Τέλος εποχής, φωνάζουν ή ψιθυρίζουν όλοι. Τι είναι ή μάλλον ήταν αυτή η εποχή που "τελειώνει"; ΄Ηταν η εποχή που δειλα δειλα στην αρχή, μετα με μεγάλα ανεξέλεγκτα βήματα, το "κρατος πρόνοιας" στην προσπάθεια του να αυτοπροστατευθεί και να μεγαλώσει, εβαζε στην κατανάλωση μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Στην υπερκατανάλωση χωρίς έλεγχο, γιατί αυτή η κατηφόρα δεν έχει σταματημό δυστυχώς.
Είναι διελκυστίνδα ανάμεσα σε τράπεζες και χώρες, ανάμεσα σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και κράτη, που προσπαθούν να τους στηρίξουν για να μην πέσουν τα ίδια. Ποιος στηρίζει ποιον τελικά; Οταν "επεσε" η Lehman brothers (τι αδελφια κι αυτα) "ετρεξε" το κράτος των ΗΠΑ να την στηρίξει, υπολογίζοντας σε ενα α ποσόν, αλλά βρέθηκε μπροστά σε ενα φαινόμενο, σαν αυτό που παρατηρείται μετα απο δυνατή βροχή. Βγαίνουν όλοι οι αρουραίοι στην επιφάνεια για να μην πνιγούν και κάνουν πάρτυ οι γάτες της περιοχής. Μόνο που σ αυτην την περίπτωση οι αρουραίοι νίκησαν. Οι γάτες (λέμε τώρα) την πλήρωσαν για τα καλά. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, που έχει πέσει σε μια φοβερή δίνη υπερκατανάλωσης, επιδίωξης κέρδους τραβώντας και τους πολίτες όπου γης-μα όπου γης- σ αυτό το δηθεν αέναο πανηγύρι-που μάλλον τελειώνει για τους περισσότερους απο μας. Μπορεί στο κέρας της Αφρικης να πεθαίνουν απο την πείνα λόγω ανομβρίας, αλλά στην Ευρώπη άρχισαν κάποιοι πολίτες της (του νότου πρώτα) να ψαχουλεύουν τα σκουπίδια. Και αναρωτιέται κανείς; Που πήγαν τα λεφτά; Τι εγιναν; Αεροπλάνα και βαπόρια;Καταθέσεις στην Ελβετία; 'Η και καινούριο τζιπ κάθε χρόνο, διακοπές στις Σευχέλλες και πανάκριβα "επωνυμα" ρούχα;Λαικίζω...το ξέρω.
Αλήθεια ο εκ Λαρίσης προερχόμενος βουλευτής ποιον ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε 'είστε γομάρια"; 'Η η άλλη με το γάλα και την φραντζόλα, σαν από γαλλικό μυθιστόρημα, "αι δύο ορφαναί" ή ο Γιάννης Αγιάννης στους "Αθλιους", πειναλέος και τρισάθλιος , αναδύθηκαν μέσα στην ελληνική βουλή , από τις κραυγές της βουλευτίνας, ως επιχείρημα της αναισθησίας των κρατούντων. Πάμε για φούντο; Ετσι δείχνουν τα πράγματα. Πως το λέγαμε παλια καμμια φορα; Καλά φάγαμε, καλά είπιαμε...υπονοούσαμε κάτι αλλο στο τέλος βέβαια, που ισχύει κι αυτήν την φορά, μόνο που το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του αδέκαστου και αλλοπρόσαλλου συστήματος που καθορίζει την ζωή μας, είμαστε εμείς.
Οι οικονομολόγοι βρίσκονται σε μια διαρκή υπερδιεγερση προτείνοντας, αναλύοντας, προβλέποντας και εκσπερματώνοντας δικαιωμένοι πολλοί απ αυτους "που το είχαν προβλέψει".
Η 'σιωπή του στρατώνα" φαίνεται ότι είναι το μέλλον μας. Εγερτήριο δεν φαίνεται ικανό να μας ξυπνήσει.
Οι κραυγές των "αγανακτισμένων" είναι το μόνο soundtrack αυτής της σιωπής. Χωρίς ειρμό, χωρίς αρμονία, παράφωνο και τελικά αφωνο. Ο καθένας θα κρατηθεί από όπου μπορεί. Εσωτερικές διαδρομές ανοίγονται μπροστά μας. οτι δρομολόγια είχαμε χαράξει θα τα ξαναπερπατήσουμε. Αλλοίμονο στους άγονους δρόμους. Αλλοίμονο αν αυτή η ενδοσκόπηση, πάρει το βλεμμα μας από τον "αλλο". Το κοινωνικό να μην εξαφανισθεί μπροστά στο ατομικό, γιατί τελικά και το τελευταίο είναι συλλογικό κατασκεύασμα. Ας είμαστε προσεκτικοί λοιπόν. Δεν είμαστε μόνοι.
Σόλων Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου