Εναρξη τον...Σεπτέμβρη!

Παλιά οι κινηματογράφοι (οι χειμερινοί) έκλειναν μόλις επιαναν οι ζέστες και τότε  κρεμούσαν στην είσοδο τους εκείνη την νοσταλγική πινακίδα "Εναρξη τον Σεπτέμβρη", αφήνοντας περιθώρια για ονειροπολήσεις, που δεν μπορούσαν να "αποτρέψουν" οι θερινοί "συνάδελφοι" τους. Η γλυκειά αναμονή της ζεστής αίθουσας με τις χαρακτηριστικές γνώριμες μυρουδιές, το φτηνο εισητήριο-μέχρι τις 5-και το ψάξιμο που προηγούνταν στις εφημερίδες, για να βρεις την κατάλληλη ταινία στην μεγάλη πόλη. Και φυσικά μετά αρχιζε η αγωνία της εξοικονόμησης του εισητηρίου-αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οι Σεπτέμβρηδες μας μετά πήραν άλλες μορφές-.Επιστροφή στην δουλειά μετά από κάποιες διακοπές, ανάσες δροσιάς φθινοπωρινές, αλλά ταυτόχρονα και ετοιμασία για το σχολείο των παιδιών, γραφική ύλη, τετραδια, μολυβια, κασετίνες. 


Η "ρομαντική"εποχή φαίνεται ότι τελείωσε. Τα παιδιά έχουν φύγει και παλεύουν για το μεροκάμματο, οι κινηματογράφοι έχασαν το ενδιαφέρον τους (αλλες μυρουδιές, άλλο εισητήριο), αλλά κυρίως άλλο περιεχόμενο. Ο σινεμάς έχει μετακομίσει στο σπίτι, όπως πολλά άλλα πράγματα εξ άλλου. Κάνουμε κουβέντα κάθε πρωι, διαφωνούμε, συμφωνούμε μαλλώνουμε καμμια φορά, με ανθρώπους που ενδεχομένως δεν θα συναντήσουμε ποτε στην ζωή μας. Μια συζητηση χωρίς ήχο-μόνο το κλικ-κλακ του πληκτρολογίου την συνοδεύει-χωρίς αποτομες και κοφτές κινήσεις, χωρίς παντομίμα γενικώς. Ψάχνοντας το επιχείρημα που θα κατατροπώσει και κολλήσει στον ιντερνετικό τοίχο τον 'αντιπαλο" συνομιλητή, κυτώντας φωτογραφίες από ταξείδια που έχουν κάνει αλλοι ανθρωποι, έχοντας την αίσθηση ότι τα έχεις δει όλα πια και δεν χρειάζεται να πας και πολύ μακρυά-φταίνε και τα χρόνια. και έρχεται ξαφνικα-ξαφνικά;-η κρίση και ταράζει τις βεβαιότητες και την "γαλήνη" σου. Παρακολουθείς με αγωνία και στην συνέχεια με απάθεια την μείωση του μισθού ή της σύνταξης σου, αναρωτιέσαι που θα πάει το πράγμα. Βλέπεις γύρω το κακό να έρχεται. Τρόικες και μεσοπρόθεσμα να σε απειλούν, Τρέμηδες να σε μαλώνουν, Παπαρήγες και Τσίπρες να σου δειχνουν το δάχτυλο τους, που το έχουν "βαφτίσει" χειμερινά ανάκτορα,τον πρωθυπουργό κα κηρυσσει για πολλοστή φορά τον πόλεμο στα "συμφέροντα", τον άλλο της "αξιωματικής αντιπολίτευσης"να αυτοανακηρύσσεται σε επίδοξο σωτήρα, πλατείες να ξαναγεμίζουν πάλι ("εναρξη τον Σεπτέμβρη") με παλιμπαιδίζοντες και ακίνητους μέσα στον χωροχρόνο ονειροπόλους της αθηναικής δημοκρατίας και διπλα σ αυτους μουντζωτές του καθρέπτη τους που λέγεται κοινοβούλιο. Ούτε γνωστές μυρουδιές, ούτε φτηνό εισητήριο πια. Και ούτε μουσικές να τα συνοδεύουν όλα αυτά. Μια οχλαγωγία, μια φασαρία που τρυπάει τ αυτιά και καποιοι να χασκογελάνε στις γωνίες κυνηγώντας σκούρους μετανάστες γιατι "ελλινας δεν γήνεσε, γενιέσε". Κλειστά με βουλοκέρι τα αυτιά των ανθρώπων που πρέπεις να διαπεράσεις για να πεις πέντε αλήθειες-που δεν τολμας να τις πεις, γιατι αυτό το βουλοκέρι έχει φτάσει μέχρι το μυαλό. Και λείπει ταξείδι και ο Λεωνίδας.


Σόλων Σαρακενίδης