Αυτά τα 36 χρόνια απο την μακρυνή εκείνη 3η Σεπτεμβρίου είναι πολλά για να τα αγνοήσει ο όποιος ιστορικός (του μέλλοντος-του παρόντος). Εκείνη η περίφημη διακήρυξη , που έμοιαζε με τις "αναγγελίες" των-εξ αποκαλύψεως-μονοθειστικών θρησκειών, ήταν ακριβώς αυτό στην ουσία της. Μια συρραφή από κομμάτια παλαιού υφάσματος-έως και κουρέλια-προηγούμενων "θρησκειών", στις οποίες οι ανθρωποι-Ελληνες εν προκειμένω- είχαν εναποθέσει τις -όχι μόνο μεταφυσικές-ελπίδες τους. Ο ράπτης ήταν καλός και μπορούσε να πουλήσει την πραμμάτεια του σε ένα θεόγυμνο πλήθος.
" Και πέρασαν τα τραμ ταραταταμ ταραταταμ". Ελπίδες "δικαιωμένες", αφιονισμένοι πολιορκητές του μετεμφυλιακού κράτους, περνούσαν επι τελους πάνω απο τα τείχη του και αλαλλάζοντες μπήκαν στην πόλη. Ο μεσαίος γόνος μιας πολύκυμαντης πολιτικής οικογένειας, μεταλλαχθείς σε νεόκοπο μπολσεβίκο, έμπαινε με το ιδιότυπο ζιβάγκο του στην ελληνική βουλή , ακολουθούμενος απο μιμητές που πηθίκιζαν συμπεριφορές , έως και την χρειά της ομιλίας του ορισμένοι. Και "πηρανε τα ονειρα-ορισμένων-εκδίκηση"
Και έτσι μπηκε το τρένο στις ράγες του και άρχισε την πολυτάραχη διαδρομή του, με στάσεις, υψηλή ταχύτητα, αλλά και οπισθοπορείες, με επιβάτες που ανεβοκατέβαιναν και με σταθμούς. Οι ελπίδες και τα όνειρα έγιναν "κρατος", ταμεία με "μελι", εγιναν ¨εκδίκηση" και "βεντέττα", έγιναν όλα εκτός απο αυτό που έπρεπε να γίνει. Να δείξουν στην κοινωνία ότι κάτι άλλαξε και ότι τώρα πια όλοι θα έχουν δικαίωμα στην πραγματική ζωή με την δική τους φωνή και τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς αποκλεισμούς. Και ότι αυτή η ζωή θα είναι δίκαιη για όλους, θα παρέχει τα παραίτητα εφόδια στον καθένα για να δόσει την προσωπική του μάχη. Τίποτα από όλα αυτά ή μάλλον ελάχιστα (και μερικά για λίγο διάστημα) πραγματοποιήθηκαν. Ο πρώτος κουρνιαχτός του "θριάμβου¨έκατσε γρήγορα και αρχισε να διαμορφώνεται ένα οστεώδες περίβλημα "κατ εικόνα και ομοίωση" του παρελθόντος-που υποτίθεται θα κατέλυε-χωρίς φαντασία , αλλά με πολύ αλαζονεία και καιροσκοπισμό. Οι μεταλλαγές που ακολούθησαν μέσα στον χώρο αυτό, που κάποια στιγμή αναπτερωσαν τις ελπίδες, ακόμη και της αριστεράς, που κύταζε όλα αυτά τα χρόνια από τον εξώστη και μόνο με άναρθρες αποδοκιμασίες προσπαθούσε να κατεβάσει το εργο, δεν απέδοσαν ούτε σ αυτήν την τελευταία προσπάθεια ανασυγκρότησης.
Ηταν μια "εξοδος" από τα πολιτικά τζάκια, τα οποία με κληρονομικό τρόπο διοικούν αυτήν την χώρα, που δεν εδοσε-τουλάχιστον στην συνείδηση του κόσμου-αυτό που επι τέλους περίμενε να γίνει. Να γίνουμε κράτος με στοιχειώδεις και αυτονόητες λειτουργίες. Το αποτέλεσμα γνωστό.
Σήμερα είμαστε μπροστά σ' αυτό το "περίφημο χείλος της καταστροφής", αποκτήσαμε όλοι το αυτονόητο δικαίωμα του "οικονομολογείν", αντικρύζουμε μπροστά μας έναν σκούρο τοίχο και δεν έχουμε πια σκοινιά ούτε γάντζους. Η απόλυτη κατάθλιψη. Στις πλατείες δεν αναστενάζει πια η Ελλάδα. Μουτζώνει αλλά και "ψυχοθεραπεύεται". Και η "σοσιαλδημοκρατία"-τα απομεινάρια της-, ένα κακάσχημο-πλέον καράβι-με πλήρωμα που προσπαθεί να πηδήξει απ αυτό, έστω και στην πρώτη ξέρα και με καπετάνιο που δεν ξέρει να διακρίνει όχι την μικρή , αλλά ούτε την μεγάλη αρκούδα. Είναι θέμα χρόνου η βύθιση.
Και καραδοκούν οι "πειρατές" , που σαν τους "συνήθεις υπόπτους" είναι εκεί, επαγγελματίες "σωτήρες του έθνους", έχοντες απο κοντά και την αναπολούσα το βήμα χήνας παραφυάδα της. Και οι "αλλοι", οι της Σοβιετίας απόγονοι ,αλλά και οι κακοί μιμητές τους τελευταία, "θριαμβεύουν" στα λόγια και στις "καταγγελίες" , στις "παρελάσεις" και τις "ασκήσεις ακριβείας", αλλά μπαρούτι δεν έχουν στα όπλα τους. 'Ασφαιρα πυρά που δεν πετυχαίνουν στόχο, ο οποίος είναι το μυαλό και η καρδιά της πλατείας , γεμάτης πια από πλήθος που και αυτους απαξιώνει. Το μικρό κομμάτι της-αυτό που εδώ "θεραπεύουμε"- έχει κάτι να πεί, το μισολέει, διστάζει, κομπιάζει, κοντοσκέκεται, αλλά είπαμε "οι καιροί ου μενετοί". Θέλει αρετήν και τόλμην σύντροφοι. Και ας μην έχουμε αύριο-ίσως-βουλευτικές καρέκλες. Η αλήθεια είναι πικρή, όπως όλα τα καλά φάρμακα. Πρέπει να την καταπιούμε έστω και με το ζόρι, αλλιώς μας περιμένει όλους η φορμόλη. Η μικρή ελπίδα πολλές φορές είναι ο καλύτερος δρόμος.
Σόλων Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου