Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Αυτήν την φορά όμως, φαίνεται από τα πράγματα, καθαρότερα από τις άλλες, ότι είναι το τελευταίο και κρισιμότερο. Ενώ ακόμη ως κοινωνία ψάχνουμε τους φταίχτες της δύσκολης θέσης που έχουμε βρεθεί , άλλοι κυνηγώντας  φαντάσματα, άλλοι μαχαιρώνοντας μετανάστες και οι περισσότεροι ανακατεύοντας μύριες όσες θεωρίες συνωμοσίας, έχουμε όμως μπροστά μας το αμείλικτο δίλημμα που έχει τεθεί εκ των πραγμάτων....take it or leave it. 

Η τρικομματική κυβέρνηση αγκομαχά προσπαθώντας να διατηρήσει τον όποιο συνεκτικό ιστό της, δύσκολα πείθει όμως. Ο Σαμαράς ξαναθυμήθηκε το "εγώ' και τις υπερφυσικές του ικανότητες να συνομιλεί με το επέκεινα, το Πασοκ δείχνει να πνέει τα λοίσθια και η μικρή μας Δημ.Αρ. με το μεγάλο κουράγιο, δείχνει να έχει φθάσει στα όρια της πολιτικής αντοχής της. Δηλ. οι μάχες που έδοσε όλο αυτό το διάστημα για να διασώσει ότι μπορεί-με όχι μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια-την εξάντλησαν σε βαθμό που να μην μπορεί πλέον να γκρεμίσει και έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του οικοδομήματος της ανανεωτικής αριστεράς. Την υπεράσπιση δηλ. βασικών κεκτημένων της εργασίας, που αποτέλεσαν την βάση του όποιου εργασιακού πολιτισμού βιώναμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Η μετατροπή μιας συλλογικής διαδικασίας σε ατομική είναι-θα είναι-η μεγάλη ανατροπή αυτού του πολιτισμού, όσο και αν τα αντίπαλα επιχειρήματα ισχυρίζονται ότι στην εργασιακή ζούγκλα της Ελλάδας είχαν προ πολλού καταρρεύσει όλες αυτές οι ρυθμίσεις ( και σε έναν βαθμό δεν έχουν άδικο).

Και τώρα; Ούτε διαδικαστικές διευκολύνσεις παρέχονται (2 άρθρα), ούτε δείχνει η άλλη πλευρά να συνυπολογίζει το κόστος της κατάρρευσης μιας κυβέρνησης, που για τα ελληνικά δεδομένα είναι πρωτόγνωρη και ίσως άνοιγε δρόμους για το μέλλον. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους και κάνουν ότι μπορούν (κατά την άποψη τους-που όμως πολλάκις έχει αποδειχθεί λανθασμένη) να διατηρήσουν στην ζωή αυτόν που θα τα πληρώσει. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα κάνουμε εμείς στην εφαρμοσμένη εσωτερικά πολιτική μας, αν θα έχουμε δηλ. πελατειακό κράτος, με διαφορετική σύνθεση πελατών αυτήν την φορά ή αν θα κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ή όχι, αρκεί να μπορούμε να πληρώνουμε τους τόκους. Ούτε το χρώμα της κυβέρνησης τους ενδιαφέρει. 

Σε μας λοιπόν-και φαίνεται πως αυτό το "λαχείο" έλαχε στην Δημ.Αρ.-να αποφασίσει, ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον σ αυτήν τη περίπτωση. Ενας εργασιακός χειμώνας, αλλά με υποτυπώδη αναπνοή της κοινωνίας , με ελπίδες απεξάρτησης από τα μηχανήματα ή μια χώρα στα πρόθυμα εμφυλίου , που το μόνο που ίσως κάνουν οι άλλοι στο μέλλον είναι να της στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια; Φαντάζεται κανείς-εγώ πάντως όχι-ότι μπορούμε να πάμε τώρα με ομαλό και συντεταγμένο τρόπο σε εκλογές και οτι η Ευρώπη να μας περιμένει πάλι υπομονετικά να αποφασίσουμε; Ούτε ένας/μια υποθέτω. Θα ανοίξουμε διάπλατα τον δρόμο στην ακροδεξιά που καραδοκεί και ποιος ξέρει ποιος άλλος από πίσω της. 

Η πολιτική αναζήτηση λύσεων που φαίνεται ότι θα ακολουθήσει αυτήν την φάση στην Ευρώπη θα μας έχει ισότιμους συνομιλητές ή θα είμαστε ήδη μακρυά από μια συλλογική διαδικασία, που ξεκίνησε με ελπίδες και τώρα βρίσκεται και αυτή σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι;

Μεγάλη ευθύνη λοιπόν. Ή την αναλαμβάνουμε και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρονται με ευνοικά σχόλια στην γενναιότητα της Δημοκρατικής Αριστεράς που αντιστάθηκε αλλά δεν τα κατάφερε και η Ελλάδα έγινε ερείπια και εμείς κάθε βράδυ που θα κοιμόμαστε θα αναπολούμε την ηρωική μας πράξη ή θα ξαναβάλουμε το κεφάλι στον ντορβά και θα αναζητήσουμε ελπίδες στο αβέβαιο μέλλον;

Salus rei publicae sumprema lex esto;

Σ.Σαρακενίδης