Τι βλεπουμε από το παράθυρο μας;

Οι προεκλογικές συζητήσεις κα αντιπαραθέσεις αρχίζουν σιγα-σιγα να ζωηρεύουν. Τα κομματικά επιτελεία σχεδιάζουν τις εμφανίσεις τους και την επικοινωνιακή τους πολιτική. Τα διλήμματα ξανά επί τηλεοπτικού τάπητος. Μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή, κυβέρνηση-ή ξανά εκλογές; Το βασικό όμως δίλημμα ελάχιστα ή και καθόλου δεν τίθεται σ αυτό το χιλιομπαλωμένο χαλί, που είναι το τηλεοπτικό τοπίο. Κράτος ή όχι? Και επειδή η λέξη "κρατος" ίσως ενοχλήσει κάποιους που ονειρεύονται να χορέψουν μια μέρα στα ερείπια του....ας το μετατρέψουμε το διλημμα. Οργανωμένη και ουσιαστική κοινωνία με δυνατότητες παραγωγικές, μορφωτικές, πολιτιστικές, επικοινωνιακές δυνατότητες ή ότι άλλο σχετικό τέλος πάντων είχε π.χ. το Βέλγιο, το οποίο περίπου δύο χρόνια δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση και με προβλήματα σοβαρά διγλωσσίας κ.λ.π., αλλά κανείς δεν αντιλήφθηκε αυτήν την έλλειψη "ακυβερνησίας", ή αυτό το συνοθύλευμα αλαζονίας, εγωκεντρισμού, ωχαδελφισμού και λαμογιάς που έχουμε τώρα μπροστά μας;


Κάνω αυτές τις σκέψεις, τώρα αυτές τις μέρες, που τα παιδιά βασανίζονται ακόμη μια χρονιά, έχοντας περάσει μια  τουλάχιστον τριετία παπαγαλισμού να μπούν στα μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της χώρας και τώρα παίρνουν μια πρώτη γεύση αναλγησίας (με τα θέματα της φυσικής π.χ.), ενός συστήματος που το σαρδόνιο χαμόγελο του θα μετατραπεί σε λιγο καιρό, για όσα απ αυτά καταφέρουν να περάσουν την μεγάλη πύλη των ΑΕΙ, σε εκκωφαντικό καγχασμό.. Αλήθεια σε τι πανεπιστήμιο παιδεύονται να μπούν τα παιδιά του κόσμου; Πως, πολλά απ αυτά, θα δουν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται, όταν θα κοπανήσουν στο τοίχο της φοιτητοπατερικής συντεχνίας και της καθηγητικής παρέας, που ενώ αλληλοτρώγεται, όταν απειλούνται τα συμφέροντα της κλείνεται σαν τον σκαντζόχοιρο και "ανακαλύπτει" αρχές ξεχασμένες από καιρό...δημοκρατική διοίκηση, αυτοδιαχείρηση και άλλα τέτοια φληναφήματα;


Το πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση γενικώτερα είναι ένα πεδίο σημαντικό της σαπίλας και της μεγάλης συντεχνίας που το διαφεντεύει. Αλλά και παραπέρα να κυτάξει κανείς μήπως θα αντικρύσει κάτι διαφορετικό; Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών αυτήν την στιγμή είναι ανύπαρκτη. Είναι οικονομικό το θέμα θα πείτε και σε ένα βαθμό θα έχετε δίκηο. Αλλά μόνο αυτό; Συμφέροντα από πισω βυσσοδομούν και έρχονται να σκυλεύσουν στο κουφάρι ενός κράτους που πνέει τα λοίσθια. Πάλι μερικοί φιλότιμοι ανθρωποι σηκώνουν το όποιο βάρος. Πάντα έτσι δεν γίνονταν; Τότε όμως υπήρχαν λεφτά τα οποία κινητοποιούσαν περισσότερους...τώρα που αυτά λείπουν μόνο το φιλότιμο είναι το κίνητρο.


Υπάρχει ενας κόσμος που πεινάει σήμερα. Τα συντάγματα των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης έχουν καθιερώσει εδώ και καιρό το ελάχιστο εγγυημένο εισοδημα. Ακόμη και στο σύνταγμα της πολυσυζητημένης τελευταία Δημοκρατία της Βαιμάρης γίνονταν αναφορά "εγγύησης αξιοπρεπούς ύπαρξης για όλους". Το ελληνικό σάπιο σύστημα που εφθασε στα όρια του με τον ακατάσχετο δανεισμό, τώρα που τελείωσαν τα λεφτά, πάλι μόνο αναλγησία δείχνει προς τους "κατώτερους". Η μεσαία τάξη είναι το διακύβευμα (λέξη πολυφορεμένη κι αυτή) ξανά, που είναι σημαντική, δεν αντιλέγω, αλλά οι μηχανισμοί "διάσωσης" είναι προσανατολισμένοι μόνο προς αυτήν. Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι χωρίς εισόδημα αυτήν την  στιγμη και καμμία φιλανθρωπικής υφής ενέργεια, δεν πρόκειται να "καλύψει" την αξιοπρέπεια τους.


Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει και όχι τι βλέπει από το παράθυρο του ο κάθε όψιμος αριστεροπατερούλης. Με τα "βελανίδια" προκοπή δεν είδαμε, ούτε με τις ψευτομαγκιές προς τους "ξένους", που υποτίθεται μας κυνηγάνε και μας ζηλεύουν μια ζωή. Αυτές οι απόψεις, μόνο ως δείγματα εκφυλισμού και αλαζονίας καταγράφονται. Δεν λύνουν προβλήματα, τα σκεπάζουν απλώς, όπως οι γάτες τα περιττώματα τους. Τα περιθώρια έχουν στενέψει....φοβάμαι πως έχουν παραστενέψει , αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο στους τρομολάγνους και στους καιροσκόπους.


Η Δημοκρατική Αριστερά κάνει σοβαρές προσπάθειες να στρέψει την συζήτηση σε όλα αυτά, όχι με πολύ επιτυχία πάντοτε. Διαμορφώνει απόψεις για το αύριο των εκλογών, συλλαβίζει κάποιες πρώτες ενέργειες που είναι απαραίτητες την επομενη μέρα. Δυστυχώς οι φωνές των άλλων και του συστήματος που συνεπικουρεί σ αυτό, δεν αφήνει πολλά περιθώρια σ αυτήν την προσπάθεια της. Πρέπει και οι πολίτες να αρχίσουν να ψάχνουν και κάτω και πίσω από την οχλαγωγία. Ας ελπίσουμε ότι θα το κάνουν.


Σ.Σαρακενίδης

Γράμματα χασάπη!

Η ηθική και η πολιτική, στην συνείδηση των πολλών , συνήθως δεν συνυπάρχουν. Η καθημερινότητα μας έχει τους κανόνες της (όχι πάντοτε σεβαστούς από όλους-παντως μας επιτρέπουν σε ένα βαθμό να επιβιώνουμε) και η πολιτική-φαίνεται-πως έχει τους δικούς της, όχι απαραίτητα τους ίδιους. Δυστυχώς αυτοί οι δεύτεροι έχουν διαβρώσει και ένα κομμάτι του κόσμου, έτσι που να αποδέχεται ή έστω να ανέχεται πράξεις και παραλείψεις πολιτικών προσώπων, που σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο θα τις αντιμετώπιζε διαφορετικά. Πολλές φορές εξάλλου οι κοινωνίες (προτεσταντικές αλλού ή καθολικές-εννοώ μέσα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον κανόνων διαμορφωμένες) φέρονται και αντιδρούν διαφορετικά, από την "καθ ημάς" ανατολική , την ράθυμη μέχρι προχθές και αναστατωμένη τώρα και μπουρδουκλώμενη μέσα στο θυμό και την αγανάκτηση της. 


Οι πολιτικές ανακατατάξεις των τελευταίων μηνών, έδειξαν αυτό ακριβώς. Τα κόμματα σαν αμοιβάδες διαχωρίζονται και ενώνονται ξανά κάτω από την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης των προσώπων, κυρίως, που τα αποτελούν. Είχε παιχθεί και παλιότερα αυτό το έργο, αλλά είχε υπόθεση τότε, σενάριο, έδινε εξηγήσεις, είχε μια αφηγηματική συνέπεια. Τώρα-συγχωρέστε με, οι θεράποντες του είδους θα το ξέρουν καλύτερα-θυμίζουν πορνοταινίες. Χωρίς σενάριο, ούτε αφήγηση, οδηγούν κατ' ευθείαν στην γενετήσια πράξη, προς τερψιν, βεβαίως, του φιλοθεάμονος κοινού, μόνο που στην περίπτωση μας τέτοιο δεν υπάρχει πλέον. Η μάλλον υπάρχει, αλλά δεν είναι και τόσο ...φιλοθεάμον. Η το...θέαμα δεν είναι τόσο..διεγερτικό, οι πρωταγωνιστές φθαρμένοι, γερασμένοι, τους ξέρουν τους ρόλους τους, αλλά ένα είδος μανιερισμού τους μετατρέπει σε βαρετούς και αφόρητους. Οι αποκολλήσεις και οι συγκολλήσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Ενώ κάποτε ακόμη και η θέα της ...γαμπας μιας γυναίκας ήταν εξαιρετικό θέαμα, σήμερα -που  η αισθητική και η ηθική του μαρκαδόρου δεν ισχύει πλέον-δεν συγκινείται  ούτε και ο γιδοβοσκός με τα "μύγδαλα".


Αλλοίμονο όμως αυτά συμβαίνουν πλέον και στις καλύτερες οικογένειες, της πέραν πάσης υποψίας, αυτές που μέχρι τώρα πάνω σε ιδεολογικά , ου μην και ηθικά, σεντόνια, άπλωναν τις πραμμάτειες τους, ανοιχτά και με παρρησία τα παρουσίαζαν στους φίλους τους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι το καθαρό μέτωπο είναι ο υπέρτατος νόμος. Οι τελευταίες πράξεις αυτού του δράματος(?) ή κωμωδίας, δεν συντελούν στην ανατροπή αυτής της αίσθησης και οι "δημοκρατίες" και τα "κόμματα των μελών" αντηχούν λίγο σαν κακόηχες και εξω απο τους κανόνες της αρμονίας "μελωδίες", που περισσότερο ανήκουν στην χαώδη ατμόσφαιρα που ζούμε και όχι στην προσπάθεια μιας αντικατάστασης της από "συνεπή" μουσική- ψελλισμάτων έστω-σαν εισαγωγή μιας μεγαλύτερης ευχάριστης και ελπιδοφόρας, κυρίως, μουσικής φράσης, που μπορεί να εξελιχθεί σε μια ολοκληρωμένη συμφωνία.


Ο ρεαλισμός υπερτερεί δυστυχώς, αλλά ο ρεαλισμός στην τεχνη και στην φιλοσοφία, κατέγραψε και ερμήνευσε συνήθως δύσκολες καταστάσεις και προσπαθούσε να οργανωθεί σε κανόνες τακτικής και να βγάλει όσο ξύγκι γίνεται από την οποιαδήποτε μύγα. Αλλά στην "καθ ημάς" αριστερά-για αυτήν γίνεται κυρίως λόγος εδώ-είναι δύσκολα αυτά τα "παιχνίδια", δεν τους ξέρει αυτούς τους ρόλους, ούτε καν από οντισιον δεν έχει περάσει και η αμηχανία της ειναι εκδηλη.


Ο καθείς και τα όπλα του λοιπόν, ο καθείς και η ευαισθησία του. Δυστυχώς για τις ευασθησίες δεν ισχύει, ότι ισχύει για τις απόψεις και τους....κώλους. Ο καθένας δεν έχει από... μία.


Σ.Σαρακενίδης

Αλήθεια, πώς την λέγανε τη γυναίκα του Λωτ;

Της Κατερίνας Επιτροπάκη, 19.5.12

Ζούμε σε μέρες που οι σελίδες γυρίζουν γρήγορα. Η επόμενη σελίδα,  η επόμενη μέρα, λέγεται 18 Ιουνίου. Η σελίδα της 6ης Μάη, όπως και οι προηγούμενες, πέρασαν με κινηματογραφική ταχύτητα από το προσκήνιο, σχολιασμένες εν πολλοίς αλλά και ασχολίαστες στα επί μέρους τους. Σημασία έχει ότι σήμερα είναι περίπου ακυρωμένες. Τόσο ακυρωμένες, όσο και τα προεκλογικά συνθήματα που τα κόμματα εμφάνισαν, οι προγραμματικές ελλείψεις ή παραλήψεις τους.
Σήμερα όλοι καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα της επόμενης μέρας.
Το διάστημα, ωστόσο, των πρώτων μετά την 6η Μάη ημερών, προσδιόρισε αρκετά πράγματα για την ουσιαστική φυσιογνωμία,  την ειλικρίνεια, τις αμφισημίες, τη συνέπεια και τη σοβαρότητα του κάθε πολιτικού χώρου. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, πανθομολογουμένως, κράτησε την κατ’ εξοχήν σοβαρή στάση στα πράγματα, όπου, αν και επέμεινε στις βασικές προεκλογικές διακηρύξεις της, δεν φάνηκε άκαμπτη και αδιάλλακτη, ενώ συγχρόνως έλαβε σοβαρά υπόψη της τα μηνύματα της κάλπης. Δεν επιχείρησε να ακυρώσει την πραγματικότητα, δεν προσπάθησε να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της.
Τι γίνεται όμως από δω και πέρα;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που ΜΠΟΡΕΙ, όπως έλεγε το κεντρικό μας σύνθημα, που ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, επειδή ακριβώς ενδιαφέρεται για μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΙΑ και όχι γονατισμένη τόσο από τα βάρη όσο και από την ανασφάλεια και τον φόβο για την τύχη της χώρας, κατά τη γνώμη μου πρέπει στο διάστημα αυτό να αποδείξει έναν άλλο ουσιαστικό και διαφοροποιητικό της ρόλο: Αυτόν της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ του ΕΓΓΥΗΤΗ.
Λαμβάνοντας υπόψη της την πραγματικότητα που προκύπτει από την προηγούμενη αποτύπωση της κάλπης, όπου οι πολίτες εμφανίζονται να αποδομούν την όποια αυτοδυναμία και να προκρίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας –κάτι που διαφάνηκε και από δημοσκοπήσεις των επόμενων ημερών, όπου οι ερωτώντες απαντούσαν με συντριπτική πλειοψηφία ότι επιθυμούν μια οικουμενική κυβέρνηση–, η ΔΗΜΑΡ οφείλει εγκαίρως να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις ανάγκες των καιρών. Θεωρώντας δεδομένο ότι το πρόκριμμα σε κάθε περίπτωση είναι η παραμονή της χώρας στην ζώνη του ευρώ, θα πρέπει να επιζητά τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου που εγγυώνται την καταβολή κάθε δυνατής προσπάθειας για τον στόχο αυτό.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ οφείλει να εγγυηθεί από σήμερα πως σε ό,τι την αφορά θα συμβάλει ώστε ο τόπος να μην μείνει ξανά ακυβέρνητος και να μην οδηγηθούμε σε 3η εκλογική αναμέτρηση. Προχωράει λοιπόν, επιζητώντας σήμερα μια ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ της οποίας μπορεί η ΔΗΜΑΡ να είναι ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ κατεύθυνσής της. Όσο πιο ενισχυμένη βγει από την κάλπη, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η εγγύηση για το προοδευτικό πρόσημο της κυβέρνησης αυτής, η οποία θα σχηματιστεί με όσα κόμματα συμφωνήσουν κατ’ αρχάς στην αδιαπραγμάτευτη παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Στο πολιτικό τόξο, το κομμάτι που δίνει τη μικρότερη εγγύηση γι’ αυτό, είναι δυστυχώς το συνολικό κομμάτι της αριστεράς. Όχι μόνο γιατί το ΚΚΕ το διατυπώνει ευθαρσώς, αλλά και γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, με τις σοβαρές αμφισημίες και αποκλίσεις των στελεχών του, δεν προσφέρει τα αναγκαία εχέγγυα. Κατά συνέπεια, από τον δημόσιο λόγο της Δημοκρατικής Αριστεράς πρέπει να εκλείψει παντελώς ο λόγος περί ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα αρκούσε να πραγματοποιηθεί μια δημοσκόπηση για να αποδείξει πόσο μακριά είναι η κοινή γνώμη από την επιθυμία μιας τέτοιας λύσης, από την οποία, όχι μόνο θα προέκυπτε η ανασφάλεια περί της ευρωπαϊκής μας προοπτικής, αλλά εγκυμονούνται και σοβαροί κίνδυνοι για την οικονομία και την κοινωνική σταθερότητα. Πόσοι αλήθεια πολίτες θα επιθυμούσαν την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, την επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ, τη διατήρηση των προνομίων του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, την αποφυγή της παραμικρής μεταρρύθμισης στο δημόσιο τομέα;
Δυστυχώς, η κομμουνιστική και ριζοσπαστική αριστερά είναι αγκυλωμένες στις εμμονές τους, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των συνιστωσών τους έχει μια σχέση «ζηλωτή» με τις ιδέες της αριστεράς.
Θεωρώ ότι από τον Ιούνιο του 2010, με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη μετέπειτα δημιουργία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, διαχωρίστηκε οριστικά η διαδρομή της ανανεωτικής, σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής αριστεράς από την υπόλοιπη. Έρχονται οι κρίσιμες στιγμές να μας θυμίσουν ότι πρέπει – επιτέλους για κάποιους – να κοπούν οι ομφάλιοι λώροι. Πρέπει να προχωράμε κοιτώντας μπροστά, χωρίς να γυρίζουμε το κεφάλι πίσω, όπως η γυναίκα του Λωτ. Γιατί, εκτός από το ότι μια στήλη άλατος είναι καταδικασμένη στην ακινησία, τελικά εξαφανίζεται και από την ιστορία. Κανείς δεν θυμάται ούτε τ’ όνομά της.

Κατερίνα Επιτροπάκη
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Το μετεκλογικό τοπίο είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο, που οι συνήθεις επικλήσεις ενός Χιτσκοκ ως σχεδιαστή του, δεν επαρκούν. Εξ άλλου αυτός ¨χρησιμοποιείται" για τα φινάλε ποδοσφαρικών ή άλλων αγώνων από τους.συνήθως, αδαείς περί τα κινηματογραφικά σχολιαστές τους, για να τονίσουν το άγνωστο του τέλους, το απρόσμενο. Εδώ δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Εχουμε μπροστά μας μια σουρρεαλιστική εικόνα, που μόνο ένας  Σαλβατόρ Νταλί (για να τονίσουμε και το ακροδεξιό του πράγματος), θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει. Ο θυμός εξάλλου, δεν είναι ο καλύτερος εμπνευστής για υψηλή τέχνη. Ας αρκεστούμε λοιπόν σ αυτό που έχουμε. Σε κανένα μουσείο πολιτικής ιστορίας δεν θα έμπαινε στην κύρια αίθουσα. Ισως σε μια αιθουσα που θα αναρτούσαν τα παράδοξα και παράλογα και τα προς αποφυγήν.


Ο δικομματισμός έφαγε, λοιπόν, μια στο κεφάλι και εδώ και μια εβδομάδα περίπου οι εκπρόσωποι του τραυλίζουν ακατάσχετα και ακατάπαυστα σε βαθμό που να μην καταλαβαίνεις τι λένε. Ακόμη και ο λαλίστατος πρόεδρος του πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος της καθ ημάς ανατολής, που έκανε τις περαντζάδες του(το μορφωμα) στον εθνικισμό (Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες-τώρα αυτό το σύνθημα το έχουν πάρει αλλοι), στον αλυτρωτισμό, στον ναρκισσισμό, στον ρεβανσισμό των "ξεβράκωτων" που σκαρφάλωσαν σε όλα τα πόστα της εξουσίας και μετά δεν τα εγκατέλειπαν με τίποτα και -στο κύκνειο άσμα του-τον 'εκσυχρονισμό" ,που συνέπεσε με τα Ιμια και τους Ολυμπιακούς αγώνες, παγίδες της ιστορίας και της ζωής,και που η λιποψυχία του δεν τον αφησε  να τα αποτρέψει. Και μετά ήλθε ο "λεφτά υπάρχουν", με μόνο "προσόν" το όνομα του. Ενώ μέχρι τότε στην Ελλάδα έφτανε το όνομα, δυστυχώς κάποια στιγμή έπαψε να έχει την διαχρονική αξία που είχε πάντοτε. Βλεπετε κάποτε  τα δανεικά μπορούσες να τα διαχειρισθείς καλύτερα προβάλλοντας το ονομα σου-"εχω όνομα εγώ στην αγορά"-αλλά με αυτούς τους δανειστές που έχουμε έδω και 200 χρονια περίπου αυτά δεν περνάνε. Βλέπετε δεν έχουμε εδώ και καιρό να προσφέρουμε πολιτικά ανταλλάγματα. Κάτι μικρασίες καποτε, κατι η ανταντ, ήταν και η Αγγλία μια κάποια λύση, ο "απο βορράν κίνδυνος" που τάισε καλά πολλές οικογένειες και άλλες τις έστειλε στα τάρταρα.


Ο άλλος εκπρόσωπος του δικομματισμού, αμήχανος και αδύνατος στα λόγια, ανοίγει αναγκαστικά τους τυφλοσούρτες του συντηρητισμού και προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει αυτό που πάντα ήξερε καλά να "δημιουργεί" η παράταξη του. Τις διαχωριστικές γραμμές. Και επειδή στερείται φαντασίας, ότι βλεπει στα μουτζουρωμένα χαρτιά του,πηγαίνει μέσα στην απελπισία του να το εφαρμόσει. Τι λέει εδώ? Δεξιά vs αριστερά. Πάμε λοιπόν. Σαν ξαναζεσταμένος τραχανάς είναι. Αν δοκιμάσατε ποτέ, ξέρετε τι εννοώ.


Και ερχόμαστε στην καθ ημας αριστερά τώρα, η οποία ξαφνικά είδε την σκιά της να μεγαλώνει. Αλλά δεν είναι Λουκυ Λουκ ο βασικός  εκπρόσωπος της-παρ ολο που νομίζει ότι μόνο Νταλτονς έχει απέναντι του-και όχι μόνο δεν μπορεί να πυροβολήσει γρηγορώτερα απο την σκιά του, αλλά φαίνεται ότι την φοβάται κιόλας. Την σκιά του. Πηγε στον καθρέπτη του, μήπως και καταφέρει να συνεργαστεί μαζί του, αρχισε να κόβει βόλτες στα χορταριασμένα λειβάδια της αριστεράς, ψάχνοντας απελπισμένα να βρει συμμάχους και συνένοχους. Δεν τόλμησε να μπεί στην μάχη. Προσχήματα ένα σωρό. Δεν ηξερε τι σπαθι να διαλέξει. Το ένα του βρώμαγε το άλλο του ξυνιζε. Και ξαναπήγε εκεί που ήταν μια ζωή. Στην γωνία, ελπίζοντας οτι μεθαύριο θα έχει περισσότερα παιδάκια να παίξει. Εμεινε, οπως μένει κάποιος κολλημένος στην παιδική του ηλικία -το γνωστό γοητευτικό κατά τα άλλα σύνδρομο Πήτερ Παν-με μια δόση απο καπταιν Χούκ όμως, όταν είναι να επιτεθούμε και να συκοφαντήσουμε και να βάλουμε να βαδίσουν στην σανίδα του θανάτου, τους πρώην συντρόφους μας, που ακολουθούν ένα δρόμο λογικής και δείχνουν και τους άλλους-τους αποσβολωμένους-, ότι πρέπει κι αυτοί να κάτσουν στο τραπέζι, τώρα είναι μια ευκαιρία να δείξουμε και μεις τι αξίζουμε. Αλλά μάταια. Στο επόμενο επεισόδιο λοιπόν. Συνεχίζεται....


Για τους "αλλους" δεν θα πω. Το όρος Περισσός, βουλιαγμένο κατακαλόκαιρο μέσα στα αιώνια χιόνια του, πρεπει σιγα-σιγα να ξεχαστεί. Σε κάτι καρτ ποσταλ ίσως να το έχουμε για να θυμόμαστε.


Οι υπολοιποι "ξεβρωμιστές", ένας  εσμός προσωπικών φιλοδοξιών και μιας αγέλης που με προχειρα κακοραμένα κοστούμια θα προσπαθήσει να κρύψει τα κίτρινα δόντια της, δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα χρησιμεύσει σε κάτι. Μόνο, ίσως, να γίνει αφορμή να ξαναδιαβάσουν μερικοί-νεώτεροι-την ιστορία και μάλιστα την προσφατη (συνήθως τα σχολικά εγχειρίδια του καιρού μου, σταματούσαν λίγο πριν την γαλλική επανάσταση).Αλλά και η 30η Απριλίου 1945 εκεί στο Fuhrerbunker είναι μια καλή ημερομηνία ιστορικής αναφοράς για μερικούς.


Δεν ξέρω ποιο τέλος θα έχει αυτή η ιστορία και που θα κρεμάσει τον πίνακα ο ιστορικός του μέλλοντος. Αν και πιστεύω ότι η μελέτη αυτής της περιόδου δεν θα είναι μόνο αντικείμενο των ιστορικών , αλλά και των ψυχαναλυτών. Ελπίζω μόνο να μην είναι των ταριχευτών.


Σ.Σαρακενίδης




http://www.youtube.com/watch?v=2qP4Ye15J0Y&feature=related

ΤΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ

«Χωρίς περίσκεψιν …υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη»

Κωνσταντίνος Καβάφης

Λίγες μέρες μετά τον πάταγο των εκλογών, το αδιέξοδο εντείνεται: Φοβάμαι πως τα περισσότερα αντιμνημονιακά κόμματα, ενισχυμένα από τη θεαματική άνοδο των εκλογικών τους ποσοστών, πλειοδοτούν σε αδιαλλαξία και προβάλλουν πλέον απροκάλυπτα το σύνθημα « δεν αναγνωρίζουμε τις συμφωνίες που υπογράφηκαν και διαγράφουμε μονομερώς τα χρέη μας». Πρόκειται για τον πιο επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό στην ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους, που θα τον πληρώσει η χώρα με βαρύτατο τίμημα, αν ο ελληνικός λαός προκρίνει αυτήν την πολιτική στις πιθανολογούμενες νέες εκλογές .

Οι λεονταρισμοί αυτών που θέλουν να καταγγείλουν και να ακυρώσουν άμεσα και μονομερώς τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μας αποτυπώνουν την εξής σχιζοφρενική αντίφαση: « Δεν αναγνωρίζουμε τα χρέη , τις συμφωνίες, δεν σας χρωστάμε τίποτα, συνεχίστε όμως να μας χορηγείτε τις δόσεις  των 110 δισεκατομμυρίων που έχουν συμφωνηθεί, για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε ως χώρα». Χωρίς αυτές τις οικονομικές εισροές από τους εταίρους μας η εξάντληση των αποθεμάτων ρευστότητας της χώρας είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καταβολή μισθών και συντάξεων, στην λειτουργία νοσοκομείων , σχολείων κλπ κλπ , με όλα τα εφιαλτικά παρεπόμενα.

Η συνεχιζόμενη πολιτική και οικονομική αστάθεια στη χώρα μάς απαξιώνει και μάς καθιστά εκ των πραγμάτων παράγοντα αποσταθεροποίησης. Πέρα από την αυτονόητη τακτική των εκβιασμών τύπου Σόιμπλε, υπάρχει σαφέστατο πρόβλημα με την αξιοπιστία της χώρας και τη στάση μας απέναντι στους εταίρους μας. Η ΔΗΜΑΡ το πρόβαλλε αυτό,  αλλά ο προεκλογικός λαϊκισμός δεν βοήθησε τους πολίτες να εστιάσουν εκεί. Όμως η πραγματικότητα εκδικείται , και  αυτό που εξοστρακιζόταν  από το παράθυρο ως δυσάρεστο πρόβλημα μέχρι προχθές,  τώρα επιστρέφει και   μπαίνει κυρίαρχο από την κύρια είσοδο… Τώρα όλοι επικεντρώνονται στη θέση που εμείς ως ΔΗΜΑΡ προβάλλαμε: Κυβέρνηση ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με δύο κόκκινες γραμμές: Παραμονή της χώρας στο ευρώ και σταδιακή απαγκίστρωση απο το Μνημόνιο και την Νέα Δανειακή Σύμβαση με άμεσες προτεραιότητες την άρση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου –που μειώνει τους κατώτερους μισθούς και τις συντάξεις και παρασύρει προς τα κάτω όλες τις αμοιβές στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, καθιστώντας τες αμοιβές ντροπής και φτώχειας– και επαναδιαπραγμάτευση για επιμήκυνση του χρόνου για μηδενικό έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Oι νέοι συσχετισμοί που δημιουργούνται στην Ευρώπη (η πολιτική αλλαγή στη Γαλλία, η συνεχώς μειούμενη αδιαλλαξία ολοένα και περισσότερων από τους εταίρους μας) δείχνουν ότι αυτό που πριν από μερικές μέρες αντιμετωπιζόταν ως αφελής αλλά και ασαφής θέση μας, τώρα έχει ρεαλιστική δυναμική. Επιπλέον, τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, αν αξιοποιηθούν θετικά, δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις, ώστε να αρχίσει επιτέλους η έξοδος από το σπιράλ του θανάτου στο οποίο μας εγκλώβισε το κυρίαρχο πολιτικο-τραπεζικό κατεστημένο με τις εθελόδουλες, επαχθείς συμφωνίες που υπέγραψε.

Δυστυχώς, η συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης κατάστασης –επικοινωνιακός λαϊκισμός, πατριδοκάπηλη συνθηματολογία, εκβιαστική κινδυνολογία, συγκάλυψη της αλήθειας– έβαλε τα νοσηρά θεμέλια για να κτιστούν τα τείχη που “ανεπαισθήτως μας έκλεισαν εξω από τον κόσμο” από το Eυρωπαϊκό και Διεθνές Γίγνεσθαι , από το οποίο είμαστε άμεσα εξαρτημένοι. Σε τελευταία ανάλυση, οδηγούμασστε σε ένα είδος όχι μόνο πολιτικού αλλά, το χειρότερο, εθνικού αυτισμού. Κινδυνεύουμε ως λαός να χάσουμε την γόνιμη επαφή μας με τους Εταίρους μας και τη Διεθνή Κοινότητα και δίνουμε την εντύπωση ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων μας. Και φοβάμαι ότι ο εξαντλούμενος πολιτικός χρόνος δεν μας επιτρέπει τη συνέχιση του αυτοεγκλεισμού μας στα τείχη, στα οποία παραμένουμε με ναρκισσιστική αυταρέσκεια…

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΑΡΜΠΟΥΝΗΣ

ΜΕΛΟΣ Ν.Ε.ΔΗΜΑΡ ΞΑΝΘΗΣ

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tRqwL-oZocA

Επιστολή των υποψηφίων της Δημοκρατικής Αριστεράς στους πολίτες της Ξάνθης

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

• Εμείς οι υποψήφιοι της ΔΗΜΑΡ στο νομό Ξάνθης δεν είμαστε οι γνωστοί πολιτευτές που επενδύουν στην πολιτική για να ”φτιαχτούν”.
• Δεν περιχαρακωθήκαμε μέσα στα βολικά κομματικά τείχη που έχουν αποκόψει την πολιτική από την κοινωνία και την έχουν στρέψει ενάντια στον απλό πολίτη.
• Δεν περιμέναμε τις εκλογές για να δείξουμε το ενδιαφέρον μας για τον τόπο μας.
• Εδώ και χρόνια, πριν ακόμη ενταχθούμε στη ΔΗΜ.ΑΡ., αναδείξαμε ποικίλα προβλήματα της περιοχής και αγωνιζόμαστε για την αντιμετώπισή τους.
• Δεν διστάσαμε να καταγγείλουμε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, τοπικά ή πανελλήνια, που με τις επιλογές και την πολιτική τους έφεραν τον τόπο μας στα γνωστά αδιέξοδα.

Μετά τις εκλογές:

Αυτό που θα συνεχίσουμε να κάνουμε, είτε εκλεγούμε είτε όχι: Θα αγωνιζόμαστε με επεξεργασμένες θέσεις και παρεμβάσεις για τα προβλήματα του τόπου. Πεποίθησή μας είναι ότι, προπάντων σήμερα στη συγκεκριμένη προβληματική συγκυρία ,δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς που απλώς να πείθουν, αλλά προπάντων πολιτικούς που δρουν, παρεμβαίνουν, μετασχηματίζουν.

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε το ζωντανό παρόν στα δημόσια πράγματα του τόπου μας, όχι για να γίνουμε πλουσιότεροι μέσα από την πολιτική, αλλά χρήσιμοι πολίτες, με πρόταγμα τις κοινωνικές ευαισθησίες και αξίες της Αριστεράς, και της Δημοκρατίας με τις οποίες γαλουχηθήκαμε εδώ και χρόνια.

Αν μας δώσετε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό μέσα από το κοινοβούλιο, θα είμαστε ασφαλώς αποτελεσματικότεροι.

Προεκλογική περίοδος: Ένα θέατρο φάρσας με παντομίμες υποσχέσεων

O παραλογισμός της προεκλογικής περιόδου στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες

Προγράμματα φτιαγμένα στο γόνατο για την προεκλογική κατανάλωση, υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά, στημένες συγκεντρώσεις για επίδειξη δύναμης, διαφημιστικές εταιρείες με “image makers”, όλα αυτά επιστρατεύονται, για να αποσπάσουν την ψήφο του πολίτη. Και οι υποψήφιοι να παρελαύνουν ατσαλάκωτοι με ηχηρές φανφάρες, για να κερδίσουν την κρίσιμη μάχη των εντυπώσεων… .Οι θίασοι αυτοί κατεβάζουν αυλαία το βράδυ των εκλογών: Τίποτα απ’ αυτά που παίζονται προεκλογικά δεν ισχύει πια μετεκλογικά. Και ο πολίτης- θεατής αισθάνεται για μια ακόμη φορά εξαπατημένος…

Για να σερβιριστεί πειστικά η παραπάνω φάρσα, επιστρατεύονται επικουρικά, και κάποια παγιδευτικά διλήμματα (της “χαμένης ψήφου”, της “ακυβερνησίας” και τώρα “μνημόνιο ή χάος”), καταφέρνοντας να υποκλέπτουν την ψήφο των πολιτών.

Τα κόμματα της χρεοκοπίας, θορυβημένα από την αυξανόμενη επιρροή της ΔΗΜ. ΑΡ., αναμασούν την καραμέλα: «Η ΔΗΜ. ΑΡ. δεν έχει θέσεις, δεν έχει προτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης»

Τίποτα ψευδέστερο: Υποκρίνονται ή είναι αδιάβαστοι. Ας μπουν στον κόπο να διαβάσουν τις θέσεις και προτάσεις μας που έχουμε εδώ και μήνες δημοσιοποιήσει και αναλύσει. Εμπεριστατωμένες αναλύσεις και επεξεργασμένες, συγκεκριμένες προτάσεις , αποτέλεσμα, συλλογικής δουλειάς ειδικών, και ανθρώπων που ζουν, ευαισθητοποιούνται και γνωρίζουν τα προβλήματα. Καμιά σχέση με τις γνωστές εκθέσεις Ιδεών που παράγονται στα προεκλογικά κομματικά γραφεία για τις επικοινωνιακές ανάγκες της προεκλογικής προπαγάνδας.

Για το Mνημόνιο

Εμείς δεν προσεγγίζουμε το μνημόνιο με τη λογική του μαύρου- άσπρου :

Σήμερα, ο πιο ασφαλής τρόπος για ένα κόμμα να κερδίσει ψήφους είναι να ταχθεί φανατικά και ισοπεδωτικά κατά του Mνημονίου. Είναι φανερό ότι η μνημονιακή συνταγή, αν ακολουθηθεί κατά γράμμα, θα δημιουργήσει νέα δομικά-διαρθρωτικά αδιέξοδα.. Γι΄αυτό καταψηφίσαμε το μνημόνιο. Με αίσθημα ευθύνης ωστόσο και εν γνώσει του πολιτικού κόστους που έχει η θέση μας αυτή, ξεκαθαρίζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: Το Mνημόνιο δεν είναι στο σύνολό του μια μαύρη λίστα με ζημιογόνες/ βλαβερές διατάξεις για τη χώρα. Υπάρχουν διατάξεις που αφορούν συγκεκριμένα πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες ( όπως o περιορισμός της φαρμακευτικής δαπάνης, ο έλεγχος νομιμότητας των αναπηρικών συντάξεων, των πριμοδοτήσεων, η θεσμική ρύθμιση των χρεών του δημοσίου προς τους ιδιώτες κλπ).Το γεγονός ότι τα κόμματα του Δικομματισμού τα διακήρυσσαν αλλά δεν τα αποτόλμησαν, μας καθήλωσε στην υπανάπτυξη και αύξησε δραματικά τα αδιέξοδα στα οποία βουλιάζουμε σήμερα.

Η θέση μας λοιπόν σχετικά με το Mνημόνιο δεν είναι απλοϊκού τύπου «ναι ή όχι». Σ΄ αυτό το αδιέξοδο δίλημμα η ΔΗΜ.ΑΡ προτείνει την Τρίτη Λύση, που καθιστά αναγκαία τη διεκδίκηση συγκεκριμένων τροποποιήσεων στο συμφωνηθέν πλαίσιο με τους εταίρους μας. Θεωρούμε ότι η διέξοδος αυτή αποτελεί μονόδρομο, τον μόνο ρεαλιστικό πολιτικό εθνικό στόχο, για την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου η ΔΗΜ.ΑΡ επιδιώκει να αποτελέσει τον καταλύτη των μετεκλογικών εξελίξεων, από θέσεις προγραμματικής αντιπολίτευσης ή συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας με σκοπό τη μετατόπιση του πολιτικού άξονα της χώρας σε προοδευτική κατεύθυνση.

Οι υποψήφιοι της Δημοκρατικής Αριστεράς

Γκαρμπούνης Χρήστος

Γούναρης Κώστας

Δέλκος Κώστας

Ζουμπουλίδου Παρθένα

Καραμπουγιούκογλου Σαμή