Αρθρο του Φώτη Γεωργελέ απο την Athens Voice

Εχουν δίκιο οι μετανάστες επειδή κάνουν απεργία πείνας, επειδή θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους; Όχι. Πολλοί άνθρωποι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για λάθος λόγους. Κάθε μέρα κάποιος Μάρτυρας του Αλλάχ ανατινάζεται, πιστός σε κάποιον ιερό σκοπό.

Προτίμησα αυτή την κυνική εισαγωγή επίτηδες. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα περισσεύει η ρητορεία, οι συναισθηματικές εξάρσεις, οι φλογεροί λόγοι. Όλοι διεξάγουν εποποιίες, νομιμοποιούνται από τις συναισθηματικές τους διακηρύξεις, είναι ό,τι δηλώνουν. Δηλαδή παίζουν ρόλους. Οι φίλοι του λαού, οι φρουροί της νομιμότητας, οι αλληλέγγυοι, οι επαναστάτες. Ρόλους που εξαργυρώνονται στο πολιτικό χρηματιστήριο. Χωρίς στοιχεία, χωρίς γεγονότα, χωρίς λύσεις των προβλημάτων. Κατασκευασμένες ταμπέλες συνομιλούν μεταξύ τους. Τις επόμενες μέρες της εισόδου στη Νομική, αυτό που κυριάρχησε ήταν η απόδοση των ευθυνών, η ανάγκη άρσης του ασύλου και η ομοφωνία απέλασης των παράνομων μεταναστών. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να φανεί πόσο άτυχη ήταν η έμπνευση της κατάληψης στη Νομική.
Έχουν όμως δίκιο οι μετανάστες, σκέτα; Έχουν απόλυτο δίκιο. Ζουν στη χώρα μας χρόνια. Μετά από πολλούς δισταγμούς, ψηφίστηκε πρόσφατα ένας ανθρώπινος μεταναστευτικός νόμος που τους βγάζει από το περιθώριο και τους επιτρέπει τη νόμιμη διαμονή και εργασία. Ούτε αυτός τους εξασφαλίζει, αφήνει έξω πολλές δεκάδες χιλιάδες. Ιδίως τα τελευταία χρόνια της ύφεσης όλο και περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι και είναι δύσκολο να συγκεντρώσουν τα 150-200 ένσημα το χρόνο που χρειάζονται. Τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ζήσει 5-10 χρόνια στην Ελλάδα, που νιώθουν πια πολίτες αυτής της χώρας; Ο όρος παράνομος μετανάστης είναι από μόνος του υποκριτικός. Η Ελλάδα δεν είναι Αυστραλία που εισάγει μετανάστες με διακρατικές συμφωνίες. Όλοι οι μετανάστες είναι κάποια στιγμή παράνομοι και σιγά-σιγά βρίσκουν δουλειά, ασφαλίζονται, βγάζουν χαρτιά, γίνονται νόμιμοι.

Για δυο δεκαετίες αυτή η χώρα εκμεταλλεύεται τους μετανάστες. Όχι απλώς τους χρησιμοποιούσε αλλά έφτασε και στο άλλο άκρο. Πίστεψε στην ψευδαίσθηση ότι απαλλάχτηκε από τη χειρονακτική εργασία. Οι ξένοι οργώνουν τα χωράφια, μαζεύουν τα φρούτα, χτίζουν τις οικοδομές, φτιάχνουν τους δρόμους, είναι γκαρσόνια, νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία, μαζεύουν τα σκουπίδια, φροντίζουν τους ηλικιωμένους, καθαρίζουν τα σπίτια. Κι εμείς κάνουμε μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις και διοίκηση επιχειρήσεων. Όσοι δεν διοριστήκαμε στο Δημόσιο. Οι κραυγές των τελευταίων ημερών «διώξτε όλους τους παράνομους» δεν είναι μόνο ανάλγητες. Ρεαλιστικά μιλώντας, είναι και αστείες. Είναι σαν να λες, απελάστε την εργατική τάξη.

Η κυβέρνηση, με ψυχραιμία και ηπιότητα, πρέπει να προσπαθήσει να προμηθεύσει με άδειες παραμονής κάθε είδους, μόνιμες, προσωρινές, ασύλου, όσους ανθρώπους θέλουν να ζουν και να δουλεύουν στη χώρα μας. Γιατί είναι πρώτα-πρώτα προς το συμφέρον όχι μόνο αυτών αλλά και όλων εμάς. Η Ελλάδα χρειάζεται τους μετανάστες, η Ευρώπη, η Δύση χρειάζεται τους μετανάστες. Η ελληνική κοινή γνώμη, μετά από 2 δεκαετίες, θα πρέπει να το ξέρει αυτό. Υπάρχουν στοιχεία, έρευνες, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι δουλεύουν πραγματικά πάνω στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Όμως δεν το ξέρει, τα τηλεοπτικά κανάλια καλούν έναν «εκπρόσωπο της ασφάλειας και της τάξης» και ένα «φίλο των μεταναστών» και περιμένουν το ντέρμπι που δίνει τηλεθέαση. Καλούν δηλαδή ρόλους.

Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις κορόνες που λένε «ανοίξτε τα σύνορα, νομιμοποιήστε τους όλους». Αυτές οι απόψεις είναι της ίδιας ποιότητας με τα «διώξτε τους όλους», είναι ρόλοι. Σε μια εποχή τόσο ταραγμένη, με το μισό πλανήτη σε έκρυθμη κατάσταση, δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που δεν έχει σύνορα, η μόνη χώρα που δέχεται τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου. Γιατί έτσι το μόνο που θα επιτύχει είναι να μετατραπεί σε μια αποθήκη ανθρώπων, σε ένα τεράστιο τράνζιτ ψυχών. Εκτός αν αποφασίσει να μετατραπεί στο «χρήσιμο ηλίθιο» όλου του πλανήτη.

Γενικά, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» περίσσεψαν τις τελευταίες μέρες. Είναι ρόλοι που νομιμοποιεί ο ένας τον άλλον. Κάποιοι θα ονειρεύονται συγκρούσεις και θα προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικές κρίσεις και κάποιοι άλλοι θα εγκαλούν την πολιτεία γιατί δεν έστειλε τα ΜΑΤ στη Νομική. Για μεγάλο μέρος του πολιτικού μας κόσμου, η πολιτική έχει υποκατασταθεί από το θέαμά της. Δεν υπάρχει διερεύνηση λύσεων παρά μόνο το επαναλαμβανόμενο παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που επιβεβαιώνει τα στρατόπεδα και εντέλει οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Υπήρχε λόγος που σήμανε συναγερμός με την κατάληψη και την απεργία πείνας στη Νομική; Φυσικά υπήρχε. Γιατί κάποιοι κατάλαβαν, έστω και στο παραπέντε, ότι δεν παίζεις με τη φωτιά. Ότι άλλο να παίζεις με τις μπάρες των διοδίων και άλλο με τους μετανάστες. Σε μια περίοδο που όλη η Βόρειος Αφρική φλέγεται, που ο κόσμος μας παίρνει άγνωστες τροχιές, που ένα εκατομμύριο άνθρωποι στη χώρα μας μέσα έχουν συσσωρεύσει, και δικαίως, αισθήματα καταδίωξης και εκμετάλλευσης, η προσπάθεια να γίνουν οι μετανάστες μέρος της γνωστής παρανοϊκής ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν ολέθρια.

Ευτυχώς η προχθεσινή τουλάχιστον απόπειρα έληξε με θετικό τρόπο. Και όχι μόνο γιατί η ψυχραιμία και ο επαγγελματισμός όσων ενεπλάκησαν στη μικρή κρίση απεσόβησε τα χειρότερα. Αλλά και γιατί έδειξε ότι η κοινωνία μας αρχίζει σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεται, να απορρίπτει τους ρόλους και τα κακοστημένα σκηνικά. Ένας από τους «φίλους των μεταναστών», βουλευτής της Αριστεράς, θεώρησε σωστό να επιτεθεί στο δήμαρχο Αθηναίων γιατί δεν βρήκε κτίριο για να συνεχιστεί η απεργία, γιατί δεν φορτώθηκε δηλαδή την καυτή πατάτα που άλλοι ανόητα δημιούργησαν. Ο «δήμαρχος περιορισμένης ευθύνης έλαμψε διά της απουσίας του» είπε. Ο Καμίνης δήλωσε απλώς «ο Δήμος της Αθήνας δεν αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του αναλογούν». Και όταν σε ένα τηλεοπτικό δελτίο τον ρώτησαν «και τι πρέπει να κάνουμε;», απάντησε «να κάνουμε ο καθένας τη δουλειά του». Νομίζω ότι ήταν η πιο προοδευτική δήλωση των ημερών. Αφού τόσα χρόνια με φλογερές κορόνες όλοι μόνο ρόλους παίζουν, πρέπει κάποιοι να αρχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους.