Τα παπαγαλάκια ξανά σε δράση -με την κρατική ανοχή;

Αποκαλυπτική παρέμβαση της Δημοκρατικής Αριστεράς για παραβίαση της διαφάνειας στις συναλλαγές του Χρηματιστηρίου Αθηνών με μέσο την παραφιλολογία της δήθεν συγχώνευσης των δύο τραπεζών και αποτέλεσμα την κερδοσκοπία από την άνοδο των μετοχών: η απληστία των κερδοσκόπων δεν έχει όριο - δεν έχει και έλεγχο; 


"ΕΡΩΤΗΣΗ 
Προς τους κ.κ. Υπουργούς :
• Οικονομικών
• Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας.

Θέμα: Πρόταση συγχώνευσης της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ με την ALPHA-BANK και διαφάνεια στις συναλλαγές του Χ.Α.A.

Πρόσφατα η ΕΤΕ υπέβαλε προσφορά για εξαγορά –συγχώνευση με την ALPHA BANK στις 17-1-2011, με καταληκτική ημερομηνία, αποδοχής ή όχι της προσφοράς, την 18/2/2011. Το ελληνικό δημόσιο, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν.3723/2008 (ενίσχυση ρευστότητας των τραπεζών με αγορά προνομιούχων μετοχών) ήταν παράγων στη διαδικασία και από τις δύο πλευρές. Με ανακοίνωσή της η ΕΤΕ αναφέρεται στην έγκριση της πρότασης-προσφοράς από τον εκπρόσωπο του δημοσίου, ενώ η ανακοίνωση απόρριψης της πρότασης από την ALPHA BANK αναφέρεται ως ομόφωνη.


Τη χρονική περίοδο ισχύος της προσφοράς οι τιμές των μετοχών των ανωτέρω τραπεζών αυξήθηκαν κατά 33% της ALPHA-BANK (3.78 € την 17η Ιανουαρίου και 5.5 € την 21η Φεβρουαρίου ) και κατά 18% της ΕΤΕ (6,44 € την 17η Ιανουαρίου και 7,6 € την 21η Φεβρουαρίου), ενώ ο όγκος των συναλλαγών, κατά την 21 Φεβρουαρίου, ήταν υπερτετραπλάσιος των συνήθων συναλλαγών για την ALPHA-BANK και υπερτριπλάσιος για την ΕΤΕ.

Ο τρόπος και ο χρόνος που επιλέχθηκε να γίνει η συγχώνευση και η διαδικασία που ακολουθήθηκε εγείρουν βάσιμα ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσον, κατά την προαναφερόμενη περίοδο, στο πλαίσιο της λειτουργίας του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, με τις αγοραπωλησίες των ανωτέρω μετοχών "παίχτηκαν παιχνίδια" με τις μετοχές, δανεισμό τίτλων, συμβόλαια μελλοντικής εκτέλεσης από συγκεκριμένους επενδυτές, καθ΄υπέρβαση των κανόνων λειτουργίας της ελληνικής κεφαλαιαγοράς και των κανόνων λειτουργίας του Χ.Α.Α. Αναφέρεται δε ότι στη συνεδρίαση της 18-2-2011 του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, όπου διαπραγματεύεται η μετοχή της ΕΤΕ, ο όγκος συναλλαγών για την μετοχή παρουσίασε αύξηση είκοσι φορές, ενώ η τιμή της μετοχής παρουσίασε αύξηση κατά 6.78 %. Είναι φανερό ότι ο δανεισμός, οι ανοικτές πωλήσεις και η μεταφορά μεταξύ αποθετηρίων έκαναν κάποιους πλουσιότερους.

Μεσούσης της συνεδριάσεως στις 18/02/11 του Χ.Α.Α., η ΕΤΕ "αναγκάστηκε" να ανακοινώσει την πρόταση εξαγοράς –συγχώνευσης γιατί το νέο είχε διαρρεύσει. Το Χ.Α.Α. την 18/2/2011και ώρα 15:19 ανέστειλε τη διαπραγμάτευση των ανωτέρω μετοχών (και συνδεομένων προϊόντων). Η μετοχή της ALPHA BANK ανέβαινε κατά 6,5% και της ΕΤΕ κατά 2,8%.

Περαιτέρω, παρά την κατηγορηματική και ομόφωνη απόρριψη της πρότασης από το Δ.Σ. της ALPHA, η σχετική φιλολογία συνεχίσθηκε, με παρεμβάσεις στα μέσα και τηλεδιασκέψεις ανώτατων στελεχών της ΕΤΕ με παράγοντες της διεθνούς αγοράς ακόμη μέχρι και το απόγευμα της Δευτέρας 21/2/2011. Σημειώνεται ότι το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ήταν κλειστό λόγω αργίας και η διαπραγμάτευση των τίτλων (και σχετικών προϊόντων) των ALPHA και ΕΤΕ ήταν ελεύθερη στην Αθήνα, με καταγεγραμμένη και απομένουσα την αύξηση κατά 6.78% της Παρασκευής.

Επειδή η ενέργεια της αναστολής διαπραγμάτευσης για τις τελευταίες δύο ώρες της εβδομάδας δεν κρίνεται επαρκής για την διασφάλιση της διαφάνειας και της ομαλής λειτουργίας της χρηματαγοράς, αλλά και για τη διασφάλιση της αξιοπιστίας διεθνώς των θεσμών της ελληνικής οικονομίας και αγοράς,

Ερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:

• Ποια είναι η θέση τους αναφορικά με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για την συγχώνευση των προαναφερόμενων τραπεζών και τις ενέργειες στις οποίες προέβησαν τα αρμόδια θεσμικά όργανα;

• Σε ποιες συγκεκριμένες ενέργειες προέβη η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς για να διακριβωθεί εάν διασφαλίστηκε η τήρηση των κανόνων λειτουργίας της χρηματαγοράς;

• Με ποιο τρόπο η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ή και το Χ.A.A ελέγχουν ή παρακολουθούν το σύνολο των τίτλων που διαπραγματεύονται σε περισσότερα του ενός χρηματιστήρια (εν προκειμένω της Εθνικής). Παρατηρήθηκε μεταφορά τίτλων από το Σύστημα Άυλων Τίτλων σε θεματοφύλακες του εξωτερικού, ακόμη και μέχρι την Τετάρτη 23/2/2011;

• Έχουν ζητήσει από το Χ.Α.A. έλεγχο κάθε πράξης (αγοραπωλησίες, δανεισμός, ΣΜΕ, ανοικτές πωλήσεις) στις δύο μετοχές, οπωσδήποτε από τις 17/1/2011;

24.2.2011 Ο ερωτών βουλευτής
Φώτης Κουβέλης"

Συνέντευξη του συντονιστή της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπύρου Λυκούδη, στο ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 , σχετικά με το θέμα που προέκυψε στο Δήμο Αθηναίων και τις παραιτήσεις των αντιδημάρχων:

Στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η πολυμορφία στη σύνθεση των δημοτικών συμβουλίων και οι διαφορετικές προσεγγίσεις, τις περισσότερες φορές είναι ζωντάνια και οξυγόνο. Η συζήτηση στα δημοτικά συμβούλια και οι πιθανές διαφωνίες, ακόμα και στις ενιαίες παρατάξεις, προφανώς δεν δημιουργεί πρόβλημα, τελικώς, όμως, η συνεννόηση και βεβαίως η αποτελεσματικότητα είναι αυτό που πρέπει να πρυτανεύει.

Αλίμονο αν οι οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις και μάλιστα για ζητήματα περισσότερο διατυπώσεων παρά ουσίας, οδηγούν σε εξελίξεις που ατυχώς δραματοποιούνται.

Ήταν λάθος, ήταν υπερβολική αντίδραση οι παραιτήσεις των αντιδημάρχων, παρά το ότι όπως και οι ίδιοι είπαν,  ήταν μια κίνηση ευαισθησίας από την ώρα που δεν ψήφισαν κάποια πρόταση του δημάρχου. Όλα αυτά, με μια πιο προσεχτική προσέγγιση θα αποφεύγονταν, αφού περισσότερα προβλήματα δημιουργούν παρά λύνουν.

Θα μπορούσε, βεβαίως, μια πιο ευέλικτη αντιμετώπιση των παραιτήσεων, να τις είχε ενδεχομένως αποτρέψει.

Θέλω, πάντως, να είμαι κατηγορηματικός, εκφράζοντας τον πρόεδρο και τα συλλογικά όργανα της Δημοκρατικής Αριστεράς, ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως ζήτημα-όπως δικαίως ή αδίκως ακούστηκε και γράφτηκε- στη σχέση μας με  το δήμαρχο και το έργο που επιτελεί στην Αθήνα. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον Γιώργο Καμίνη και είμαστε κοντά του στη σπουδαία δουλειά που κάνει για να αλλάξει την πρωτεύουσα.

Ανομία ,Φιλελευθερισμός ,Δημοκρατική Ανυπακοή, Όρια και Κριτήρια

Πριν από μερικές εβδομάδες ο Εβερτ άφησε το μάταιο κόσμο. Την ίδια ακριβώς περίοδο αναπτύσσονται τα κινήματα «δεν πληρώνω» .Προφανώς το κοινό σημείο είναι η ανυπακοή. Ο Έβερτ με την ανυπακοή εγκαθίδρυσε την δημοτική ραδιοφωνία, αφαιρώντας από μια συντηρητική οπτική το επιχείρημα περί «ανομίας». Ταυτόχρονα έπεσαν στην αντίληψη μου δύο ενδιαφέροντα κείμενα.Το πρώτο αποκαλείται μια «Φιλελεύθερη υπεράσπιση των κατοίκων της Κερατέας» από το ιστολόγιο Μπλε Μήλο ,και το άρθρο του Κ.Δουζίνα στην Αυγή της 13/2 με τίτλο Ανομία : «Για την πολιτική και δημοκρατική ανυπακοή». Και στα δύο κείμενα γίνεται μια υπεράσπιση της ανυπακοής , ως μιας αυθεντικά φιλελεύθερης στάσης. Ιδίως το κείμενο του Δουζίνα είναι εξαιρετικά αφοπλιστικό: Ο J Rawls είναι υπέρ της ανυπακοής , και όπως γράφεται : « η φιλελεύθερη αιτιολόγηση της ανυπακοής βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην Ελλάδα»

Δεν είναι ενδιαφέρον;

Ένας συντηρητικός πολιτικός με μια τυπική παρανομία βοηθά ένα αναμφισβήτητο μέτρο δημοκρατικής ανάπτυξης. Ένα τυπικό φιλελεύθερο ιστολόγιο υπερασπίζεται μια κινητοποίηση που έχει την πλήρη κάλυψη των πιο δυναμικών κομματιών της Αριστεράς. Ένας πολιτικός φιλόσοφος της Αριστεράς κάνει το αυτονόητο υπερασπιζόμενος το περιεχόμενο του φιλελευθερισμού σε αντιδιαστολή προς την κατάχρηση ή και επιλεκτική χρήση του από τους συντηρητικούς. Ο Δουζίνας δεν διακονεί κανένα χονδροειδή αφελή «αντιφιλελευθερισμό» (δεν διαβάζει ευτυχώς ελληνικά ιστολόγια….) ,αλλά οικειοποιείται το περιεχόμενο του.

Ωστόσο υπάρχει ένα δυσεπίλυτο ζήτημα

Αν η ανυπακοή έχει διπλή νομιμοποίηση , τόσο τυπικά φιλελεύθερη και τυπικά αριστερή επαναστατική , μέχρι ποιου σημείου μπορεί να επεκτείνεται;

Προκαταβολικά λέω ότι για δυο διαφορετικά κινήματα ανυπακοής έχω διαφορετική στάση

Η ανυπακοή του κυλιόμενου εισιτηρίου μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Έχει στοιχεία αλληλεγγύης και εκμεταλλεύεται ένα τυπικό κενό στην ουσία του εισιτηρίου πληρωμένου χρόνου. Αφού έχω προαγοράσει χρόνο για μια μιάμιση ώρα , και χρησιμοποιώ μόνο δέκα λεπτά, γιατί να μην δωρίσω τα υπόλοιπα ογδόντα λεπτά στον άγνωστο; Με την ίδια λογική δεν μπορώ να παραχωρήσω και μια προπληρωμένη τηλεκάρτα με υπόλοιπο σε κανένα. Και τελικά ποιοι χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ; Εμείς που τα χρησιμοποιούμε ξέρουμε.

Η ανυπακοή των ΙΧ στα διόδια μου προκαλεί δυσανεξία. Έχει τυπικά ως υποκείμενο τον γιωταχή , ο οποίος τοποθετείται στο πρόβλημα ατομικά χωρίς αλληλεγγύη για κανένα, και έχει οργανικά μια ασαφή ταξική, εισοδηματική, ιδεολογική στάση. Μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης αγροκτήματος στο Καπανδρίτι, και ο δάσκαλος που πηγαινοέρχεται Ωρωπό. Τυπικά ο γιωταχής είναι ισότιμος με τον θεατή, τον πελάτη δεν έχει κανενός τύπου ιδεολογική πολιτική σήμανση. Βέβαια ένας σύλλογος κατοίκων Ωρωπού που ζητά ειδικό εισιτήριο είναι κάτι διαφορετικό. Γιατί το αίτημα του έχει μια στοιχειώδη ταυτότητα, που βοηθά την κοινωνία να διακρίνει ιδιαιτερότητες , να αξιολογήσει προθέσεις, να σταθεί κριτικά. Αλλιώς εγώ προσωπικά και μόνο από τον τρόπο που φέρονται οι γιωταχήδες στους πεζούς και δίκυκλους , ευχαρίστως θα τους έβαζα και διπλά διόδια για έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής, τα γουρούνια…..

Που σταματάει η ηθικά νόμιμη «δημοκρατική ανυπακοή»;

Στο κείμενο του Δουζίνα υπάρχει δυστυχώς μια μεγάλη ασάφεια η οποία συμβολίζεται στην χρήση της έννοιας του «απλού ανθρώπου» . Μια έννοια που δεν ορίζεται με σαφήνεια και όμως στηρίζει τον προβληματισμό του κειμένου. Το φαινόμενο αναλύεται σε μεγάλο βαθμό αφαίρεσης και σε μια μάκρο κλίμακα. Σύμφωνα με το Δουζίνα οι Ελίτ παρανομούν με την ανοχή πχ της φοροδιαφυγής , της διαφθοράς και άρα το» δεν πληρώνω» νομιμοποιείται ως υπεράσπιση της ουσίας του Συντάγματος. Μα η ανομία των Ελιτ είναι και το επιχείρημα του κατακερματισμού, της συλλογικής ανυπακοής των μικροσυμφερόντων, της μαύρης οικονομίας, της οικιστικής αυθαιρεσίας. Οι Ελιτ δεν κατακρατούν το δικαίωμα της ανομίας για ιδία χρήση, αλλά το ασκούν προνομιακά μαζί με το δικαίωμα τους να το παραχωρούν κατά προτίμηση σε διαφόρους. Οι Ελιτ δεν ανομούν απλά αλλά διακινούν και παραχωρούν ανομία ως στρατηγική ενσωμάτωσης.

Αν αύριο ο σύλλογος ιδιοκτητών αυθαιρέτων ενός συνεταιρισμού ,συλλογικά και δημοκρατικά και αντιπροσωπεύοντας μια περιοχή ξεσηκωθεί κατά των ελέγχων της πολεοδομίας για την νομιμότητα των κτισμάτων , ποιο τυπικό κριτήριο που επιτρέπει στον γιωταχή να μην πληρώνει ,μπορεί να εφαρμοστεί; Δεν θα υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση ανυπακοής ; Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ως επιχείρημα την υπεράσπιση διατάξεων του Συντάγματος που αφορούν το δικαίωμα κατοικίας ;Το παράδειγμα οριακό, αλλά το μεταχειρίζομαι για την τυπική ανεπάρκεια του σχήματος της γενικευμένης «δημοκρατικής ανυπακοής». Θα μπορούσα να επικαλεστώ μια σειρά από οριακά παραδείγματα ,όπου τα όρια της δημοκρατικής ανυπακοής είναι ασαφή. Η μικρομεσαία φοροδιαφυγή , η εκτεταμένη πολεοδομική αναρχία είναι πρόδρομες μορφές ανυπακοής; Υπάρχει δημοκρατική ανυπακοή χωρίς δημοκρατική διαδικασία, χωρίς ταξινομήσεις και οριοθετήσεις; Αν η ανομία είναι οι παρανομίες των «επάνω» , τότε η αντίδραση των «κάτω» παίρνει την μορφή της «ανυπακοής» οποτεδήποτε, οπουδήποτε, οπωσδήποτε; Δεν υπάρχουν κριτήρια, όρια;

Για μένα η δημοκρατική ανυπακοή νοείται μόνο με επίκληση του εισοδηματικού κριτηρίου. Μόνο οι «χωρίς χαρτιά» οι άνεργοι, οι φτωχοί νομιμοποιούνται στην ανυπακοή. Μόνο εκεί διακρίνω την αποτυχία της κοινωνίας του κράτους, της αγοράς, των θεσμών ,όλων μας . Όλες οι άλλες μορφές μου φαίνονται θεμιτές διαμαρτυρίες που όμως δεν νομιμοποιούνται ηθικά στην χρήση του οριακού μέτρου της ανυπακοής. Αντίστροφα έτσι αταξινόμητες χωρίς κριτήρια επιλογές χωρίς επίκληση του συγκεκριμένου, τροφοδοτούν την κυρίαρχη ιδεολογία της πυγμής του δυνατού που διασπείρεται ως έθος στην ατελείωτη ακολουθία των «μικρομεσαίων». Είναι τυχαίο πως ο εκφραστής τέτοιων κινημάτων είναι η Αυριανή και το Κόντρα ; Είναι τυχαίο που τα κινήματα αυτά συμβολοποιούνται στο πρώτο ενικό πρόσωπο;

Είμαι δημόσια μαζί με όσους διαμαρτύρονται για τα εισιτήρια των ΜΜΜ κυρίως για την τιμή των εισιτηρίων πακέτων , με όσους δωρίζουν εισιτήρια γιατί καταλαβαίνω τα εισοδήματα τους .Δεν θα με βρουν μαζί τους οι φίλοι της Κερατέας και ο άγνωστος Γιωταχής που σηκώνει μπάρες γιατί επίσης καταλαβαίνω την διαταξικότητα τους.

Δημοκρατική φιλελεύθερη ή αριστερή ανυπακοή χωρίς αντιστίξεις ,ταξινομήσεις, όρια δεν υπάρχει. Αντίστροφα χωρίς τα όρια αυτά είναι η πιο πειθήνια, ύποπτη ιδεολογική υπακοή στην στρατηγική των Ελίτ που είναι διπλή: Ιδιωτική χρήση της ανομίας, και επιλεκτική παραχώρηση της στους συμμάχους τους.


Συνδέσεις
Κ.Δουζίνας: Ανομία:Πολιτική και Δημοκρατική Ανυπακοή-Ενθέματα Αυγής
Μπλε Μήλο:Μια φιλελεύθερη υποστήριξη των κατοίκων της Κερατέας
LLS: Ιανουάριος 2010 "Χαρισε το ακυρωμένο"
LLS:Γιωταχής , ένας ασυνεπής θεατής του Dario Fo .Κατασκευαστής δρόμων , ένας ασυνεπής entrepreneur

Εικόνα:Shomei Tumatsu

Αναρτήθηκε από LEFT LIBERAL SYNTHESIS στις 3:10 PM

Γρ. Ψαριανός: "Είμαστε ο σκουπιδοτενεκές της Ευρώπης"

Χειμαρρώδης και ανατρεπτικός για μια ακόμη φορά, ο Γρηγόρης Ψαριανός συνομίλησε με τους δημοσιογράφους της Ξάνθης το μεσημέρι του Σαββάτου. Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς βρέθηκε στην Ξάνθη, προσκεκλημένος της τοπικής οργάνωσης του κόμματος, αμέσως μετά την επίσκεψή του στη Δράμα.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός μίλησε για όλα τα ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας καθώς και το ρόλο της Αριστεράς και του κόμματος της ΔΗΜ. ΑΡ.. στην παρούσα συγκυρία με κεντρικό μήνυμα «οι πολίτες να σταματήσουν να λειτουργούν ως πελάτες και να ξαναγίνουν πολίτες».

Αφού σχολίασε, αρχικά, με δόση χιούμορ πως «μόλις έμαθε η κυβέρνηση ότι θα βρίσκομαι στη Δράμα και την Ξάνθη θορυβήθηκε και έστειλε τον Πρωθυπουργό», εκτίμησε ότι η οικονομική και πολιτική συγκυρία είναι πολύ χειρότερη από την τελευταία επίσκεψή του και πως είναι δύσκολη η διέξοδος από το μαυρο τούνελ στο οποίο βρίσκεται η χώρα, με καθοριστικές ευθύνες του δικομματισμού αλλά και της αριστεράς.

Ο ρόλος της αριστεράς

Ειδικότερα για το ρόλο της αριστεράς σε αυτή τη συγκυρία ανέφερε ότι «ποτέ δεν είναι κυβέρνηση αλλά και ποτέ δεν είναι πρόταση» σχολιάζοντας αρνητικά την ιδεοληψία που την καταδιώκει και περιχαρακώνει τον κόσμο της.  «Η αριστερά πρέπει να είναι κοινωνικός παράγων μεταρρυθμίσεων με απαίτηση για κατάθεση προτάσεων ώστε να υπάρξει ευνομούμενο καθεστώς ακόμη και στο πλαίσι του καπιταλισμού. Ο δικός μας ελληνικός καπιταλισμός είναι σοβιετικού τύπου- κατά μία άποψη. Παραλίγο να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι» είπε δηκτικά και σχολίασε πως αυτό είναι αίτημα ενός τμήματος της αριστεράς.

Για το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς σημείωσε ότι  η κίνηση της απόσχισης από το ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα «Το αίτημα δεν είναι η διάσπαση και δεν υπάρχει ψύχωση ή ιδεοληπτική βλάβη αλλά έπρεπε να επαναπροσδιοριστεί η ανανεωτική αριστερά. Υπήρχαν σοβαρές φωνές και ρεύματα που μιλήσαν για εκσυγχρονισμό, Δημοκρατική Ευρώπη, Ανοιχτά Συνέδρια, ανταλλαγή απόψεων. Είναι ένα νέο κόμμα αλλά πολύ παλιό με ιστορία μακρά.  Έχουμε μπροστά το συνέδριο που θα έχει μεγάλη συμμετοχή, θα είναι ανοιχτό και θα πάρουν το λόγο κυρίως νεολαίου» είπε ο Γρηγόρης Ψαριανός.

«Ο μέσος πολίτης δεν επιστεύεται κάποιον  εκτός από το γνωστό ψεύτη και το γνωστό κλέφτη. Πρέπει να δώσουμε την εντύπωση ότι το μέλλον δεν είναι αβέβαιο, ότι αν λειτουργήσουμε με διαδικασίες και οράματα θα βρούμε δρόμους.» είπε και πρόσθεσε πως «Δεν είμαστε ούτε ηλίθιοι, ούτε καθυστερημένοι, ούτε ο σκουπιδοτενεκές της Ευρώπης.»

Στο ενδεχόμενο εκλογών ο βουλευτής της ΔΗΜ. ΑΡ.  τις θεωρεί αρνητικό ενδεχόμενο και ανέφερε γιατί θα επιφέρουν χειρότερες συνθήκες για τους πολίτες και ευχήθηκε ο Πρωθυπουργός να τηρήσει τις δεσμεύσεις του.

Σχόλια για την επικαιρότητα

Παράλληλα  ο Γρηγόρης Ψαριανός στη διάρκεια της μακροσκελούς Συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε αναφέρθηκε σε σειρά ζητημάτων όπως:

Για τα σκουπίδια: Το θέμα δεν είναι θέμα πως θα τα ξεφορτωθεί ο Δήμος και η Περιφέρεια.  Η διαχείριση των απορριμμάτων ο υψηλότερος δείκτης πολιτισμού της χώρας

Για ενεργειακό: «Όχι πάλι λιγνίτες, ενώ έχουμε αέρα και ήλιο θα έπρεπε να πουλάμε ρεύμα σε όλη την Ευ΄ρωπη και όχι να αγοράζουμε ρεύμα από την Τουρκία.»

Για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων: «Δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε κεκτημένα που είναι άδικα κοινωνικά. Δεν μπορεί να υπερασπίζεται η αριστερά τα κλειστά επαγγέλματα γιατί είναι άδικο για το κοινωνικό σύνολο.»

Για την Ε.Ε.: «Δεν μπορούμε να συζητάμε αν θα είμαστε στην Ευρώπη αλλά σε ποια ευρώπη θα είμαστε»

Για τα σκάνδαλα: «Να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Να αρθεί η ασυλία όλων των βουλευτών να μην υπάρξει καμία παραγραφή»

Για τη δημόσια περιουσία: «Ναι σε αξιοποίηση υπό όρους για τη δημόσια περιουσία»

Άσκησε ιδιαίτερη κριτική στις ακραίες φωνές που εκμεταλλεύονται την κρίση στο μεταναστευτικό, ζητώντας ένα πλέγμα ενεργειών για το σεβασμό τα προσωπικότητάς τους και τη σταδιακή επίλυση του προβλήματος και κατέληξε λέγοντας με το δικό του τρόπο πως «Είμαστε η ντροπή της Ευρώπης, δεν πρέπει να κάνουμε κάτι, είτε είμαστε δεξιοί είτε αριστεροί;, Δεν πρέπει αυτό το μπ…… να λειτουργήσει με κάποιο τρόπο; Δεν πρέπει με αξιοπρέπεια και κοινωνική συνοχή να προχωρήσουμε μπροστά;».

Αναδημοσίευση απο xanthipress

Δελτίο τύπου

Το Σάββατο 19/2/2011 θα βίσκεται στην Ξάνθη

ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς

Την ίδια μέρα θα δώσει συνέντευξη τύπου

στα τοπικά μέσα ενημέρωσης

στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πληροφορίες Κώστας Δέλκος τηλ. 2541073540 και 6944698717

Για εκποιήσεις, follow the money (γιατί λεφτά υπάρχουν)

Ως γνωστόν, το ζήτημα των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών έχει εξαιρεθεί του μνημονίου και του προγράμματος "εξοικονομήσεων" κάθε είδους δαπανών εν όψει της αποπληρωμής του χρέους. Αντίθετα δεν εξαιρέθηκαν οι κατώτατοι μισθοί, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι ούτε η μείωση στην φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων (που ταυτίστηκαν με τις μικρές βάσει του τύπου και όχι του τζίρου...).

Ο παραλογισμός αυτός τεκμηριώνεται στην μόνιμη ένταση με την Τουρκία στο Αιγαίο, μια ένταση που σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις έχει κοστίσει στην χώρα μας 122 δισ ευρώ από το 1974 (*) και συνεχίσει να τρέχει με έναν μέσον όρο 4 περίπου δισ τον χρόνο ακόμη και μέσα στην κρίση. Παρόλα αυτά δεν γίνεται αποδεκτή πρόταση από την απέναντι πλευρά για ισόποση μείωση των εξοπλισμών κατά 20% ούτε γίνεται προσπάθεια συνολικής διευθέτησης της έντασης με απευθείας συνομιλίες ή προσφυγή στην Χάγη για την ανακήρυξη ΑΟΖ (που έχει αντικαταστήσει διεθνώς τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας).

Την ίδια στιγμή έρχονται στο φως καινούργια στοιχεία για το πάρτι των προμηθειών, νόμιμων και παράνομων για να παραγραφή στη συνέχεια κάθε πιθανή ευθύνη με την καθυστέρηση και την συγκάλυψη από τα δύο κόμματα που ευθύνονται και εμπλέκονται αποκλειστικά στην πτώχευση της χώρας με τον παρασιτικό πλουτισμό των ημετέρων.

Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την συντήρηση της έντασης και την συνέχιση των αιματηρών εξοπλιστικών δαπανών;

Προφανώς οι ίδιοι άνθρωποι και τα κυκλώματα που ωφελούνται από το πανάκριβο σπορ του εθνικισμού. Οι ίδιοι εδώ και οι άσπονδοι φίλοι τους απέναντι. Το βαθύ κράτος των Αθηνών και της Άγκυρας. Αλλά ας ασχοληθούμε με τους δικούς μας.

Η απειλή της Άγκυρας, υπαρκτή αλλά και συνομωσιολογική, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της ΕΕ (όπως επανειλημμένα έχει ζητήσει ο Ντανιέλ Κον Μπετίτ στο ευρωκοινοβούλιο). Εγγύηση των συνόρων μας, οριοθέτηση της ΑΟΖ με επίσημες προσφυγές όπως έχουν κάνει άλλα κράτη. 

Όμως το βαθύ κράτος των Αθηνών στυλοβάτης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας και παραλήπτης της σχετικής προμήθειας φροντίζει να συντηρεί το άβατο στις σχετικές συναλλαγές (όπως και με την εκκλησία) και να κρατά μακριά από τις σχετικές αποφάσεις τους πολίτες καλλιεργώντας σε αγαστή συνεργασία με τους ακροδεξιούς κύκλους την εθνικιστική υστερία και τον φόβο. Η ελληνική μεταπρατική αστική τάξη που δεν φημίζεται για το εθνικό της φρόνημα (προτιμά πχ να επενδύει αλλού και όχι στην χώρα μας και εν μέσω κρίσης) τρέφεται από την προμήθεια αδικαιολόγητων δαπανών κάθε είδους και πρωταγωνιστικά των εξοπλιστικών. Το ζήτημα ακουμπά την ταξική καρδιά του ελληνικού κρατικοδίαιτου συστήματος - την πειρατική ιδεολογικά ψευδοκαπιταλιστική ελίτ της χώρας μας.

Όλα λοιπόν για την μίζα απέναντι σε μια αιμάσουσα κοινωνία που πληρώνει την κρίση του πελατειακού πολιτικού συστήματος και την δημοσιονομική χρεωκοπία από την παρασιτική διαχείριση τριών δεκαετιών. Το ελάχιστο κοινωνικό κράτος καταρρέει και η ύφεση ακολουθεί την αφαίρεση των εισοδημάτων δικαίων και αδίκων έως και την μεσαία τάξη αλλά οι παρασιτικές ελίτ βρίσκονται υπό διαρκή υψηλή προστασία. Χρειάζονται στοιχεία από το Spiegel και διαρροές από ελβετικές και κυπριακές τράπεζες ή τα wikileaks για να μάθουμε μερικά πράγματα για το όργιο ληστείας του δημόσιου πλούτου που συνεχίζεται δεκαετίες και μετά σιωπή...

Η εθνική άμυνα την εποχή των δειλών έστω βημάτων για περισσότερη και πιο πολιτική Ευρώπη θα έπρεπε να αφομοιωθεί ως δαπάνη από την ευρωπαϊκή εγγύηση και "επιδότηση" της φύλαξης των συνόρων και της ελληνικής ΑΟΖ - σε ένα ανταποδοτικό πακέτο μαζί με την επιμήκυνση της αποληρωμής του χρέους και την μείωση του επιτοκίου αντί για το ξεπούλημα γης και φυσικού πλούτου. 

Αντί να εκποιηθεί δημόσια περιουσία ας εκποιηθούν οι εξοπλισμοί (πάγωμα παραγγελιών, παύση πληρωμών εξοπλιστικών υποχρεώσεων, μεταπώληση αχρείαστου πολεμικού υλικού που σαπίζει στις αποθήκες και συντηρείται με έξοδά μας, παύση των αναχαιτίσεων, παραγωγική ενασχόληση των στρατευμένων σε δημόσια έργα).

Έχει ξαναειπωθεί από πολλούς, και εδώ: μαζί με την κανονική φορολόγηση της εκκλησίας και την χρήση της εκκλησιαστικής περιουσίας σαν ενέχυρο έναντι δανεισμού, το πάγωμα των εξοπλιστικών δαπανών θα μπορέσει να φέρει μεγάλη ανακούφιση στην τρέχουσα δημοσιονομική κρίση και να εξισορροπήσει έστω εισοδήματα που άδικα αφαιρέθηκαν και βάρη που έπεσαν στις πλάτες αθώων. Μαζί φυσικά με την απαραίτητη μεταρρύθμιση στην δικαιοσύνη ώστε να πιάνει τα ποντίκια του παράνομου πλουτισμού και της υπεξαίρεσης δημόσιου πλούτου.

Αυτά για την συζήτηση που ανοίγει για τα 50 δισ από την εκποίηση δημόσιας περιουσίας που απαιτούν οι πιστωτές μας (και που την ιδέα σίγουρα τους την έβαλε το βαθύ κράτος μας και ο δικομματισμός που δεν θέλει να πληρώσει ευρώ για τα εγκλήματά του). Όταν κατά την πρωτομαγιά θα έχουμε εκλογές, οι έμποροι όπλων και οι πολιτικοί τους εκφραστές θα κραδαίνουν σαν επιτυχία την επιμήκυνση αποπληρωμής και σαν αναγκαία υποχρέωση το ξεπούλημα εθνικού πλούτου κρατώντας σφιχτά τις μίζες στην τσέπη τους και το βιβλιάριο των λογαριασμών τους σε Ελβετία και Κύπρο στο μαξιλάρι τους.

Πεδίο δόξης λαμπρό για την αριστερά κάθε είδους και τα ανεξάρτητα κινήματα πολιτών εάν καταφέρουν να ενώσουν την φωνή τους και να μιλήσουν καθαρά και πολιτικά: γιατί δεν μας χρεωκόπησε η Goldman Sachs αλλά τα τοπικά παράσιτα ασχέτως σοσιαλιστικής, θρησκευτικής ή εθνικής μεταμφίεσης...

Οι απόκριες ούτως ή άλλως σε αυτήν την χώρα, από το '21 και μετά, δεν τέλειωσαν ποτέ.

(*) Για το 2008, οι λειτουργικές δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων ξεπέρασαν τις δαπάνες του υπουργείου Υγείας κατά 810 εκατομμύρια ευρώ, είναι σχεδόν ίδιες με τις δαπάνες του υπουργείου Εσωτερικών και είναι 574 εκατομμύρια ευρώ λιγότερες από τις δαπάνες για την Παιδεία. Για το 2009 οι δαπάνες ανήλθαν σε 6,5 δισ. ευρώ, όταν σε σημερινές τιμές ο πόλεμος στο Κόσοβο κόστισε 2,1 δισ. ευρώ, ο πόλεμος στον Κόλπο 50 δισ. ευρώ και στο Βιετνάμ 357 δισ. ευρώ. Έτσι, ο "πόλεμος" στο Αιγαίο από το 1974 μάς έχει κοστίσει ανά τομέα: Καύσιμα, συντήρηση και προσωπικό για τις αναχαιτίσεις 1,8 δισ. ευρώ. Καύσιμα, συντήρηση, κόστος πληρωμάτων πλοίων για περιπολίες και ετοιμότητα 1,4 δισ. και περισσότερα από 120 δισ. λειτουργικές δαπάνες. Συνολικά η ένταση μας κόστισε 122,2 δισ., δηλαδή όσο 61 πόλεμοι σαν αυτόν του Κοσόβου και περισσότερο από δύο πολέμους της κλίμακας του πολέμου στον Κόλπο. (πηγή)

Απο "αριστερή στρουθοκάμηλο"
 

Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο, του Ε. Χομπσμπάουμ

Το τελευταίο βιβλίο του Έρικ Χομπσμπάουμ, How to change the world: Tales of Marx and Marxism, που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα, βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων και έγινε ήδη μπεστσέλερ. Δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσε ο μεγάλος ιστορικός στον Gabriele Pantucci (Repubblica, 28.1.2011), καθώς και αποσπάσματα της κριτικής του καθηγητή λογοτεχνίας και ιστορίας των ιδεών στο Καίμπριτζ Stefan Collini (Guardian, 22.1.2011). Το τέλος του κομμουνισμού και η επιστροφή του Μαρξ.

* Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου γράφετε ότι ο Μαρξ παραμένει ένας μεγάλος διανοητής της εποχής μας». Και ότι, παραδόξως, «οι καπιταλιστές είναι αυτοί που τον ανακάλυψαν, όχι οι σοσιαλιστές».

* Δύο είναι οι λόγοι που εξηγούν τη σημασία του. Πρώτα απ’ όλα, το τέλος του επίσημου μαρξισμού της ΕΣΣΔ απελευθέρωσε τον Μαρξ από την ταύτισή του με τον λενινισμό και τα λενινιστικά καθεστώτα. ΄Εγινε έτσι δυνατό να ανακτηθεί η σκέψη του και εκείνο που είχε να πει σχετικά με τον κόσμο. Προπαντός, όμως, ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός που αναπτύχθηκε μετά το 1990 ήταν αυτό που είχε περιγράψει ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, πράγμα που έγινε κατανοητό στην κρίση του 1998: μια πολύ δύσκολη χρονιά για την παγκόσμια οικονομία, και, ταυτόχρονα, η 150ή επέτειος από την έκδοση αυτού του μικρού και καταπληκτικού βιβλίου. Αλλά, ακριβώς, αυτή τη φορά ήταν οι καπιταλιστές και όχι οι σοσιαλιστές εκείνοι που το ανακάλυψαν. Ίσως οι σοσιαλιστές βρίσκονταν σε μεγάλη αμηχανία για να γιορτάσουν αυτή την επέτειο.

* Πότε αντιληφθήκατε αυτή την επιστροφή του Μαρξ;

* Επικοινώνησε μαζί μου ο διευθυντής του περιοδικού που εκδίδει η United Airlines για τους επιβάτες της, που είναι σχεδόν όλοι αμερικανοί επιχειρηματίες. Είχα γράψει ένα άρθρο για το Μανιφέστο: με ρώτησε αν μπορούσαν να το δημοσιεύσουν, τους ενδιέφερε η συζήτηση. Έπειτα από κάποιο καιρό, ο Τζωρτζ Σόρος με ρώτησε τι γνώμη έχω για τον Μαρξ. «Αυτός ο άνθρωπος», μου είπε ο Σόρος, «ανακάλυψε, εδώ και 150 χρόνια, κάτι για τον καπιταλισμό που πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας σήμερα». Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μαρξ επέστρεψε στο κέντρο της σκηνής.

* Υπάρχουν και άλλα σημάδια;

* Βέβαια, ακόμα και ελαφρότερα, σύμβολα μιας μόδας. Μια δημοσκόπηση του BBC ανέδειξε τον Μαρξ σαν τον πιο μεγάλο φιλόσοφο, ενώ αν χτυπήσετε το όνομά του στο Google θα δείτε ότι, από τους διανοούμενους, τον ξεπερνούν μόνον ο Δαρβίνος και ο Αϊνστάιν, και είναι μπροστά από τον Άνταμ Σμιθ και τον Φρόυντ.

* Στο βιβλίο αναφέρετε το μοντέλο ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», που υπήρχε πριν από την εποχή Ρήγκαν-Θάτσερ. Υπάρχει ακόμα σήμερα;

* Μια τέτοια θέση αποτελούν μέρος της παράδοσης πολλών καπιταλιστικών χωρών, από τα ρεύματα της μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τις θεωρίας του χριστιανοκοινωνισμού. Τα οικονομικά κέρδη πρέπει να συνοδεύονται από μέτρα που εξασφαλίζουν την ευημερία του λαού, αν μη τι άλλο για να αποφευχθούν κοινωνικοί και πολιτικοί κίνδυνοι που προκύπτουν από τις υπερβολικές ανισοτιμίες. Αυτές οι ιδέες γεννήθηκαν σαν αντίδραση στην ανάπτυξη των εργατικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, προς το τέλος του 19ου αιώνα, και ακόμα και τώρα, για καλή μας τύχη, διαφοροποιούν τη Δυτική Ευρώπη από τις ΗΠΑ.

* Ποιες είναι οι χώρες που αντιστέκονται;

* Οι μικρότερες χώρες που κατόρθωσαν να δημιουργήσουν θύλακες, σχετικά ασφαλείς στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, μπορώντας έτσι να συνδυάσουν την ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων με τις δημόσιες υπηρεσίες: έχω στο νου μου την Αυστρία και την Νορβηγία. Αυτά τα συστήματα χρησιμεύουν για να αναδιανέμουν το κοινωνικό εισόδημα, και γι’ αυτό είναι απαραίτητοι αποσβεστήρες.

* Ποια είναι η πιο πρόδηλη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης;

Στέρησε τα κράτη από τους πόρους για τη διανομή του δημόσιου πλούτου, λόγω της αποβιομηχανοποίησης και της μετατόπισης της παγκόσμιας οικονομίας στην Ανατολή. Μέχρι την κατάρρευση του 2008 αυτή η διαδικασία επιταχύνθηκε και δεν ελέγχθηκε από την πολιτική. Είχαμε τη συστηματική αποδυνάμωση του δημόσιου τομέα προς όφελος ενός υπερδιογκωμένου ιδιωτικού πλουτισμού.

*Tι χρειάζεται τώρα;

* Πρώτ’ απ’ όλα, η αλλαγή ορισμένων συσχετισμών. Η εχθρότητα του νεοφιλελευθερισμού απέναντι στα συνδικάτα, που ενισχύθηκε από μυωπικές συνδικαλιστικές πολιτικές, υπήρξε κατατροφική. Ο καπιταλισμός «με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι εφικτός, αλλά μόνον αν οι κυβερνήσεις και οι πλούσιοι αρχίσουν να ανησυχούν για το πρόβλημα.

* Μια από τις προτροπές σας είναι να αρχίσουμε να «παίρνουμε στα σοβαρά τον Μαρξ»,, υποστηρίζετε όμως ακόμα την αναγκαιότητα να τον «επαναταξινομήσουμε». Τι σημαίνει αυτό;

* Η βασική ανάλυση της ανάπτυξης που έκανε ο Μαρξ ισχύει ακόμη, εκείνο όμως που ονόμαζε «αστική κοινωνία» δεν ήταν, και δεν μπορούσε να είναι, το κορύφωμα του καπιταλισμού. Ήταν μια προσωρινή φάση, όπως υπήρξαν άλλες. Εκείνο που παραμένει αληθινό είναι ότι δημιουργούνται βαθιές κοινωνικές και ηθικές ανισότητες. Ο σοσιαλισμός, όπως τον εννοούσε ο Μαρξ, και ακόμα περισσότερο ο κομμουνισμός, χρεοκόπησε. Παρ’ όλα αυτά, ξαναγίνεται επίκαιρη η αναγκαιότητα να επιλυθούν τα προβλήματα με προγραμματικές ενέργειες των κυβερνήσεων και της δημόσιας εξουσίας.

* Σήμερα όμως η ιδέα του κράτους έχει αλλάξει εντελώς.

Πράγματι. Γι’ αυτό έχω στο νου μου ενέργειες παγκόσμιων υπερεθνικών αρχών. Είναι δύσκολο να το φανταστούμε, ας σκεφτούμε συμφωνίες μεταξύ υπερκρατών, που θα έχουν την εξουσία να παίρνουν πολιτικές αποφάσεις. Δεν μπορεί να αφεθούν όλα στην εξουσία της ιδιωτικής οικονομίας. Tα προβλήματα είναι προφανή σε όλους. Ο Μαρξ μας πρόσφερε μια μέθοδο: το δημόσιο πρέπει να είναι σε θέση να διακυβερνήσει την αλλαγή, οι ανισότητες πρέπει να περιοριστούν από το κράτος.

* Ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα;

* Η αύξηση του πληθυσμού και της παραγωγής. Προσέξτε, αυτά καθαυτά δεν είναι προβλήματα: γίνονται, όμως, λόγω των καταστροφικών επιπτώσεων που, υπ’ αυτές τις συνθήκες, έχουν στο περιβάλλον. Επιπλέον, εάν το κέντρο βάρους του κόσμου μετατοπίζεται από τις παλιές βιομηχανικές αυτοκρατορίες στις ανερχόμενες, δημιουργούνται καινούργιες αστάθειες και κίνδυνοι.

* Ποιας μορφής;

* Οι παλιές δυτικές οικονομίες, που τώρα βρίσκονται σε παρακμή, χάνουν το βιοτικό επίπεδο της ζωής που είχαν κατακτήσει, ενώ οι ανερχόμενες ονειρεύονται να φτάσουν το επίπεδο της Δύσης. Αυτό προκαλεί μια διπλή πίεση: από τη μια μεριά, σ’ αυτόν που βλέπει να βουλιάζει η κοινωνική του θέση και από την άλλη σ’ αυτόν που θέλει να την ανυψώσει -- πράγμα βάζει σε κρίση την ιδέα της ανάπτυξης.

*Μπορούμε όμως, να είμαστε σήμερα μαρξιστές;

* Είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε στα 1800. Δεν μπορούμε να θέσουμε σε κίνδυνο, ούτε για μια στιγμή, τη διανοητική πρόοδο, τις πολιτικές και κοινωνικές και κατακτήσεις, τα βήματα ελευθερίας, που πετύχανε άντρες και γυναίκες τους δύο τελευταίους αιώνες. Πρέπει όμως να αναζητήσουμε μια καινούργια ισορροπία μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού, μεταξύ της ιδέας της ανάπτυξης και της βιωσιμότητάς της σ’ αυτόν τον κόσμο. Για τον δικό μας τον κόσμο.

Συνέντευξη του Ερικ Χομπσμπαουμ, από την Αυγή της 13/2. Μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης. Φωτογραφία του αδριάντα του Καρλ Μαρξ στο Τσέμνιτζ της Γερμανίας, «πειραγμένη» από τον CrankHunt3r. Προς πώλησιν («Guardian», 22.1.2011).

Η κατάρρευση του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και ο πολιτικός χρόνος της αριστεράς

*αφιερωμένο στην τελική συνεδρίαση στις 12/2 της πανελλαδικής επιτροπής της δημοκρατικής αριστεράς για τις θέσεις του συνεδρίου της

Θάλασσα της Κρίσης: αριστεροί αυτοματιστές, εθισμένοι στο μετεωρισμό, ψαρεύουν στα θολά νερά

Αυτή η χώρα καταστράφηκε από μέσα, όχι απ' έξω. Υπέστη πρώτη κερδοσκοπικές επιθέσεις επειδή ήταν η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή φούσκα. Όμως μια φούσκα θα σπάσει κάποτε ούτως ή άλλως. Είναι λοιπόν λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της κρίσης θα σώσει και την Ελλάδα. Απλά θα μας ξαναδώσει κάποια ευκαιρία επιλογών μετά έναν χρόνο άπνοιας και κατάθλιψης. Η απόφαση όμως θα είναι καθαρά δική μας. Και θα είναι μια σωστή απόφαση εφόσον παραδεχτούμε κατ' αναλογίαν όλοι τις ευθύνες μας και ανατρέψουμε με τις επιλογές μας το παρωχημένο πολιτικό προσωπικό και την πελατειακή νοοτροπία. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας και θα απομακρυνθούμε κι από μιαν ευκαιρία χειραφέτησης που πάντα δίνεται μέσα στην κρίση.

Σήμερα ένα νέο μνημόνιο ετοιμάζεται. Πιο μακρόχρονο, πιο κάθετο από το προηγούμενο. Ταυτόχρονα οι συντεχνίες δίνουν τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής για να περισώσουν κάποια από τα αντικοινωνικά τους προνόμια. Επιδόματα, επιδοτήσεις, κρατικοδίαιτοι, κομματικοδιορισμένοι όσοι πρόλαβαν πρόλαβαν. Εθελούσιες έξοδοι, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ψιλοβόλεψαν μια ένοχη γενιά που τα έκανε μαντάρα και εγκατέλειψε τα παιδιά της στην επισφάλεια - τώρα ζουν χωρίς μέλλον από την σύνταξη του μπαμπά και του παππού. Η ανεργία στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα καλπάζει χωρίς έλεος μιας και στα πλαίσια των μνημονιακών εξοικονομήσεων δεν περισσεύουν λεφτά για δημόσιες επενδύσεις ούτε εμπιστοσύνη για ιδιωτικές.

Το κράτος αρμέχτηκε μέχρι εξαντλήσεως από τον δικομματισμό, το κράτος ευλογία και κατάρα, το ελληνικό κράτος. Αυτό που έλειπε από παντού ακόμα και στην περίοδο της "ισχυρής Ελλάδας" και που σε αντίτιμο βόλευε ημετέρους και κολλητούς με διορισμούς και έργα. Οι οικογένειες των κολλητών έβγαλαν τα χρήματα στην Ελβετία και την Κύπρο, οι υπόλοιποι παγιδευτήκαμε στην παύση χρηματοδότησης και την οικονομική ύφεση.

Η αριστερά κολλημένη σε ιδέες και ποσοστά, βλέπει τα παντοδύναμα συνδικάτα της του δημοσίου τομέα (γιατί του ιδιωτικού δεν υφίστανται - ποιος νοιάστηκε άλλωστε για τα κορόϊδα) που στελεχώνουν και τον κομματικό της μηχανισμό να ηττώνται το ένα μετά το άλλο χάνοντας την κοινωνική νομιμοποίηση και συμπαράσταση - είναι τώρα πιο φανερό από ποτέ ότι αγωνίζονται για την πάρτη τους πρώτα και συχνά μόνο: ποτέ δεν συμπαραστάθηκαν σε άλλες κοινωνικές ομάδες, ποτέ δεν διακινδύνευσαν την διαφάνεια και τον έλεγχο στην διαχείρισή τους. Τώρα τα σκάνδαλα και οι περιουσίες των συνδικαλιστών δεν κρύβονται. Κι όσοι ξυπνούν τώρα από τον αριστερό λήθαργο απλά δεν μπορούν να διαχειριστούν την οργή τους για την "προδοσία".

Τίποτα δεν θα μείνει ίδιο σε μια κοινωνία που έπεσε μαζικά θύμα της εξαγοράς συνειδήσεων, έβαλε για λίγο το δάχτυλο στο μέλι και δοκίμασε "πλούσια και ελεύθερη ζωή" με δανεικά, συμμετείχε εξ ανάγκης ή όχι σε μικρή ή μεγάλη διαφθορά, κι ένοιωθε εν δυνάμει καλεσμένη στο πάρτι με έξοδα του δημοσίου. Υπέκυψε στο πανάκριβο σπορ του εθνικισμού, πάλεψε για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, συνέχισε να λύνει κάθε πρόβλημα με το φακελάκι μικρό ή μεγάλο, οικειοθελές ή υποχρεωτικό. Και πάνω απ' όλα έμαθε να μην μιλάει, να μην καταγγέλλει τον φοροφυγά, τον επίορκο συνάδελφο, τον διορισμένο χαραμοφάη, το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, την εκμετάλλευση των μεταναστών. Φυσικά κατ' αναλογίαν δύναμης και δυνατοτήτων...

Το σύστημα κατέρρευσε. Και τώρα η τύχη του είναι στα χέρια του ενός κλάδου του υπεύθυνου γι αυτό δικομματισμού -καθόλου τυχαία γιατί ο ένοχος ελπίζοντας, ξαναψηφίζει τον Νονό του, "αυτόν ξέρει αυτόν εμπιστεύεται"- και της ευρωπαϊκής διοίκησης. Το μίγμα είναι εκρηκτικό. Από την μια η ελληνική κουτοπονηριά αναμεμιγμένη με την ταξική πολιτική (όπου την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι) από την άλλη η ευρωπαϊκή ακαμψία και προτεσταντική καχυποψία (εν μέρει δικαιολογημένη από δεκαετίες "εξαπάτησης" και μηδενικής αξιοποίησης δισεκατομμυρίων επιδοτήσεων): που μπορούν να συγκλίνουν; Μα στην συλλογική τιμωρία όσων δεν μπορούν να αντιδράσουν.

Οι διεργασίες στην αριστερά βρίσκονται σε αντίστιξη με την συγκυρία: κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι χωρίς προτάσεις δεν πάει άλλο, άλλοι είδαν την συνενοχή και την διαφθορά να απλώνεται κι εδώ, άλλοι είχαν κάτι καινούργιο να πουν και δεν μπορούσαν μέσα στον συγκεντρωτισμό. Όλα αυτά τα ρεύματα συναντήθηκαν προσωρινά στο εγχείρημα της δημοκρατικής αριστεράς μαζί με ένα οργανωμένο κομμάτι που αποσπάστηκε από τον κορμό της λεγόμενης "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς". Όμως σύντομα οι παλιές αντιρρήσεις έδωσαν τη θέση τους στις ανάγκες του σήμερα.

Ποιος πολιτικός φορέας θα αποδεχτεί την πραγματικότητα και θα μιλήσει παραβιάζοντας την αρχή του αριστερού αυτοματισμού αλλά και την σαββοπουλική ρήση "αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα"; Να πει την αλήθεια κι ας πονάει;

Η αποστολή του νέου εγχειρήματος δεν είναι η γνωστή, τυπική διαδικασία της ίδρυσης απλά ενός νέου φορέα και η είσοδός του στην βουλή. 

Είναι γέννημα των συγκυρίας και θρέμμα των καιρών. 

Έχει συγκεκριμένη αποστολή: να δώσει λόγο σε όσους τον στερήθηκαν μέχρι τώρα, να συνθέσει τολμηρά τις σκόρπιες ανανεωτικές ιδέες και να περιγράψει μιαν αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική με πράσινο επίδικο και όχι πράσινη γαρνιτούρα. Για αυτό πρέπει να δει πολύ πολύ σοβαρά τις θέσεις που θα προτείνει αλλά κυρίως την διαδικασία συζήτησης και αναθεώρησής τους εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην αριστερά, ανοιχτές και πολυσυμμετοχικές συνάξεις και εργαστήρια διαλόγου και παραγωγής. 

Αν και αυτήν την φορά δεν καταστεί δυνατό να έρθουν οι άνθρωποι και οι ιδέες τους στο προσκήνιο και στον πολιτικό λόγο της αριστεράς, ο ελάχιστος πολιτικός χρόνος που της απέμεινε θα τελειώσει άδοξα - και δεν θα είναι άλλη μια απόπειρα ανανέωσης που πήγε στράφι αλλά η τελευταία της ευκαιρία - η αριστερά δεν αντέχει άλλη ματαίωση. 
Προσοχή λοιπόν...ή τώρα ή ποτέ αριστερή, αριστερέ...
Κάντε την υπέρβαση.

απο "αριστερη στρουθοκάμηλο"

Το τεκμήριο της οικολογικής αθωότητας δεν ισχύει πια!

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 12/02/2011

Της Θεοδοτας Ναντσου*

Με το νομοσχέδιο για τη βιοποικιλότητα που έχει για πρώτη φορά προκαλέσει σοβαρή αντιπαράθεση για οικολογικά ζητήματα στη Βουλή, βρισκόμαστε όσοι οικολογούμε μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση: να αποδείξουμε ότι η φύση έχει δυνατή φωνή που δεν σκιάζεται από καμία μικροπολιτική ή μικροατομική στόχευση.

Ακούστηκαν πολλά για το νομοσχέδιο αυτό. Κυρίως για τη διάταξη που ανεβάζει τον οικοδομικό πήχη από τα 4 στα 10 στρέμματα στις εκτός σχεδίου γαίες των προστατευόμενων περιοχών Natura 2000. Και ενώ στη μικρή δημόσια διαβούλευση που έγινε πριν από μήνες τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο opengov.gr ήταν κυρίως επιστημονικού περιεχομένου, στα έδρανα της Βουλής η μάχη δόθηκε για την προστασία του ιερού δικαιώματος του καθενός να βλέπει στην Ελλάδα «όπου γης, οικόπεδο».

Εκτός όμως από τις υστερίες για την οικοδομική ανάπτυξη που θα χαθεί αν προστατευθεί η βιοποικιλότητα, ακούστηκαν και πυροβολισμοί κατά του νομοσχεδίου από δήθεν οικολογικές σκοπιές. Οι πιο σοβαρές και συνάμα ατεκμηρίωτες αρνητικές κρίσεις είναι ότι το νομοσχέδιο αυτό:

«Δίνει έμφαση στις προστατευόμενες περιοχές και όχι στο σύνολο του χώρου». Προφανώς όσοι το ισχυρίζονται αυτό, δεν έχουν διαβάσει ολόκληρο το κεφάλαιο Δ και τις διατάξεις που προβλέπουν έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση κρίσιμων περιστατικών υποβάθμισης, απαγόρευση κίνησης οχημάτων εκτός δρόμου, ποινές για περιβαλλοντικά εγκλήματα. Προφανώς επίσης δεν γνωρίζουν πως τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και σε κοινοτικό, η βιοποικιλότητα προστατεύεται πρωτίστως εντός των ορίων προστατευόμενων περιοχών…

«Βρίσκεται σε αντίθεση με το κοινοτικό δίκαιο». Προφανώς όσοι το ισχυρίζονται δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις στο κοινοτικό δίκαιο και δεν γνωρίζουν ότι η Ε.Ε. ζητάει θεσμοθέτηση των περιοχών Natura 2000 με υψηλού επιπέδου νομοθετική ρύθμιση. Επίσης, ίσως δεν γνωρίζουν πως κάθε δραστηριότητα εντός περιοχών Natura 2000 πρέπει να έχει πρώτα εκτιμηθεί δεόντως και μετά να επιτραπεί. Συνεπώς, η εκτός σχεδίου δόμηση, δικαίωμα που δεν υπόκειται σε κανέναν σχεδιασμό και σε καμία μελέτη, είναι προφανώς ασύμφωνη με την οδηγία. Διαβάσαμε ακόμα και ότι οι ειδικές ορνιθολογικές μελέτες για τις περιοχές προστασίας των πουλιών, θεσμός που εφαρμόζεται από τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε. εντός των ΖΕΠ, είναι δήθεν λαθεμένη προσέγγιση…

«Δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες μελέτες για τις περιοχές Natura 2000». Aς κινούμαστε δηλαδή με λογική μελετοκρατίας και όχι στη βάση της αρχής της προφύλαξης, όταν ο φυσικός κόσμος χάνεται!

«Δεν υπάρχουν σοβαρές ρυθμίσεις για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς». Σωστό, αν και μόνο η πρώτη παράγραφος του άρθρου 14 αρκεί για να δημιουργήσει θετική για το θέμα νομολογία, σε μια ευρωπαϊκή πραγματικότητα που δεν επιτρέπει ολοσχερή απαγόρευση της καλλιέργειας ΓΤΟ …

«Δεν περιέχονται ρυθμίσεις για την αγροτική βιοποικιλότητα και για πολλά άλλα ζητήματα». Ρυθμίσεις για την αγροτική βιοποικιλότητα περιέχονται και δεν έχει νόημα να απαριθμηθούν. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το νομοσχέδιο και να τις κρίνει μία προς μία. Ναι, αυτό το νομοσχέδιο δεν καλύπτει τα πάντα… Λοιπόν;

Αν είχαμε τα κότσια ως κοινωνία, θα συζητούσαμε τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα που αφορούν την προστασία της βιοποικιλότητας στην πράξη και την επόμενη μέρα από την ψήφιση ή καταψήφιση αυτού του νόμου. Μαζί και τα δήθεν αναπτυξιακά νομοσχέδια-σκούπα που απειλούν κρίσιμα περιβαλλοντικά κεκτημένα.

Αν είχαμε τα κότσια ως κοινωνία θα στηρίζαμε οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία κινείται προς μια οικολογικά σωστή κατεύθυνση και δεν θα ψάχναμε για αντιπολιτευτικές προφάσεις με οικολογική επίστρωση…

Το τεκμήριο της οικολογικής αθωότητας δεν ισχύει πια. Είμαστε όλοι οικολογικά ένοχοι, μέχρι να αποδείξουμε το αντίθετο!

* Η Θεοδότα Νάντσου είναι συντονίστρια περιβαλλοντικής πολιτικής της WWF Ελλάς

Κόψιμο πίττας , αλλά όχι μόνο....

Σε μια ατμόσφαιρα που είχαμε καιρό να ζήσουμε, κόψαμε την πίττα μας χθες (11-2-2011) διαδικασία που συνεχίσθηκε με κρασάκι, ωραίους μεζέδες (αλλά κατι οι χοληστερίνες , κατι τα σάκχαρα, κάτι οι δίαιτες των κυριών), περισσεψαν αρκετοί. Ομως το κέφι-που δεν είναι συνάρτηση του φαγητού- ήταν αρκετό για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Σ αυτό συνέτεινε και η παρουσία 35 φίλων (περίπου) που πέρασαν απο τα ευρύχωρα-όπως αποδείχτηκε-γραφεία μας. Παρά την απουσία βασικών στελεχών μας (λόγω υποχρεώσεων), εγιναν συναντήσεις φίλων και συντρόφων που είχαν πολύ καιρό να δουν ο ένας/μια τον άλλο/η. Η ευχή για επανάληψη τέτοιων συναντήσεων κυριάρχησε στο τέλος. Και του χρόνου λοπόν!(τουλάχιστον)

H απόλυτη χρεοκοπία (και) της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής

του Δημητρη Χριστοπουλου* Με αφορμή την περιπέτεια της Νομικής τέθηκαν δύο λάθος ερωτήματα σε σχέση με το μεταναστευτικό στην Ελλάδα: το πρώτο αφορά τη συζήτηση που ανατροφοδοτήθηκε γύρω από το άσυλο και το δεύτερο αφορά καθεαυτή τη Νομική ως χώρο «υποδοχής» των ανθρώπων αυτών. Ξεκινώ με την παραδοχή ότι η επιλογή της Νομικής ως χώρος στέγασης των ανθρώπων αυτών και η όλη επιχείρηση μεταφοράς τους από την Κρήτη ήταν ατυχέστατη πολιτική επιλογή, η κατάληξη της οποίας είναι ακόμη αβέβαιη. Αυτό που παρατηρούμε, ωστόσο, στη συνέχεια, είναι μια εκτροπή του δημόσιου διαλόγου που ξεκίνησε με αφορμή την κατάληψη της Νομικής από τους απεργούς πείνας προς μια αυτιστική εμμονή στα δύο αυτά ερωτήματα με τρόπο αφελή, υποκριτικό ως και επικίνδυνο. Σαν να περιμένανε τη Νομική, για να πούνε ότι «πρέπει να τελειώνουμε με τους παράνομους μετανάστες»… Ή σαν να περιμένανε τους μετανάστες στη Νομική για να πούνε ότι «πρέπει να τελειώνουμε με το άσυλο». Έτσι, η απεργία πείνας των τριακοσίων ανάγεται σε έγκλημα καθοσιώσεως κατά του πολιτεύματος ενώ, για ακόμη μια φορά, δίνεται η ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να αλλάξει η νομοθεσία για το άσυλο, να πούνε με κάθε τρόπο πόσο κατάφωρα παραβιάστηκε ο θεσμός αυτός, σαν στη συγκυρία τούτο να ήταν το μείζον θέμα. Είναι η γνωστή ιστορία με το δέντρο και το δάσος. Τη στιγμή μάλιστα που το δάσος είναι έτοιμο να καεί... Έτσι, για μια ακόμη φορά, παραπέμπεται το πραγματικό ερώτημα που δεν είναι άλλο από αυτό της νομικής τακτοποίησης της παραμονής των μεταναστών στην Ελλάδα. Για να είμαι σαφής: δεν αναφέρομαι στη νομιμοποίηση των 300 απεργών επιλεκτικά επειδή επέλεξαν αυτό το μέτρο αντίδρασης --αυτό εξάλλου θα ήταν λάθος-- αλλά σε μια ευρύτερη πολιτική η οποία στοχεύει στην τακτοποίηση (κάποιων από τους 300, αλλά κυρίως) πολλών άλλων μεταναστών στη χώρα αυτή που πληρούν κάποιες εύλογες προϋποθέσεις. To θέμα, λοιπόν, αφορά μια κεντρική πολιτική επιλογή. Δεν είναι ζήτημα ανθρωπισμού, αλλά στρατηγικής. Αυτοί που δηλώνουν ότι «κανείς μετανάστης δεν θα νομιμοποιηθεί» ουσιαστικά το δήλωναν και πριν, απλώς η υπόθεση της Νομικής τους έδωσε ένα καλύτερο πάτημα, ένα δώρο, για να το επαναλάβουν και σήμερα. Το ίδιο ισχύει και για την αντίπερα όχθη, η οποία, παρομοίως, επένδυσε στην κλιμάκωση της έντασης. Άρα: το να εμμένουμε στο πόσο άστοχη ήταν η υπόθεση «Νομική» για τους μετανάστες και πόσο κακό έκανε στο ζήτημα ουσιαστικά δεν αποδίδει την έμφαση που πρέπει, και στον βαθμό που οφείλει, στο μείζον θέμα που έχει να κάνει με το καθεστώς παραμονής των ανθρώπων αυτών στην Ελλάδα. Και εδώ λοιπόν καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο στρατηγικές επιλογές, αφού όμως ξεκαθαρίσουμε για ποιους ανθρώπους μιλάμε. Η ταυτοποίηση του εν λόγω πληθυσμού είναι ζωτικής σημασίας. Εδώ θα πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα σε δύο κατηγορίες, ενίοτε συγκοινωνούντα δοχεία: ανθρώπους που ζουν και ανθρώπους που περιφέρονται στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που έχει μεταφέρει στην Ελλάδα το κέντρο των βιοτικών του σχέσεων και, πάρα ταύτα, δεν κατάφερε να υπαχθεί σε καθεστώς νόμιμης παραμονής ή, ακόμη χειρότερα, κάποια στιγμή εξέπεσε από τη νομιμότητα, έχει όλους τους καλούς λόγους να αξιώνει τη συμπερίληψή του στον νόμιμα διαμένοντα πληθυσμό της χώρας αυτής. Το ίδιο και η χώρα: για λόγους κοινωνικής συνοχής και ασφάλειας, που τόσο διακυβεύονται στις μέρες μας, έχει όλους τους καλούς λόγους να θέλει αυτό τον πληθυσμό σε πορεία κοινωνικής ενσωμάτωσης, και όχι σε αυτήν του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης. Άρα, για τον κόσμο αυτόν, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι περισσότεροι από τους λεγόμενους «αιτούντες άσυλο», δεν βλέπω άλλη λύση από μια μεταβατική νομοθετική ρύθμιση η οποία, με τρόπο ρεαλιστικό και ανθρώπινο, όπως έκανε η Ισπανία το 2005, θα προβλέψει συγκεκριμένες προϋποθέσεις που θα μπορέσουν να καλυφθούν από έναν ικανοποιητικό αριθμό ανθρώπων που ζουν και έχουν οικογενειακώς μεταφέρει το βιος τους εδώ. Η άλλη επιλογή είναι αυτή της ελληνικής ακροδεξιάς, η οποία, μετά τη Νομική, βλέπουμε να θέλγει απροκάλυπτα τη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνηση: ο κόσμος αυτός δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί. Πρέπει να φύγει, διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ενσωματώσει άλλους. Η αντίληψη αυτή που σκέφτεται τον ελληνικό κοινωνικό-οικονομικό σχηματισμό σαν ένα κλειστό σύστημα είναι πολλαπλώς λάθος, και είναι να απορεί κανείς πώς εκφέρεται από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη. Αποτελεί το καλύτερο δώρο δικαίωσης στην ακροδεξιά, η οποία ποντάρει στον κοινωνικό αποκλεισμό των μεταναστών ώστε να κερδοσκοπεί επενδύοντας στην αντιμεταναστευτική πολιτική της. Η επιλογή αυτή, πέραν του ότι είναι συχνά απάνθρωπη σε ό,τι αφορά τις μεθόδους της, είναι μη ρεαλιστική, και κυρίως αναδεικνύεται σε επιλογή υψηλού πολιτικού κινδύνου. Ακολουθώντας την, ένα σημαντικό τμήμα του μεταναστευτικού πληθυσμού της χώρας αυτής, αντί να σπρωχθεί προς την ενσωμάτωση και άρα να αμβλυνθούν οι ούτως ή άλλως οξυμένες ταξικές εντάσεις, οδηγείται προς τον αποκλεισμό και την περιχαράκωση με ό,τι κινδύνους για την κοινωνική ασφάλεια αυτό δημιουργεί. Μιλήσαμε για ανθρώπους που ζούνε και ανθρώπους που περιφέρονται στην Ελλάδα. Συχνά τα όρια μεταξύ των δύο ομάδων δεν είναι σαφή, κάτι που καθιστά την ίδια τη διάκριση σχηματική. Με δεδομένο αυτό, η δεύτερη κατηγορία είναι πιο σύνθετη καθώς αποτελείται από μετανάστες που, όπως γνωρίζουμε, ζούνε σε συνθήκες απόλυτου βιοτικού αποκλεισμού έξω από τους αστικούς ιστούς, συχνά χωρίς οικογένειες, με προοπτική, κάποια στιγμή, να μπορέσουν να φύγουν προς άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως γράφει ο Αγκάμπεν, διάγουν βίο αβίωτο: δεν ζούνε ως άνθρωποι. Δεν έχουν τίποτε, συχνά δεν κάνουν τίποτε, με δυο λόγια, δεν είναι τίποτε για την ελληνική έννομη τάξη. Σε συνθήκες μάλιστα κρίσης σαν και αυτή που διάγουμε, ούτε καν φτηνό εργατικό δυναμικό δεν είναι. Η απάντηση στο μείζον αυτό θέμα που οδηγεί συστηματικά την ελληνική κοινωνία σε μια κρίση μόνιμου ηθικού πανικού είναι να μάθουμε (για) τους ανθρώπους αυτούς. Να τους καταγράψουμε. Να δούμε πού και πώς ζουν, πόσο υγιείς είναι, αν έχουν παιδιά κλπ. Με μια κουβέντα: δεν γίνεται ένα κράτος να αφίσταται από το να μάθει πόσοι και ποιοι άνθρωποι διαβιούν στην επικράτειά του.1 Η εθνική απογραφή της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας είναι μπροστά μας σε δύο μήνες. Δεν μένει παρά να τεθούν σε αυτή τα σωστά ερωτήματα. Το ίδιο εξάλλου είχε γίνει και στην απογραφή του 2001, χάρη στην οποία μάθαμε ότι στη χώρα κατοικούν περίπου 800.000 και όχι 250.0000 άνθρωποι που ως τότε ήταν νομιμοποιημένοι. Ας δώσει η περιπέτεια της Νομικής το θάρρος να σκεφτούμε τα αυτονόητα, παρά να αμπαρωθούμε στην επικινδύνως αφελή ψευδαίσθηση ότι «οι παράνομοι μετανάστες θα φύγουν από την Ελλάδα». Επίσης, είναι να απορεί κανείς για το τι σχέδιο επαναπροώθησης έχουν στο μυαλό τους αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες θα φύγουν. Το πώς θα φύγουν δεν το έχω ακούσει ως τώρα, με ρεαλιστικό και ανθρώπινο τρόπο, καθώς τα κράτη από τα οποία έφυγαν δεν είναι και πολύ συνεργάσιμα ώστε να γυρίσουν. Δίπλα σε αυτό, έρχεται την 1η του Φλεβάρη, ως υστερόγραφο, το Δ΄ Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας να κρίνει αντισυνταγματικό το μόνο καλό νέο της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής των τελευταίων ετών: ένα τμήμα της μεταρρύθμισης του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Λίγες μέρες πριν, την 21η του Γενάρη, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδικάζει το Βέλγιο επειδή επαναπροώθησε στην Ελλάδα αιτούντα άσυλο σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο, ενώ οι βελγικές αρχές «όφειλαν να γνωρίζουν» ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα για τους αιτούντες άσυλο είναι απάνθρωπες. Η Ελλάδα για πρώτη φορά από το 1974 και ύστερα ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν χώρα στην οποία δεν μπορεί να επιστρέψει ο κόσμος λόγω απάνθρωπων συνθηκών. Για το διεθνές δίκαιο, αυτό είναι μια παραλλαγή κράτους αποστολής προσφύγων. Η απόλυτη χρεοκοπία (και) της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής... 1 Ακούω συχνά ότι πολλοί από αυτούς δεν θα δώσουν το πραγματικό τους όνομα. Απαντώ: Και λοιπόν; Το όνομα ενδιαφέρει ή το πρόσωπο; *Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Στοχοποίηση της συλλογικότητας

Η γενικευμένη απαξίωση και απονομιμοποίηση πολλών θεσμών δεν έχει αφήσει βέβαια αλώβητους τους φορείς συμμετοχής. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην προφανή απίσχνανση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Το φαινόμενο είναι γενικευμένο: οργανώσεις και κινήσεις πολιτών, ομάδες αλληλεγγύης, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, φορείς, σωματεία αντιμετωπίζονται από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ως ύποπτων προθέσεων. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο ότι καλλιεργούν την καχυποψία αυτή οι πλέον απαξιωμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού και (μεγαλο)δημοσιογραφικού προσωπικού.

Στην καχυποψία συμπλέουν μέρος της Δεξιάς και της Αριστεράς, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Η συνωμοσιολογία περί μαγαζιών του Σόρος, σκοτεινών φορέων της Νέας Τάξης και κύκλων που απεργάζονται τον αφελληνισμό διατρέχει οριζόντια τον πολιτικό κόσμο και το ακροατήριό του. Από κοντά και οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς στα δελτία των 8 και στις πρωινές εκπομπές. Έχουν αναγάγει σε κύριο κορμό του ενημερωτικού τους έργου την καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού. Επικρίνοντας την κάθε επιμέρους δράση ή διαμαρτυρία, αποσαθρώνουν εντέλει την ίδια την έννοια της συλλογικότητας.

Σε περιόδους έντασης η επίθεση στη συλλογικότητα φτάνει μέχρι την στοχοποίηση. Κραυγαλέο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών και ο πρόεδρός του κ.Αχμέτ Μοαβία. Κύκλοι της Ακροδεξιάς έδωσαν τον εναντίον τους τόνο και η Νέα Δημοκρατία δυστυχώς ακολούθησε. Η επίθεση στο Φόρουμ Μεταναστών είναι απαράδεκτη διότι αποτελεί επίθεση στη θεσμική έκφραση των μεταναστών στη χώρα μας. Είναι επίθεση στην ένταξή τους στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή. Είναι επίθεση στη συμμετοχή τους, στις κοινότητές τους, στην εκπροσώπησή τους. Είναι επίθεση στις 38 μεταναστευτικές οργανώσεις που συμμετέχουν στο Φόρουμ. Είναι επίθεση στην κοινωνική γαλήνη, επένδυση στην ένταση και τον φόβο.

Η επίθεση αυτή ξεπερνά κατά πολύ τις συνήθεις φωνές περί “λαθρομετανάστευσης”, “παράνομων” και τα λοιπά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το επόμενο βήμα, το ξεδίπλωμα μιας αμιγώς ξενοφοβικής ατζέντας που ανοίγει μέτωπο ακόμα και απέναντι στους νόμιμους μετανάστες.

Η επίθεση στο Φόρουμ Μεταναστών ακολούθησε την κατάληψη της Νομικής. Θεώρησα και θεωρώ λάθος αυτή την κατάληψη. Διευκόλυνε τη επικάλυψη του ζητήματος της αξιοπρέπειας των μεταναστών από φωνές περί ασφάλειας και πανεπιστημιακού ασύλου. Απόδειξη η μετέπειτα εθελοτυφλία όλων μπροστά στο δράμα που εκτυλίσσεται στην οδό Πατησίων με τους απεργούς πείνας.

Αυτή η προσωπική θέση όμως δεν συνεπάγεται κανενός είδους κατανόηση για τις επαπειλούμενες διώξεις στους συμπαραστάτες των απεργών πείνας με κατηγορίες για… παράνομη διακίνηση λαθρομεταναστών(!). Η διάχυση κλίματος φόβου σε όσους εκδηλώνουν έμπρακτη αλληλεγγύη είναι μυωπική. Το μόνο της αποτέλεσμα θα είναι η αποθράσυνση εκείνων που κραδαίνοντας τη ρομφαία της δημόσιας ασφάλειας επιδιώκουν τον κοινωνικό εμπρησμό.

Από το blog του Κωστή Παπαιωάννου Αντιφωνο

Αρθρο του Φώτη Γεωργελέ απο την Athens Voice

Εχουν δίκιο οι μετανάστες επειδή κάνουν απεργία πείνας, επειδή θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους; Όχι. Πολλοί άνθρωποι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για λάθος λόγους. Κάθε μέρα κάποιος Μάρτυρας του Αλλάχ ανατινάζεται, πιστός σε κάποιον ιερό σκοπό.

Προτίμησα αυτή την κυνική εισαγωγή επίτηδες. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα περισσεύει η ρητορεία, οι συναισθηματικές εξάρσεις, οι φλογεροί λόγοι. Όλοι διεξάγουν εποποιίες, νομιμοποιούνται από τις συναισθηματικές τους διακηρύξεις, είναι ό,τι δηλώνουν. Δηλαδή παίζουν ρόλους. Οι φίλοι του λαού, οι φρουροί της νομιμότητας, οι αλληλέγγυοι, οι επαναστάτες. Ρόλους που εξαργυρώνονται στο πολιτικό χρηματιστήριο. Χωρίς στοιχεία, χωρίς γεγονότα, χωρίς λύσεις των προβλημάτων. Κατασκευασμένες ταμπέλες συνομιλούν μεταξύ τους. Τις επόμενες μέρες της εισόδου στη Νομική, αυτό που κυριάρχησε ήταν η απόδοση των ευθυνών, η ανάγκη άρσης του ασύλου και η ομοφωνία απέλασης των παράνομων μεταναστών. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να φανεί πόσο άτυχη ήταν η έμπνευση της κατάληψης στη Νομική.
Έχουν όμως δίκιο οι μετανάστες, σκέτα; Έχουν απόλυτο δίκιο. Ζουν στη χώρα μας χρόνια. Μετά από πολλούς δισταγμούς, ψηφίστηκε πρόσφατα ένας ανθρώπινος μεταναστευτικός νόμος που τους βγάζει από το περιθώριο και τους επιτρέπει τη νόμιμη διαμονή και εργασία. Ούτε αυτός τους εξασφαλίζει, αφήνει έξω πολλές δεκάδες χιλιάδες. Ιδίως τα τελευταία χρόνια της ύφεσης όλο και περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι και είναι δύσκολο να συγκεντρώσουν τα 150-200 ένσημα το χρόνο που χρειάζονται. Τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ζήσει 5-10 χρόνια στην Ελλάδα, που νιώθουν πια πολίτες αυτής της χώρας; Ο όρος παράνομος μετανάστης είναι από μόνος του υποκριτικός. Η Ελλάδα δεν είναι Αυστραλία που εισάγει μετανάστες με διακρατικές συμφωνίες. Όλοι οι μετανάστες είναι κάποια στιγμή παράνομοι και σιγά-σιγά βρίσκουν δουλειά, ασφαλίζονται, βγάζουν χαρτιά, γίνονται νόμιμοι.

Για δυο δεκαετίες αυτή η χώρα εκμεταλλεύεται τους μετανάστες. Όχι απλώς τους χρησιμοποιούσε αλλά έφτασε και στο άλλο άκρο. Πίστεψε στην ψευδαίσθηση ότι απαλλάχτηκε από τη χειρονακτική εργασία. Οι ξένοι οργώνουν τα χωράφια, μαζεύουν τα φρούτα, χτίζουν τις οικοδομές, φτιάχνουν τους δρόμους, είναι γκαρσόνια, νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία, μαζεύουν τα σκουπίδια, φροντίζουν τους ηλικιωμένους, καθαρίζουν τα σπίτια. Κι εμείς κάνουμε μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις και διοίκηση επιχειρήσεων. Όσοι δεν διοριστήκαμε στο Δημόσιο. Οι κραυγές των τελευταίων ημερών «διώξτε όλους τους παράνομους» δεν είναι μόνο ανάλγητες. Ρεαλιστικά μιλώντας, είναι και αστείες. Είναι σαν να λες, απελάστε την εργατική τάξη.

Η κυβέρνηση, με ψυχραιμία και ηπιότητα, πρέπει να προσπαθήσει να προμηθεύσει με άδειες παραμονής κάθε είδους, μόνιμες, προσωρινές, ασύλου, όσους ανθρώπους θέλουν να ζουν και να δουλεύουν στη χώρα μας. Γιατί είναι πρώτα-πρώτα προς το συμφέρον όχι μόνο αυτών αλλά και όλων εμάς. Η Ελλάδα χρειάζεται τους μετανάστες, η Ευρώπη, η Δύση χρειάζεται τους μετανάστες. Η ελληνική κοινή γνώμη, μετά από 2 δεκαετίες, θα πρέπει να το ξέρει αυτό. Υπάρχουν στοιχεία, έρευνες, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι δουλεύουν πραγματικά πάνω στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Όμως δεν το ξέρει, τα τηλεοπτικά κανάλια καλούν έναν «εκπρόσωπο της ασφάλειας και της τάξης» και ένα «φίλο των μεταναστών» και περιμένουν το ντέρμπι που δίνει τηλεθέαση. Καλούν δηλαδή ρόλους.

Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις κορόνες που λένε «ανοίξτε τα σύνορα, νομιμοποιήστε τους όλους». Αυτές οι απόψεις είναι της ίδιας ποιότητας με τα «διώξτε τους όλους», είναι ρόλοι. Σε μια εποχή τόσο ταραγμένη, με το μισό πλανήτη σε έκρυθμη κατάσταση, δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που δεν έχει σύνορα, η μόνη χώρα που δέχεται τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου. Γιατί έτσι το μόνο που θα επιτύχει είναι να μετατραπεί σε μια αποθήκη ανθρώπων, σε ένα τεράστιο τράνζιτ ψυχών. Εκτός αν αποφασίσει να μετατραπεί στο «χρήσιμο ηλίθιο» όλου του πλανήτη.

Γενικά, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» περίσσεψαν τις τελευταίες μέρες. Είναι ρόλοι που νομιμοποιεί ο ένας τον άλλον. Κάποιοι θα ονειρεύονται συγκρούσεις και θα προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικές κρίσεις και κάποιοι άλλοι θα εγκαλούν την πολιτεία γιατί δεν έστειλε τα ΜΑΤ στη Νομική. Για μεγάλο μέρος του πολιτικού μας κόσμου, η πολιτική έχει υποκατασταθεί από το θέαμά της. Δεν υπάρχει διερεύνηση λύσεων παρά μόνο το επαναλαμβανόμενο παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που επιβεβαιώνει τα στρατόπεδα και εντέλει οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Υπήρχε λόγος που σήμανε συναγερμός με την κατάληψη και την απεργία πείνας στη Νομική; Φυσικά υπήρχε. Γιατί κάποιοι κατάλαβαν, έστω και στο παραπέντε, ότι δεν παίζεις με τη φωτιά. Ότι άλλο να παίζεις με τις μπάρες των διοδίων και άλλο με τους μετανάστες. Σε μια περίοδο που όλη η Βόρειος Αφρική φλέγεται, που ο κόσμος μας παίρνει άγνωστες τροχιές, που ένα εκατομμύριο άνθρωποι στη χώρα μας μέσα έχουν συσσωρεύσει, και δικαίως, αισθήματα καταδίωξης και εκμετάλλευσης, η προσπάθεια να γίνουν οι μετανάστες μέρος της γνωστής παρανοϊκής ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν ολέθρια.

Ευτυχώς η προχθεσινή τουλάχιστον απόπειρα έληξε με θετικό τρόπο. Και όχι μόνο γιατί η ψυχραιμία και ο επαγγελματισμός όσων ενεπλάκησαν στη μικρή κρίση απεσόβησε τα χειρότερα. Αλλά και γιατί έδειξε ότι η κοινωνία μας αρχίζει σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεται, να απορρίπτει τους ρόλους και τα κακοστημένα σκηνικά. Ένας από τους «φίλους των μεταναστών», βουλευτής της Αριστεράς, θεώρησε σωστό να επιτεθεί στο δήμαρχο Αθηναίων γιατί δεν βρήκε κτίριο για να συνεχιστεί η απεργία, γιατί δεν φορτώθηκε δηλαδή την καυτή πατάτα που άλλοι ανόητα δημιούργησαν. Ο «δήμαρχος περιορισμένης ευθύνης έλαμψε διά της απουσίας του» είπε. Ο Καμίνης δήλωσε απλώς «ο Δήμος της Αθήνας δεν αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του αναλογούν». Και όταν σε ένα τηλεοπτικό δελτίο τον ρώτησαν «και τι πρέπει να κάνουμε;», απάντησε «να κάνουμε ο καθένας τη δουλειά του». Νομίζω ότι ήταν η πιο προοδευτική δήλωση των ημερών. Αφού τόσα χρόνια με φλογερές κορόνες όλοι μόνο ρόλους παίζουν, πρέπει κάποιοι να αρχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους.

Για το πρόβλημα των μεταναστών-Δήλωση στον "Παρατηρητή" Κομοτηνής

Κώστας Δέλκος, εκπρόσωπος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί χωρίς κραυγές και αγκυλώσεις.

«Θεωρούμε ότι το πρόβλημα των μεταναστών είναι γενικότερο και πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί στην ουσία του, χωρίς κραυγές και χωρίς αγκυλώσεις στην μεταναστευτική πολιτική. Η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται προφανώς στους τριακόσιους, αλλά στις εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας. Είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι ήταν λάθος επιλογή να μεταφερθούν στη Νομική, γιατί αντί να λύσει γεννά προβλήματα και κάνει και τους μετανάστες έρμαιο στα χέρια άλλων επιδιώξεων, εκτός από τα πραγματικά προβλήματά τους. Αυτό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο λύθηκε, αλλά δεν δόθηκε λύση στο πρόβλημα. Για το άμεσο πρόβλημα, πρέπει να ενεργοποιηθούν και να εφαρμοστούν οι διατάξεις περί ασύλου γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις. Όσοι από αυτούς δικαιούνται πολιτικό άσυλο να τους εκχωρηθεί. Όσο για τη συνολικότερη αντιμετώπισή τους, εμείς δεν λέμε ότι πρέπει να υπάρξει νομιμοποίηση των πάντων. Η κυβέρνηση έπρεπε να κάνει κινήσεις προς την Ε.Ε. ώστε να εκτονωθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα, ώσπου να φτάσουμε στην οριστική επίλυσή του. Δεν είναι θέμα μόνο της χώρας μας, συμπαραστεκόμαστε στα προβλήματά τους αλλά δεν σφυρίζουμε κι αδιάφορα ότι δεν τρέχει τίποτε και δεν υπάρχει πρόβλημα. Το ζήτημα έχει ξεφύγει από τις διαστάσεις του, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια απλή μεταναστευτική πολιτική και χρειάζεται να γίνει πρόβλημα τουλάχιστον και της Ε.Ε.».

Πήρε κανείς το μήνυμα?

του Γιάννη Πανούση

Μπορεί κανείς να συσχετίσει την ίδρυση τζαμιού με την εγκατάσταση των μεταναστών στο «άσυλο» της Νομικής; Μπορεί κανείς να συσχετίσει την κοινωνική ανασφάλεια των πολλών με την «περιφρακτική» ασφάλεια των ολίγων; Μπορεί κανείς να συσχετίσει λέξεις, αριθμούς και νοήματα (όπως επιμήκυνση χρέους, αναδιάρθρωση, άνοιγμα στην αγορά) με βιώματα (όπως ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός, φτώχια, κλείσιμο στον εαυτό σου καις το σπίτι σου);

Τι κοινό μπορεί να έχουν οι παραπάνω συσχετίσεις; Απλούστατα ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, όπως τα κατοχύρωσε η Γαλλική Επανάσταση, ισχύουν μερικώς, κατά περίπτωση και με βάση ποσοτικά (ή «αγοραία») κριτήρια και καταλύονται πλήρως όταν συγκρούονται με το ποινικό -κανονιστικό πλαίσιο της έννομης (και όχι μόνον) προστασίας ισχυρών.

Η ελευθερία (και γενικότερα: οι ελευθερίες) δεν συνιστούν αναπόσπαστο μέρος της ιδιότητας του ανθρώπου, αλλά αξεσουάρ του status του. Έχεις τόσες ελευθερίες όσες επιτρέπει η εθνοτική, φυλετική, οικονομική, κοινωνική σου κατάσταση.

Ο πλούσιος διαθέτει προσωπικό χώρο λατρείας, προσωπική φρουρά και προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό.Ο φτωχός προσεύχεται στο δρόμο, κινδυνεύει στο δρόμο και «πετιέται» στο δρόμο σε περιόδους κρίσης.

Όσο ο νόμος δεν λειτουργεί ως ασπίδα για όλους και ως άσυλο για τους αδύναμους τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα σύγκρουσης (που η τηλεοπτική εκδοχή θα τα χαρακτηρίζει ακατανόητα, ενώ η βίωση της αδικίας / ανισότητας θα τα «νομιμοποιεί»).

Η Δημοκρατία έχει ανάγκη από συνεχή νομιμοποίηση και επαναχάραξη ορίων. Την αρχή, όμως, πρέπει να κάνουν (και να υποστούν τις συνέπειες) αυτοί που κυβερνούν τη μοίρα και άλλων. Οι «καλό-μοιροι» της πολιτικής και της ιντελιγκέτσιας . Μέχρι τότε οι «κακό-μοιροι» θ’ αναζητούν άσυλα.