Η δημιουργία της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης, αποτέλεσμα ανάγκης μιας αδηριτης πραγματικότητας, σκοτεινής και αβέβαιης, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πανηνυρισμούς, αλλά ούτε και χολερικές "κριτικές", που συνήθως δεν περιγράφουν την "αλλη" λύση. Το πολιτικό τοπίο, όπως διαμορφώθηκε με τις εκλογές της 17/6, οδηγούσε ουσιαστικά σ αυτήν την επιλογή. Ο ξαφνικά-μέσα σε μερικούς μήνες-διογκωμένος Συριζα, δεν άντεξε το βάρος μιας υπεύθυνης στάσης, που μπορούσε να πάρει με διάφορες μορφές, είτε συμμετέχοντας στην κυβέρνηση, είτε χρησιμοποιώντας την δεύτερη εντολή-κάτι που έκανε υπο δυσμενέστερες αριθμητικά συνθήκες στις 7 Μάη-και "προτίμησε" την 'καθαρή" θέση της αντιπολίτευσης, προσβλέποντας προφανώς σε επόμενα εκλογικά κέρδη, όταν όμως ίσως αυτά δεν θα έχουν και μεγάλο νόημα, δεδομένης της επερχόμενης κατάρρευσης, από ενδεχόμενη ακυβερνησία. Η σύνθεση του , εξάλλου, είναι τέτοια, που όσο και αν δεν το ομολογούν τα στελέχη του, περιέχει την θρυαλλίδα της διάλυσης, μέσα σε ένα κυβερνητικό φόντο. Εξάλλου αυτό ενδεχομένως να φανεί όταν θα κάνει απόπειρα συνεδρίου και ενσωμάτωσης των συνιστωσών σε έναν ενιαίο κορμό. Αλλά αυτά λίγο πρέπει να μας αφορούν τώρα.
Η Δημ.Αρ. έκανε το βήμα, για το οποίο είχε δόσει ρητή υπόσχεση στους πολίτες-διατηρώντας ένα εκλογικό ποσοστό, που παρά τις καλύτερες προσδοκίες, κρίνεται επαρκές και, κυρίως σταθερό-και προχώρησε σε συνεργασία με τις δυνάμεις εκείνες, που ο λαός τις έθεσε ξανά επικεφαλής και τις όρισε διαχειριστές των προβλημάτων, θέτοντας ως βασική προυπόθεση της συμμετοχής της, ΚΥΡΙΩΣ το προγραμματικό πλαίσιο, που θα στηρίζεται, σε έναν βαθμό, στις 7 θέσεις που είχε ανακοινώσει προεκλογικά και βεβαίως στην συμμετοχή στην κυβέρνηση φερέγγυων και αξιόπιστων προσώπων, που θα τις υλοποιήσουν. Αυτή η κίνηση της συνιστά τόλμη και αποφασιστικότητα και οδηγεί σε μία άλλη εποχή, όσον αφορά στην περίφημη κουλτούρα των κυβερνητικων συνεργασιών στην Ελλάδα, και ανοίγει σαφείς προοπτικές για λύση άμεσων και καίριων προβλημάτων που βασανίζουν τους άνεργους , αλλά και τους οικτρά εργαζόμενους, τους εξαθλιωμένους που αντιμετωπίζουν πλέον το φάσμα της πείνας, ένα στοιχείο πολύ σοβαρό για την ύπαρξη ενός κοινωνικού ιστού, που θα τηρεί τις καθιερωμένες, είτε εθιμικά είτε θεσμικά , συνήθειες. Η αντιμετώπιση εξάλλου των εταίρων στην Ευρώπη και η σκληρή διαδικασία αλλαγών στο μνημόνιο (είτε αυτές αφορούν σε εσωτερικές πολιτικές αποφάσεις, είτε σε αλλαγές στην δανειακή σύμβαση), είναι ένα στοίχημα επίσης που πρέπει να κερδηθεί και η παρουσία της Δημ.Αρ. ενισχύει αυτήν την πεποίθηση.
Πέρα απο αυτά όμως-που η σοβαρότητα τους δεν αμφισβητείται-ανοίγει το μεγάλο ναρκοθετημένο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, που είναι απαραίτητες, αν θέλουμε να αποκτήσουμε την στοιχειώδη σοβαρότητα που χρειάζεται μια χώρα, που βρίσκεται σ αυτήν την πλευρά του κόσμου. Οι μεταρρυθμίσεις-που συνηθίσαμε να τις αναφέρουμε μ αυτον τον όρο-δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το γκρέμισμα του πελατειακού κράτους, που έστησαν όλα αυτά τα χρόνια οι 2 άλλοι εταίροι της κυβέρνησης και που τελευταία αρχισαν να ψελλίζουν και αυτοί για την ανάγκη αποδιάρθρωσης του. Εδώ πρέπει να δοθεί η μεγάλη μάχη, συνεπικουρούσης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία δεν είπε και πολλά πράγματα γι αυτό το θέμα προεκλογικά. Τώρα που λείπει-προς το παρόν-η άγρα των ψήφων από την μέση, ελπίζω να το δει σοβαρώτερα αυτό το θέμα.
Αν προσθέσουμε σ αυτα τα ζητήματα το μεγάλο μεταναστευτικό πρόβλημα, που ούτε με τις Αμυγδαλέζες και τους φραχτες αντιμετωπίζεται, αλλά ούτε φυσικά με την μέθοδο του μαχαιριού και της σιδερογροθιάς (που δυστυχώς έβαλε και κοινοβουλευτική γραβάτα), αλλά θέλει σημαντική και μακρόχρονη προσπάθεια, που θα παίρνει υπόψη της τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διεθνείς συμβάσεις και κυρίως μια αφομοιωτική διαδικασία ενσωμάτωσης όλων εκείνων, που χρόνια τώρα ζουν σ αυτόν τον τόπο και εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται απο την γραφειοκρατία και τους ανάλγητους υπηρέτες της. Οι Ελληνες, καθαρά μεταναστευτικός λαός, διασκορπισμένος-ακόμη και σήμερα-στα πέρατα του κόσμου, οφείλει να δει τους συνανθρώπους μας, που από ανάγκη έρχονται εδώ, όχι με μίσος, αλλά με ανθρωπιστικό ενδιαφέρον και κυρίως να καθιερώσει κανόνες γι αυτούς, που να αποτρέπουν την εγκληματικότητα και να δίνουν διεξόδους.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, που όλοι θα το παρακολουθήσουμε με προσοχή και -ελπίζω-χωρίς άναρθρες κραυγές , στις οποίες τελευταία έχουμε λαμπρές επιδόσεις- με κριτική διάθεση, με υπομονή και ελπίζω κάποια στιγμή, την στιγμή του απολογισμού του, να είμαστε σε θέση να βάλουμε στο σκυθρωπό μας πρόσωπο, το πρώτο χαμόγελο αισιοδοξίας.
Σ.Σαρακενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου