Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Παραίτηση των βουλευτών της ΔΗΜ.ΑΡ. από τις αποζημιώσεις για συμμετοχή σε επιτροπές της Βουλής





Οι βουλευτές της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ σε συνέχεια των δηλώσεων του Φώτη Κουβέλη για τον περιορισμό των αποδοχών των βουλευτών και με στόχο την αντιστοίχηση στις συνθήκες λιτότητας των Ελλήνων πολιτών απέστειλαν στον πρόεδρο της Βουλής και στο τμήμα λογιστηρίου την παρακάτω δήλωση:

«Κύριε Πρόεδρε
Σας κάνουμε τη δήλωση ότι παραιτούμαστε από την αποζημίωση για τη συμμετοχή μας στις επιτροπές της Βουλής.

Οι βουλευτές: Φώτης Κουβέλης, Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης, Γρηγόρης Ψαριανός»

28 / 09 / 2011

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Σε γνωρίζω από την....όψεως,,










Τέλος εποχής, φωνάζουν ή ψιθυρίζουν όλοι. Τι είναι ή μάλλον ήταν αυτή η εποχή που "τελειώνει"; ΄Ηταν η εποχή που δειλα δειλα στην αρχή, μετα με μεγάλα ανεξέλεγκτα βήματα, το "κρατος πρόνοιας" στην  προσπάθεια του να αυτοπροστατευθεί και να μεγαλώσει, εβαζε στην κατανάλωση μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Στην υπερκατανάλωση χωρίς έλεγχο, γιατί αυτή η κατηφόρα δεν έχει σταματημό δυστυχώς.
Είναι διελκυστίνδα ανάμεσα σε τράπεζες και χώρες, ανάμεσα σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και κράτη, που προσπαθούν να τους στηρίξουν για να μην πέσουν τα ίδια. Ποιος στηρίζει ποιον τελικά; Οταν "επεσε" η Lehman brothers (τι αδελφια κι αυτα) "ετρεξε" το κράτος των ΗΠΑ να την στηρίξει, υπολογίζοντας σε ενα α ποσόν, αλλά βρέθηκε μπροστά σε ενα φαινόμενο, σαν αυτό που παρατηρείται μετα απο δυνατή βροχή. Βγαίνουν όλοι οι αρουραίοι στην επιφάνεια για να μην πνιγούν και κάνουν πάρτυ οι γάτες της περιοχής. Μόνο που σ αυτην την περίπτωση οι αρουραίοι νίκησαν. Οι γάτες (λέμε τώρα) την πλήρωσαν για τα καλά. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, που έχει πέσει σε μια φοβερή δίνη υπερκατανάλωσης, επιδίωξης κέρδους τραβώντας και τους πολίτες όπου γης-μα όπου γης- σ αυτό το δηθεν αέναο πανηγύρι-που μάλλον τελειώνει για τους περισσότερους απο μας. Μπορεί στο κέρας της Αφρικης να πεθαίνουν απο την πείνα λόγω ανομβρίας, αλλά στην Ευρώπη άρχισαν κάποιοι πολίτες της (του νότου πρώτα) να ψαχουλεύουν τα σκουπίδια. Και αναρωτιέται κανείς; Που πήγαν τα λεφτά; Τι εγιναν; Αεροπλάνα και βαπόρια;Καταθέσεις στην Ελβετία; 'Η και καινούριο τζιπ κάθε χρόνο, διακοπές στις Σευχέλλες και πανάκριβα "επωνυμα" ρούχα;Λαικίζω...το ξέρω.


 Αλήθεια ο εκ Λαρίσης προερχόμενος βουλευτής ποιον ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε 'είστε γομάρια"; 'Η η άλλη με το γάλα και την φραντζόλα, σαν από γαλλικό μυθιστόρημα, "αι δύο ορφαναί" ή ο Γιάννης Αγιάννης στους "Αθλιους", πειναλέος και τρισάθλιος , αναδύθηκαν μέσα στην ελληνική βουλή , από τις κραυγές της βουλευτίνας, ως επιχείρημα της αναισθησίας των κρατούντων. Πάμε για φούντο; Ετσι δείχνουν τα πράγματα. Πως το λέγαμε παλια καμμια φορα; Καλά φάγαμε, καλά είπιαμε...υπονοούσαμε κάτι αλλο στο τέλος βέβαια, που ισχύει κι αυτήν την φορά, μόνο που το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του αδέκαστου και αλλοπρόσαλλου συστήματος που καθορίζει την ζωή μας, είμαστε εμείς.


Οι οικονομολόγοι βρίσκονται σε μια διαρκή υπερδιεγερση προτείνοντας, αναλύοντας, προβλέποντας και εκσπερματώνοντας δικαιωμένοι πολλοί απ αυτους "που το είχαν προβλέψει". 


Η 'σιωπή του στρατώνα" φαίνεται ότι είναι το μέλλον μας. Εγερτήριο δεν φαίνεται ικανό να μας ξυπνήσει.
Οι κραυγές των "αγανακτισμένων" είναι το μόνο soundtrack αυτής της σιωπής. Χωρίς ειρμό, χωρίς αρμονία, παράφωνο και τελικά αφωνο. Ο καθένας θα κρατηθεί από όπου μπορεί. Εσωτερικές διαδρομές ανοίγονται μπροστά μας. οτι δρομολόγια είχαμε χαράξει θα τα ξαναπερπατήσουμε. Αλλοίμονο στους άγονους δρόμους. Αλλοίμονο αν αυτή η ενδοσκόπηση, πάρει το βλεμμα μας από τον "αλλο". Το κοινωνικό να μην εξαφανισθεί μπροστά στο ατομικό, γιατί τελικά και το τελευταίο είναι συλλογικό κατασκεύασμα. Ας είμαστε προσεκτικοί λοιπόν. Δεν είμαστε μόνοι. 


Σόλων Σαρακενίδης

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Δήλωση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, για το θέμα της βουλευτικής αποζημίωσης και τις επιχορηγήσεις των κομμάτων.










Οι έλληνες βουλευτές είναι βουλευτές μιας χώρας που η κοινωνία της δεινοπαθεί. Πρέπει να μειωθεί αποφασιστικά η βουλευτική αποζημίωση και να καταργηθεί η αποζημίωση για τη συμμετοχή στις επιτροπές της βουλής. Να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται όπως όλοι οι έλληνες πολίτες, μόνο από τον επαγγελματικό ασφαλιστικό τους φορέα. Πρέπει να περικοπεί δραστικά η κρατική επιχορήγηση στα κόμματα. Οι περικοπές αυτές είναι βέβαιον ότι δεν αποτελούν πανάκεια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Έχουν, όμως, έντονο το συμβολισμό για μια κοινωνία που στενάζει από τα βάρη.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Η λιτότητα έχει πολλές ποιότητες, του Αρίστου Δοξιάδη




Σύμφωνα με το 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα, το βέλος του χρόνου δείχνει προς την αύξηση της εντροπίας των συστημάτων και τη υποβάθμιση της ποιότητας της ενέργειάς τους. Δηλαδή κοινώς, τα συστήματα αποδιοργανώνονται και όσο αυξάνεται η αταξία και το μπάχαλο, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο είναι να τα επαναφέρεις στην αρχική τους κατάσταση. Στην κρίση χρέους που μαστίζει τη χώρα, η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις, αυξάνει την πιθανότητα ανοικτής χρεοκοπίας και κάνει τα μέτρα που λαμβάνονται, υπό την πίεση της τρόικας, περισσότερο οδυνηρά για το λαό αλλά και ολοένα περισσότερο ανεπαρκή. Το τραγικό είναι, ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, αρνούμενο οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, επιταχύνει το τέλος. Η αντιπολίτευση στην ουσία εγκαλεί την κυβέρνηση, όχι γιατί δεν κάνει κάτι για να σώσει τη χώρα, αλλά γιατί δεν την αφήνει να καταρρεύσει μια ώρα αρχύτερα. Η κοινωνία δικαίως και δυσανασχετεί για τα άδικα μέτρα, αλλά αδίκως δεν ζητά επιτακτικά  εκείνες τις αλλαγές που θα θίξουν τα προνόμια των πολυποίκιλων ελίτ και θα γλυτώσουν το σύνολο από την καταστροφή. (Leo)

του Αρίστου Δοξιάδη από το protagon
Το χειρότερο με τη νέα εισφορά στα ακίνητα που εξαγγέλθηκε στη ΔΕΘ δεν ήταν οτι την αποφάσισε η κυβέρνηση. Ηταν οτι την επικρότησε η τρόικα, δια στόματος Ολλι Ρεν.
Η διεθνής εμπειρία και βιβλιογραφία σχετικά με προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας λέει περίπου τα εξής: Οταν περικόπτεται το έλλειμμα του δημοσίου, βραχυπρόθεσμα  έχουμε τάση ύφεσης, αλλά μεσοπρόθεσμα η οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί, αν το πρόγραμμα έχει στηθεί σωστά. ‘Σωστά’ σημαίνει σε γενικές γραμμές:
  • Το βάρος να πέφτει περισσότερο σε περικοπή δαπανών, παρά σε αύξηση εσόδων
  • Τα μέτρα μόνιμου και διαρθρωτικού χαρακτήρα να προτιμώνται από τα έκτακτα
  • Σε χώρες με μεγάλη φοροδιαφυγή, τα έσοδα να αυξάνονται από τον περιορισμό της, όχι με νέους φόρους.
  • Οι δημόσιες δαπάνες που κόβονται να είναι καταναλωτικές, όχι επενδυτικές
Η εισφορά που ανακοίνωσε ο κ. Βενιζέλος αντιβαίνει στον πρώτο, τον δεύτερο και ενμέρει στον τρίτο από αυτούς τους κανόνες. Οσο για τον τέταρτο, που δεν αφορά σε έσοδα, αυτός έχει πάει περίπατο από πολύ νωρίς: οι δημόσιες επενδύσεις το 2010 και το 2011 έχουν υποστεί την πιο βαθειά περικοπή από όλες τις κατηγορίες δαπανών.
Το μόνο επιχείρημα υπέρ του μέτρου από την πλευρά των πιστωτών μας είναι οτι μπορεί να εφαρμοστεί και να μετρηθεί γρήγορα. Εχουν φτάσει να επικροτούν ένα μέτρο όχι επειδή βελτιώνει τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές της οικονομίας (μάλλον τις επιδεινώνει), και όχι επειδή αυξάνει τις πιθανότητες να πάρουν πίσω τα χρήματα τους (τις μειώνει, αν επιδεινώνει μεσοπρόθεσμα την ύφεση) , αλλά επειδή είναι απτό δείγμα λιτότητας αντί για αόριστη εξαγγελία.
Με άλλα λόγια, η προτεραιότητα της τρόικα έχει μετατοπιστεί από την εξυγίανση και ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας (όπως είναι ο επίσημος στόχος της) αλλά και από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών (όπως είναι ο εικαζόμενος στόχος της, σύμφωνα με πολλούς εγχώριους σχολιαστές) σε κάτι εντελώς βραχυπρόθεσμο και συγκυριακό: πώς θα πειστούν οι ευρωπαίοι πολιτικοί και πολίτες να κρατήσουν ζωντανό το πρόγραμμα στήριξης για μερικούς μήνες ακόμα. Για να πειστούν, πρέπει με κάθε τρόπο η ελληνική κυβέρνηση να ανακτήσει μέρος από την κουρελιασμένη αξιοπιστία της, να δείξει αποφασιστικότητα, και να μην ξεφύγει πάρα πολύ από τους ποσοτικούς στόχους του ελλείμματος.
Δεν ήταν έτσι σχεδιασμένο το αρχικό μνημόνιο. Ηταν σωστά στημένο με βάση τις παραπάνω αρχές. Στο μεσοπρόθεσμο είχαν ήδη αρχίσει οι εκπτώσεις, στο μείγμα έσοδα/δαπάνες, και τώρα το πράγμα έχει παραγίνει, ώστε το έκτακτο και βιαστικό να έχει γίνει αναγκαίο.
Το πρόβλημα δεν είναι ο φόρος αυτός καθ αυτός, που με άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ευεργετικός για την ανάπτυξη. Είναι οτι με την ατολμία και με τις καθυστερήσεις, στενεύουν κάθε μήνα οι επιλογές που έχει η κυβέρνηση για να προωθήσει ένα πραγματικό πρόγραμμα εξυγίανσης.  Οι πιο ευεργετικές περικοπές δαπανών απαιτούν κάποια σοβαρή προεργασία: αλλαγές διαδικασιών, συστήματα πληροφορικής, μητρώα ενημερωμένα, διπλογραφικές καταστάσεις, δικλείδες για τις αφανείς πληρωμές. Ολοι σχεδόν οι υπουργοί αυτά τα έχουν αγνοήσει, αναβάλει ή παραβιάσει. Με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στο «κόψτε με κάθε τρόπο, και αν δεν θέλετε να κόψετε, εισπράξτε με κάθε τρόπο».
Η τρόικα μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τις διαρθρωτικές πολιτικές στα δημοσιονομικά (ευτυχώς επιμένει για ιδιωτικοποιήσεις και κλειστά επαγγέλματα – για πόσο ακόμα;). Η κυβέρνηση δεν υποψιάζεται καν ότι αυτές χρειάζονται για κάνενα λόγο πέραν του ότι μας τις ζητάν οι ξένοι. Η Νέα Δημοκρατία, οι οικονομολόγοι των πλατειών και μερικοί μεγαλοδημοσιογράφοι σκιαμαχούν εντάντια στη λιτότητα γενικά, χωρίς να καταλαβαίνουν οτι η λιτότητα έχει πολλές ποιότητες. Οσο περνάει ο καιρός, μας απομένουν οι χειρότερες εκδοχές  της.

*Ο Αρίστος Δοξιάδης είναι οικονομολόγος.
Στη φωτογραφία ο Rudof Clausius (1822-1888) ένας από τους πατέρες της θερμοδυναμικής, μάλλον ο μεγαλύτερος.  

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Ο έρπων φασισμός των "αγανακτισμένων"





Του "Gustave Flaubert"
Ήμουνα στο δείπνο. Τους άκουγα αρκετά λεπτά. Απέναντί μου είχα τον Τ. Κ. που έχει περάσει εφτά φυλακές, τρεις εξορίες και δεκαεφτά τμήματα μεταγωγών.  Δίπλα μου τον Ν. με άλλα τόσα.  Και όλα αυτά για να μπορούν να μιλούν ελεύθερα και να έχουν την δική τους άποψη. Και είχαμε μπροστά μας  δέκα φασιστοειδή με τον μανδύα του αγανακτισμένου που τους θεωρούσαν προδότες γιατί είχαν άλλη άποψη από τη δική τους. Τους έκραζαν «Ούστ» και τους αποκαλούσαν αλήτες. Δεν άντεξα και άρχισα να τους φωνάζω.  Αρκετά ανεχτήκαμε αυτούς τους «ανεύθυνους αγανακτισμένους» που ξύπνησαν ξαφνικά, αλλά  ξέχασαν να μας πουν τι έκαναν τόσα χρόνια; Ποιους ψήφιζαν; Ποιους έγλειφαν; 
Η αντίδραση στα σκληρά και άδικα μέτρα δεν μπορεί να γίνεται χωρίς αρχές και αξίες. Αυτό λέει η δική μου αριστερά. Γιατί ο σεβασμός στην διαφορετική άποψη είναι η κατάκτηση της νεωτερικότητας και η κληρονομιά του Διαφωτισμού. Όσοι εξορίζουν τη λογική, τη σκέψη και την άλλη άποψη, όσοι ερωτοτροπούν με έναν αριστερίστικο σταλινισμό ισοδύναμο με τον μεσαιωνικό σκοταδισμό του Άνθιμου δημιουργούν όχι πολίτες αλλά κοπάδια για τις εκκλησίες και τα γκουλάγκ.
Όσοι «δήθεν» αριστεροί εισάγουν τον χουλιγκανισμό στην πολιτική, όσοι ξεθάβουν τις εκοφίτικες αντισυγκεντρώσεις πρέπει να τους θυμίσουμε ότι και αυτοί που σκοτώσαν το Λαμπράκη "αγανακτισμένοι" ήταν. Όταν χαϊδεύεις τη διάχυτη βία και την ανομία, όταν αφήνεις τις αρχές και υιοθετείς την αυτοδικία,  πρέπει να ξέρεις το λίγο ποτέ δεν είναι αρκετό. Το έδειξε καθαρά η Ιστορία. Το δοκίμασαν οι αγανακτισμένοι μια άλλης εποχής: «Η Γαλλία μέθυσε με αίμα και ξέρασε εγκλήματα» -George Gordon Byron.
 Και τότε οι πάντες είναι προδότες και η μοίρα όλων η γκιλοτίνα. 
Ακόμη κι αν είσαι ο Δαντών ή ο  Ροβεσπιέρος.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Εναρξη τον...Σεπτέμβρη!





Παλιά οι κινηματογράφοι (οι χειμερινοί) έκλειναν μόλις επιαναν οι ζέστες και τότε  κρεμούσαν στην είσοδο τους εκείνη την νοσταλγική πινακίδα "Εναρξη τον Σεπτέμβρη", αφήνοντας περιθώρια για ονειροπολήσεις, που δεν μπορούσαν να "αποτρέψουν" οι θερινοί "συνάδελφοι" τους. Η γλυκειά αναμονή της ζεστής αίθουσας με τις χαρακτηριστικές γνώριμες μυρουδιές, το φτηνο εισητήριο-μέχρι τις 5-και το ψάξιμο που προηγούνταν στις εφημερίδες, για να βρεις την κατάλληλη ταινία στην μεγάλη πόλη. Και φυσικά μετά αρχιζε η αγωνία της εξοικονόμησης του εισητηρίου-αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οι Σεπτέμβρηδες μας μετά πήραν άλλες μορφές-.Επιστροφή στην δουλειά μετά από κάποιες διακοπές, ανάσες δροσιάς φθινοπωρινές, αλλά ταυτόχρονα και ετοιμασία για το σχολείο των παιδιών, γραφική ύλη, τετραδια, μολυβια, κασετίνες. 


Η "ρομαντική"εποχή φαίνεται ότι τελείωσε. Τα παιδιά έχουν φύγει και παλεύουν για το μεροκάμματο, οι κινηματογράφοι έχασαν το ενδιαφέρον τους (αλλες μυρουδιές, άλλο εισητήριο), αλλά κυρίως άλλο περιεχόμενο. Ο σινεμάς έχει μετακομίσει στο σπίτι, όπως πολλά άλλα πράγματα εξ άλλου. Κάνουμε κουβέντα κάθε πρωι, διαφωνούμε, συμφωνούμε μαλλώνουμε καμμια φορά, με ανθρώπους που ενδεχομένως δεν θα συναντήσουμε ποτε στην ζωή μας. Μια συζητηση χωρίς ήχο-μόνο το κλικ-κλακ του πληκτρολογίου την συνοδεύει-χωρίς αποτομες και κοφτές κινήσεις, χωρίς παντομίμα γενικώς. Ψάχνοντας το επιχείρημα που θα κατατροπώσει και κολλήσει στον ιντερνετικό τοίχο τον 'αντιπαλο" συνομιλητή, κυτώντας φωτογραφίες από ταξείδια που έχουν κάνει αλλοι ανθρωποι, έχοντας την αίσθηση ότι τα έχεις δει όλα πια και δεν χρειάζεται να πας και πολύ μακρυά-φταίνε και τα χρόνια. και έρχεται ξαφνικα-ξαφνικά;-η κρίση και ταράζει τις βεβαιότητες και την "γαλήνη" σου. Παρακολουθείς με αγωνία και στην συνέχεια με απάθεια την μείωση του μισθού ή της σύνταξης σου, αναρωτιέσαι που θα πάει το πράγμα. Βλέπεις γύρω το κακό να έρχεται. Τρόικες και μεσοπρόθεσμα να σε απειλούν, Τρέμηδες να σε μαλώνουν, Παπαρήγες και Τσίπρες να σου δειχνουν το δάχτυλο τους, που το έχουν "βαφτίσει" χειμερινά ανάκτορα,τον πρωθυπουργό κα κηρυσσει για πολλοστή φορά τον πόλεμο στα "συμφέροντα", τον άλλο της "αξιωματικής αντιπολίτευσης"να αυτοανακηρύσσεται σε επίδοξο σωτήρα, πλατείες να ξαναγεμίζουν πάλι ("εναρξη τον Σεπτέμβρη") με παλιμπαιδίζοντες και ακίνητους μέσα στον χωροχρόνο ονειροπόλους της αθηναικής δημοκρατίας και διπλα σ αυτους μουντζωτές του καθρέπτη τους που λέγεται κοινοβούλιο. Ούτε γνωστές μυρουδιές, ούτε φτηνό εισητήριο πια. Και ούτε μουσικές να τα συνοδεύουν όλα αυτά. Μια οχλαγωγία, μια φασαρία που τρυπάει τ αυτιά και καποιοι να χασκογελάνε στις γωνίες κυνηγώντας σκούρους μετανάστες γιατι "ελλινας δεν γήνεσε, γενιέσε". Κλειστά με βουλοκέρι τα αυτιά των ανθρώπων που πρέπεις να διαπεράσεις για να πεις πέντε αλήθειες-που δεν τολμας να τις πεις, γιατι αυτό το βουλοκέρι έχει φτάσει μέχρι το μυαλό. Και λείπει ταξείδι και ο Λεωνίδας.


Σόλων Σαρακενίδης