του Τριαντάφυλλου Δραβαλιάρη
Φθάνοντας στο τέλος(;) μιας σκληρής δοκιμασίας για τη χώρα έχουμε επιτύχει ήδη μια σημαντική νίκη-υποθήκη για το μέλλον. Τη συνειδητοποίηση από μεγάλο μέρος των πολιτών των αιτιών της κακοδαιμονίας του τόπου. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, τον υπερδανεισμό που δημιούργησε την απάτη της αέναης ανάπτυξης και τον «πρωταθλητισμό» κοινωνικής πολιτικής από κυβερνήσεις με αναβολικά δάνειου πλούτου που ανίχνευσε το τεστ της κρίσης.
Σε ένα σημαντικό τους μέρος οι Ελληνες πολίτες συνομολογούσαν, έστω και σιωπηρά, ακόμα και καθυβρίζοντας τις αιτίες της κρίσης από την αρχή κιόλας της εκδήλωσής της και των μέτρων για έξοδο από αυτήν. Είμαστε και μικρός τόπος βλέπετε. Όλο και κάποιον «ανάπηρο» συνταξιούχο θα ʼχαμε στο ευρύτερό μας περιβάλλον. Όλο και κάποιοι θα ʼχαμε φθονήσει τον γείτονα με Cayenne να «οργώνει» τον Θεσσαλικό Κάμπο. Το γεγονός αυτό από κοινού με την απαντοχή της λύτρωσης σφυρηλάτησε αντοχές στην υπερφορολόγηση, στη βίαιη υποτίμηση μισθών και εισοδημάτων, στον Αρμαγεδδώνα της ανεργίας. Γιʼ αυτό άλλωστε δεν ευοδώθηκαν οι προσδοκίες κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής ανατροπής. Παρά τον πόνο, τη φτώχεια αλλά και την εξαθλίωση τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού. Παρά το γεγονός ότι οι πληγές των σκανδάλων προκαλούν οδυνηρές μνήμες για τους επιτηδείους της «εύφορης κοιλάδας». Παρά το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα δεν λείπουν περιπτώσεις ενδοτικότητας στον καταστροφικό πειρασμό της αναξιοκρατίας που αμαυρώνουν το πολιτικό σκηνικό.
Οι πολίτες έπαθαν αλλά έμαθαν. Οι πολιτικοί όχι. Παρά τον κίνδυνο ισοπέδωσης παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός πολιτικών που επενδύουν ακόμα στον «λάθος εχθρό» για να αποκομίσουν πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη. Στα σκληρά Μνημόνια, που κατέστησαν όμως μονόδρομο οι εγχώριες και όχι οι ξένες κυβερνήσεις. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Λησμονώντας -ίδιον πια της βραχύβιας μνήμης μας- πως ενταγμένη η χώρα σε αυτούς τους θεσμούς δημιούργησε τείχη ασφαλείας από επίβουλους γείτονες και ένα βιοτικό επίπεδο για τον ελληνικό λαό που δεν είχε προηγούμενο.
Είναι εντυπωσιακό. Αυτές οι δυνάμεις, αν και δηλώνουν ευρωπαϊκές, τροφοδοτούν με ασυλλόγιστο τρόπο τον ευρωσκεπτικισμό υιοθετώντας έναν άθλιο λαϊκισμό, η συμπερίληψη του οποίου έγκειται στο ότι κάποιοι πρέπει να μην δανείζουν ώστε εμείς ανεξέλεγκτα να ξοδεύουμε. Είναι πολιτικές δυνάμεις που ακόμα και σήμερα ηθελημένα αγνοούν πως η ευρισκόμενη σε καραντίνα αγορών Ελλάδα απολαμβάνει μεσοσταθμικά επιτόκια της τάξης του 2,85% και ανενδοίαστα κάνουν προπαγάνδα για τοκογλυφικούς δανεισμούς.
Είναι απίθανη η εθνική μας ελαφρότητα. Δύο μεγάλες εθνικές νίκες να τις παίζουμε στα ζάρια των ιδεοληψιών. Την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την παρουσία μας στο ευρώ. Ό,τι καλύτερο μας συνέβη εδώ και περίπου μισό αιώνα.
Θέλουμε όλοι να βρισκόμαστε στο κλαμπ των ισχυρών; Αν «ναι» θα συμμορφωθούμε με τους κανόνες του κλαμπ. Αυτό προωθεί με όποιο κόστος, λάθη και επώδυνες αστοχίες ενίοτε, η επιχειρούμενη προσαρμογή.
Επιχειρείται ορθά; Υπάρχουν άλλοι που μπορούν να μας επαναφέρουν ταχύτερα και με ασφάλεια στη «Γη Χαναάν»;
Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα και επʼ αυτού το δίλημμα της επιλογής στις εκλογές.
Όσοι, πάντως, υποστηρίζουν ή υπονοούν «πατριωτικά» γιουρούσια στα οχυρά της Ευρώπης με μονομερείς στάσεις πληρωμών και φαντασιώνονται έντρομους Ευρωπαίους να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στη θέα της επελαύνουσας αντιμνημονιακής στρατιάς, ας έχουν υπόψη τους πως ο οπλισμός και τα πυρομαχικά της εξαρτώνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ώρες - ώρες ένα μέρος του πολιτικού σκηνικού φέρνει στο νου εικόνες από τον χορό των δερβίσηδων. Περιστρεφόμενους με επίκεντρο τον εαυτό τους σε μια μυσταγωγία που ξεπερνά το φράγμα του χώρου και του χρόνου.
Η συνέχεια είναι πιο πεζή. Υποχώρηση του εδάφους κάτω από τα πόδια μας και διακτινισμός στη χρεοκοπία. Για να ζήσουμε αυτό που δεν μας συνέβη. Διότι, μη ξεχνιόμαστε, υπήρχε και αυτό. Και παραμένει. Δαίμων εν υπνώσει.
ΥΓ. Η Ελλάδα έζησε το θρίλερ της ταπεινωτικής επιτήρησης από την τρόικα, για τον πρόσθετο λόγο της πολιτικής της αναξιοπιστίας. Εξερχόμενη από το Μνημόνιο θα έρθει αντιμέτωπη με μία δυσκολότερη «επόμενη ημέρα». Της ανάπτυξης. Αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ευνοϊκό διακανονισμό του χρέους και ρευστότητα στην αγορά. Και οι δύο παράγοντες οδηγούν στην Ευρώπη. Θα βοηθήσει; Λογικά «ναι». Υπό την αίρεση της πολιτικής σταθερότητας. Εννοείται. Και υπονοείται, «όχι» με μια κυβέρνηση ύποπτη για αναξιοπιστία αλλά για κάτι ακόμα πιο ασυγχώρητο. Για αλλαξοπιστία σε ό,τι αφορά τη θέση και τον προσανατολισμό της χώρας.
Σε ένα σημαντικό τους μέρος οι Ελληνες πολίτες συνομολογούσαν, έστω και σιωπηρά, ακόμα και καθυβρίζοντας τις αιτίες της κρίσης από την αρχή κιόλας της εκδήλωσής της και των μέτρων για έξοδο από αυτήν. Είμαστε και μικρός τόπος βλέπετε. Όλο και κάποιον «ανάπηρο» συνταξιούχο θα ʼχαμε στο ευρύτερό μας περιβάλλον. Όλο και κάποιοι θα ʼχαμε φθονήσει τον γείτονα με Cayenne να «οργώνει» τον Θεσσαλικό Κάμπο. Το γεγονός αυτό από κοινού με την απαντοχή της λύτρωσης σφυρηλάτησε αντοχές στην υπερφορολόγηση, στη βίαιη υποτίμηση μισθών και εισοδημάτων, στον Αρμαγεδδώνα της ανεργίας. Γιʼ αυτό άλλωστε δεν ευοδώθηκαν οι προσδοκίες κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής ανατροπής. Παρά τον πόνο, τη φτώχεια αλλά και την εξαθλίωση τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού. Παρά το γεγονός ότι οι πληγές των σκανδάλων προκαλούν οδυνηρές μνήμες για τους επιτηδείους της «εύφορης κοιλάδας». Παρά το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα δεν λείπουν περιπτώσεις ενδοτικότητας στον καταστροφικό πειρασμό της αναξιοκρατίας που αμαυρώνουν το πολιτικό σκηνικό.
Οι πολίτες έπαθαν αλλά έμαθαν. Οι πολιτικοί όχι. Παρά τον κίνδυνο ισοπέδωσης παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός πολιτικών που επενδύουν ακόμα στον «λάθος εχθρό» για να αποκομίσουν πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη. Στα σκληρά Μνημόνια, που κατέστησαν όμως μονόδρομο οι εγχώριες και όχι οι ξένες κυβερνήσεις. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Λησμονώντας -ίδιον πια της βραχύβιας μνήμης μας- πως ενταγμένη η χώρα σε αυτούς τους θεσμούς δημιούργησε τείχη ασφαλείας από επίβουλους γείτονες και ένα βιοτικό επίπεδο για τον ελληνικό λαό που δεν είχε προηγούμενο.
Είναι εντυπωσιακό. Αυτές οι δυνάμεις, αν και δηλώνουν ευρωπαϊκές, τροφοδοτούν με ασυλλόγιστο τρόπο τον ευρωσκεπτικισμό υιοθετώντας έναν άθλιο λαϊκισμό, η συμπερίληψη του οποίου έγκειται στο ότι κάποιοι πρέπει να μην δανείζουν ώστε εμείς ανεξέλεγκτα να ξοδεύουμε. Είναι πολιτικές δυνάμεις που ακόμα και σήμερα ηθελημένα αγνοούν πως η ευρισκόμενη σε καραντίνα αγορών Ελλάδα απολαμβάνει μεσοσταθμικά επιτόκια της τάξης του 2,85% και ανενδοίαστα κάνουν προπαγάνδα για τοκογλυφικούς δανεισμούς.
Είναι απίθανη η εθνική μας ελαφρότητα. Δύο μεγάλες εθνικές νίκες να τις παίζουμε στα ζάρια των ιδεοληψιών. Την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την παρουσία μας στο ευρώ. Ό,τι καλύτερο μας συνέβη εδώ και περίπου μισό αιώνα.
Θέλουμε όλοι να βρισκόμαστε στο κλαμπ των ισχυρών; Αν «ναι» θα συμμορφωθούμε με τους κανόνες του κλαμπ. Αυτό προωθεί με όποιο κόστος, λάθη και επώδυνες αστοχίες ενίοτε, η επιχειρούμενη προσαρμογή.
Επιχειρείται ορθά; Υπάρχουν άλλοι που μπορούν να μας επαναφέρουν ταχύτερα και με ασφάλεια στη «Γη Χαναάν»;
Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα και επʼ αυτού το δίλημμα της επιλογής στις εκλογές.
Όσοι, πάντως, υποστηρίζουν ή υπονοούν «πατριωτικά» γιουρούσια στα οχυρά της Ευρώπης με μονομερείς στάσεις πληρωμών και φαντασιώνονται έντρομους Ευρωπαίους να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στη θέα της επελαύνουσας αντιμνημονιακής στρατιάς, ας έχουν υπόψη τους πως ο οπλισμός και τα πυρομαχικά της εξαρτώνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ώρες - ώρες ένα μέρος του πολιτικού σκηνικού φέρνει στο νου εικόνες από τον χορό των δερβίσηδων. Περιστρεφόμενους με επίκεντρο τον εαυτό τους σε μια μυσταγωγία που ξεπερνά το φράγμα του χώρου και του χρόνου.
Η συνέχεια είναι πιο πεζή. Υποχώρηση του εδάφους κάτω από τα πόδια μας και διακτινισμός στη χρεοκοπία. Για να ζήσουμε αυτό που δεν μας συνέβη. Διότι, μη ξεχνιόμαστε, υπήρχε και αυτό. Και παραμένει. Δαίμων εν υπνώσει.
ΥΓ. Η Ελλάδα έζησε το θρίλερ της ταπεινωτικής επιτήρησης από την τρόικα, για τον πρόσθετο λόγο της πολιτικής της αναξιοπιστίας. Εξερχόμενη από το Μνημόνιο θα έρθει αντιμέτωπη με μία δυσκολότερη «επόμενη ημέρα». Της ανάπτυξης. Αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ευνοϊκό διακανονισμό του χρέους και ρευστότητα στην αγορά. Και οι δύο παράγοντες οδηγούν στην Ευρώπη. Θα βοηθήσει; Λογικά «ναι». Υπό την αίρεση της πολιτικής σταθερότητας. Εννοείται. Και υπονοείται, «όχι» με μια κυβέρνηση ύποπτη για αναξιοπιστία αλλά για κάτι ακόμα πιο ασυγχώρητο. Για αλλαξοπιστία σε ό,τι αφορά τη θέση και τον προσανατολισμό της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου