοθούν! Η σημερινή διοίκηση της εταιρείας δεν έχει άλλη επιλογή από το να δρομολογήσει άμεσα τις εξελίξεις. Η ΕΑΠΑΞ ΑΕ δεν ήταν και δεν είναι βιώσιμη και αυτό προκύπτει άμεσα και εύκολα, αν εξετάσει κανείς τους ισολογισμούς των τελευταίων ετών. Άλλωστε και ο Κώδικας Δήμων &Κοινοτήτων ορίζει ότι οι ζημιογόνες επιχειρήσεις πρέπει να κλείνουν.


ΑΝ.ΞΑ. Α.Ε.


Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν το τελευταίο διάστημα για την Αναπτυξιακή Ξάνθης ΑΕ. Εδώ και ένα χρόνο και πλέον η προαναφερόμενη εταιρεία βρίσκεται πλέον ανενεργή και μάλιστα χωρίς διοικητικό συμβούλιο… έχει ληφθεί (;) απόφαση για λύση και εκκαθάριση. Μια ακόμη υπερχρεωμένη επιχείρηση στην οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των μετοχών έχουν οι Δήμοι του νομού μας. (Αναπτυξιακή ΟΤΑ). Η άλλοτε ανθούσα επιχείρηση έχει πτωχεύσει. Οι διαδικασίες που μένουν θα επικυρώσουν και τυπικά το γεγονός. Οι Δήμαρχοι του Νομού είναι ήδη σύμφωνοι για το επόμενο βήμα σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Όσοι επιχειρούν την αναβίωσή τους για απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων θα πρέπει να μας πουν με πειστικό τρόπο, πώς θα γίνει αυτό από μία επιχείρηση που δεν είναι ασφαλιστικά και φορολογικά ενήμερη και ούτε έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει εγγυητικές επιστολές από τράπεζες; Αλλά ούτε και στελεχιακό δυναμικό-επαρκές- διαθέτει, προκειμένου να τρέξει τα όποια προγράμματα.


Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι η εν λόγω εταιρεία είναι το εργαλείο για να μπορέσουν να «μείνουν» τα κονδύλια αυτά στον νομό, είναι μάλλον αφελές. Η Αναπτυξιακή, ίσως για αρκετά χρόνια να αποτέλεσε εργαλείο για την αξιοποίηση Κοινοτικών Προγραμμάτων (;) όμως πλέον έχει κλείσει τον κύκλο της-και μάλιστα άδοξα με χρέη και αναξιόπιστο προφίλ. Η επόμενη κίνηση θα πρέπει να είναι η αναζήτηση των όποιων ευθυνών και η απόδοσή τους. Η «αναβίωση» θα αποτελούσε πισωγύρισμα με απρόβλεπτες συνέπειες για τους μετόχους ΟΤΑ.


Οι επιχειρήσεις αυτές τελικά, όπως φαίνεται από τις σημερινές εξελίξεις, πέρα από τα όποια οφέλη παρείχαν στους ΟΤΑ αποδείχτηκαν πρωταθλητές στην κακοδιαχείριση και την αδιαφάνεια!


Με αφορμή , τέλος, την αναφορά μας στις παραπάνω επιχειρήσεις να επισημάνουμε απλώς ότι η μη αντιμετώπιση με αποφασιστικό τρόπο των προβλημάτων της ΔΕΥΑΞ που είναι όχι μόνο ορατά πλέον, αλλά βοούν, θα μας φέρει προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Και τότε η ΕΑΠΑΞ Α.Ε και η ΑΝ.ΞΑ. θα φαντάζουν ως μικροπροβλήματα.

Η Νομαρχιακή Επιτροπή της Δημ.Αριστεράς Ξάνθης

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Το τείχος των ...κροκοδείλιων δακρύων











Πριν ακόμη καλά-καλά αναγνωσθούν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, γέμισε ο τόπος (στην κυριολεξία τα "ντουβάρια" του facebook) από φωνές "αγανακτισμένων", που τώρα εγκατέλειψαν την Βουλή και στρέφονται πλέον εναντίον των κυβερνώντων, οι όποίοι ακόμη ούτε τις τουαλέττες των γραφείων τους δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιήσουν, έστω για πρώτη φορά. Οι συντονισμένες αυτές μπαταριές, έχουν προέλευση  τους νεόκοπους των νέων κομμάτων που σχηματίσθηκαν ή προβλήθηκαν με ιδιαίτερο τρόπο πριν τις εκλογές και από τον εσμό των συνήθως περιπατητών της πολιτικής που όπου βλέπουν φως μπαίνουν. Τώρα το φως το είδαν στο τριώροφο καταστημα..."Σύριζα, εδώδιμα , αποικιακά".


 Η "αγανάκτηση" όλων αυτών, σε υψηλές νότες, εντάσσεται στην κακόφωνη χορωδία της νέας βουλής, που έχει από χιτλερικές καρικατούρες και ελληνόφωνες μεταμφιέσεις των καλών ασυνάρτητων θεωριών συνωμοσίας , μέχρι το καλό παλιό σταλινικό καφενείο του Περισσού, όπου ξεκουκκίζεται το ίδιο μπεγλέρι 90 χρόνια τώρα. Ολοι αυτοί συνεπικουρούνται από περιφερόμενους δημοσιογραφίσκους (δύσκολο πράγμα η ανεργία, όπως και η αξιοπρέπεια) και την προσωπική τους αγανάκτηση, (όλοι έχουμε και από έναν ή και περισσότερους λόγους να είμαστε θυμωμένοι σήμερα), την κάνουν πολιτική, κατεβάζοντας από την αποθήκη τα παλιά καλά εγχειρίδια του εκλαικευμένου μαρξισμού (σε εικόνες) , που κατάπιναν στα νειάτα τους, μήπως και βρούν φιλενάδα. Οι κορυφαίοι δε στο είδος αυτό "πλαισιώνουν" τα μελλοντικά γραφεία τύπου, στα οποία θα εγκατασταθούν όταν οι 'γνήσιοι επαναστάτες" θα έλθουν-με την βοήθεια τους-στην εξουσία. Αλλά φευ στην Ελλάδα και στο κρατικοδίαιτο επαναστατικό της κίνημα, που βασικό καύσιμο έχει την φραπεδιά, ακόμη και την "επανάσταση" περιμένουν κάποια στιγμή το κράτος να την κάνει. Και φυσικά , όπως γίνεται πάντοτε (μα πάντοτε) σ αυτές τις περιπτώσεις, αυτή που δέχεται τα περισσότερα πυρά (τι πυρά δηλ. σάλια από βρισιές) , είναι η ΔημΑρ. και ο Κουβέλης. Το τι έχει γραφτεί αυτές τις μέρες είναι άξιο συλλογής και ανάρτησης σε έναν μελλοντικό τοίχο των δακρύων, όπου η 'αριστερά" θα αναθυμάται τις χειρότερες μέρες της. 


Το θέμα όμως είναι αλλού και ο κόσμος έχει τα προβλήματα του και δεν συντονίζεται με τις άναρθρες κραυγές. Οι αγωνίες και τα ερωτηματικά  του απαιτούν απαντήσεις και στο μέτρο του δυνατού,λύσεις και καταλαβαίνει ότι η παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς σ αυτήν την κυβέρνηση, αποτελεί ένα είδος εγγύησης για τον σκοπό αυτό. Δύσκολη δουλειά φαίνεται, αλλά όχι ακατόρθωτη. Θέλει  υπομονή και ΚΥΡΙΩΣ η πρώτη βοήθεια πρέπει να δοθεί σ αυτούς που δεν έχουν πλέον ανάσα και αντοχές. Οι Φωτόπουλοι και οι Λουράντοι να σταματήσουν να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και στην θέση τους να μπούν οι πεινασμένοι, οι χωρίς εισόδημα πλέον, οι αποσυνάγωγοι. Η σύνθεση της κυβέρνησης (ως προς τα πρόσωπα) δεν εγγυάται κάτι τέτοιο, γι αυτό απαιτείται καθημερινή επαγρύπνηση. Οι Στυλιανίδηδες και οι Αβραμόπουλοι δεν είναι και τα πιο φερέγγυα πρόσωπα, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Ιδωμεν.


Και για να "αποκαταστήσουμε" τον Κάλβο, που σίγουρα θα στριφογύρισε στον τάφο του αυτές τις μέρες (όπως και άλλοι ποιητές-η ποίηση είναι για να "θυμίζει" , και όχι για να σκεπάζει)...."θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία".

Σ.Σαρακενίδης

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Η ομιλία του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Αντώνη Μανιτάκη στη Βουλή


Κυρίες και κύριοι Βουλευτές


Επιτρέψτε μου να εκφράσω στην αρχή τη συγκίνησή μου, διότι με το πέρας της πανεπιστημιακής μου σταδιοδρομίας, ως δάσκαλος του Συνταγματικού Δικαίου, έχω το σπάνιο προνόμιο να εμφανίζομαι ενώπιον των αντιπροσώπων του ελληνικού λαού και να ζητώ την εμπιστοσύνη τους. Έχω πλήρη συνείδηση της ιστορικής και πολιτικής ευθύνης που αναλαμβάνω και των υποχρεώσεων που επωμίζομαι. Με απόλυτο σεβασμό στη μακραίωνη κοινοβουλευτική μας παράδοση και στη συνταγματική μας ιστορία θα πολιτευτώ τηρώντας τους κανόνες του ήπιου διαλόγου και της υπεύθυνης και τακτικής λογοδοσίας ενώπιον σας. Θα στηριχθώ, εφόσον λάβω την εμπιστοσύνη σας, στη δημιουργική συνεργασία σας και στις θετικές προτάσεις όλων σας. Θα ήθελα ακόμη να τονίσω, ως μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, ότι συμμερίζομαι τη συλλογική πολιτική ευθύνη της Κυβέρνησης και εννοείται ότι θα ενεργώ ακολουθώντας τις κατευθύνσεις και το συντονισμό του κυβερνητικού έργου από τον πρωθυπουργό, ο οποίος με τίμησε αναθέτοντάς μου τα καθήκοντα του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.
Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση να συμμετάσχω ως Υπουργός στην παρούσα Κυβέρνηση και να αναλάβω βαριές ευθύνες και ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, επειδή διαπίστωσα ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης τρικομματικής συνεργασίας, δεν αποτελούσε απλώς ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα για τη χώρα ενόψει των εξαιρετικά κρίσιμων περιστάσεων που διέρχεται η ίδια,  αλλά και μια πρόκληση καθοριστικής σημασίας για τη σταθερότητα και το μέλλον του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματός μας. Το σχεδόν πρωτόγνωρο αυτό σχήμα διακυβέρνησης δοκιμάζει σήμερα την αντοχή και αποτελεσματικότητά του επιφέροντας, πιστεύω αθεράπευτη ρωγμή, στον δικομματισμό και στην αλαζονική λογική των μονοκομματικών κυβερνήσεων, που είχαν πολλές και αρνητικές συνέπειες στο πολιτικό και κομματικό σύστημα. Ο τόπος έχει ανάγκη σήμερα, όσο ποτέ, από εθνική συνεννόηση και ήρεμο και υπεύθυνο πολιτικό διάλογο. Συμμετέχω συνειδητά και ενεργά στην ευόδωση αυτού του στόχου και θα κάνω ό,τι μπορώ για να ανταποκριθώ στην εμπιστοσύνη που έδειξε στο πρόσωπό μου ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης μαζί με τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας.

2. Έρχομαι τώρα στο πρόγραμμα  του Υπουργείου μου. Ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν έχω στο μυαλό μου τίποτε άλλο πέρα από την αναδιάρθρωση του Κράτους και της Διοίκησης.
- Μεταρρύθμιση άμεσα, εδώ και τώρα, από σήμερα αξιοποιώντας, εφαρμόζοντας, συνεχίζοντας ή προωθώντας ό,τι θετικό έχει ξεκινήσει και είναι εφαρμόσιμο.
- Μεταρρύθμιση χωρίς νέους, πολύπλοκους, φλύαρους, αντιφατικούς και  ανεφάρμοστους νόμους. Έχουμε πνιγεί από την πολυνομία και την γιγαντονομία. Καιρός να κοιτάξουμε και την εφαρμογή τους. Ειδικές και νομοθετικές παρεμβάσεις για διόρθωση λαθών, άρση αντινομιών ή αδικιών ή εμποδίων δεν αποκλείονται. Μέχρι τώρα η διοικητική μεταρρύθμιση άρχιζε και τελείωνε με το σχεδιασμό και την ψήφιση ενός νόμου. Η μέθοδος αυτή, όσο δύσκολο και αν είναι, πρέπει να αλλάξει.
Για μας, πρώτα σχεδιάζεται και δοκιμάζεται οργανωτικά  η μεταρρύθμιση και μετά έρχεται η κανονιστική ρύθμισή της.
Άλλωστε στο πλαίσιο του τρόπου αναδιάρθρωσης της  διεύθυνσης και  του συντονισμού του κυβερνητικού έργου από τον Πρωθυπουργό και των υπουργείων μεταξύ τους σχεδιάζεται η συγκρότηση μιας νέας μόνιμης υπηρεσίας συντονισμού του κυβερνητικού έργου που θα εξασφαλίζει τη συνοχή των ενεργειών και τη συστηματική παρακολούθηση της υλοποίησης των αποφάσεων της Κυβέρνησης.  Παράλληλα θα συγκροτηθεί άμεσα γραφείο προγραμματισμού του νομοθετικού έργου. Η νομοθέτηση και μάλιστα η καλή νομοθέτηση προγραμματίζεται από την Κυβέρνηση  σε ετήσια βάση.
Και έρχομαι τώρα στη διαδικασία της κεντρικής Μεταρρύθμισης: 
-                   Αυτή καταλαμβάνει τη διάρθρωση και οργάνωση τόσο των Υπουργείων όσο και των δημόσιων οργανισμών.
-                   Προχωρά με βάση  τη   διμερή  συμφωνία, που έχει υπογραφεί τον περασμένο Ιανουάριο  από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, από τον επικεφαλής της Ομάδας δράσης για την Ελλάδα  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από τον Υπουργό Προϋπολογισμού και Μεταρρύθμισης της Γαλλίας, σχεδιάστηκε από ομάδες εργασίας που εργάζονται εντατικά στο Υπουργείο μας ένας οδικός χάρτης ως προς την μέθοδο,  τον τρόπο και τα στάδια αναδιάρθρωσης των Υπουργείων.
-                   Στόχος του δύσκολου αυτού εγχειρήματος είναι η αξιοποίηση της τεχνογνωσίας και η αναζήτηση των προσφορότερων λύσεων και πρακτικών για τη διασφάλιση των παρεχόμενων από τη δημόσια διοίκηση υπηρεσιών, προς όφελος των πολιτών αλλά και η βελτίωση της αποτελεσματικότητάς και αποδοτικότητας τους και κυρίως η πάταξη της διαφρθοράς.

Η μεταρρυθμιστική διαδικασία πραγματοποιείται σε δύο φάσεις: Πρώτα, αξιολογούνται οι διοικητικές μονάδες ή υπηρεσίες, οι δομές και μετά το προσωπικό. Αποβλέπουμε στην επίσπευση των διαδικασιών αξιολόγησης των οργανικών μονάδων της κεντρικής διοίκησης και των εποπτευόμενων οργανισμών των υπουργείων ώστε να εκτιμηθούν και αξιολογηθούν οι ανάγκες, η αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα του παραγόμενου έργου.

Η αξιολόγηση των διοικητικών μονάδων του Υπουργείου μου έχει ήδη περατωθεί. Απομένει η τελική αποτίμηση. Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν πως με τη αναδιάρθρωση των διοικητικών υπηρεσιών μπορούμε να επιτύχουμε σημαντικές εξοικονομήσεις στο λειτουργικό κόστος χωρίς να μειώσουμε ούτε το απαραίτητο προσωπικό, ούτε τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Σχεδιάζουμε τις αμέσως επόμενες μέρες  να συγκροτήσουμε τις προβλεπόμενες επιτροπές αξιολόγησης των υπηρεσιών των υπόλοιπων υπουργείων. Το έργο της αξιολόγησης των δομών υπολογίζουμε, να ολοκληρωθεί πριν από τη λήξη της προβλεπόμενης προθεσμίας στο τέλος του έτους. 

Η ολοκλήρωση του έργου της αξιολόγησης των δομών θα οδηγήσει με ασφαλή κριτήρια στη συνολική αναδιάρθρωση των κεντρικών και αποκεντρωμένων υπηρεσιών των υπουργείων και των εποπτευομένων τους οργανισμών με τη διαμόρφωση νέων οργανογραμμάτων. Γνώμονας των παρεμβάσεων αυτών είναι η ενίσχυση του επιτελικού χαρακτήρα της δημόσιας διοίκησης και η ενδυνάμωση της βασικής της αποστολής, που είναι η συμβολή στον  στρατηγικό προγραμματισμό των πολιτικών της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό ο στόχος είναι ήδη στο τέλος του 2012 να έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα. Το δημόσιο να είναι συνεκτικότερο, αποτελεσματικότερο και αποδοτικότερο, να παρέχει δηλαδή καλύτερες υπηρεσίες με μικρότερο κόστος.

Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής θα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τεκμηριωμένα πόσες θέσεις προσωπικού πλεονάζουν, ποιες και πόσες υπηρεσίες θα συγχωνευτούν ή είναι περιττές και πρέπει να καταργηθούν.
-      Μετά το πέρας της αξιολόγησης των υπηρεσιών θα αρχίσει αμέσως η αξιολόγηση του προσωπικού, υπολογίσουμε στις αρχές του 2013. Η αξιολόγηση βασίζεται σε αντικειμενικά, αξιοκρατικά και διαφανή κριτήρια ώστε να ενισχυθεί η αποδοτικότητα του παραγόμενου έργου κάθε υπηρεσίας και κάθε υπαλλήλου ατομικά.

Αυτά είναι τα βήματα της μεταρρύθμισης που επιβάλει η διοικητική λογική και το δημόσιο συμφέρον.  Κάθε άλλη συζήτηση σήμερα για μείωση ή απόλυση και μάλιστα 150. 000 χιλιάδων ή 15. 000 υπαλλήλων ή και για εφεδρεία είναι αυθαίρετη και αβάσιμη. Δεν εντάσσεται ως εκ τούτου στο προγραμματισμό μας ούτε είναι στις προθέσεις του Υπουργείου. Άλλωστε η Κυβέρνηση, δεσμεύεται όπως είπε και ο Πρωθυπουργός από την προγραμματική συμφωνία των κομμάτων.

Σε  κάθε περίπτωση η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει μέτρα και μεθόδους καλλίτερης αξιοποίησης  του προσωπικού ανάλογα με τις ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών και τα προσόντα τους. Προβλέπονται νομοθετικά αρκετές μορφές κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων, με μετάταξη, με απόσπαση ή άλλως πώς.
Η διαδικασία εξάλλου των προαγωγών, όπως την προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία είναι ανάγκη να συνεχιστεί λαμβάνοντας βέβαια υπόψη τις ανάγκες της υπηρεσίας και πάντα στο πλαίσιο των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Το ίδιο ισχύει και για την ολοκλήρωση των άλλων υποχρεώσεων μας όπως η αναγνώριση της προϋπηρεσίας των δημοσίων υπαλλήλων που είχαν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα.  Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών θα επανεκτιμάται ως προς την αποτελεσματικότητά τους.
Όσον αφορά, τώρα, ειδικότερες άμεσες παρεμβάσεις, το Υπουργείο ετοιμάζεται για τις ακόλουθες:
-      Εντός του τριμήνου και αφού μελετήσουμε προσεκτικά τα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα σχετικά με τη συγχώνευση ή κατάργηση δημόσιων οργανισμών που εποπτεύονται από το κράτος θα  λάβουμε τελικές αποφάσεις για το πώς θα γίνει η κατάργηση ή η συγχώνευση και ποιοι και πόσοι οργανισμοί καταργούνται.
  
-      Στο ίδιο διάστημα του τριμήνου, από κοινού με τον Υφυπουργό κ. Βολουδάκη, σχεδιάζουμε τις εξής παρεμβάσεις για τη διευκόλυνση του πολίτη και την ελάφρυνση της γραφειοκρατίας.
-      Με την αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας θα ενισχύσουμε και εκσυγχρονίσουμε τη λειτουργία των ΚΕΠ τα οποία μετεξελίσσονται σε Ενιαία Κέντρα Εξυπηρέτησης μια στάσης για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
-      Επιδίωξη μας είναι ακόμη να προχωρήσουμε άμεσα στο συνολικό επανασχεδιασμό και την απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών με στόχο τη μείωση του διοικητικού βάρους των υπαλλήλων και της γραφειοκρατικής ενασχόλησής τους. Θα καταγραφούν και θα καταργηθούν οι νομοθετικές διατάξεις που προσθέτουν περιττά διοικητικά βάρη.
-      Απόλυτη προτεραιότητα μας είναι η καθιέρωση της υποχρεωτικής διακίνησης των εγγράφων με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
-      Η κατάργηση της υποχρεωτικής υποβολής επικυρωμένων αντιγράφων καθώς και των απαιτουμένων δικαιολογητικών με την καθιέρωση της αυτεπάγγελτης ηλεκτρονικής αναζήτησής τους από τις υπηρεσίες, εντάσσεται στους άμεσους στόχους. Αυτό θα περιορίσει τη γραφειοκρατία στις σχέσεις του πολίτη με τις υπηρεσίες.
-      Τέλος με την ολοκλήρωση της εθνικής ηλεκτρονικής πύλης μέσω της οποίας οι πολίτες και οι επιχειρήσεις θα υποβάλλουν αιτήματα και θα αναζητούν προσωπικά έγγραφα.

Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Η προσπάθεια μας αξίζει όταν έχει διάρκεια και συνέχεια. Δεν είναι μια φευγαλέα υπόθεση. Το πραγματικό ζητούμενο είναι η διαμόρφωση μιας νέας σχέσης  κράτους και πολίτη και η διάπλαση μιας νέας διοικητικής κουλτούρας. Η διοικητική μεταρρύθμιση που δεν παράγει ανάλογη  διοικητική συνείδηση στους διοικουμένους και στη διοίκηση δεν έχει μέλλον.   

4. Άφησα εσκεμμένα, στο τέλος, για να δώσω την πρέπουσα έμφαση στον έμψυχο υλικό της Διοικητικής Μεταρρύθμισης: τους δημόσιους υπάλληλους. Δημόσιος λειτουργός σε όλα τα χρόνια της σταδιοδρομίας μου έχω ζήσει, ως υπηρέτης και εγώ της Πολιτείας μας, το δημόσια λειτούργημα και βέβαια τις συνθήκες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων. Γι΄αυτό και δεν σκοπεύω να αρκεστώ στην αυτονόητη διαπίστωση: ότι η επιτυχία και αίσια έκβαση του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος εξαρτάται από την συμμετοχή και απόδοση του προσωπικού που στελεχώνει τη Διοίκηση.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει και οι Δημόσιοι υπάλληλοι να ενστερνιστούν, να οικειοποιηθούν το πνεύμα της ανανέωσης, της ανάγκης αλλαγής των διοικητικών πρακτικών και της νοοτροπίας, και να συνειδητοποιήσουν τη καθοριστική συμβολή τους στη λειτουργία μιας αποτελεσματικής, δίκαιης και έντιμης  διοίκησης. Η αξιολόγηση των υπηρεσιών και του προσωπικού δεν τους απειλεί, δεν τους απαξιώνει.  Αντίθετα τους αξιοποιεί σύμφωνα με τις ικανότητες και την απόδοσή τους. Η Μεταρρύθμιση αποσκοπεί να ενισχύσει την πρωτοβουλία τους, να απελευθερώσει την φαντασία τους και να κάνει την εργασία τους πιο δημιουργική και ενδιαφέρουσα.

Και βέβαια γνωρίζω, αφού την έχω υποστεί ανάλογα και ο ίδιος, ότι διοικητική αναδιάρθρωση δεν γίνεται σε συνθήκες βίαιης, δραστικής μείωσης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων που τους οδηγεί στην εξαθλίωση και θίγει την αξιοπρέπειά τους.  Και φυσικά γνωρίζω ότι δεν είναι  δυνατόν να ενστερνιστεί κανείς ένα μεταρρυθμιστικό όραμα όταν τελεί διαρκώς υπό τη δαμόκλεια σπάθη των αθρόων απολύσεων. Το δυσμενές αυτό έχουμε να αντιπαλέψουμε με νύχια και με δόντια.

Θα διερωτηθεί ίσως κανείς τι πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ο Μανιτάκης, ένας συνταγματολόγος, με το Υπουργείο που ανέλαβε; Προφανώς θα κάνω ότι έκανα όλα τα χρόνια της ζωής μου: θα υπερασπιστώ και στην πράξη τη δημοκρατική συνταγματική νομιμότητα και θα εξακολουθώ να αγωνίζομαι για να αλλάξει η κοινωνία και το κράτος στον τόπο μας και στην Ευρώπη. Μαζί με όλους όσοι αγωνίζονται χρόνια τώρα με συνέπεια, ήθος και σεμνότητα και με αίσθηση κοινωνικής ευθύνης να γίνει την κοινωνία μας πιο δίκαιη.

Ένα μικρό  δείγμα μιας άλλης γραφής θέλω απλώς να δώσω, να υποδείξω ότι υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα, ότι διαβλέπω μιαν αχτίδα φωτός να σχηματίζεται μέσα στο ζόφο, ότι  μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε θετικά μέσα στη απελπισία μας και να σχεδιάζουμε ενωμένοι, με οδηγό ένα σύγχρονο όραμα την ανασυγκρότηση της Πολιτείας μας.  

Ναι πιστεύω ότι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, κρυμμένη και απογοητευμένη, απελπισμένη τώρα, ικανή όμως και περήφανη, με τόλμη και φαντασία  που αναζητά τον εαυτό της και την αυτοπεποίθησή της, απλώς περιμένει την ώρα της, για να ξαναρχίσει προς τα πάνω να τραβά.    

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Θεός, CERN και ...Πειραιώς!



Πρόσθεσε στο FacebookΠρόσθεσε στο DeliciousΠρόσθεσε στο NewsvineΠρόσθεσε στο Twitter

του Σάκη Κουρουζίδη


Υπάρχει θεός; Σύμφωνα με μια παλιότερη μέτρηση, το 52% των Ευρωπαίων απαντάει ναι και μόνο το 18% όχι. Οι υπόλοιποι δηλώνουν πως πιστεύουν στην ύπαρξη μιας «ανώτερης δύναμης».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες είναι μεταξύ των πλέον θρήσκων λαών (81% δηλώνουν πως πιστεύουν στο θεό). Ακολουθούν Μαλτέζοι, Κύπριοι και Πορτογάλοι. Αντίθετα, από τους Εσθονούς πιστεύει μόνο το 16%, τους Τσέχους το 19%, τους Σουηδούς το 23%, τους Δανούς το 31%, τους Γάλλους και τους Ολλανδούς το 34%.

Το «σωματίδιο του θεού» ή σωματίδιο «θεός», ή καλύτερα το περίφημο πείραμα του CERN, αυτό που διοργανώνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνών στη Γενεύη, ξαναφέρνει στην επικαιρότητα ένα παλαιό πρόβλημα που συνδέεται με τη σχέση της εκκλησίας με το κράτος και ακόμη περισσότερο, της χριστιανικής σκέψης με την επιστήμη.

Μια προηγούμενη αφορμή στάθηκε η «νέα δίκη των πιθήκων» στις ΗΠΑ και μια πολύ ριζοσπαστική άποψη των καθολικών επισκόπων της Μ. Βρετανίας επί του θέματος των σχέσεων εκκλησίας-επιστήμης. Θα περίμενε κανείς να ανοίξει κάποτε και μια ανάλογη συζήτηση και στην Ελλάδα, με όρους 21ου αιώνα.

Επί του παρόντος, έχουμε μια ακόμη παρέμβαση του Πειραιώς, με όρους ...Βυζαντίου.

Η σχέση του χριστιανισμού με την επιστήμη, πέρασε από πολλές φάσεις. Το σημαντικότερο θέμα που επηρέασε τις σχέσεις τους ήταν, βέβαια, η θεωρία της εξέλιξης, από τα μέσα του 18ου αιώνα. Ο χριστιανισμός θεώρησε το Δαρβίνο και τη θεωρία του ως ευθεία αμφισβήτηση της ιδέας της δημιουργίας του κόσμου από το θεό, όπως αυτή περιγράφεται στη Γένεση. Εκτός από την έντονη αντίθεση και πολεμική που άσκησε η εκκλησία, «επιστράτευσε» και ορισμένους επιστήμονες, που προσπάθησαν να αποδείξουν ότι όσα αναφέρονται στο κείμενο της Γένεσης στέκουν επιστημονικά. Ότι, δηλαδή, με επιστημονική μέθοδο και απτά ευρήματα, τεκμηριώνονται όλες οι περιγραφές της Γένεσης. Ως επιστήμες αρωγούς, αξιοποίησαν κυρίως τη γεωλογία, τη βιολογία και τη φυσική. Το φαινόμενο αυτό, η προσπάθεια επιστημονικής τεκμηρίωσης της δημιουργίας του κόσμου από το θεό, ονομάστηκε από τότε «επιστημονικός δημιουργισμός» ή απλώς «δημιουργισμός». Αξιοποιήθηκε, ακόμα, το θρησκευτικό φρόνημα ορισμένων επιστημόνων -και όχι το ίδιο το επιστημονικό τους έργο- για να διευρύνουν το μέτωπο των «αντιφρονούντων» κατά της θεωρίας της εξέλιξης. Στη σχετική βιβλιογραφία έχουν καταγραφεί τόμοι ολόκληροι αλλά και πολλά μαργαριτάρια με μια «πιθηκοφοβία» γραφική έως διασκεδαστική.

Η άποψη της «εξέλιξης» των όντων και του πλανήτη συνολικά, προϋπάρχει της ιδέας της «δημιουργίας». Οι Βαβυλώνιοι πίστευαν ότι ο Ουρανός, η Γη αλλά και οι Θεοί γεννήθηκαν από ένα πρωταρχικό ον. Παρεμφερείς απόψεις εξέφραζε ο Βραχμανισμός, ο Βουδισμός και οι αρχαίες αιγυπτιακές θρησκείες. Ο Αναξίμανδρος (6ος π.Χ. αιώνας), πίστευε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από κάποιο είδος ζώου και ότι τα χερσαία ζώα, μαζί με τον άνθρωπο, ζούσαν πριν στη θάλασσα, ως ψάρια. Ο Ηράκλειτος, αργότερα, ο Εμπεδοκλής, ο Σπεύσιππος και ο Λουκρήτιος, πρόβαλαν θεωρίες για τον κόσμο που εμπεριείχαν τη λογική της «εξέλιξης» και όχι μιας στατικής και άπαξ δημιουργίας.

Με την εξάπλωση του χριστιανισμού, ατονούν όλες οι θεωρίες περί της εξέλιξης και κυριαρχεί η άποψη, ή καλύτερα η λογική της «δημιουργίας» του κόσμου, των φυτών και των ζώων. Για περίπου 1.500 χρόνια, ο κόσμος "ξέρει" πως δημιουργήθηκε από το Θεό. Ο γιατρός Παράκελσος (1493-1541) φαίνεται πως επαναφέρει μια κάποια εκδοχή περί εξέλιξης, υποστηρίζοντας ότι τα ενόργανα όντα προήλθαν από την αρχέγονη πρωταρχική ύλη, ενώ ο Μπέικον μίλησε για την εξέλιξη των ζωικών ειδών και ο Βαβίνι, την ίδια εποχή, έκανε πρώτος νύξη για την πιθανή καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο. Πολλοί φυσιοδίφες, βοτανολόγοι, γεωλόγοι, φιλόσοφοι και άλλοι διανοητές, όπως ο Καρτέσιος, ο Λάιμπνιτς, ο Συρανό ντε Μπερζεράκ, ο Ντιντερό, ο Καντ, ο Λαπλάς, ο Λινναίος, ο Λαμάρκ (στο σύγγραμμά του Ζωολογική Φιλοσοφία, 1809), ο Έρασμος Δαρβίνος (παππούς του Κάρολου), ο Μπουφφόν, ο Γκαίτε, κ.ά., προετοιμάζουν το έδαφος για την "επίσημη" εμφάνιση της θεωρίας της εξέλιξης από τον Κ. Δαρβίνο.

Το έργο του Δαρβίνου "Καταγωγή των Ειδών", βλέπει το φως της δημοσιότητας το 1859. Μόλις 20 χρόνια αργότερα, δημοσιεύεται το πρώτο κείμενο του Δαρβίνου στα ελληνικά. Πρόκειται για το Βιογραφικό σχεδίασμα ενός μικρού παιδός, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ποικίλης ύλης -"οικογενειακό" το αποκαλεί ο Θ. Χελδράιχ στην επιστολή του προς τον Δαρβίνο, στην οποία και του το αναγγέλλει-"ΕΣΤΙΑ", τεύχος 104, του 1879. Ο Θ.Χ. αντάλλαξε ορισμένες επιστολές με τον Δαρβίνο, στις οποίες τον πληροφορεί για την "πρώτη μετάφραση στα νέα Ελληνικά ενός έργου σας… μεταφραστής είναι ένας νέος κρητικός γιατρός, ο Δρ. Σ. Μηλιαράκης, ένας από τους θαυμαστές σας και από τους ενθουσιώδεις οπαδούς σας, οι οποίοι είναι ακόμα αρκετά σπάνιοι στην Ελλάδα. Δεν είναι απαλλαγμένο κάποιου κινδύνου και χρειάζεται αρκετό ηθικό θάρρος για να ομολογεί κανείς και να αποδέχεται τις αρχές σας σ’ αυτή τη χώρα, όπου ακόμα βρισκόμαστε υπό την κυριαρχία του δογματισμού". Όπως μας πληροφορεί ο Κ. Κριμπάς, η πρώτη μετάφραση της Καταγωγής των Ειδών γίνεται μόλις το 1915, από τον Ν. Καζαντζάκη. Η Καταγωγή του Ανθρώπου, μεταφράζεται ακόμα αργότερα.

Το κείμενο της Γένεσης είχε εκληφθεί από τους χριστιανούς ως "ανθρωποκεντρικό", ότι, δηλαδή, η γη και όλα τα άλλα, πλην του ανθρώπου, τμήματά της, υπάρχουν χάριν και υπέρ των συμφερόντων και των σκοπών του ανθρώπου. Όλη η εβραιοχριστιανική παράδοση και οι περιγραφές της Γένεσης διευκόλυναν μια τέτοια πρόσληψη του κόσμου και δημιούργησαν μια παράδοση στην οποία αποδόθηκε η αρχή, η πηγή της κυριάρχησης της λογικής του «ανθρώπινου σωβινισμού», έναντι όλων των υπολοίπων όντων του πλανήτη. Βεβαίως, η σύγχρονη επιστήμη από τον Φ. Μπέικον (1561-1630) και μετά, ενίσχυσε αυτή τη λογική της χρησιμοθηρικής σχέσης με τη φύση και μπορεί, από κοινού με τη χριστιανική παράδοση, να επωμιστεί την "ευθύνη" ενός ακραίου ανθρωποκεντρισμού, ο οποίος χαρακτηρίζει και σήμερα τη θέση του ανθρώπου μέσα στη φύση και τις σχέσεις του με αυτήν.

Ο δαρβινισμός και ο ίδιος ο Δαρβίνος, πέρασαν από συμπληγάδες για να υπάρξουν και να συζητηθούν στο πεδίο του επιστημονικού διαλόγου και της ακαδημαϊκής αντιπαράθεσης. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό και θεολογικό συντηρητισμό, αλλά και τον έντονο συντηρητισμό που συνόδευε, κυρίως τότε, και το χώρο της επιστήμης και των επιστημόνων. Το πνεύμα του διαφωτισμού διευκόλυνε εν μέρει, αλλά δεν μπορούσε να προφυλάξει τους φορείς αυτών των «ανατρεπτικών» θεωριών, από το στόχαστρο της «πιθηκοφοβίας» της βικτωριανής Αγγλίας. Ο ίδιος ο Δαρβίνος «δεν άντεχε τις δημόσιες αντιπαραθέσεις» και είχε αρνηθεί ευγενικά να προλογίσει μια νεώτερη έκδοση του Κεφαλαίου του Μαρξ, πιθανότατα για να μη δημιουργηθεί οποιοσδήποτε ανεπιθύμητος συνειρμός.

Η ελληνική εκκλησία έχει μείνει στην εποχή του διλήμματος «εξέλιξη» ή «δημιουργία» και η απάντησή της, βέβαια, είναι «δημιουργία». Αυτό το ρεύμα σκέψης, ο «δημιουργισμός», όπως αναφέρθηκε, ουσιαστικά μεταφέρει, υποτίθεται, το δίλημμα στο πεδίο της επιστήμης, ενώ απαντά με όρους θρησκευτικούς, μη επιστημονικούς. Πολύ συχνά στο παρελθόν, η επιχειρηματολογία των «δημιουργιστών» επιστράτευε και «επιστημονικά» επιχειρήματα (εξ ου και ο επίσης χρησιμοποιούμενος όρος «επιστημονικός δημιουργισμός»).

Πριν καν εμφανιστεί η θεωρία της εξέλιξης στην Ελλάδα, μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, το 1867(!), υπό τον τίτλο: Λόγοι εν λίθοις, ή η γραφή βεβαιούμενη υπό της γεωλογίας, που συνέγραψε ο «Μακωσλάνδος Δομίνικος». Το 1936, ο μητροπολίτης Κίτρους, Κοϊδάκης Κωνσταντίνος, εξέδωσε στην Κατερίνη ογκώδη τόμο 469 σελίδων, με τίτλο Γεωλογία και Αγία Γραφή, όπου επιχειρεί και αυτός να αποδείξει ότι η «γένεση» επιβεβαιώνεται επιστημονικά. Σε σειρά τευχών του, το 1890, το εξαίρετο επιστημονικό περιοδικό «Προμηθεύς» παρουσιάζει τη θεωρία της εξέλιξης, από τον πατέρα της οικολογίας και μαθητή του Δαρβίνου, Έρνεστ Χέκελ. Οι αντιδράσεις που συνόδευσαν τα δημοσιεύματα αυτά, είναι πρωτοφανείς. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο κάποιοι θεολόγοι διανοητές της εποχής, να ζητούν, στο όνομα μιας ιδιότυπης «πιθηκοφοβίας», και τη φυσική εξόντωση των εκφραστών των απόψεων αυτών.

Ποτέ η ελληνική εκκλησία, ως τέτοια, δεν συζήτησε νηφάλια τα θέματα αυτά μέχρι σήμερα. Τους εκπροσώπους του «διαφωτισμού» τους καταγγέλλουμε, δεν συνδιαλεγόμαστε μαζί τους, είναι το κυρίαρχο δόγμα της. Υπάρχουν, όμως, μεμονωμένοι θεολόγοι διανοητές (π.χ. Μπέγζος, Αγουρίδης, Ματσούκας, αλλά και ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας), που έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις -όχι μόνο στο δίλημμα αυτό.

Ο Μ. Μπέγζος, τη διατύπωσε περίπου ως εξής: «και δημιουργία και εξέλιξη», δηλαδή, ενώ ένας χριστιανός μπορεί να πιστεύει ότι τον κόσμο τον δημιούργησε ο θεός, ο τρόπος, όμως, που ο κόσμος ζει και εξελίσσεται, είναι θέμα της επιστήμης να τον διερευνήσει. Η θεωρία της εξέλιξης είναι ένα τρόπος που η επιστήμη απαντά. Η αμφισβήτηση αυτής της θεωρίας, δεν είναι θέμα της εκκλησίας, αλλά μιας άλλης επιστημονικής προσέγγισης, που ενδεχομένως θα μπορούσε να την αντικρούσει ή να την ξεπεράσει. Ο χριστιανισμός και η εκκλησία, συνεχίζει, δεν είναι, εξ ορισμού, ούτε υπέρ, ούτε κατά της θεωρίας της εξέλιξης. Η προσέγγιση αυτή, ομολογουμένως, αποτελεί μια τομή στην προσέγγιση του σχετικού θέματος. Η αξία της είναι ασφαλώς ευρύτερη, γιατί επιχειρεί να οριοθετήσει -και να περιφρουρήσει- κατά κάποιο τρόπο, τη θέση και το λόγο της εκκλησίας στη σύγχρονη κοινωνία.

Δηλαδή, προσπάθησε να πει ότι «συμφέρει» την εκκλησία να μην εμφανίζει τον χριστιανισμό ως μία εκδοχή επιστημονική.

Η προσέγγιση αυτή δεν κυριαρχεί, καλύτερα δεν αγγίζει την ελλαδική εκκλησία, η οποία δεν ασχολείται καν με παρόμοια θέματα. Δεν «ανοίγει» νέα θέματα. Για όλα έχει απόψεις, από το παρελθόν, όμως! Όλα λύθηκαν, κάποτε, και από τότε ισχύουν αναλλοίωτα, όπως ισχυρίζεται και η παλαιοκομμουνιστική εκδοχή της στο πεδίο της πολιτικής. Η επίκληση της παράδοσης, το άλλοθι της ακινησίας. Ο πραγματικός λόγος, όμως, πρέπει να αναζητηθεί στην «πνευματική οκνηρία» που διακατέχει την εκκλησία, δεκαετίες τώρα. Άλλα τα ενδιαφέροντα, άλλες οι προτεραιότητες και άλλοι οι προσανατολισμοί της. Όποιος «ανοίγει» τέτοια θέματα, βαφτίζεται εκπρόσωπος του διαφωτισμού, «του κακού», δηλαδή.

Ο εκσυγχρονισμός, η μεταρρύθμιση της εκκλησίας και των σχέσεών της με το κράτος, την κοινωνία και την επιστήμη, ΔΕΝ βρίσκονται προ των πυλών...