Μπροστά σε μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της βρίσκεται η Ελλάδα. Οχι μόνο οικονομική-γιατί κυρίως ως τέτοια εμφανίζεται και κυρίως με οικονομικά κριτήρια αναζητούνται λύσεις-αλλά κυρίως πολιτική.
Οι αιτίες όμως που οδήγησαν ως εδώ και αγνοούνται επιδεικτικά και από τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά και απο τις λαοσυνάξεις, βρίσκονται μέσα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που το μόνο κριτήριο που θεωρήθηκε αξιοσημείωτο στην 35χρονη μεταδικτατορική πορεία του, ήταν η σταθερότητα του. Ομως, όπως πάντα αργά και ενδεχομένως κατόπιν εορτής, άρχισε να γίνεται κοινή πεποίθηση οτι δεν λειτουργούσε σωστά. Χωρίς να έχει πίσω του τους αιώνες κοινοβουλευτικής πρακτικής άλλων χωρών , αλλά ούτε και το πολιτικόφιλοσοφικό υπόβαθρο σημαντικών ευρωπαικών μεταρυθμίσεων (Διαφωτισμός, Γαλλική επανάσταση), κυριάρχησε εντός του η κοτσαμπασικη και τιμαριωτική λογική της τουρκοκρατίας περισσότερο (εννοείται μεταφρασμένη επι το νεοελληνικώτερον), παρα οι παραδόσεις της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ευρωπαικού τύπου. Αποτέλεσμα το περίφημο πελατειακό κράτος, που είναι κατασκευή και κατάληξη ανατολικού τύπου , μια ανάμειξη θεσμών και “θεσμών”, συνοδευόμενη -μετά το 81- και από την διάθεση για “εκδίκηση” των δυνάμεων εκείνων που ήταν εγκλωβισμένες και στο περιθώριο του μετεμφυλιακού κράτους.
Η σημερινή κρίση εδράζεται κυρίως σ αυτο το σύστημα, στις παθογένειες του. Οι επιχειρήσεις “κρατικοδίαιτες”, να παραβιάζουν κατά το δοκούν την εργατική, ασφαλιστική και περιβαλλοντική νομοθεσία. Προτεραιότητα στην κατανάλωση και αδιαφορία για τις απαιτήσεις της παραγωγής. Και φυσικά τα ελλείμματα που συσσωρεύονταν και η μια κυβέρνηση τα κληροδοτούσε στην επόμενη. Και ο πολίτης? Ερμαιο αλλά και 'εκμεταλλευτής” αυτού του σαθρού συστήματος, οπαδός του εκάστοτε κυβερνητικού βουλευτή, προσδοκούσε προσωπική ανταμοιβή της ψηφου του, μπαίνοντας ετσι στις ατέρμονες λίστες ενός πελατειακού συστήματος, που ακόμη και σήμερα, στο χείλος του γκρεμού υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που το υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια, γιατί δεν ξέρουν άλλον τρόπο άσκησης πολιτικής. Αυτή η μονομέρεια τους δεν τους επιτρέπει να δουν καταματα την σημερινή κατασταση, που μόνο ως ακρως επικινδυνη για τη ύπαρξη της χώρας μπορεί να χαρακτηρισθεί. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί της κρίσης μας έχουν εμπλεξει σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοδιάδοχων μέτρων, χωρίς να διαφαίνεται ο δρόμος εξόδου. Ανεργία, ακρίβεια, συστήματα διαπλοκής ανέπαφα, γραφειοκρατία και διαφθορά στα “πόστα” τους. Εργασιακά δικαιώματα συρρικνώνονται, επιχειρήσεις κλείνουν, η αγορά “στεγνή”, το κράτος να έχει κηρύξει στάση πληρωμών και η κοινωνία σε απόγνωση.
Και η Ε.Ε. που πολλοί την κατηγορούν (αν και τελευταία οχι και τόσο) σαν γενεσιουργό αιτία όλων αυτών? Είναι ελληνική συνήθεια να προσπαθεί να ρίξει στους άλλους την ευθύνη για δικά της προβλήματα. Αλλά τώρα πια ο δράκος του παραμυθιού δεν πείθει και τόσο. Η Ε.Ε. έχει προβλήματα, που δεν έχουν όμως σχέση με το ελληνικό πρόβλημα, τουλάχιστον στην παραγωγή του. Οι θεσμικές της αδυναμίες (ένα αθροισμα εθνικών πολιτικών και όχι μια ενιαία στάση που και την χρηματοπιστωτική λαίλαπα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ) την εμποδίζουν σήμερα θα δείξει την απαιτούμενη κοινοτκή αλληλεγγύη με σωστοτερο τρόπο. Αλλά δεν είναι αυτή που δημιούργησε το πρόβλημα, είναι όμως αυτή που μπορεί να βοηθήσει στην λύση του.
Η εξοδος από όλα αυτά απαιτεί συμφωνίες που ενδεχομένως ξεπερνούν το παρόν πολιτικό σύστημα. Η κοινωνία πρέπει να αποφασίσει, αλλά και αδιαμόρφωτες πολιτικές δυνάμεις ή αυτές που βρίσκονται υπό διαμόρφωση, πρέπει να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις όλου αυτού του δυσκαμτου και αναποτελεσματικού παρελθόντος. Απαιτείται άμεση αντιστροφή της ύφεσης μέσα από μια αναπτυξιακή πορεία, που θα τονώσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θα δημιουργεί απασχόληση, θα αυξάνει τα εισοδήματα και κυρίως θα στοχεύει:
- στην δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης
- στην ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Οι προτάσεις της ΔΗΜ.ΑΡ. που περιλαμβάνουν αυτά τα ζητήματα λένε:
-Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους.
-Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος.
-Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής.
-Δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος.
-Ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών.
Το πολιτικό, λοιπόν, ζήτημα του καιρού μας είναι η πολιτική υπέρβαση του παρόντος συστήματος το οποίο στα πλαίσια της δικομματικής εναλλαγής του στην εξουσία (αλλά εφαρμοσμένης με μονοκομματικό τρόπο) οδήγησε τα πράγματα εδώ. Δυνάμεις μέσα και πέρα απ αυτό (αντικρούοντας όμως τις άναρθρες και συνομωσιολογικού τύπου εκφράσεις ενός κόσμου που χάνει το έδαφος κάτω απο τα πόδια του), να σταθούν υπεύθυνα απέναντι στα προβλήματα με ψυχραιμο, συναινετικό και διαφανή τρόπο, εξασφαλίζοντας το απαραίτητο διχτυ ασφαλείας για τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, διατηρώντας όλες τις εργασιακές, ασφαλιστικές και κοινωνικές εν γένει κατακτήσεις (που η κακή χρήση τους τις απαξίωσε και όχι αυτές καθαυτές), να οδηγήσουν την χώρα σε πορεία ανάκαμψης και επιστροφής της εμπιστοσύνης του κόσμου στις δυνατότητες της . Ο κόσμος αυτήν την στιγμή στις πλατείες, μέσα στην σύγχυση του, περιμένει μια τέτοια κίνηση, που θα δείχνει έναν δρόμο επιστροφής, δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Σόλων Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου