Και ο Αλμπερ Καμύ και ο Μανόλης Αναγνωστάκης το αγαπούσαν και το υπηρέτησαν. Εγιναν πόλεμοι εξ αιτίας του, το μαρτυρούν οι 1500 περίπου νεκροί της σύρραξης Σαν Σαλαντόρ-Ονδούρας. Συνεγείρει μάζες τεράστιες λαού. Το 2004 δεν είναι μακρυά. Θυμάστε ενα περίπου αφιονισμένο λαό να πανηγυρίζει όμορφα, αλλά και να βγάζει και ρατσιστικά ένστικτα;
Αγαπάμε ποδοσφαιρικές ομάδες που τις έχουμε γνωρίσει απο τις εφημερίδες ή σήμερα πια απο την σαββατοκυριακάτικη τηλεοπτική επαφή μαζί τους. Κάθε τι μαζικό που φέρνει χρήμα, αλλά και έχει κοινωνικές και άλλες επιρροές, χρησιμοποιείται απο δικτάτορες για χειραγώγηση μαζών , ξεσηκώνει και κινητοποιεί ομάδες ανθρώπων , που για κανένα αλλο κρίσιμο ζήτημα δεν θα διαμαρτυρηθούν μαζικά. Και φυσικα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης (αλλά και την προδικτατορική-τι ορόσημο κι αυτο!) υπήρχαν πρώτα "πολιτικοκοινωνική" χρήση του ποδοσφαίρου, αλλα σιγα-σιγα και οικονομική.
Η επαγγελματική 'αναβάπτιση" του απο το 1979 δεν το έκανε επιχειρηματικά καθαρό. Οπως οι περισσότερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, ακουμπούσε (και ακουμπάει) κι αυτό το κεφάλι του στον ώμο του κράτους και σε κάθε δυσκολη στιγμή, είτε πέφτει στα γόνατα και παρακαλάει, είτε (το συνηθέστερο) απειλεί με ιδιόμορφους στρατούς χειραγωγημένων (κυρίως συναισθηματικά) οπαδών.
Με την καθιέρωση του ποδοσφαιρικού στοιχήματος (αλλά και με το χρήμα των ευρωπαικών συμμετοχών που τις συνοδεύει), ανοιξαν πεδία δόξης λαμπρά για τους επαγγελματίες παράγοντες, που σαν τις μυγες περιφέρονται από ομάδα σε ομάδα, από πόλη σε πόλη, ικανοποιώντας μια ιδιόμορφη ανάγκη προβολής και το αποτέλεσμα ήταν σιγα-σιγα να δημιουργηθεί μια ομάδα επιχειρηματιών(με την ελληνική εννοια του όρου), παρόμοια με εκείνη των υποψηφίων Νομαρχών και Περιφερειαρχών,(όταν αυτοί δεν είχαν αρχίσει να εκλέγονται) ή Διοικητών δημόσιων οργανισμών. Το ποδοσφαιρικό στοίχημα που μπήκε και αυτό στην ζωή της κοινωνίας χωρίς τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας, ήταν η γενεσιουργός αιτία ή αν θέλετε αυτό που άνοιξε λεωφόρους στην ήδη υπάρχουσα αποπνιχτική κατάσταση. Οι παρακολουθούντες αθλητικές εφημερίδες και ραδιόφωνα γνωρίζουν έναν μεγάλο πλήθος από δημοσιογράφους 'ενσωματωμένους" στις ομάδες, όπως και οπαδούς,που καθημερινά ασχολούνται με ποδοσφαρικούς αγώνες που διεξάγονται στην άλλη άκρη της γης (μια παράξενη μελέτη της γεωγραφίας του ποδοσφαίρου) και φράσεις όπως "πηγα στον κουβά" μπηκαν στην ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Το απόστημα που υποτίθεται σπάει από προχθές θα ξαναδημιουργηθεί σύντομα , όσο οι αιτίες που το παράγουν θα υπάρχουν ατόφιες και ανεπηρέαστες. Η ελληνική δικαιοσύνη για πρώτη ίσως φορά ασχολείται σοβαρά με ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα και χρειάζεται μεγάλη δύναμη τώρα για να αντισταθεί με σθένος στην εκρηκτική δύναμη που θα πέσει επάνω της. Φοβάμαι πως δεν θα αντέξει. Λύσεις για το πρόβλημα θα προταθούν -από την ακραία της κατάργησης του στοιχήματος, μέχρι τον επώνυμο στοιχηματισμό-αλλά το καρκίνωμα της αλληλοεξάρτησης παραγόντων και άλλων εξαρτημάτων του ποδοσφαίρου (διαιτητές, αθλητές, οπαδοί) μάλλον δεν θεραπεύεται στην Ελλάδα του 2011. Θα απαξιωθεί το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου για ένα διάστημα ή θα γίνει το γήπεδο (ακόμη χειρότερα), ένα γκέτο ανταλλαγής βίας ανάμεσα στην κρατική καταστολή και στον χουλιγκανικό οπαδισμό.
Σόλων Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου