Πέρα από το χυλό της παραλυσίας

Γράφει στο Βήμα(29/5/11) η Βάσω Κιντή

Θαυµάζω και σέβοµαι το επάγγελµα του πολιτικού. Ενας πολιτικός πρέπει να έχει πειθώ, να µπορεί να που βρίσκουν βολικόεργοδότη το κράτος παρασιτώντας οικογενειακά επί του κοινωνικού σώµατος. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ξέρουν τα θέµατα, ούτε ενδιαφέρονται να ενηµερωθούν, δεν έχουν απόψεις ούτε επιχειρήµατα για όσα καλούνται να αποφασίσουν. ∆ιεκπεραιώνουν απλώς, όταν τυχόν ασχοληθούν, τα συχνά αντιφατικά αιτήµατα των ψηφοφόρων τους ή επαναλαµβάνουν µηχανικά τετριµµένους ιδεολογικούς τόπους. Κατά κανόνα, πέρασαν έξω από τις πανεπιστηµιακές αίθουσες, δεν διακρίθηκαν σε κανέναν κοινωνικό στίβο και αναρριχήθηκαν στις κοµµατικές αυλές διά της παπαγαλίας, της υποταγής και της κολακείας τόσο προς τους ψηφοφόρους τους όσο και προς τον αρχηγό τους. 

Τα πολιτικά κόµµατα υπάρχουν για τους πολιτικούς τους, δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα, τα κάνουν όλα στο γόνατο, απαγγέλλουν κορόνες ή ψελλίζουν κούφια στερεότυπα προσπαθώντας κάπως να διαφοροποιηθούν το ένα από το άλλο µε µόνη έγνοια να διασφαλίσουν και να συνθέτει, να συγκρούεται, να δρα συλλογικά, να παίρνει πρωτοβουλίες, να κατευθύνει, να συνεγείρει, να εξηγεί, να εµπνέει εµπιστοσύνη, να έχει αίσθηση της συγκυρίας, να είναι τολµηρός, αποφασιστικός, προσηνής, να µπορεί να κινείται σε κάθε περιβάλλον, τοπικό και διεθνές, λαϊκό και λόγιο, πλούσιο και φτωχό. Πρέπει να ενηµερώνεται, να είναι σε θέση να κρίνει και να σχηµατίζει άποψη, να επιλέγει συνεργάτες, να µελετά. Πολλές και σύνθετες ικανότητες, πολλά ταλέντα! Τι απ’ όλα αυτά διαθέτει σήµερα το πολιτικό προσωπικό στη χώρα µας; 

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι έλληνες πολιτικοί, δεξιά και αριστερά, είναι ιδιοτελείς υπάλληλοι κοµµάτων. 

Πρώτιστη µέριµνα γι’ αυτούς είναι η επανεκλογή τους που τους εξασφαλίζει προνόµια – από τα ευτελή φώτα της δηµοσιότητας ως τη βουλευτική ασυλία και τον αδιαφανή πλουτισµό. ∆εν έχουν συναίσθηση του ρόλου και της ευθύνης τους, δεν είναι καν σε θέση να παρακολουθούντι συµβαίνει στον σηµερινό,σύνθετο και πολλαπλώς διασυνδεδεµένο κόσµο. ∆εν µιλούν ξένες γλώσσες και οι σύµβουλοί τουςείναι συνήθωςοι συγγενείς τους, σύζυγοι και παιδιά ενισχύσουν τη θέση τους στο απαρασάλευτο πολιτικό σκηνικό, αδιαφορώντας για τα προβλήµατα της κοινωνίας και την τύχη των πολιτών. 

Παρά τα χάλια αυτά, η συλλήβδην καταγγελία του πολιτικού κόσµου σήµερα είναι φτηνός λαϊκισµός,µια απόπειρα να φορτωθούν όλες οι ευθύνες σε κάποιους (άλλους πάντα) ώστε να µη θιγούν οι µύθοι και οι αυταπάτες που σκέπαζαν τον γενικευµένο ατοµισµό και την ιδιοτέλεια.Καταγγέλλονται οι πολιτικοί ως φαύλοι και άχρηστοι, ενώ συγχρόνως καλούνται να συνεχίσουν την επιζήµια και επικίνδυνη τακτική τους, που σε συντονισµό µε την κοινωνία που τους ανέδειξε οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή. 
Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συµφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες, ο γνωστός θίασος δηµοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουµένων και ακαδηµαϊκών) που µιζάρουν στον λαϊκισµό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί µακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όµως κάθε δηµιουργική δύναµη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναµους, ισοπεδώνοντας άξιουςκαι ικανούςκαι φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούςκαι τους αδίστακτους. Παρέδωσε µια βαθιά άδικη κοινωνία καθηλωµένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς µύθους. Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούµε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισµό, να διεκδικήσουµε µια κοινωνία που τη συνέχουν αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική. 

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν µεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αµόλυντοι πολιτικοί, οραµατιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρµονίζουνπαραµυθητικά,και υποκριτικά, τα ασυµβίβαστα. ∆εν θα έρθουν από ξεφτισµένες και αναχρονιστικές δοκιµές εξεγέρσεων κάθε λογής, ούτε από φοβικά και τρεµάµενα βήµατα αγκυλωµένα στοχθες. Θα προκύψουν όταν εµείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουµε την παρουσίαµας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από τον χυλό της παραλυσίας. Οταν αποδοκιµάσουµε τις πολιτικές που µας έσυραν στην άβυσσο, όταν καταγγείλουµε και αναιρέσουµε συγκεκριµένες αδικίες (π.χ., την εγκατάλειψη των πιο αδύναµων για να ενισχύονται τα προκλητικά προνόµια εγκάθετων υπαλλήλων του ∆ηµοσίου), όταν αντικρίσουµε τις προκλήσεις τού σήµερα µε πνεύµα δηµιουργίας και προσφοράς, όταν στηρίξουµε τις κατακτήσεις της δηµοκρατίας µας που απαίτησαν κόπους και θυσίες γενεών, όταν αποστρέψουµε το βλέµµα από αναίσχυντους δηµαγωγούς που περιφρονούν τους πολίτες και δυναµιτίζουν το µέλλον της χώρας για να διασώσουν τις ιδεοληψίες και την καρέκλα τους. Τότε θα βρούµε τους τολµηρούς και ικανούς πολιτικούς που είναι διατεθειµένοι να στρατευθούν και να εργαστούν για την υπόθεση αυτή που µας αφορά όλους.

Η κυρία Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών.