"Από βλακεία" και μίσος......

Tου Παντελη Μπουκαλα Για να περιγραφούν κάποια από τα επεισόδια του πολιτικού μας δράματος αρκεί ίσως ο τίτλος «Από βλακεία» που είχε δώσει ο Γιώργος Σεφέρης σε ένα διάσημο δίστιχό του που βρέθηκε στις αυτόγραφες ημερολογιακές σημειώσεις του, του απαίσιου έτους 1968, και πρωτοδημοσιεύτηκε από τον Γ.Π. Σαββίδη τον Σεπτέμβριο του 1974. Αλλά, και πάλι, δεν φτάνει η ανοησία για να ερμηνεύσει ούτε τα τοτινά, τα χουντικά, ούτε τα τωρινά, τα φιλοχουντικά και συγχρόνως φιλοναζιστικά. Δίκιο είχε βέβαια ο Αϊνστάιν όταν έλεγε: «Δύο τινά δεν έχουν τέλος, το Σύμπαν και η βλακεία, αν και για το Σύμπαν δεν είμαι απολύτως σίγουρος». Μολαταύτα οι τραγωδίες στην Ιστορία, καθώς και οι παρωδίες σαν επανάληψη των τραγωδιών, έχουν κι άλλους γεννήτορες εκτός από την πνευματική υπολειτουργία. Επειδή λοιπόν στις προεκλογικές μας αγορές ακούγεται και ο λόγος των απροκάλυπτων φιλοτυράννων (όπως σωστά το επιτρέπει η δημοκρατία, γιατί αλλιώς δεν θα εμπέδωνε τη διαφορά της και δεν θα ’χε να καυχηθεί γι’ αυτήν), τα αυτιά μας τα τρυπάει εσχάτως το χάλκινο σύνθημα των δικτατόρων και των επιγόνων τους. Τα τρυπάει η σφαγίδα του τραγελαφικού «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού»: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Και θυμόμαστε έτσι, για να πιαστούμε από κάπου, τον Σεφέρη και την αυτόματη απάντησή του: «Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ· Χριστιανών· πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;». Και γιατί, θα συμπληρώναμε υποχρεωτικά, μαζί με τις λέξεις αυτές ή μάλλον εν ονόματι του στρεβλωμένου και συκοφαντημένου περιεχομένου τους, σκοτώσατε κι ανθρώπους; Γιατί σκοτώσατε την περηφάνια του τόπου και το μέλλον του; Τ’ ακούμε λοιπόν και τώρα το σύνθημα. Το φωνάζουν τα «χρυσαυγίτικα παλικάρια» ανταποκρινόμενα στις παπαδοπουλικού τόνου αγορεύσεις του αρχηγού τους. Οχι, δεν είναι παραληρηματικές, όπως λέγεται, γιατί, έστω και με τη μορφή της εμμονής, έχουν άξονα: το μίσος· και τον εγκωμιασμό της βίας. Αν λοιπόν η «Ελλάς» τους είναι μια χώρα της μισαλλοδοξίας, της ανελευθερίας, αλλά και της κτηνώδους αγραμματοσύνης, που καταντάει λαθροχειρία εις βάρος της αρχαίας κληρονομιάς και παραχάραξή της, τότε, όχι, καμία σχέση δεν έχει με την Ελλάδα που ονειρεύτηκαν οι κάτοικοί της επί αιώνες και για την οποία πολέμησαν. Αν «χριστιανοί» είναι όσοι ραπίζουν τη μία παρειά όποιου τολμά να τους εναντιωθεί κι ύστερα του καταφέρνουν και δεύτερο χαστούκι στην άλλη παρειά· αν «χριστιανοί» είναι όσοι εισβάλλουν πάνοπλοι νυχτιάτικα σε σπίτια μεταναστών για να τους μάθουν τι εννοούσε ο Χριστός όταν μιλούσε περί αγάπης, τότε ο χριστιανισμός οφείλει να αλλάξει όνομα· για να μη μαγαρίζεται. Και αν «Ελληνες» είναι αυτοί που λερώνουν και ντροπιάζουν οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ωραίο και ανθρωπιστικό γνώρισμα της ελληνικότητας, τότε και οι Ελληνες οφείλουμε να αλλάξουμε όνομα. Και να πούμε, πάλι μαζί με τον Σεφέρη: «Κύριε, όχι μ’ αυτούς»...