Και ξαφνικά εκεί που είμαστε όλοι κρεμασμένοι στο γκρεμό και κρατάμε το μοναδικό σκοινί που μπορεί (μπορεί δεν είναι σίγουρο κι αυτο) να μας σώσει, μας ρωτάνε:
Να το αφήσω ή θα κρέμεστε κι άλλο;
Οι πιθανότητες να αρχίσουμε κάποτε να σκαρφαλώνουμε πάλι προς τα πάνω-αφού χάσουμε μερικά κιλά-ήταν περιορισμένες αλλά υπαρκτές. Υπήρχαν κάποια σημάδια στον ορίζοντα που έδειχναν ότι ίσως , αν βάζαμε λίγη δύναμη όλοι μαζί, να διορθώναμε κάποιες κινήσεις-βασικές όμως-, αν σταματούσαν αρκετοί να πατάνε στους ώμους των από κάτω, αν ο σκοινοκράτης και οι συν αυτώ σοβαρεύονταν επι τέλους, κάτι να καταφέρναμε. Τώρα όμως δείχνει το πράγμα να ξεφεύγει απο αυτήν την -ακραία αλλά με κάποιες προοπτικές-κατάσταση και ο πάτος του βαρελιού να ερχεται πιο κοντά. Ξέρω πως πολλοί-αρκετοί πάντως-ίσως θεωρούν ότι αυτό είναι μια κάποια λύση. Στον πάτο του βαρελιού μπορεί να είναι γραμμένες λύσεις, που πρέπει να ξαναδιαβάσουμε και ξαναθυμηθούμε, αφού πρώτα τον καθαρίσουμε απο τις ακαθαρσίες μας, που έπεφταν επάνω του τόσα χρόνια. Σαν την Αντιόχεια του Καβαφη, ψάχνοντας τον τέταρτο καλό-που δεν υπάρχει-μετά τον Ζαβίνα τον Γρυπό και Υρκανό-. Γιατί ένας που παρίστανε τον Ικανό-ποιους ξεγέλασε αραγε;-αποδείχτηκε μόνο ένα κούφιο όνομα, ένα άδειο πουκάμισο. Φταίμε και μείς-ταπαμε αυτά-που ενώ κυλούσαμε τόσα χρόνια στην κατηφόρα, χοροπηδούσαμε από χαρά κάθε φορά που μας έφερναν χάντρες και καθρεφτάκια-ολυμπιακούς αγώνες, ευρωπαικό πρωτάθλημα-. Τώρα όμως έχουμε παγιδευτεί για τα καλά. Το "ναι συνέχισε να κρατάς το σκοινί", σημαίνει ότι σε συγχωρούμε-εσένα και τους αλλους τους προηγούμενους, τους κεφτεδοφάγους-αλλά κράτο το όπως και όσο μπορείς. Το "οχι" σημαίνει επιστροφή στο χαρούπι και στην αθανατη και ηρωική φασολάδα. Πως τα καταφέραμε έτσι; Πως το λένε...ο ιστορικός του μέλλοντος...μέλλον θα υπάρχει φανταζομαι και ιστορικοί. Τώρα υπάρχει μόνο ιστορία.
Θυμάμαι την φράση απο την ταινία "το κανόνι και τ αηδόνι", οταν το μπουκάλι λάδι που εδοσε ο Ιταλός διοικητής της Ερμούπολης, για να λαδωθεί το ρολοι της πλατείας-σαν το δικό μας εδώ-και να λειτουργήσει ξανά....κατέληξε από χέρι σε χέρι μια σταλιά και φυσικά έπεσε ηρωικά στην φασολάδα της οικογένειας του υπεύθυνου του λαδώματος."Που πήγε λάδι" αναρωτιόνταν ο Ιταλός και όλοι οι-υπο εποπτεία-Ελληνες εν χορώ εκραύγαζαν "Κύριοι η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει".
Σ.Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου