Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Απόφαση της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς






ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε 22/9/2013
Η Κ.Ε ενέκρινε την εισήγηση του προέδρου. Μετά από τη συζήτηση και τη δευτερολογία του προέδρου η απόφαση έχει ως εξής:
Ο νεκρός  αντιφασίστας  Παύλος Φύσσας στο Κερατσίνι και η δολοφονική επίθεση κατά μελών του ΚΚΕ στα Πέραμα, μεγαλώνουν  επικίνδυνα τον  κύκλο αίματος στη χώρα και  απειλούν   τη Δημοκρατία και την ομαλότητα.
Η Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί.
Όλα τα κόμματα του Δημοκρατικού τόξου πρέπει να συμφωνήσουν στη συγκρότηση ενός μετώπου υπεράσπισης της ομαλότητας και της Δημοκρατίας, απέναντι στους δολοφόνους νεοναζιστές.
Καμία πολιτική διαφορά και αντίθεση δεν πρέπει να εμποδίσει την ενότητα απέναντι στο «απόλυτο κακό». Η εφαρμογή του νόμου, η ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου, που ματαίωσαν κύκλοι της Νέας Δημοκρατίας και η εξάρθρωση των παρακρατικών μηχανισμών της Χρυσής Αυγής, πρέπει άμεσα να υπάρξουν. Η απομόνωσή της, κοινωνικά και πολιτικά,  είναι δημοκρατική υποχρέωση.
Η χώρα παρά τα βήματα προς τη μείωση των ελλειμμάτων και τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών,  βρίσκεται αντιμέτωπη με οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Αποφεύχθηκε η έξοδος από την ευρωζώνη, όμως η  κατάσταση παραμένει κρίσιμη.
Η κοινωνία συνεχώς δοκιμάζεται!  Έχει υπερβεί τα όρια της αντοχής της.
Τα μέτρα προκαλούν αντιδράσεις που εδράζονται  στο έδαφος πραγματικών προβλημάτων.
Η κυρίαρχη αφήγηση της απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου, με την οποία ταυτίστηκε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν αποδεικνύεται η αποτελεσματική μέθοδος για έξοδο από την κρίση. Περιελάμβανε βεβαίως αρκετές αναγκαίες αλλαγές, αλλά στον πυρήνα της αποδείχθηκε κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική.  Είχε ως αποτέλεσμα  μια σχετική σταθεροποίηση στα δημόσια οικονομικά, αλλά δεν οδηγεί στην ανάκαμψη.
Είχαμε εγκαίρως και επανειλημμένως τονίσει ότι ο στόχος εξόδου από την κρίση μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν το πρόγραμμα υποστεί  ουσιαστικές αλλαγές. 
Η δεύτερη αφήγηση, με βασικό εκπρόσωπό της τον ΣΥΡΙΖΑ,  υποσχέθηκε και υπόσχεται μαγικές λύσεις. Καλλιεργεί αυταπάτες για κατάργηση εν μία νυκτί των συμβατικών υποχρεώσεων της χώρας. Πρόκειται  για την  πολιτική που θέτει σε διακινδύνευση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ψηφοθηρεί, τροφοδοτώντας τη δημόσια σφαίρα με λαϊκισμό και παροχολογία που θυμίζει παρωχημένες  εποχές, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες. Αυτή η πολιτική ουσιαστικά υπόσχεται την επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση.
Καμιά όμως  δημοκρατική πολιτική εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την αντιμετώπιση των παθογενειών του προηγούμενου μοντέλου  και την ταυτόχρονη προώθηση ουσιαστικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Η χώρα χρειάζεται μια ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πολιτική εξόδου έξοδο από την κρίση.
Οι δύο αυτές αφηγήσεις δεν συγκροτούν μια πραγματική πολιτική διέξοδο για τη χώρα. Επενδύουν η μία στο φόβο και η άλλη στην αγανάκτηση.
Η οξεία πόλωση, με ακρότητες, υπερβολές και δημαγωγίες, οι αυταρχικές μέθοδοι της κυβέρνησης, αλλά και η χρήση λαϊκιστικών μεθόδων από την αντιπολίτευση, αναπαράγουν μία καρικατούρα δικομματισμού. 
Η χώρα όμως χρειάζεται τις ευρύτερες δυνατές  συναινέσεις και τις προγραμματικές συνεργασίες στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει πολιτική αντιπαράθεση γόνιμη, προγραμματική και επί της ουσίας και όχι  επικοινωνιακή. Και βεβαίως συνθέσεις και συμπαρατάξεις, όπου αυτό είναι δυνατόν.
Αντιστεκόμαστε στην καταστροφική λογική «ή αυτοί ή εμείς». Για αυτό είμαστε παρόντες, προτείνουμε και διεκδικούμε λύσεις.
Στον πυρήνα της δικής μας πολιτικής λογικής βρίσκεται η βαθειά εδραιωμένη πεποίθηση ότι μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες του προηγούμενου συστήματος, χωρίς να αποδιαρθρωθεί η κοινωνία. Εμείς δεν ψηφίσαμε τα μνημόνια.
Συμμετείχαμε στην κυβέρνηση για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Αποχωρήσαμε όταν αυτή μετατράπηκε σε μονοκομματική, επέλεξε αυταρχικές μεθόδους, αναδιπλώθηκε συντηρητικά και υποχώρησε σε ανορθολογικές απαιτήσεις της τρόικας. Η πολιτική που επέλεξε να υλοποιήσει η κυβέρνηση, θα καταγράφει κάθε μέρα και περισσότερο τα αδιέξοδά της.
Εμείς μπορούσαμε εξαρχής να μείνουμε στη «σιγουριά» της αντιπολίτευσης, όπως, επίσης, μπορούσαμε να παραμείνουμε στην κυβέρνηση με ακυρωμένη τη δυνατότητα παρέμβασης. Αυτές θα ήταν όντως κομφορμιστικές επιλογές. Δεν πράξαμε έτσι.
Αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση, όχι όμως από την προσπάθεια για τη χώρα. Διεκδικήσαμε και διεκδικούμε έναν διαφορετικό τρόπο.
Μαγικός τρόπος να ξεφύγουμε από την κρίση δεν υπάρχει.
Αποτελεσματικότερος και δικαιότερος τρόπος όμως υπάρχει.
Δεν είναι νομοτέλεια η διαρκής υποβάθμιση, η απίσχναση της οικονομίας, η επιβάρυνση φορολογουμένων – μισθωτών και συνταξιούχων. Δεν μπορεί να βάζουν πλάτη για να κρατάνε τη χώρα όρθια οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Αυτό το διαφορετικό σχέδιο προϋποθέτει μια διαρκή και επίμονη διεκδίκηση έναντι των εταίρων για αλλαγή πολιτικών ώστε να συνδεθεί το πρόγραμμα προσαρμογής με δίκαιο επιμερισμό των βαρών και αναπτυξιακές παρεμβάσεις. Προϋποθέτει την εφαρμογή ενός συνεκτικού προγράμματος εξυγιαντικών, εκσυγχρονιστικών και δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία και ταυτόχρονα και την προώθηση ενός εθνικού προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης.
Μόνο έτσι θα γίνει εφικτή    η  ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε μια ισχυρή και αποφασιστική διαπραγμάτευση με τους δανειστές – εταίρους για τη διεκδίκηση αλλαγών και τροποποιήσεων του ίδιου του προγράμματος προσαρμογής.  Τώρα είναι η ώρα της διαπραγμάτευσης με κύριους άξονες:
·         Την αποτροπή της επιβολής νέων μέτρων.
·         Την τροποποίηση αναποτελεσματικών μέτρων, όπως η αύξηση  φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και οι μη αποδοτικές ρυθμίσεις  διακανονισμού των υποχρεώσεων των πολιτών στο κράτος και τις τράπεζες.
·         Τη διατήρηση της  προστασίας της πρώτης κατοικίας.
·         Τη λήψη υποστηρικτικών μέτρων για τους ανέργους και τη δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας, με προτεραιότητα την προώθηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και την ανεμπόδιστη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
·         Την παροχή ρευστότητας στη πραγματική οικονομία.
·         Την επανατοποθέτηση της διοικητικής μεταρρύθμισης, με αξιολόγηση δομών,  επιχειρήσεων και προσωπικού και αποσύνδεση της  κινητικότητας από απολύσεις.
Η κυβέρνηση οφείλει να διεκδικήσει το τέλος της εποχής των μνημονίων λιτότητας και  μια νέα συμφωνία με τους εταίρους που θα περιλαμβάνει:
·         Μείωση των επιβαρύνσεων του χρέους με περικοπή μέρους του, μείωση των επιτοκίων και χρονική μετακύλιση των ομολόγων.
·         Ενίσχυση με ένα ισχυρό πρόγραμμα αναπτυξιακών παρεμβάσεων που να στοχεύει στην ανάκαμψη, με διάχυση των ωφελειών σε όλους τους συντελεστές.
·         Στήριξη για να πετύχουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση με διαρθρωτικές αλλαγές στη διοίκηση και στο αναπτυξιακό πρότυπο, την  αποδοτική διαχείριση πόρων και την προώθηση μεταρρυθμίσεων.
Αυτό χρειάζεται σήμερα η χώρα και οι πολίτες.
Η Δημοκρατική Αριστερά διεκδικεί και στηρίζει μια διαπραγματευτική στάση που θα είναι πραγματική και θα στοχεύει σε  ουσιαστικές και θετικές, για την οικονομία και την κοινωνία , αλλαγές του προγράμματος.
Η έκβαση της προσπάθειας της χώρας θα κριθεί όχι μόνο από την διεκδίκηση αλλαγών, αλλά και από την ικανότητα προώθησης μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία. Δημοκρατικές, εξυγιαντικές και ορθολογικές μεταρρυθμίσεις με σεβασμό στους θεσμούς, το κράτος δικαίου και τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Μεταρρυθμίσεις που δεν θα μεταφέρουν τα βάρη της εφαρμογής στους πολίτες αντί να εξαλείφουν τις παθογένειες.
Προτεραιότητα έχουν:


Μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα.
Αλλαγή του εκλογικού συστήματος, με καθιέρωση της απλής αναλογικής. Διαφάνεια παντού -  έλεγχος των οικονομικών των πολιτικών και των στελεχών του δημόσιου τομέα που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου περί ευθύνης υπουργών. Διάλυση όλων των ειδών πελατειακών σχέσεων, με πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Χρηματοδότηση των κομμάτων με διαφάνεια και μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Η θητεία σε πολιτικό αξίωμα δεν πρέπει να δίνει κανένα συνταξιοδοτικό ή φορολογικό προνόμιο έναντι των υπολοίπων πολιτών.
Μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση.
Προώθηση της ανασυγκρότησης της δημόσιας διοίκησης, με ανάκληση των αποφάσεων που συνδέουν την κινητικότητα με απολύσεις, ώστε αυτή να αφορά την αναγκαία ορθολογική κατανομή του προσωπικού.
Ολοκλήρωση των νέων οργανογραμμάτων, των περιγραφών θέσεων εργασίας , της στοχοθεσίας και των διαδικασιών ελέγχου της απόδοσης. Αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού. Προτεραιότητα στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας για να αναβαθμιστούν οι υπηρεσίες προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. 
Μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στο κοινωνικό κράτος.
Υποστηρίζουμε το κοινωνικό κράτος. Αντιμαχόμαστε ιδεολογίες και πολιτικές που προωθούν την ανάκαμψη σε βάρος του κοινωνικού κράτους ή αντιμετωπίζουν το κοινωνικό κράτος ως τροχοπέδη της ανάπτυξης. Προτείναμε: την υιοθέτηση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος έγκαιρα. Την αναμόρφωση των Συστημάτων Επιδότησης Ανεργίας, με στόχο την αύξηση του χρόνου επιδότησης και διεύρυνση των ωφελουμένων. Υγειονομική περίθαλψη όλων των εγγεγραμμένων ανέργων, χωρίς προϋποθέσεις. Έκτακτες και εκτεταμένες δράσεις υποστήριξης των ανέργων.
Οι μεγάλες παρεμβάσεις στο φορολογικό σύστημα.
Το φορολογικό σύστημα παραμένει άδικο και αντιαναπτυξιακό. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι επιβαρύνονται δυσανάλογα, η φοροδιαφυγή διατηρείται στα ίδια υψηλά επίπεδα με το παρελθόν. Πρέπει να υπάρξει φορολόγηση όλων των εισοδημάτων βάσει μιας ενιαίας και προοδευτικής φορολογικής κλίμακας. Επανεξέταση από μηδενική βάση όλων των φοροαπαλλαγών και διατήρηση εκείνων που έχουν σαφή κοινωνικό ή αναπτυξιακό στόχο. Ανασυγκρότηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Ορθολογική διαχείριση δαπανών
Υλοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού απόδοσης που ελέγχει τη σκοπιμότητα και το μέγεθος κάθε δημόσιας δαπάνης, καθώς και την αποδοτικότητα των μηχανισμών εσόδων.
Εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και νέο αναπτυξιακό μοντέλο.
Ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, με αιχμή ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που δεν θα στηρίζεται στη φτηνή εργασία και την υψηλή ανεργία. Εξωστρεφές. Με παραγωγικότητα. Με προσανατολισμό στην καινοτομία. Σεβασμό στο ρόλο των εργαζομένων και διάχυση των ωφελειών σε όλους τους συντελεστές. Σεβασμό στο περιβάλλον.  Με υπέρβαση της αντιεπιχειρηματικής κουλτούρας που επικράτησε κατά τη μεταπολίτευση και ένα νέο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους.
Όλα αυτά συγκροτούν ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο που θα κρίνει πολλά στην πορεία της χώρας.
Σε αυτήν την πολιτική κατεύθυνση θέλουμε να προχωρήσουμε μαζί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, κινήσεις και πρόσωπα, που συμφωνούν ότι ούτε η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική ούτε και ο λαϊκισμός της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου και της παροχολογίας  από την αξιωματική αντιπολίτευση, συνιστούν πολιτική διέξοδο. Δυνάμεις που επιδιώκουν να συγκροτήσουν και να υπηρετήσουν μια νέα πολιτική διέξοδο για τη χώρα. Μια νέα πορεία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με δημοκρατία και κοινωνική συνοχή.
Η πρότασή μας, από καιρό διατυπωμένη, είναι η συγκρότηση ενός τρίτου προοδευτικού πόλου. Είναι μια πρόταση που δεν στοχεύει στην κομματική αναπαραγωγή. Στοχεύει στη συγκρότηση ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης του τόπου.
Η πρόταση αυτή  θα βασίζεται στην προγραμματική σύγκλιση των δυνάμεων που θα τον απαρτίζουν. Θα έχει συγκεκριμένη ιεράρχηση των ζητημάτων και των λύσεων. Θα εκκινεί από το παρόν και θα βλέπει στο μέλλον. Θα απαντά στις πολιτικές εξόδου από την κρίση και ταυτόχρονα θα ενσωματώνει τα στοιχεία της πολιτικής μας πρότασης για τη νέα μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Οι δυνάμεις που μπορούν να συγκροτήσουν τον τρίτο πόλο  εντοπίζονται σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων,  στο χώρο του  δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας, των νέων κοινωνικών κινημάτων. Όσοι βλέπουν το μέλλον της Ελλάδας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν πειραματίζονται σε επικίνδυνες ατραπούς εύκολων λύσεων. Όσοι  αποδέχονται την αναγκαιότητα μεγάλων αλλαγών, πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι η διεκδίκηση μιας δίκαιης κοινωνίας είναι παρούσα. Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν τη δημοκρατία με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική έννοια. Όσοι θέλουν να ανανεώσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Όσοι υποστηρίζουν τα ατομικά, κοινωνικά και  εργασιακά δικαιώματα.
Επιδίωξή μας είναι ο πόλος αυτός να συνδεθεί με τους ενεργούς προοδευτικούς πολίτες και να εκφράσει ό,τι καλύτερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Να ανανεώσει την πολιτική και τη σχέση της με την κοινωνία. Να καλέσει τη νέα γενιά με όρους δημοκρατικούς.
Να δώσει πολιτικό χώρο στους νέους ανθρώπους.
Η πρόσκληση που απευθύνουμε δεν είναι πρόσκληση ένταξης στην κομματική μας δομή. Σχέσεις ισοτιμίας θα χαρακτηρίζουν αυτή την προσπάθεια. Οργανωτικά θα συγκροτηθεί με διαδικασίες ουσιαστικής συμμετοχής στη διαμόρφωση της πολιτικής και στις δράσεις.
Το εγχείρημα αυτό  δεν μπορεί να αφορά βέβαια όσους ταυτίζονται με τις σημερινές κυβερνητικές επιλογές. Ο τρίτος πόλος δεν μπορεί και δεν θα γίνει συνιστώσα συντηρητικής πολιτικής, ούτε βέβαια μιας λαϊκιστικής και ανεύθυνης Αριστεράς που επαγγέλλεται την επιστροφή στο χθες, αγνοώντας την ανάγκη μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Αγνοώντας τη στρατηγική σημασία της ευρωπαϊκής πορείας του ελληνικού λαού.
Επιδιώκουμε ο προοδευτικός τρίτος πόλος  να γίνει μια ελκυστική πρόταση εξουσίας η οποία θα καθορίσει τη νέα πορεία της χώρας. Να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας. Να ανατρέψει τις διλημματικές επιλογές του νέου διπολισμού. Να επηρεάσει τις κυβερνητικές λύσεις που θα δοθούν και τις πολιτικές που θα ασκηθούν.
Ο προοδευτικός  τρίτος πόλος πρέπει να είναι ισχυρός. Αυτό θα αποτελέσει το κρίσιμο μέγεθος για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, την προώθηση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία, την προώθηση μιας ανάπτυξης νέου τύπου με διάχυση των ωφελειών για όλους, την εμβάθυνση της δημοκρατίας.
Οι βασικοί άξονες της πολιτικής μας πρότασης τίθενται προς συζήτηση στους δυνητικούς μας συμμάχους. Η προγραμματική σύγκλιση και η διαμόρφωση μιας ενιαίας πολιτικής και προγραμματικής πλατφόρμας δεν είναι μία αποστεωμένη διαδικασία που θα αποφασιστεί μόνον από τη Δημοκρατική Αριστερά. Είναι μια διαδικασία ανοιχτή και σε αυτήν την προσπάθεια αυτονόητα θα συμμετέχουν όλες οι συμπαρατασσόμενες δυνάμεις, ισότιμα.
Τον Μάιο του 2014 θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές ταυτόχρονα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές για Δήμους και Περιφέρειες.
Οι πολιτικές της λιτότητας, της εθνικής θεώρησης και του κρατικού ηγεμονισμού που κυριαρχούν στην  Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αλλάξουν.
 Η προώθηση με ταχύτατα  βήματα της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, είναι η μόνη στρατηγική με προοπτική για την Ευρώπη. Και αυτή η διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης πρέπει να γίνει με την ουσιαστική λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών και την ισότιμη σχέση μεταξύ των κρατών.
Είναι αναγκαία η  συμπαράταξη και η προώθηση κοινών δράσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο όλων των δυνάμεων του ευρύτερου πολιτικού φάσματος που υποστηρίζουν αυτή την  αλλαγή.
Ο χώρος της αυτοδιοίκησης είναι ο κατ΄  εξοχήν χώρος των ενεργών πολιτών και των ευρύτερων συμπαρατάξεων στη βάση των αυτοδιοικητικών προγραμμάτων με προοδευτικό περιεχόμενο. Προγραμμάτων που διεκδικούν την αναβάθμιση και τη μεταρρύθμιση της  Τοπικής Αυτοδιοίκησης,  την ενίσχυση της ανάπτυξης, την αναβάθμιση της  κοινωνικής πολιτικής, τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών προς τον πολίτη, την ενθάρρυνση της συμμετοχής του δημότη.
Οι ανεξάρτητες αυτοδιοικητικές κινήσεις ενεργών πολιτών που υποστηρίξαμε την προηγούμενη φορά στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και σε άλλους Δήμους, θεωρούμε ότι απέδωσαν για τις τοπικές κοινωνίες και συνέβαλαν στη ανανέωση των αντιλήψεων για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Μέλη μας δραστηριοποιούνται ενεργά σε αυτές τις κινήσεις, χωρίς κομματική κηδεμόνευση,  ισότιμα και συνεργατικά  με άλλους ενεργούς πολίτες. Η δημοκρατική λειτουργία τέτοιων σχημάτων και η προγραμματική τους συνέπεια είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη συνέχεια. Οι επιλογές για αυτή τη συνέχεια είναι υπόθεση των αυτοδιοικητικών μας δυνάμεων. Τις καλούμε να εξετάσουν άμεσα το θέμα.
Οι αυτοδιοικητικές κινήσεις πρέπει να αποτελέσουν  πεδίο προτάσεων και πολιτικής για τη μεταρρύθμιση και την ενίσχυση των αυτοδιοικητικών θεσμών, να   ενισχύσουν τη δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών, να  αναδείξουν Δημάρχους και Δημοτικά Συμβούλια, στη βάση αυτοδιοικητικών προγραμμάτων και αξιοσύνης  προσώπων. Η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει τη συγκρότηση, σε όλη την Ελλάδα, ανεξάρτητων προοδευτικών κινήσεων που θα στηρίζονται στην αυτενέργεια των ενεργών πολιτών, πάνω και πέρα από κομματική προτίμηση.
Σε ό,τι αφορά τις Περιφερειακές εκλογές, θεωρούμε ότι ο χαρακτήρας τους είναι περισσότερο πολιτικός, ακριβώς λόγω των αρμοδιοτήτων που ασκούν πλέον οι Περιφέρειες. Επιδίωξή μας θα είναι να συμμετέχουμε σε συνεργατικά σχήματα που στο πρόγραμμα και στα πρόσωπα θα αποτυπώνουν μια προοδευτική πρόταση περιφερειακής διαχείρισης και ανάπτυξης.  Οι οργανώσεις μας πρέπει να εξετάσουν το θέμα τον επόμενο μήνα.
Σε ό,τι αφορά τη φημολογούμενη αλλαγή το εκλογικού νόμου:
Οι όποιες αλλαγές πρέπει να μην εξυπηρετούν μικροκομματικές σκοπιμότητες, αλλά να εξασφαλίζουν την απλή αναλογική, την αποτελεσματικότητα στην άσκηση της διοίκησης και την ευρύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση εκλογής του Δημάρχου.
Η μάχη που δίνει σήμερα η ΔΗΜΑΡ δεν είναι μια μάχη με κομματική αυτοαναφορικότητα. Αφορά την ίδια την πορεία της χώρας και την προσαρμογή της με δημοκρατία.
Η ΔΗΜΑΡ ήταν  και παραμένει υπεύθυνη δύναμη έναντι της χώρας και της κοινωνίας. Για αυτό  υπερασπιζόμαστε τη ΔΗΜΑΡ και τις συλλογικές αποφάσεις της.
Πρέπει να πρωταγωνιστήσουμε στην υπεράσπιση και προώθηση αυτής της πολιτικής. Με μια βαθιά αίσθηση της συλλογικότητας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει πάντα να σκεπτόμαστε την ανάγκη αυτά που δημοκρατικά αποφασίζουμε να προβάλλονται και να τους δίνεται η δυνατότητα να δοκιμαστούν. Να κατανοούμε ότι υπάρχουν πολιτικοί ανταγωνισμοί και διαφορετικά πολιτικά σχέδια και με αυτή την έννοια είναι γόνιμη η αντιπαράθεση απόψεων, αλλά πρέπει να συμβάλλει στην παρουσίαση της πολιτικής και των  προβληματισμών του κόμματος. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να ενισχυθεί ο διάλογος και οι διαδικασίες συζήτησης εντός των οργάνων, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των οργανώσεων.
Πρέπει να αναδείξουμε τη δική μας ατζέντα και να ενδυναμώσουμε την παρέμβασή μας στις πολιτικές εξελίξεις. Να αναδείξουμε με σαφήνεια τη δική μας πολιτική πρόταση. Η διαδικασία του συνεδρίου πρέπει να γίνει μια εξωστρεφής διαδικασία. Να αποτελέσει ένα μεγάλο άνοιγμα του κόμματος σε νέο κόσμο. Να αναβαθμίσει τις διαδικασίες παραγωγής πολιτικής και δημόσιας  παρέμβασης του κόμματος.
Η πορεία προς το συνέδριο μαζί με τη διαδικασία της δημιουργίας του τρίτου πόλου, πρέπει να αποτελέσουν τους βασικούς άξονες για την ανατροφοδότηση και αναβάθμιση των πολιτικών μας προτάσεων.
Το επόμενο διάστημα η παρέμβαση μας πρέπει να αναπτύσσεται πολύπτυχα:      στα πεδία της κοινωνίας, της πολιτικής επικοινωνίας,  της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας. Η συλλογική μας λειτουργία είναι η βάση της δύναμής μ

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Ο φόβος του σέντερ φορ από το σημείο του πέναλτυ


Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης, Ημερησία, 14/09/2013


Πρόσθεσε στο FacebookΠρόσθεσε στο DeliciousΠρόσθεσε στο NewsvineΠρόσθεσε στο Twitter
Kαι ενώ ο αγώνας είναι αμφίρροπος, ο διαιτητής σφυρίζει την «εσχάτη των ποινών». Oι οπαδοί στις κερκίδες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον «εκτελεστή». Aπό το εύστοχο χτύπημα κρίνεται το left dream. O αλυτρωτισμός του πρωταθλητισμού για μια ομάδα που, παρά τη σπουδαία αγωνιστική της παρουσία, ποτέ δεν κατάκτησε το τρόπαιο της εξουσίας.

O «εκτελεστής» έχει στήσει την μπάλα στο σημείο του πέναλτι και η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη. Παίρνει φόρα, ετοιμάζεται. Πολλοί θεατές κλείνουν τα μάτια, δεν αντέχουν τη συγκίνηση. Aκούγεται το σφύριγμα του διαιτητή. Kαι μετά... νεκρική σιγή.

O «εντολοδόχος» για το χτύπημα του πέναλτι κάνει μεταβολή. Mε αργά βήματα κατευθύνεται στον πάγκο της ομάδας του, ζητά ένα ζευγάρι γάντια για πορτιέρο και παίρνει θέση κάτω από τα γκολπόστ της δικής του ομάδας!

Eίναι φανερό. Δεν τον ενδιαφέρει να πετύχει γκολ. Πρώτη του έγνοια είναι να διατηρήσει απαραβίαστα τα δικά του δίχτυα. Nα διασφαλίσει το εκλογικό σκορ που είχε επιτύχει στον προηγούμενο τελικό. Aήττητος ναι, νικητής όχι. Eτσι, τουλάχιστον, αποφεύγει γκρίνιες, διοικητικές και οικονομικές κρίσεις που συνοδεύουν όλες τις ομάδες οι οποίες αλλάζουν κατηγορία.

Eπιδιώκει το αντίθετο; Aλλά τότε θα έπρεπε να έχει προσαρμόσει -αν μη τι άλλο- τον πολιτικό του λόγο με τρόπο που να καθησυχάζει παρά να ενισχύει τον ήδη φοβισμένο «μεσαίο χώρο». Nα πείσει ότι έρχεται ως «ήρεμη δύναμη» με γνώση και σχέδιο για τις δυσκολίες. Eν γνώσει, μάλιστα, της πασίδηλης αλήθειας ότι ο φόβος που προκαλεί ο ερχομός του στην εξουσία είναι μεγαλύτερος από εκείνον που φέρνουν τα ίδια τα μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής.

O Aλ. Tσίπρας δίνει την εντύπωση ότι με κάθε τρόπο θέλει να αχρηστεύσει το πολιτικό link με την κρίσιμη εκείνη μάζα του εκλογικού σώματος που θα μπορούσε δυνητικά να του δώσει «πόντους» για την εξουσία. Ποιοι και πώς να εμπιστευθούν μια πολιτική δύναμη στην παρούσα συγκυρία όταν δίνει την αίσθηση πως βλέπει τον ίσκιο της και χαίρεται; Πώς όταν θεωρεί πως επειδή «η Eλλάδα δεν είναι Kύπρος» μπορεί να φτάσει τη διαπραγματευτική του τακτική έως τη «στάση πληρωμών» ωσάν να αγνοεί την κόκκινη γραμμή των διαθέσιμων λύσεων στο πλαίσιο της Eυρωπαϊκής Eνωσης; Προσποιητή άγνοια χάριν κολακείας ενός βουλησιαρχικού λόγου ή, ακόμα χειρότερα, πραγματική άγνοια;

Πιστεύει τα λεγόμενά του, ότι δηλαδή θα επιτύχει ως δεινός διαπραγματευτής επειδή η Eυρώπη δεν θα αντέξει τον «ακρωτηριασμό» της με την Eλλάδα εκτός ευρώ, όταν η ίδια η χώρα θα έχει προχωρήσει στον ξαφνικό θάνατο της δικής της οικονομίας; Eρωτώμενος μάλιστα σε συνέντευξή του στην «Eλευθεροτυπία» για το «πώς της ανάπτυξης» και της υποσχόμενης «κοινωνικής πολιτικής», αν δεν συναινέσουν οι εταίροι σε ευνοϊκότερο δανεισμό για τη χώρα, απαντά: Tρεις είναι συνήθως οι πηγές: ευρωπαϊκοί πόροι, δημόσιοι επενδυτικοί πόροι, τραπεζική χρηματοδότηση.

Tους οποίους «ευρωπαϊκούς πόρους» θα μας προσφέρει μία Eυρωπαϊκή Eνωση με την οποία έχουμε διαρρήξει όποιες σχέσεις στοιχειώδους εμπιστοσύνης; Kαι αν όχι οι κυβερνήσεις της E.E., πού υπολογίζει; Στους «λαούς της Eυρώπης» που θα τους συνεπάρει ο επαναστατικός κομφορμισμός της ημεδαπής Aριστεράς και θα κάνουν «κόκκινα μεροκάματα» για να στηρίξουν την ελληνική αποκοτιά;

Kαι ποια «τραπεζική χρηματοδότηση», όταν τα κεφάλαια των τραπεζών θα έχουν γίνει «πτερόεντα» στο άκουσμα και μόνο ότι έρχεται στην κυβέρνηση μια πολιτική δύναμη με «αδυναμία» στις μονομερείς πρακτικές;

Mέχρι πότε η ιδεοληπτική φιληδονία θα ακυρώνει μία ορθολογιστική - προοδευτική παρέμβαση της Aριστεράς; Mέχρι πότε μια στρατηγική αμηχανία θα συρρικνώνει την πολιτική της σε αντιμνημονιακά γιουρούσια για την εκπόρθηση του οχυρού των τροϊκανών αλλά και της καθεστηκυίας Kεντροαριστεράς που έχει παγιδευτεί στις μνημονιακές οχυρώσεις;

Eχει νόημα να ρωτήσουμε γιατί θριαμβεύουν οι συντηρητικές πολιτικές; Γιατί μέχρι σήμερα καμία από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν έχει αναλάβει στοιχειωδώς σοβαρές πρωτοβουλίες που θα εφοδιάζουν τη χώρα με μία αναπτυξιακή
πυξίδα για την επόμενη ημέρα. Πέραν των καλών ή κακών Μνημονίων.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ο τρίτος πόλος και η εθνική ανασυγκρότηση





του Γιάννη Βούλγαρη


Η σχετική πολιτική σταθεροποίηση, τα πρώτα θετικά σημάδια και η προβλεπόμενη για το μέσον του 2014 λήξη του Μνημονίου δείχνουν ότι η πρώτη και πιο δραματική φάση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, που ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές το 2010, βαίνει στο τέλος της. Σαν έπειτα από τσουνάμι, η χώρα μετρά τις καταστροφές και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ανασυγκρότηση θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία.

Ανάμεσα στα «θύματα» της χρεοκοπίας ήταν και το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα. Το εθνικό δράμα προκάλεσε μια πραγματική κρίση αντιπροσώπευσης, ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός κατέρρευσε, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Κεντροαριστερά. Είναι καλύτερο το νέο κομματικό σκηνικό από το προηγούμενο; Πολύ αμφιβάλλω. Συμβαίνει ό,τι συνέβη στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90. Η κατάρρευση του μεταπολεμικού κομματικού συστήματος παρήγαγε ένα χειρότερο. Η κρίση αντιπροσώπευσης και το χάσμα μεταξύ πολιτών και κομμάτων έγινε εγγενής παθολογία της ιταλικής πολιτικής ζωής. Τα ίδια κακά σημάδια υπάρχουν στην Ελλάδα. Το νέο κομματικό σκηνικό αποτελεί γέννημα της χρεοκοπίας και τροχοπέδη για τη μελλοντική ανασυγκρότησή της. Εχει έκδηλα τα χαρακτηριστικά της μεταβατικότητας και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές δυναμικές. Οπως και η εποχή που το γέννησε, για την οποία η γνωστή ρήση του Γκράμσι ταιριάζει γάντι: «Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί». Λιγότερο γνωστή είναι η συνέχεια της ρήσης: «Και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα». Ενα από αυτά είναι ότι οι παλαιές πολιτικές ιδεολογίες απλοποιούνται, ευτελίζονται και συρρικνώνονται στον πιο σκληρό και αρχαϊκό πυρήνα τους. Οπως συνέβη στις εκλογές του 2012 με τα κόμματα που ωφελήθηκαν από την κρίση. Η ακροδεξιά ιδεολογία συρρικνώθηκε αφενός στον βιολογικό ρατσισμό πριμοδοτώντας τη ΧΑ, αφετέρου στον άκρατο ανορθολογισμό που βρήκε διέξοδο στον παρανοϊκό συνωμοσιολογικό εθνικισμό των ΑΝΕΛ του Καμμένου. Από την άλλη όχθη, η αριστερή ιδεολογία συρρικνώθηκε στον λαϊκιστικό της πυρήνα και παράλληλα αυτονομήθηκε η «στιγμή» της σύγκρουσης από την οποιαδήποτε ευρύτερη πολιτική πρόταση. Ετσι εισέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το νέο σημερινό κομματικό σύστημα παραμένει ασταθές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμα ισχυρή ταύτιση των πολιτών με το κόμμα που ψήφισαν. Κυρίως όμως συνιστά τροχοπέδη για την επεξεργασία μιας εθνικής στρατηγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ. Και αυτό γιατί ο δικομματισμός ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εμφυλιοπολεμικός, στείρος, και θα ενθαρρύνει τα πιο αρνητικά στοιχεία των δύο παρατάξεων. Εξάλλου δεν εξασφαλίζει φερέγγυα εναλλαγή στην κυβέρνηση. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα ένα παράδοξο σύνολο στο οποίο έχουν καθοριστικό βάρος οι παραδόσεις του μπρεζνιεφικού και αριστερίστικου μαρξισμού-λενινισμού, η «κινηματική» αντιθεσμική λογική, το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ, μαζί με τμήματα του πλέον διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ, τύπου Φωτόπουλου - Μπαλασόπουλου - Καλφαγιάννη. Είναι φυσικό λοιπόν να ισορροπεί πολιτικά και προγραμματικά στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή του αρνητισμού και του ριζοσπαστικού συντηρητισμού με στόχο την ανέφικτη διατήρηση του υπάρχοντος. Η εξέλιξη αυτού του φορέα σε κυβερνητική δύναμη ευθύνης, και μάλιστα σε μια περίοδο που η Ελλάδα περπατά ακόμα κοντά στο χείλος του γκρεμού, δεν είναι καθόλου προφανής.

Την πραγματικότητα δεν την αρνείσαι, ούτε όμως μένεις να την κοιτάς. Επιχειρείς να την αλλάξεις. Η προσπάθεια συγκρότησης του τρίτου πόλου που θα συναθροίσει την ευρύτερη προοδευτική παράταξη, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης, αυτόνομες κινήσεις και προσωπικότητες του χώρου, αποτελεί κρίσιμο βήμα για τη μεταμνημονιακή ανασυγκρότηση της Ελλάδας και την αναβάθμιση του νέου κομματικού συστήματος. Μιλάμε για έναν πολιτικό φορέα που θα συστεγάσει χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και θα βάλει τέλος στις αδιέξοδες ναρκισσιστικές απόπειρες σχηματισμού κομματιδίων. Τα υπάρχοντα κόμματα του χώρου θα βρουν σε αυτόν τον Φορέα το ευνοϊκότερο περιβάλλον για να αντιμετωπίσουν και τα σημερινά υπαρξιακά προβλήματά τους. Το ΠΑΣΟΚ να σκεφτεί τη μετα-ΠΑΣΟΚ εποχή και να ξεκινήσει την περιπέτεια της μετεξέλιξής του, γιατί η τύχη του ως απομεινάρι του άλλοτε ηγεμονικού κόμματος της Μεταπολίτευσης είναι προδιαγεγραμμένη. Η ΔΗΜΑΡ, αφού πάρει τον αναγκαίο χρόνο αναστοχασμού, μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι, να αποφύγει την περιθωριοποίηση και να ξανασυναντηθεί στη «δημόσια σφαίρα» του προοδευτικού κόσμου με τις φιλικές προς αυτήν δυνάμεις. Ετσι θα απαντήσει ίσως και στο ερώτημα: γιατί η κυβερνητική της θητεία έφερε στην επιφάνεια μια τόσο φτωχή πολιτική και προγραμματική κουλτούρα. Τέλος, οι δυνάμεις της οικολογίας που θα ενδιαφερθούν, μπορούν να βρουν νέα κανάλια διάχυσης των ιδεών τους, πέρα από τα αγωνιώδη όρια του 2%.

Η περίοδος είναι κατάλληλη για το εγχείρημα του τρίτου πόλου. Μετά την τιμωρητική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που βάθυνε την ύφεση, μετά την εθνολαϊκιστική αντιπολίτευση που υπονόμευσε την με κόπο κατακτημένη δημοκρατική κουλτούρα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, υπάρχουν οι όροι ανασύνθεσης της πολιτικής ζωής και διατύπωσης του μετα-μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Η κοινωνία εξακολουθεί να είναι θυμωμένη, ξαναρχίζει όμως να ακούει και θα θέλει να ακούσει όλο και πιο προσεκτικά στο προσεχές μέλλον. Στόχος και έργο του νέου Φορέα είναι να γίνει ουσιαστικός κόμβος για την επεξεργασία του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή. Σε διάλογο με αυτήν ακριβώς την κοινωνία που ξαναρχίζει να ακούει. Ο κοινωνικός-εκλογικός χώρος στον οποίο στοχεύει είναι το 20% που αθροιστικά συγκέντρωσαν οι επιμέρους δυνάμεις στις εκλογές του 2012. Ρεαλιστικότερα, είναι η συγκράτηση μεγάλου μέρους αυτού του ακροατηρίου και σε κάθε περίπτωση η διεκδίκηση της τρίτης θέσης την οποία σήμερα φαίνεται να καταλαμβάνει η ΧΑ με επικίνδυνες για τη δυναμική του νέου κομματικού συστήματος συνέπειες. Η τύχη του τρίτου πόλου δεν θα εξαρτηθεί όμως από την «έτοιμη εκλογική ζήτηση» που σήμερα υπάρχει, αλλά από την επίδραση που θα ασκήσει η κεντρική πολιτική-προγραμματική πρότασή του για την ανασυγκρότηση της χώρας. Από τον βαθμό που θα μπορέσει να πολιτικοποιήσει τον αναστοχασμό για τις αιτίες της χρεοκοπίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με τη μελλοντική παραγωγική ανασυγκρότηση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε περιόδους κρίσης αντιπροσώπευσης, η «προσφορά» επιδρά καθοριστικά στη ζήτηση.

Ο τρίτος πόλος ούτε είναι ούτε του επιτρέπεται να αυτοπαρουσιαστεί σαν παρθενογένεση. Ούτε όμως πρέπει να τρομάζει μπροστά στην κριτική ότι με φθαρμένα υλικά δεν φτιάχνεις το νέο. Πρώτον, γιατί δεν κυκλοφορεί και πολύ «νέο» στην πολιτική πιάτσα: άντε ο Τσίπρας (αν θεωρήσουμε ότι παραμένει νέο) και η ΧΑ (νέα υπόμνηση ενός φρικτού παρελθόντος). Δεύτερον και ουσιαστικότερο, γιατί σε κάθε αλλαγή ιστορικής φάσης, το νέο ξεκίνησε συνήθως με διεργασίες μέσα στους κόλπους του παλαιού. Το 1909 ο Στρατός ήταν μέρος του παλαιού σκηνικού. Το 1974 ο «παλαιός πολιτικός κόσμος» καθοδήγησε με μεγάλη επιδεξιότητα την ιστορική τομή της Μεταπολίτευσης. Τούτων λεχθέντων, ναι, χωρίς αμφιβολία η τύχη του τρίτου πόλου θα εξαρτηθεί από τη διαθεσιμότητα νεότερων δυνάμεων να πάρουν την πρωτοβουλία της ενοποίησης του χώρου και μέσα από αυτές τις διαδικασίες θα αναδειχθούν νέα ηγετικά πρόσωπα σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.

Ως προς το ερώτημα «είναι αυτά εφικτά;» η απάντηση έχει ήδη δοθεί: «Αν δεν δοκιμάσεις δεν θα το μάθεις ποτέ».
Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου


από το περιοδικό metarythimisi