Drei professoren , Vaterland verloren

του Σόλωνα Σαρακενίδη

Ξαφνικά η πανεπιστημιακή κοινότητα ξύπνησε, από τον βαθύ ύπνο της καθημερινής "εκπαιδευτικής και ερευνητικής μαλθακότητας"- έννοιες και οι δύο ανύπαρκτες ουσιαστικά-στο πρώτο τους σκέλος-εντός των τειχών του ελληνικού πανεπιστημίου. Οι καθεύδοντες επί δεκαετίες προφεσσόροι (με πολύ λίγες αλλά σημαντικές εξαιρέσεις ανθρώπων με έντονη πνευματική προσωπικότητα), που αποτελούν την μεγάλη πλέμπα των καθηγητάδων,  κατασκευής του περίφημου νόμου των Κλάδη-Πανούση, ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται στις επάλξεις της ιντερνετικής μπλογκόσφαιρας, με ξενοφοβικές κατά κανόνα απόψεις, οι οποίες βάζοντας μπροστά, είτε την περίφημη 'αντισυνταγματικότητα" του Μνημονίου, είτε τους "εθνικούς κινδύνους" που προκύπτουν απ αυτό, καταλήγουν σε συμπεράσματα και διαπιστώσεις, τρομάζοντας ακόμη περισσότερο την ηδη κατατρομαγμένη κοινή γνώμη, η οποία ψάχνει απεγνωσμένα μια διεξοδο στις πλατείες, χωρίς στην ουσία να προτείνουν τιποτα απολύτως.

Η μερίδα αυτή των καθηγητών  κατά κανόνα επιτιθεται στο μνημόνιο , με ένα τρόπο όμως που τους εκθέτει και που προκαλεί σκέψεις, πικρές ως επί το πλείστον. Φορείς και μέρος ενός εκπαιδευτικού συστήματος που καταρρέι εδώ και χρόνια, είχαν βυθισθεί μέσα στην ρουτίνα και την αποχαύνωση της "εκπαιδευτικής διαδικασίας" , αποτέλεσμα και αυτή της ¨άπλας" του προγράμματος σπουδών, που οι ανάγκες του τελευταίου καθορίζονταν πάντοτε από το ακαδημαικό ενδιαφέρον του εκάστοτε υποψηφίου για μια από τις 4 βαθμίδες Δ.Ε.Π. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Προγράμματα σπουδών με 65-70 μαθήματα που επικαλύπτονται πολλές φορές, βιβλία φλύαρα και άνευ ουσίας και σημασίας και μέσα σ όλα αυτά οι "ιπταμενοι" ή εκείνοι που μόνιμα έχουν το μάτι τους στραμμένο σε κεντρικώτερα και μεγαλύτερα ΑΕΙ για το μεγαλο "άλμα", πιο κοντά στα κονδύλια της Γ.Γ.Ε.Τ. (Γενική Γραμματεία Ερευνας και Τεχνολογίας). 

Σ αυτό το πλαίσιο πάνω-κάτω πάλευε η ελληνική οικογένεια (πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλα της) να στείλει τα παιδια της να "σπουδάσουν" σ αυτό το πανεπιστήμιο. 

Για όλα αυτά τόσο χρόνια άκρα σιωπή ή περίπου. Μονο όταν θίγονταν στενά συνδικαλιστικά συμφέροντα ή μειώνονταν οι χρηματοδοτήσεις, απειλούνταν κλεισίματα σχολών (και πραγματοποιούνται πολλές φορές) σαν τους άλλους της ΓΕΝΟΠ που μόνιμα έχουν τον διακόπτη στο χέρι. Και τώρα με τον μανδύα του πνευματικού ανθρώπου, εμφανίζονται στο λαλίστατο προσκήνιο, επισείοντας κινδύνους οικονομικούς αλλά και εδαφικούς (καημένη Θράκη μόνο ως επαπειλούμενο είδος σε επικαλούνται πάντοτε οι οψιμοι πατριώτες).

Οι εθνικοί κίνδυνοι προκύπτουν καθημερινά οχι τόσο απο εξωτερικές βλεψεις, όσο απο εσωτερικές αβλεψίες και παραλείψεις, Η παιδεία που καταρέει είναι ο μέγας εθνικός κίνδυνος και μ αυτόν θα έπρεπε πρώτα να ασχοληθούν οι πλέον υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία πανεπιστημιακοί. Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι πλέον αναξιόπιστο. Ελάχιστες εξαιρέσεις όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εκεί θα έπρεπε να δοθεί μάχη, ακόμη και εις βάρος "κατακτημένων" συντεχνιακών δικαιωμάτων.  Αλλά "θέλει αρετήν και τόλμην.....".  Και δυστυχώς αυτές οι δύο ιδιότητες δεν ευδοκιμούν τελευταία. 


Υ.Γ. Μήπως οι "αγανακτισμένοι" θα έπρεπε να μαζευτούν και έξω από τα πανεπιστήμια ή την Ακαδημία Αθηνών?