Ριχάρδος Σωμερίτης,
Μπορεί να μας σώσει ο αξιόλογος Λουκάς Παπαδήμος; Αυτό θα ήθελε και αυτό φαίνεται να ελπίζει ο μυθικός πια «μέσος Έλληνας». Εμπεδώθηκε χωρίς καμιά προσπάθεια η πεποίθηση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σοβαρό, καταρτισμένο και ικανό πρόσωπο που ο λόγος του ακούγεται με προσοχή εκεί όπου παίζεται η τύχη μας.
Είναι λίγοι όμως οι υπουργοί «του» που έχουν τα ίδια προσόντα. Και πολλοί εκείνοι που δεν τα διαθέτουν διόλου και που μετέχουν στην κυβέρνηση γιατί έτσι το αποφάσισαν τα κόμματα κάτω από τις γνωστές απαράδεκτες συνθήκες. Θα τον βοηθήσουν ή θα τον υπονομεύσουν έστω και με τη γνωστή μέθοδο της απραξίας; Η ζωή θα δείξει.
Και τί θα έκανε ο καθένας μας αν ήταν βουλευτής και έπρεπε να ψηφίσει σήμερα στη Βουλή ναι ή όχι στην κυβέρνηση Παπαδήμου και συνεπώς για τις ευρωπαϊκές αποφάσεις της 26-27 Οχτώβρη, για τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών και ίσως για νέα μέτρα; Δύσκολο, ανεδαφικό και ασφαλώς αδιέξοδο θα ήταν ένα «όχι» στον Παπαδήμο όμως και στην Ευρώπη.
Αλλά δύσκολο είναι και ένα ξεκάθαρο «ναι». Που εκτός από την εμπιστοσύνη στον Παπαδήμο, τον Γιαννίτση καί ορισμένους άλλους περιλαμβάνει αναγκαστικά και την εμπιστοσύνη σε ορισμένα στελέχη τόσο του ΠαΣοΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας που ευθύνονται για πολλά και μερικά τραγικά. Περιλαμβάνει επίσης και το ΛΑΟΣ με το βεβαρημένο ακροδεξιό και πάντα επίκαιρο παρελθόν. Ο επίμονος αντισημιτισμός, η επίμονη ξενοφοβία, ο κούφιος εθνικισμός, η έμμεση αλλά σαφέστατη κάλυψη των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής δεν είναι φολκλορικού χαρακτήρα. Είναι πεποιθήσεις που κρύβονται πίσω από τη λαϊκίστικη λαλιά του Γιώργου Καρατζαφέρη και τον μεγαλοαστικό «κυριλέ» λόγο του ως πρόσφατα (βλέπε πρώτα τη χουντική ΕΠΕΝ και μετά το δικό του Εθνικό Μέτωπο) νεοφασίστα Βορίδη.
Κερδίσαμε εντυπώσεις στο εξωτερικό με την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Λουκά Παπαδήμο αλλά χάσαμε πολλά από τα λίγα που μας απομένουν με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Σε όλη την Ευρώπη. Με εξαίρεση τις χώρες εκείνες όπου η ακροδεξιά μετέχει επίσης στην εξουσία αλλά, τουλάχιστον, μετά από εκλογές.. Υπάρχει έξω και εδώ ένα ερώτημα: γιατί δέχτηκε ο κ.Παπαδήμος τόσους και τέτοιους υπουργούς και γιατί τους επέβαλαν τα κόμματα; Ζηλεύω τον κ.Μόντι, τον διάδοχο του Μπερλουσκόνι και τον κ. Ναπολιτάνο, τον Πρόεδρο της Ιταλικής
Δημοκρατίας.
Είναι εύκολο να λες στους άλλους το τι θα έπρεπε να κάνουν, πιο δύσκολο είναι να πεις το τι θα έκανες εσύ. Όταν δέησαν οι περίφημοι αρχηγοί να καλέσουν τον κ.Παπαδήμο σκέφτηκα μήπως θα έπρεπε να μαζέψουμε υπογραφές για να τον στηρίξουμε. Ακολούθησε όμως η κωμικοτραγική κυβέρνηση. όπου ο ένας πόλος της, η σαμαρική Νέα Δημοκρατία, πορεύεται κατά πλειοψηφία με τις ανατριχιαστικές θέσεις που έχει δημόσια εκθέσει στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της, και που δεν διαφέρουν σε πολλά από τις ανατριχιαστικές θέσεις του ΛΑΟΣ, ιδιαίτερα μάλιστα των οπαδών του. Θα ψήφιζα λοιπόν «όχι» και γιατί, ανάμεσα σε πολλά άλλα γιατί δεν πρέπει να αφεθεί η άρνηση της ακροδεξιάς αποκλειστικά στα χέρια της αδιέξοδης αριστεράς. Με την παρηγοριά ότι θα στήριζα μετά όσες θετικές μεταρρυθμίσεις χρειάζονται για να βγεί η χώρα από τον βάλτο...
Είναι λίγοι όμως οι υπουργοί «του» που έχουν τα ίδια προσόντα. Και πολλοί εκείνοι που δεν τα διαθέτουν διόλου και που μετέχουν στην κυβέρνηση γιατί έτσι το αποφάσισαν τα κόμματα κάτω από τις γνωστές απαράδεκτες συνθήκες. Θα τον βοηθήσουν ή θα τον υπονομεύσουν έστω και με τη γνωστή μέθοδο της απραξίας; Η ζωή θα δείξει.
Και τί θα έκανε ο καθένας μας αν ήταν βουλευτής και έπρεπε να ψηφίσει σήμερα στη Βουλή ναι ή όχι στην κυβέρνηση Παπαδήμου και συνεπώς για τις ευρωπαϊκές αποφάσεις της 26-27 Οχτώβρη, για τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών και ίσως για νέα μέτρα; Δύσκολο, ανεδαφικό και ασφαλώς αδιέξοδο θα ήταν ένα «όχι» στον Παπαδήμο όμως και στην Ευρώπη.
Αλλά δύσκολο είναι και ένα ξεκάθαρο «ναι». Που εκτός από την εμπιστοσύνη στον Παπαδήμο, τον Γιαννίτση καί ορισμένους άλλους περιλαμβάνει αναγκαστικά και την εμπιστοσύνη σε ορισμένα στελέχη τόσο του ΠαΣοΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας που ευθύνονται για πολλά και μερικά τραγικά. Περιλαμβάνει επίσης και το ΛΑΟΣ με το βεβαρημένο ακροδεξιό και πάντα επίκαιρο παρελθόν. Ο επίμονος αντισημιτισμός, η επίμονη ξενοφοβία, ο κούφιος εθνικισμός, η έμμεση αλλά σαφέστατη κάλυψη των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής δεν είναι φολκλορικού χαρακτήρα. Είναι πεποιθήσεις που κρύβονται πίσω από τη λαϊκίστικη λαλιά του Γιώργου Καρατζαφέρη και τον μεγαλοαστικό «κυριλέ» λόγο του ως πρόσφατα (βλέπε πρώτα τη χουντική ΕΠΕΝ και μετά το δικό του Εθνικό Μέτωπο) νεοφασίστα Βορίδη.
Κερδίσαμε εντυπώσεις στο εξωτερικό με την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Λουκά Παπαδήμο αλλά χάσαμε πολλά από τα λίγα που μας απομένουν με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Σε όλη την Ευρώπη. Με εξαίρεση τις χώρες εκείνες όπου η ακροδεξιά μετέχει επίσης στην εξουσία αλλά, τουλάχιστον, μετά από εκλογές.. Υπάρχει έξω και εδώ ένα ερώτημα: γιατί δέχτηκε ο κ.Παπαδήμος τόσους και τέτοιους υπουργούς και γιατί τους επέβαλαν τα κόμματα; Ζηλεύω τον κ.Μόντι, τον διάδοχο του Μπερλουσκόνι και τον κ. Ναπολιτάνο, τον Πρόεδρο της Ιταλικής
Δημοκρατίας.
Είναι εύκολο να λες στους άλλους το τι θα έπρεπε να κάνουν, πιο δύσκολο είναι να πεις το τι θα έκανες εσύ. Όταν δέησαν οι περίφημοι αρχηγοί να καλέσουν τον κ.Παπαδήμο σκέφτηκα μήπως θα έπρεπε να μαζέψουμε υπογραφές για να τον στηρίξουμε. Ακολούθησε όμως η κωμικοτραγική κυβέρνηση. όπου ο ένας πόλος της, η σαμαρική Νέα Δημοκρατία, πορεύεται κατά πλειοψηφία με τις ανατριχιαστικές θέσεις που έχει δημόσια εκθέσει στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της, και που δεν διαφέρουν σε πολλά από τις ανατριχιαστικές θέσεις του ΛΑΟΣ, ιδιαίτερα μάλιστα των οπαδών του. Θα ψήφιζα λοιπόν «όχι» και γιατί, ανάμεσα σε πολλά άλλα γιατί δεν πρέπει να αφεθεί η άρνηση της ακροδεξιάς αποκλειστικά στα χέρια της αδιέξοδης αριστεράς. Με την παρηγοριά ότι θα στήριζα μετά όσες θετικές μεταρρυθμίσεις χρειάζονται για να βγεί η χώρα από τον βάλτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου