Από σήμερα χωρίς τον Λεωνίδα Κύρκο θα πορευτούμε. Ονειροπολώντας μέσα από τα δικά του όνειρα, βαδίζοντας στα δικά του χνάρια, αναπολώντας με τον δικό του ήχο της φυσαρμόνικας, ανανεώνοντας την σκέψη μας μέσα από την δική του νεανική φρεσκάδα. Λεωνίδα σύντροφε μας θα σε κουβαλάμε μαζί μας, δεν γλυτώνεις απο μας. Θα είσαι το ορόσημο και ο μπούσουλας μας και όταν κάπου θα χανόμαστε, θα ανατρέχουμε στα λόγια σου και στα γραπτά σου. Ποιος ξέρει? Μπορεί να βρούμε την σωστή περπατησιά, αυτήν που πάντα μας εδειχνες με ένα πατρικό χέρι, αλλα εμείς πολλές φορές αλλού κυτούσαμε. Σ ευχαριστούμε που εζησες δίπλα μας, και ανάσανες μαζί μας τον ίδιο αέρα. Σ ευχαριστούμε που μέχρι τελευταία στιγμή με την στάση σου και τις ιδέες σου,έδειχνες τον ίσιο δρόμο, αυτόν με τις ανηφόρες και τις λακούβες, τον δύσκολο αλλά τον σωστό. Η φωνή σου θα ηχεί πάντοτε στα αυτιά μας.
Χαίρε Λεωνίδα δικέ μας και όλου του κόσμου.
http://www.youtube.com/watch?v=BL6MQV1cNgM
Σύντροφε Λεωνίδα πάντα θα σε θυμόμαστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή στον Λεωνίδα Κύρκο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανόλης Αναγνωστάκης/Συνέχεια 2
Μιλώ
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια απο τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βηματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π'άκρη δεν έχει
'Ορθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
Oι καλοί και αξιοι, όλο και λιγοστέυουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τον θυμόμαστε...
είναι ώρα, αυτή η ώρα, να ΓΡΑΨΟΥΜΕ δημόσια την αυτοκριτική μας για το παρελθόν μας, τα θετικά μας και τις βλακείες μας, τις μικρές και τις μεγάλες. Γιατί έχουμε παρελθόν, το οποίο δεν ρετουσάρεται.Νίκος Χατζητρύφων
ΑπάντησηΔιαγραφή