Η Ξάνθη του 2020 μου ειπαν. Δεν ξερω, δεν μπορω να μιλησω γι αυτην. Ουτε ειμαι πολυ αισιοδοξος ωστε να μιλησω για μια τετοια προοπτικη, αυτα ειναι των πολιτικων τερτιπια.
Διασχιζοντας την αναπλασμενη πλατεια με τις ανωμαλες πετρες της (πρεπει να περασουν απο πανω χιλιαδες επι χιλιαδων περιπατητες για να ομαλοποιηθουν και να μην πιεζουν τα πελματα μας-κατι σαν ρεφλεξολογια ειναι τωρα) , μυριζοντας την απομακρη τσικνα απο τις γιορτες “παλιας πολης” (αραγε ποσο “παλια” θα ηταν τωρα αν επικρατουσε το 1976-77 εκεινη η αποψη που “ηθελε να αναπτυσσεται κι αυτη”?), σκεφτομαι λοιπον οτι η τωρινη Ξανθη ειναι κατα ενα βιβλιοπωλειο φτωχοτερη και κατα πολλα σουβλατζιδικα “πλουσιοτερη”.. Το βιβλιοπωλειο δεν ειναι σουπερ-μαρκετ βεβαια, δεν προσφερει καθημερινη τροφη, ζει κανεις και χωρις αυτο. Οι πιο πολλοι ζουν χωρις αυτο. Ουκ επ αρτω ζησεται μονο ανθρωπος παρ ολα αυτα. Και ναι…καμμια φορα αυτος ο “αρτος” ειναι πλουσιοτερος σε θερμιδες απο τον αλλο τον καθημερινο.
Σκεφτομαι καμμια φορα εκεινα τα χρονια του αυθορμητισμου και της πρωτογενους αντιδρασης των ανθρωπων, απεναντι στην ισοπεδωση και την χαζομαρα. Τοτε, μετα την δικτατορια, που βγηκαν ολοι-οι πιο πολλοι- απο το καβουκι τους και αναζητουσαν κατι καινουριο , κατι να κανουν βρε αδελφε. Ηλθαν και οι πρωτοι φοιτητες, νεα παιδια, φρεσκες ιδεες και διαθεση να βοηθησουν.
Ομως σιγα-σιγα κατακαθισε ο πρωτος ενθουσιασμος, ανοιξαν οι πορτες της “διασκεδασης”, μπηκε το Καρναβαλι σε νεα πορεια, πηρε και “νεα” μορφη (οτι λαογραφικο ειχε πριν απο χρονια, πηγε περιπατο), χωρος διασκεδασης για τους πολλους-ετοιμασιες, στολες, αρματα, κοσμος που ερχεται στην πολη -και για μια εβδομαδα επικρατει ενας αμφιλεγομενος πλουραλισμος, αλλα παρ ολα αυτα μια μονοδιαστατη ιδεα ειναι. Δεν εχει ομως σημασια. Καποιος κοσμος-ο περισσοτερος-ετσι διασκεδαζει .
Ο προθαλαμος αυτης της ιστοριας ειναι οι “γιορτες παλιας πολης”. Με τα σουβλακια, τις συναυλιες, τις περιφερειακες εκδηλωσεις. Ενδιαφερουσα κατασταση, που εχει ομως εφημερο χαρακτηρα. Καλυπτει αναγκες ναι, οχι ολες , οχι ολων των ανθρωπων.
Χρειαζομαστε κατι καθημερινο, κατι δημιουργικο, μια διαδικασια βρε αδελφε που να οδηγει στον “αλλο”. Και εχουμε τοσους “αλλους” πια στον τοπο μας. Να τους γνωρισουμε και να ανταλλαξουμε ταυτοτητες.
Τους βλεπω στα παρκα να παιζουν το ταβλι τους, το σκακι τους, τα χαρτια τους και αναρωτιεμαι πως μπορουμε να φροντισουμε λιγο και αυτους τους ανθρωπους. Αλλα και τους “αλλους”, τους νεους, να μην τους χαριζουμε μονιμα στην διασκεδαση της καθε παραλιας, αλλα να φροντισουμε ωστε οσοι απ αυτους θελουν να κανουν κατι διαφορετικο, μεσα στην αγωνια τους για τις πανελληνιες και για το μελλον τους.
Αλλα και ενας κοσμος ,που ιδιωτευει μπροστα στα καναλια, αποχαυνωμενος και αποκαμωμενος απο την καθημερινη κουραση, ζητωντας την εφημερη και ευκολη “διασκεδαση”. Ο ‘ελευθερος χρονος” που προσδιοριζει σε μεγαλο βαθμο την ευημερια των ανθρωπων και την δυνατοτητα τους για βελτιωσεις, κρατιεται απο την χειρολαβη του τηλεκοντρολ.
Κατι πρεπει να μας βγαλει “εξω”. Να ξαναδουμε καποια πραγματα ισως και απο την αρχη. Η κριση που περναμε, απαιτει συλλογικοτερες αντιδρασεις για να αντιμετωπισθει. Θελει τις ιδεες, την φρεσκαδα, την αλληλεγγυη και τις ευαισθησιες ολων μας.
Πρεπει να συναντηθουμε αρχες και ανθρωποι σε ενα κοινο σκοπο. Μπορουμε? Αμφιβαλλω λιγο, αλλα ποιος ξερει μπορει να φταινε και τα χρονια που περασαν.
Η Ξανθη του 2020 ειπατε? Δεν ξερω. Ελπιζω…
Σολων Σαρακενιδης
Διασχιζοντας την αναπλασμενη πλατεια με τις ανωμαλες πετρες της (πρεπει να περασουν απο πανω χιλιαδες επι χιλιαδων περιπατητες για να ομαλοποιηθουν και να μην πιεζουν τα πελματα μας-κατι σαν ρεφλεξολογια ειναι τωρα) , μυριζοντας την απομακρη τσικνα απο τις γιορτες “παλιας πολης” (αραγε ποσο “παλια” θα ηταν τωρα αν επικρατουσε το 1976-77 εκεινη η αποψη που “ηθελε να αναπτυσσεται κι αυτη”?), σκεφτομαι λοιπον οτι η τωρινη Ξανθη ειναι κατα ενα βιβλιοπωλειο φτωχοτερη και κατα πολλα σουβλατζιδικα “πλουσιοτερη”.. Το βιβλιοπωλειο δεν ειναι σουπερ-μαρκετ βεβαια, δεν προσφερει καθημερινη τροφη, ζει κανεις και χωρις αυτο. Οι πιο πολλοι ζουν χωρις αυτο. Ουκ επ αρτω ζησεται μονο ανθρωπος παρ ολα αυτα. Και ναι…καμμια φορα αυτος ο “αρτος” ειναι πλουσιοτερος σε θερμιδες απο τον αλλο τον καθημερινο.
Σκεφτομαι καμμια φορα εκεινα τα χρονια του αυθορμητισμου και της πρωτογενους αντιδρασης των ανθρωπων, απεναντι στην ισοπεδωση και την χαζομαρα. Τοτε, μετα την δικτατορια, που βγηκαν ολοι-οι πιο πολλοι- απο το καβουκι τους και αναζητουσαν κατι καινουριο , κατι να κανουν βρε αδελφε. Ηλθαν και οι πρωτοι φοιτητες, νεα παιδια, φρεσκες ιδεες και διαθεση να βοηθησουν.
Ομως σιγα-σιγα κατακαθισε ο πρωτος ενθουσιασμος, ανοιξαν οι πορτες της “διασκεδασης”, μπηκε το Καρναβαλι σε νεα πορεια, πηρε και “νεα” μορφη (οτι λαογραφικο ειχε πριν απο χρονια, πηγε περιπατο), χωρος διασκεδασης για τους πολλους-ετοιμασιες, στολες, αρματα, κοσμος που ερχεται στην πολη -και για μια εβδομαδα επικρατει ενας αμφιλεγομενος πλουραλισμος, αλλα παρ ολα αυτα μια μονοδιαστατη ιδεα ειναι. Δεν εχει ομως σημασια. Καποιος κοσμος-ο περισσοτερος-ετσι διασκεδαζει .
Ο προθαλαμος αυτης της ιστοριας ειναι οι “γιορτες παλιας πολης”. Με τα σουβλακια, τις συναυλιες, τις περιφερειακες εκδηλωσεις. Ενδιαφερουσα κατασταση, που εχει ομως εφημερο χαρακτηρα. Καλυπτει αναγκες ναι, οχι ολες , οχι ολων των ανθρωπων.
Χρειαζομαστε κατι καθημερινο, κατι δημιουργικο, μια διαδικασια βρε αδελφε που να οδηγει στον “αλλο”. Και εχουμε τοσους “αλλους” πια στον τοπο μας. Να τους γνωρισουμε και να ανταλλαξουμε ταυτοτητες.
Τους βλεπω στα παρκα να παιζουν το ταβλι τους, το σκακι τους, τα χαρτια τους και αναρωτιεμαι πως μπορουμε να φροντισουμε λιγο και αυτους τους ανθρωπους. Αλλα και τους “αλλους”, τους νεους, να μην τους χαριζουμε μονιμα στην διασκεδαση της καθε παραλιας, αλλα να φροντισουμε ωστε οσοι απ αυτους θελουν να κανουν κατι διαφορετικο, μεσα στην αγωνια τους για τις πανελληνιες και για το μελλον τους.
Αλλα και ενας κοσμος ,που ιδιωτευει μπροστα στα καναλια, αποχαυνωμενος και αποκαμωμενος απο την καθημερινη κουραση, ζητωντας την εφημερη και ευκολη “διασκεδαση”. Ο ‘ελευθερος χρονος” που προσδιοριζει σε μεγαλο βαθμο την ευημερια των ανθρωπων και την δυνατοτητα τους για βελτιωσεις, κρατιεται απο την χειρολαβη του τηλεκοντρολ.
Κατι πρεπει να μας βγαλει “εξω”. Να ξαναδουμε καποια πραγματα ισως και απο την αρχη. Η κριση που περναμε, απαιτει συλλογικοτερες αντιδρασεις για να αντιμετωπισθει. Θελει τις ιδεες, την φρεσκαδα, την αλληλεγγυη και τις ευαισθησιες ολων μας.
Πρεπει να συναντηθουμε αρχες και ανθρωποι σε ενα κοινο σκοπο. Μπορουμε? Αμφιβαλλω λιγο, αλλα ποιος ξερει μπορει να φταινε και τα χρονια που περασαν.
Η Ξανθη του 2020 ειπατε? Δεν ξερω. Ελπιζω…
Σολων Σαρακενιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου