Καλοκαιρινό!

Το καλοκαίρι μας πλάκωσε όλους με την γλυκειά του ζέστη (γλυκειά μέχρι ένα βαθμό φυσικά) και αποχαυνωμένοι παρακολουθούμε τις προσπάθειες , λέει, των G -τόσο, να σώσουν ότι μπορεί να σωθεί. Τι ακριβώς αλήθεια είναι αυτό που μπορεί να σωθεί και στο φινάλε τι πρέπει να σωθεί; Στην Σομαλία πεθαίνουν απο πείνα, στην Ελλάδα κόβουν επιδόματα των δικαστικών, στο Ισραήλ διαδηλώνουν γιατι ακριβαίνουν τα πάντα, στην Ιταλία προσπαθούν να στείλουν τον Μπερλουσκόνι στο σπίτι του, στην Ισπανία σκέφτονται τον χειμώνα που έρχεται. Τι πρέπει να σωθεί αλήθεια; Υπάρχει ελπίς; Εχουμε μετατραπεί όλοι σε πολυγραφότατους αναλυτες, αρνητές , κριτές και..νομοθέτες. Δανειστήκαμε κύριοι και πρέπει να τα σκάσουμε τώρα. Μα τα "τρωγαμε" μαζί; Οχι..αλλά τα δανειζόμαστε όλοι μαζί. Τρέχαμε πίσω απο διεκδικήσεις. Αυτη η λέξη είχε πάρει περίπου ιερό χαρακτήρα. Διεκδικήσεις! Ζητούσαμε από το κράτος όλοι. Ακόμη και οι μεγάλοι επιχειρηματίες. Κυρίως αυτοί. Τα λεφτά υπήρχαν, υπάρχουν και ενδεχομένως θα υπάρχουν και στο μέλλον, αλλά όχι στις τσέπες μας.  Η τσέπη...αλλη ιερή λέξη. Τον παλιό καιρό οι γελοιογράφοι στα σκίτσα τους , τον δημόσιο υπάλληλο τον ζωγράφιζαν συνήθως με τρύπιες σόλες. Ηταν το σήμα κατατεθέν του. Δεν χρειάζονταν αλλες επεξηγήσεις. Σήμερα έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος. Οι κατάρες όλων τον ακολουθούν. Οσο όμως το τοπίο καθαρίζει φαίνεται πως δεν αρκεί αυτός...ο τράγος. Δεν πείθει πια ως τέτοιος. Ο τραγος τελικά είναι ένα πολυμορφικό τέρας. Εχει απ όλα. Και τι να πρωτοκαταραστείς; Ομαδικές κατάρες δεν αποδίδουν πια. Κινούμαστε μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο που μας ξαναφέρνει συνέχεια στην ίδια θέση. Οι οικονομολόγοι μιλούν την δική τους γλώσσα και οι υπόλοιποι χαμένοι στην μετάφραση προσπαθούμε να καταλάβουμε. Μα ΟΛΟΙ δανείζονται; Και η μεγάλη Αμερική; Μα ποιος διαολος τους δανείζει όλους; Και που τα βρίσκει; Που τα βρίσκει; Το θυμάμαι αυτό. Το ακουγαμε από μικροί. "Μα που τα βρίσκει"...όταν εμείς δεν είχαμε να βάλουμε βρακί στον κώλο μας. Οι αγορές. Τι είναι αυτές οι αγορές επιτέλους; Τι αγοράζουν; Μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε κάποια στιγμή από τις "αγορές" θα τον προμηθευόμαστε. Δεν είναι πια τίποτα στην θέση του. Σαν ένα κορμί που γερνάει. Αλλα πεσμένα, αλλα ανεβασμένα. Τα ψυχολογικά χερούλια τελείωσαν σχεδόν. Η πολιτική σε πλήρη ανυποληψία, κι ας είναι αυτό μια πολιτική πράξη ακόμη. Ελπίζω όχι η τελευταία. Venceremos? Ποιος ξέρει. Οι βαρβαροι πάντως είναι εδώ. Και η πλάκα είναι ότι ήταν πάντα εδώ. Απλώς δεν τους βλεπαμε. Θυμάμαι μια παλιά τσέχικη ταινία -"ενας γάτος μια μέρα"- που με τα γυαλια που φορούσε,  έβλεπε τους ανθρώπους χρωματιστούς ανάλογα με την ψυχική τους κατατάση. Κόκκινους τους ερωτευμένους, κίτρινους τους δειλούς. Τους κλέφτες δεν θυμάμαι αν τους έβλεπε και σε τι χρώμα. Μάλλον ήταν αόρατοι. 


Σ.Σαρακενίδης