Καθαρές κουβέντες

του Δημήτρη Καλουδιώτη

Η Κυριακή στις 12 Φεβρουαρίου μπορεί να είναι ιστορική μέρα. Και όσοι σπεύσουν να βγάλουν τ
συμπέρασμα ότι ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις υποστήριξης του μνημονίου και τις αντιμνημονιακές ας πάνε στα σεμινάρια σχολικού συνδικαλισμού στην Κουμουνδούρου. Κι αν δεν έχουν απορίες υπάρχει και ο Περισσός στον οποίο όλα είναι δεδομένα. Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ επίσης.

Εμείς θα καταφύγουμε στο Γιακουμάτο... Ο γιατρός - κομφερανσιέ της λαϊκής Δεξιάς είχε καλύτερη απάντηση από όλους μας. "Όταν μας έρχεται ένας άρρωστος στην εντατική πέφτουμε επάνω του να τον σώσουμε. Δεν γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρουμε. Αλλά το παλεύουμε με νύχια και με δόντια" Κάπως έτσι τα είπε και η ατάκα έγραψε.

Επί πάνω από δυο χρόνια τώρα, όταν η διάγνωση - συμπεριλαμβανομένων και των εγκλημάτων που την διαμόρφωσαν-  ήταν ότι  η χώρα είναι στην εντατική προσπαθούμε με τις όποιες δυνάμεις μας να κάνουμε κάτι. Ότι μας περνάει απ το χέρι. Ακόμα και  τον Παπανδρέου ανεχτήκαμε  παρόλο που γνωρίζαμε  τον άνδρα. Τώρα και  τον βραχύ(τερο;) Σαμαρά. Η διαδοχική υπερψήφιση κρίσιμων αποφάσεων στο κοινοβούλιο ήταν και είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Φυσικά υποστηρίζουμε την προσπάθεια του σεμνού "τραπεζίτη" του πρωθυπουργού Παπαδήμου. Ο οποίος έβαλε πλάτη στα πολύ δύσκολα. Κι όσο αντέξει.

Επιμείναμε όμως  σταθερά και εξακολουθούμε με μεγαλύτερο φανατισμό να υποστηρίζουμε ότι χρειάζεται η διαρκής ενθάρρυνση εκείνων των πολιτών, της πλειοψηφίας δηλαδή. που πονούν τη χώρα τους και είναι αποφασισμένοι να κάνουν θυσίες. Ενθάρρυνση πρώτα απ όλα με το όποιο δικό μας παράδειγμα. Χωρίς την κοινωνία  τίποτα  το στέρεο δεν μπορεί να γίνει.

Γνωρίζαμε ακόμα, το έχουμε υποστηρίξει από την αρχή, ότι το όποιο μνημόνιο, ως οικονομικός σχεδιασμός κορυφής, δεν βγαίνει. Το ίδιο ισχύει και για το τωρινό. Αλλά  πιστεύαμε, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ότι μια συστράτευση γύρο από ένα δικό μας εθνικό σχέδιο σωτηρίας μπορούσε και μπορεί να αλλάξει την φορά των πραγμάτων.
Μια τέτοια προσπάθεια θα μας έδινε χρόνο  και μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να ασκήσουμε το ηθικό μας δικαίωμα για κατανόηση από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και  θα έδινε επιχειρήματα στις προοδευτικές δυνάμεις της ΕΕ να πετύχουν αλλαγές όχι μόνο για την Ελλάδα.  Η ΕΕ δεν είναι μόνο οι (δύο τελικά η Γερμανία) χώρες και κυβερνήσεις είναι επίσης και πολιτικές δυνάμεις.  Και σήμερα η ΕΕ κυριαρχείται μονομερώς από συντηρητικές δυνάμεις.
Αλλά κυρίως θα διαμορφώνονταν και μπορεί και τώρα να διαμορφωθεί καλύτερο κλίμα διαχείρισης της τραγικής  κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

***

Για μένα το "νοικοκύρεμα με δικαιοσύνη" είναι ο οδικός χάρτης επιβίωσης κατά πρώτο λόγο και ανάκαμψης στη συνέχεια. Αυτό το νοικοκύρεμα με δικαιοσύνη είχε τεράστιες δυνατότητες να αποδώσει με το λαϊκό δυναμικό που είχε στις αποσκευές του ο Γ. Παπανδρέου.  Το σπατάλησε συνεπικουρούμενος από το σύνολο (εκτός προσωπικών εξαιρέσεων) του πολιτικού , συνδικαλιστικού, και του άλλου κατεστημένου της μεταπολίτευσης.

Όμως έχουμε καθεστώς αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και το πολιτικό αυτό κατεστημένο ψηφίζει και συνδιαλέγεται με τους ευρωπαϊκούς , διεθνείς αλλά και με τους  εσωτερικούς θεσμούς του πολιτεύματος. Και μέσα από τους θεσμούς της Δημοκρατίας θα έρθει η μέρα της αναγέννησης της χώρας.

Βέβαια η ανανέωση του πολιτικού συστήματος που σήμερα χρειάζεται ο τόπος είναι τέτοιας έκτασης ώστε το βάρος πέφτει στην καταστροφή περισσότερων από κάθε άλλη φορά δυνάμεών του και στην ανάδειξη νέων. Και εδώ υπάρχουν ανοικτά θέματα προς επίλυση μερικά από τα οποία θα μπορούσαν και τώρα να αντιμετωπιστούν. (Όπως και άλλες φορές έχω επιχειρηματολογήσει η  μεγαλύτερη εφικτότερη  σήμερα διόρθωση του πολιτικού συστήματος θα ήταν να πάμε σε εκλογές 200 βουλευτών έστω κι αν κάναμε αναγωγή  στο υπάρχον εκλογικό σύστημα.  Παρακολουθώντας την τόσο άθλια ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και μόνον δεν χρειάζεται μεγαλύτερη επιχειρηματολόγηση).

***

Στην όλη κριτική για τη στάση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν εξαίρεσα  την Δημοκρατική Αριστερά παρότι δεν διαφωνώ με το ευρύτερο ιδεολογικό της πλαίσιο. Και δεν το έκανα αυτό μόνο  και μόνο γιατί δεν στήριξε το μνημόνιο. Ούτε μόνο γιατί, με απόλυτη συνέπεια, στάθηκε αρνητική, όσο και η άλλη Αριστερά,  σε κάθε θετική πρωτοβουλία που επιχειρήθηκε  αυτά τα δύο χρόνια. Αν και είναι κάπως κρύο σ αυτή την κορυφαία πράξη ευθύνης της Κυριακής να σφυρίζουμε αδιάφορα.

Η δική μου καθαρή τοποθέτηση, επαναλαμβάνοντάς την εδώ, ήταν και είναι η  διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου σωτηρίας και ανασύνταξης που διέρχεται και από τις συγκεκριμένες κάθε φορά συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους μας δηλαδή με τα μνημόνια.  Αλλά το πως βλέπεις τη σωτηρία της χώρας, με ποιους θα πας και ποιους θ αφήσεις, είναι  μια καθημερινή στάση, μια καθημερινή συμπόρευση με τις δυνάμεις εκείνες  που αισθάνονται την ευθύνη και μένουν χωρίς ενθάρρυνση, χωρίς πολιτική  εκπροσώπηση στο κέντρο και στην Περιφέρεια.

Και η ΔΗΜΑΡ, με επιμονή που εκπλήσσει, δεν θέλει να αποχωριστεί το λεγόμενο Αριστερό ακροατήριο. Αυτή την απίστευτη νομενκλατούρα που κάθε μέρα και για ψύλλου πήδημα συμπεριφέρεται έκνομα σε κάθε της παρουσία στην εργασία και στην κοινωνία.  Εκείνη την μικρή περί τον δημόσιο τομέα συνδικαλιστική (και διοικητική) ελίτ  που δεν θέλει καμία αλλαγή και φέρεται με αντιδημοκρατική νοοτροπία, που καταλαμβάνει, όντας μειοψηφία, δημόσια κτίρια (έτσι κι αλλιώς παράνομη πράξη).
Που τόσο χρόνια τώρα, σε όλη τη μεταπολίτευση, δημιουργώντας ένα καθημερινό τοπίο απόγνωσης, μιλώντας για πείνα και δυστυχία εκβίαζε συνεχώς προνόμια. Υπονόμευσε κάθε απόπειρα κοινωνικού διαλόγου. Αλλά καμιά φορά δεν κατάγγειλε παράνομες προσλήψεις, σκάνδαλα και λαθροχειρίες από συγκεκριμένες πράξεις πολιτικών αξιωματούχων. Ίσα ίσα τις νομιμοποιούσε. Ιδιαίτερα την αλήστου μνήμης περίοδο, κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων, Καραμανλή. Συνεχίζει βέβαια να καταγγέλλει, γενικώς και αορίστως, το πολιτικό σύστημα, τον καπιταλισμό, την πλουτοκρατία κλπ.

Για μένα αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις των επαγγελματιών της διαμαρτυρίας (πως είναι δυνατόν τόσες μέρες το χρόνο, επί τόσα χρόνια, τόσοι ενήλικες να διαδηλώνουν στα κέντρα των πόλεων της χώρας;) αποτελούν σήμερα την συντηρητική πλευρά για να μην πω την μαύρη αντίδραση της κοινωνίας μας. Δεν θεωρώ προοδευτικό ακροατήριο και αιώνιο διαβατήριο την εμμονή στα ακραία αντιδραστικά ιδεολογήματα της  Αριστεράς.

Για μένα προοδευτικό ακροατήριο δεν είναι καν οι κάποιες χιλιάδες μεσήλικες (αν αυτοί είναι γενιά του Πολυτεχνείου τους τη χαρίζω) που τους κατεβάζει στους δρόμους το ΠΑΜΕ και η ΑΔΕΔΥ  άλλους από συνήθεια, άλλους από υποχρέωση, άλλους εκβιαζόμενους στους χώρους δουλειάς, άλλους που υποκύπτουν άκριτα στα στερεότυπα της ηγεμονίας της Αριστεράς . Εναντίον τίνος τόσα χρόνια;
Και τι ήθελαν τρις συνεχόμενες μέρες στο δρόμο. Και δεν αισθάνονται ευθύνη ότι  δίπλα τους, όπως τόσα χρόνια (για να μην πω υπό την κάλυψή τους)δύο χιλιάδες πιτσιρικάδες θύτες της τρομοκρατίας και θύματα αυτής της ιδεολογικής ηγεμονίας της αντιδημοκρατικής  Αριστεράς  κατέστρεψαν  την Αθήνα; Είναι αυτοί προοδευτικές δυνάμεις;

***

Οι προοδευτικοί πολίτες σήμερα κινούνται έξω από αυτό το κατεστημένο τόξο,όπως συνήθως συμβαίνει στην ιστορία.
Σήμερα στο κέντρο και στην περιφέρεια εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή από πολίτες  που δακρύζουν καθημερινά μπρος στο κατάντημα της  χώρας, που τα φέρνουν δύσκολα, σφίγγουν τα δόντια και δεν τα παρατούν. Που δεν τα ρίχνουν μόνο στους άλλους.

Είναι δίπλα μας άνθρωποι που έχουν γραφεία ή μικρές επιχειρήσεις, μαγαζιά που τα καταστρέφει η βια των επαγγελματιών της τρομοκρατίας  και παρά ταύτα  αγωνιούν να δώσουν το βδομαδιάτικο στους συνεργάτες τους. Εργαζόμενοι που έχουν οικογένειες και δέχονται να εργαστούν περισσότερο και με μικρότερη αμοιβή, για να μπορέσει να κρατηθεί όρθια και η δουλειά. Ιδιοκτήτες που έχουν κατεβάσει τα ενοίκια. Μαγαζάτορες που μειώνουν τις τιμές ώστε να παραμείνουν στην αγορά. Δημόσιοι υπάλληλοι που δεν απεργούν και προσπαθούν να κρατήσουν τις υπηρεσίες ανοικτές για τους πολίτες. Νεολαίοι που σκέφτονται και προσπαθούν το μέλλον τους με καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες, έξω από την επιλογή της   αργομισθίας στο Δημόσιο. Συνταξιούχοι που δεν βαρυγκωμούν επειδή πληρώνουν κι αυτοί το τίμημα σωτηρίας της χώρας. Ακόμα και άνεργοι που δείχνουν κατανόηση. Και τόσοι άλλοι.

Σήμερα αυτές είναι οι προοδευτικές  κοινωνικές δυνάμεις Και  χρειάζονται ενθάρρυνση και υποστήριξη ώστε πρωτίστως  να αντιδράσουν στις αντιδημοκρατικές ενέργειες των μειοψηφιών που ρημάζουν τη ζωή μας , τα ανθρώπινα δικαιώματά μας ενώ δεν είναι καν πλειοψηφία, μειοψηφιών που εκπέμπουν ένα πρωτοφανές εμφυλιοπολεμικό μίσος για την ίδια τους τη χώρα.

Είναι πολλές φορές τέτοια η απομόνωση των πολιτών του μόχθου που ντρέπονται να αντιμετωπίσουν τους τραμπουκισμούς των μειοψηφιών της Αριστεράς (κάποτε και ακροδεξιών) για να μην τους χαρακτηρίσουν συντηρητικούς. Κι εκεί δεν υπάρχει η  ΔΗΜΑΡ. Η οποία θεώρησε ότι το πρωτεύον ήταν η ανεπάρκεια Παπουτσή ( ο οποίος συμπεριφέρεται υπό το σύνδρομο του φοιτητοπατέρα της μεταπολίτευσης,  φανταστείτε να ήταν κατά ΔΗΜΑΡ επαρκής;) κι όχι οι έκνομες δραστηριότητες των τρομοκρατών και των υποστηρικτών τους.

Υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι αν  ενθαρρυνθούν,  είναι έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν σε πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα στις περιφερειακές πόλεις, για συμφωνίες, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών τους.  Δανείζομαι τον όρο από παλιότερα ευρωπαϊκά προγράμματα τα λεγόμενο Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσαν να είναι  Τοπικά Σύμφωνα Κοινωνικής Επιβίωσης. (Και θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε σχέδια Περιφερειακής ανασυγκρότησης,Περιφερειακά Σύμφωνα Κοινωνικής Επιβίωσης, στα οποία θα μετείχαν και οι τοπικές δημόσιες αρχές μειώνοντας  τους υπεράριθμους πολιτικούς και διοικητικούς αξιωματούχους οι οποίοι στέκονται εμπόδιο στην λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Διάβασα ότι το μνημόνιο προβλέπει την μείωση των αντιδημάρχων...).

Αυτοί οι πολίτες είναι ορφανοί πολιτικά. Και εκεί δεν υπάρχει η ΔΗΜΑΡ. Στην καλύτερη περίπτωση κινείται σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη συντηρητική Αριστερά και τους δήθεν πολιτικοποιημένους που προέρχονται από το  ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι παραμένουν στον αόριστο καταγγελτικό λόγο του φταίνε μόνο οι άλλοι.

Διάλεξα λοιπόν την πιο δύσκολη επιλογή αυτή του Κοινωνικού Συνδέσμου ακριβώς γιατί υπάρχει στη χώρα προτεραιότητα νέου ξεκινήματος παρά διατήρησης των υπαρχόντων μηχανισμών της μεταπολίτευσης. Γιατί υπάρχει ανάγκη ριζικής αλλαγής της κοινωνικής αναφοράς. Τα προοδευτικά ακροατήρια δεν βρίσκονται στους έστω πενήντα χιλιάδες μόνιμους διαδηλωτές και σε κάποιους πολιτικοποιημένους του κέντρου της Αθήνας. Η ανάσα της χώρας χτυπάει αλλού. Στην περιφέρεια και στις συνοικίες πρωτίστως και ολοκληρώνεται στην πρωτεύουσα.

Φυσικά το να στηθεί μια νέα πρωτοβουλία στις σημερινές συνθήκες πρέπει να υπερβεί στερεότυπα που (μας) βαραίνουν. Επί πάνω από 30 χρόνια στη χώρα δεν παράγονταν πολιτικές πρωτοπορίες ενώ η πολιτική χρειάζεται συνέπεια, αντοχή στο χρόνο, ματιά που να στηρίζεται στο τοπικό και να θεάται το εθνικό, το ευρωπαϊκό, το παγκόσμιο. Και όσοι από μας έχουμε την πείρα και αντέξαμε στην διάβρωση έχουμε διπλό χρέος να την προσφέρουμε, έστω και ως επικουρική βοήθεια, σε νεότερους πολίτες .

Όπως και νάχει  η Πέμπτη θα είναι μια άλλη μέρα. Αν και το μακρύ ταξείδι της χώρας μας μέσα στη νύχτα θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα. Η χώρα είναι στην εντατική . Ας είμαστε άγρυπνοι.

από το περιοδικό "Μεταρρύθμιση"